Verslag Beartrail, zaterdag 26 oktober 2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Eindelijk nog eens een trail dichtbij. In de mooie Voerstreek, niet dat daar beren zitten, maar de organisator heet Raymond Beeren, vandaar “ Beartrail”. Keuze tussen 57, 37 en 14 kms. Gewoontegetrouw kies ik voor de langste afstand. Vandaag zal ik het op m’n eentje moeten doen: Jacques loopt vannacht de Dreamtime Marathon in Stein ( op ’t moment dat de klok naar het winteruur verzet wordt ). Patrick is helaas nog niet uit blessure.

Maar Voeren weet ik liggen, daar heb ik zelfs geen GPS voor nodig …. Dacht ik … Hallembaye afgesloten voor het verkeer ( 't is natuurlijk goed dat dat ellendige wegdek eindelijk hersteld wordt ), dan maar over de Hautain, daar wat zitten rondtoeren. Richting Lixhe en Loën. Tja, en dan sta je in Moelingen en vindt daar dat voetbalveld maar eens. Ja, het oude weet ik liggen, maar ik moet het nieuwe vinden met nog maar eens een wegomlegging in Berneau.

Dat maakt dus dat ik uiteindelijk toch net op tijd toe kom. Ik heb nog een kwartiertje om m’n nummer op te pikken, naar toilet te gaan, m’n wafel op te eten, m’n Beartrail T shirt in de auto te leggen en iedereen goedendag te zeggen. De Stella-jump heb ik jammer genoeg gemist, maar dat maak ik nog wel goed Stella, dat weet je wel.

En plots is de start er al … voel me d’er wel nog niet klaar voor, maar dat komt wel als ik aan ’t lopen ben in dit mooie landschap. Ik vertel m’n verhaal aan m’n medelopers en grap dat ik wel hoop onderweg niet verkeerd te lopen.

Heel in ’t begin loop ik samen met Ken, die ik op de dodentocht heb leren kennen. Z’n eerste trail, maar afstand is ie wel gewoon te lopen. Gelukkig had ie m’n raad opgevolgd en zich Salomon Speedcrossers aangeschaft. ’t Zou nodig zijn want door de hevige regenval van de laatste dagen was er toch her en der wat modder op ’t parcours ( eindelijk ! ).

Maar Ken is me toch wat te snel, en ik laat hem gaan. Ook de anderen steken me voorbij: Jelle, Chris, Robin, … laat maar lopen. Ik doe lekker m’n eigen tempo, en ga vooral doseren.

Na een km of 5 kom val ik samen met twee jonge gasten ( 28 jaar ) die ook vandaag hun eerste trail lopen. Ze hebben ook al 4 keren de dodentocht gedaan, dus hebben toch wat bagage. Maar een dodentocht is niet te vergelijken met een trail, alleen al omdat de DoTo vlak is. Snel geraken we aan de praat, over trailrunning natuurlijk en zo vliegen de kilometers wel.

We komen aan op de eerste bevoorrading ( km 10 ). Ook Carlo komt aangelopen en besluit te wachten op Julia maar die is nog een stukje achter. Ik vertrek samen met Wim & Wim op de bevoorrading.

Bergop wandelen we stevig door, en ik moet zeggen dat ze m’n snelle wandeltempo best wel aankunnen. Altenbroek, Schophemerheide, Kattenroth. Doet me denken aan m’n wintertrainingen die ik hier afgewerkt heb. Heerlijk toen, die koude. Want vandaag is het me écht te warm. Ook m’n loopmaatjes hebben hetzelfde gevoel.

Intussen zijn we de Komberg afgelopen en komen we uit aan Kwinten, en begint de beklimming die ik dinsdag nog fietsend gedaan heb. Gelukkig niet helemaal over het asfalt, er zijn genoeg off-road paadjes om te kiezen. En zo komen we boven op de Plank uit.

Een tweede bevoorrading op km 22, op de inrit van een huis. De bewoners zijn afkomstig uit Genk maar zijn naar deze mooie streek verhuisd. Ik geef ze geen ongelijk. Omdat de derde bevoorrading 22 km verder ligt vul ik m’n waterzak weer helemaal. De nieuwe trailers volgen m’n voorbeeld. Ook eten we voldoende, zoetigheid maar ook zoute nootjes. En we zijn weer op pad.

Eén van de twee heeft last van spierpijn van het lange stilstaan, we doen het eventjes rustiger aan, maar ik merk dat ze vanaf dit punt liever hun eigen tempo lopen en ga m’n eigen weg. Maar niet voor lang, want op het moment dat we door het Rode Bos lopen en ik m’n pole laat vallen komt Carlo terug aansluiten. Hij denkt dat Julia op de 37 kms is overgeschakeld omdat ze vandaag niet te beste benen had.

Carlo en ik hebben al meer samen gelopen, da’s altijd plezant om wat bij te praten. We lopen door Teuven dorp en nadien door het Teuvenerbos. ’t Is niet altijd even evident om bergaf goed door te lopen: overal liggen dikke stenen onder het bladerdek. Oppassen geblazen, het zou me niet verwonderen dat er wat valpartijen geweest zijn.

We steken de weg over naar het Bovenste Bos, het verkeer wordt netjes tegen gehouden. Dan een heerlijk stukje tot aan het draadmonument waar een groepje wielertoeristen net bevoorrading heeft. We zien het statige kasteel van Beusdael liggen.

In de klim naar Sippenaken voel ik dat Carlo het moeilijker krijgt, hij eet wat maar ondanks de stukjes die we dan weer wandelen vlot het lopen nadien niet zo goed. Ik laat hem z’n eigen tempo lopen ( hij is gewoon om alleen te lopen ) en zet de trail alleen verder. Aan het eerstvolgende bankje haal ik m’n mp3 speler uit.

Niemand meer te zien, dus maar alleen verder, genietend van de muziek maar nog meer van de prachtige vergezichten. Wat ben ik trots op deze mooie parel van onze provincie !

Remersdaal en dan weer een stuk door het Rode Bos. Fijn afdalen naar Veurs en dan is er plots de laatste bevoorrading. Cola is er al niet meer, jammer. Ik controleer m’n waterzak, maar daar zit nog genoeg in. Eten, drinken en weer verder.

Het Vrouwenbos in Sint Pietersvoeren, weer klimmend. Maar na een klim volgt er een afdaling. Hier zie ik een onfortuinlijke minimalistische loper sukkelen. Te veel stenen zegt ie, en dat is ook zo. Ik wens hem succes toe en ga verder. Sinds de laatste bevoorrading haal ik toch wel redelijk wat lopers in. Eentje van hen vertrouwt me te dat hij eigenlijk deze afstand niet had mogen kiezen. Weten wat je kan is belangrijk, maar weten wat je niet kan des te belangrijker.

Ik geniet verder van de modder, de muziek, de landschappen en de heerlijke wind die komt opzetten. Lachen naar de fotografen die onderweg staan, en stilaan aftellen naar het einde. En ja hoor, plots staat er iemand van de organisatie om te zeggen dat het nog maar één kilometer is. Een stukje maïsveld als toetje, dan nog een rondje voetbalveld waar m’n trailvrienden op de tribune zitten en me luidskeels aanmoedigen. Wat een ontvangst ! Na m’n douche doe ik hetzelfde bij de aankomst van Carlo. Heerlijk toch, die vriendschap ! Nog samen wat verbroederen op de tribune en dan huiswaarts.


Ik kan weer terugblikken op een prachtige dag, genietend van de natuur en van de vriendschap van m’n medelopers !

Volgende grote uitdaging is Olne Spa Olne, maar eerst nog de Quatre Cimes in Battice op 10 november ( 33 kms, 850 hms ).

Link: http://connect.garmin.com/player/395659870

28-10-2013 om 01:29 geschreven door kristine

26-10-2013 om 21:49 geschreven door Sabine

26-10-2013 om 21:38 geschreven door flor