|
Verslag Trail des Fantomes, 17 augustus 2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vorig jaar moest ik wegens een blessure mn loopafstand van de voorziene 50 kms laten omswitchen naar de 25. Dit jaar schreef ik me in januari al in voor de 50, niet wetende of ik deze afstand al aan zou kunnen. Intussen weten jullie ( en ook ik ) wel beter, maar bijkomende verzwarende omstandigheid was toch wel de dodentocht van vorige week.
Een hele week zonder sport ( op losfietsen na ), drie kinebeurten en toch wel een raar gevoel in mn linkerbil. Maar toch vertrok ik vol goede moed op verlengd weekend naar La Roche. Op donderdag in Durbuy een beetje in de touwen gaan hangen, belofte naar Jarno toe maakte schuld. Op vrijdagavond tijdens het afhalen van onze startshirt ( met dank aan Scarabee Trailrunshop ) en loopchip gezellig bijbabbelen met trailvrienden.
Zaterdagmorgen om 7u00 zouden we vertrekken, dus maar vroeg t bedje in. Wat was ik blij dat ik in de Floreal logeerde ( waar de start was ) en niet zoals mn loopmaatje Patrick thuis moest vertrekken om 5u00 s morgens. Maar een mens heeft er blijkbaar toch veel voor over om dan nog eens af te zien.
voor de start wat babbelen met de aanwezige deelnemers, hier met Eric en Michael op de foto
Een gemoedelijke start, veel lachende gezichten en toch wel een speciaal zicht, al die blauwe loopshirts met spookje Berthe op. Bij de eerste helling beginnen Patrick en ik te wandelen, terwijl de anderen toch nog aan t lopen waren. Niets opblazen, dacht ik bij mezelf, ik ben nog niet opgewarmd, en ik ben zelfs nog niet fatsoenlijk wakker.
Tijdens die eerste klim krijgen we al meteen aansluiting van Sonia uit Aken die we in Herbeumont hebben leren kennen. Door mn erbarmelijke Duits werd er gelukkig al snel overgeschakeld op het Engels. Fijn om bij te praten wat we in tussentijd zoal gedaan hebben. In het volgende wandelstuk richting Borzée komt Lineke uit Breda aansluiten, het is haar eerste 50 kms en ze vraagt of ze bij ons mag blijven. Tuurlijk, des te meer zielen, des te meer vreugde.
Chick-magnet Patrick met Lineke en Sonia
Op km 8 toch wel weer een steil stuk. Hier staat Wing, die ons eerder voorbij stak samen met haar broer, op ons te wachten. Hier loopt geen pad , zei ze, duidelijk zoekend naar de weg. Linten waren er ook nergens te bespeuren. Onderweg hadden we zelfs de indruk dat er verschillende gewoon afgetrokken waren. Gelukkig herinnerde ik me nog iets van vorig jaar en nam ik, op goed geluk, de leiding van ons loopgroepje. En inderdaad, terwijl we genieten van het panorama zien we toch weer markeringen. Patrick grapt dat ie intussen wel veel vrouwen rond zich heeft lopen, waarop Wing ( in de afgesproken voertaal ) zegt youre a chick-magnet !
met Wing en Lineke
Ik vraag Wing waar haar broer is, maar die zou een sanitaire stop maken en dan zouden ze terug afspreken aan de eerste bevoorrading.
We dachten op dat moment dat we als laatsten liepen, maar plots steekt er ons een heel groepje snelle lopers voorbij die dus wel degelijk fout gelopen waren. Dat gaat nog plezant worden, denk ik in mezelf.
Terwijl Wing en ik wachten op de anderen, na een volgende steile klim probeert ze haar broer te tevergeefs te bellen. Ze besluit dan maar samen met ons verder te lopen, en niet te wachten op de bevoorrading.
hoogtemeters moet je verdienen ;-)
Op deze bevoorrading tanken we goed bij: cola, energierepen, gellekes, bananen. Plots komt er een loopster achter ons, en zegt dat ze een half uur te laat is gestart omdat ze de vertrekplaats niet vond. Hier maak je vanalles mee.
Na de bevoorrading volgt een gevaarlijke afdaling. Zelfs met mn poles kon ik me niet rechthouden dus besluit ik maar steunend op mn handen, en voeten, bergaf te, tja, te glijden.
skieën zonder latten
Eens beneden zien we geen markeringen meer, en kiezen maar links. En ja, op een afgekapt stuk productiebos zien we terug linten hangen. Maar moeten we hier nu weer bergop ? Dat is toch wel vreemd, de linten gaan precies rechtdoor en toch weer bergop. Aan een man in een jeep vragen we of ie andere lopers gezien heeft, hij verontschuldigt zich en zegt dat ie er nog maar pas is. Tja, wat doen we dan ? Opeens verschijnt het broer van Wing van deze kant, zeggend dat van waar hij komt het helemaal niet is. En dan kijken we achter ons en zien plots gele pijlen van sport-events hangen, dus terug van waar wij komen. Dat doen we dan maar, Wing en haar broer al sneller dan ons.
We komen terug langs de Ourthe waar we opeens aan de overkant lopers in blauwe bloesjes zien lopen, blij als we zijn steken we hier dan maar ergens de Ourthe over, om niet nog eens verkeerd te lopen. Amper 15 kms er op zitten, en t is al 10u00, het startsein voor de 25 zal nu gegeven worden.
Maar we geven niet op, proberen zo goed mogelijk op de linten te letten die nu toch wel zijn blijven hangen. Even later bereiken we het stuwmeer van Nisramont waar de Oostelijke en Westelijke Ourthe samen komen. Veel ( toevallige ? ) supporters wat toch mooi meegenomen is.
stuwmeer Nisramont
Hier volgen we een stuk van een bestaande wandelroute met toch wel een hoge moeilijkheidsgraad. Veel rotsen langs het water, maar toch wel bijzonder mooi. Dan nog een heel stukje door het Bois de Bertogne, tot we de tweede bevoorrading bereiken, tevens een controlepunt waar de nummers genoteerd worden. De waterzakken worden bijgevuld, even wat eten en weer door.
Op de derde bevoorrading ( km 33 ) moeten we om 13u00 aankomen om niet uit de wedstrijd gehaald te worden. Dat zal heel krap worden, maar als we om iets na 13u00 aankomen horen we dat de limiet op 14u00 gebracht werd. Het parcours is blijkbaar moeilijker dan vorig jaar en te veel lopers zouden anders uitvallen. Vanaf deze bevoorrading loopt Carlo met ons mee. Een moeilijk stuk langs de Ourthe, voornamelijk door de gladde stenen. Tot twee keren toe val ik hier. En een keer stoot ik met mn hoofd tegen een dikke afhangende tak. Zonder veel erg, gelukkig maar, maar t is oppassen geblazen, ik kan me echt niet voorstellen dat de snelsten hier wel zouden lopen.
Sonia krijgt het moeilijk en haakt af, eerst blijft Lineke bij Sonia maar uiteindelijk besluit ze toch een versnelling te plaatsen om terug tot bij ons te komen. Op de momenten dat Lineke het ietsje moeilijker krijgt praten we haar moed in, en t werkt nog ook. Met ons vieren gaan we verder. Heerlijk babbelen onderweg, maar altijd goed kijkend waar we naar toe moeten. Tijdens de laatste bevoorrading bel ik even naar mn supporters, dat het nog 5 kms is.
met Carlo
wat een vrijheid !
Vorig jaar hadden we hier ( door de hitte ) lang over gedaan, een ellendige klim was het. Maar de klim leek minder erg dan vorig jaar, of zouden het toch de stokken zijn ? Lineke geeft aan dat zij dit laatste stuk op eigen tempo zal doen, ze heeft geen stokken en zou ons daardoor toch niet kunnen volgen. In ieder geval, na het klimmen weer stevig doorlopen, de zwaartekracht van Carlo volgend. Maar in het technische gedeelte kan ik hem niet meer bijhouden. Ik roep hey Carlo, leuk dat we samen hebben kunnen lopen, en hij antwoord we gaan ook samen binnen komen. Dat is het leuke aan trailrunning, niet met de tijd bezig zijn, maar veeleer met de vriendschap die je er krijgt.
Tijdens de laatste afdaling hoor ik papa en Jarno op me roepen hey Vanessa, ben je er al ? , en ik antwoord dat ik er aan kom. Nog een keertje door de Ourthe, Jarno wacht ons blootvoets op en loopt de laatste 500 meter met Carlo, Patrick en mij mee over de finish. Een mooi moment ! We omhelzen elkaar en nemen de felicitaties van de andere, eerder aangekomen trailers, met plezier aan. En dan supporteren voor Lineke en Sonia die nog binnen komen. Bijpraten met de anderen die aan t genieten zijn op de wei, een heerlijk trailweekendje zit er op !
en nog eens de Ourthe over
Mn 21e is binnen, met een tevreden gevoel en weinig lichamelijke hinder op naar de Coalmine Trail ( in Genk ) op 31 augustus.
Link: http://connect.garmin.com/player/360915679
|
