Verslag Boxmeerdaagse dag twee, zondag 28 juli 2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zaterdag was ik op tijd gaan slapen, maar van een goede nachtrust kon ik toch niet echt spreken. Ik maakte mezelf wijs dat het waarschijnlijk door de warmte kwam maar diep in mezelf wist ik dat ik voor ’t eerst een beetje nerveus was. M’n benen ( vooral de bilspieren en hamstrings ) voelden immers niet zo fris aan. Maar ik suste me met de gedachte dat er velen vandaag hun tweede zouden lopen, en die zouden wellicht hetzelfde “probleem” hebben.

Clubmaatje Patrick pikte me stipt om 6u45 op, dan naar Dilsen om Jacques uit te halen en dan door naar Boxmeer. Hier een leuk weerzien met de hele bende. Enkele nieuwe gezichten ook, die er gisteren niet waren. Maar allemaal even sympathieke mensen. Het soort loper dat aan deze evenementen mee doet is vooreerst een natuurliefhebber, tijd speelt geen rol, genieten des te meer.

Annemarie geeft ieder van ons twee veerpont-kaartjes. Dat ik die van Jacques moet bijhouden spreekt voor zich. Jacques loopt zonder camelbag, zonder heuptasje. Hij zou ze alleen maar verliezen. Joeri geeft zijn kaartjes om diezelfde reden ook maar aan mij. Ik grap en zeg dat ie dan wel bij me moet blijven, maar dat zal geen probleem zijn. Op vrijdag deed ie een 10 miles wedstrijdje in Middelkerke, gisteren liep ie met Luc Dejaeghere even de kustlijn af ( 62 kms ! ), en bij Willem en Annemarie zou ie meedoen van zondag t/m woensdag. Tja, … het leven van een toekomstige Spartathleet ( in 2015 ) kan mooi zijn J

Bij ’t vertrek voelen m’n beentjes stram aan, maar ik probeer er niet aan te denken door te babbelen met de lopers rond me. Al snel hilariteit: wat we gisteren gemist hebben kregen we vandaag al meteen voorgeschoteld: een passage door netels ( want die zijn goed voor je bloedsomloop ? ). Ik kom stilaan in m’n element: dat zijn de loopjes die ik graag doe: het onvoorspelbare, contact hebbend met de natuur ( ook al prikt ie ).

Een stukje langs de Maas op, door ’t gras en een eerste pont. We zitten op dat moment nog net in de kopgroep. Als de veerman vraagt waar de anderen blijven zeggen we dat die nog ver achter zijn, al hebben we er geen idee van. Hij zegt iets in de trend van “ ja, ja, even een voorsprongetje nemen “. Hij kent Willem z’n evenement maar al te goed.

Net over de Maas komen we in het nationaal park Maasduinen waar zich vandaag het grootste stuk gaat afspelen. Het eerste stuk wordt gevormd door het Bergerbos.

We passeren mooie schapen die er grazen, en door het mulle zand banen we ons een weg naar boven. Jan komt al terug gelopen: het is de gewoonte van snelle Jan dat ie niet te veel voorsprong neemt maar telkens een heel stuk terug loopt naar de achterste lopers. Hem zie je dus wel eens vaker passeren. Terwijl hij vol lof is voor de mooie natuur gaat ie opeens tegen de grond. Hij mankt een beetje, maar toch loopt ie verder.



Intussen hebben Jacques, Joeri, Patrick en ik de kopgroep gelost. We hebben afgesproken aan ons tempo verder te lopen. Als we de heuvel af zijn, en onder de prikkeldraad moeten, wijst de gps naar rechts. Plots zien we het groepje van Astrid en Henk van links komen. Verkeerd gelopen dus. Ook weer typisch voor de loopjes van Willem: je ziet soms echt niet waar je in moet, en meestal is de “weg” weg. Of dichtgegroeid, of afgesloten … maar dat maakt het allemaal net plezant.


Op de eerste bevoorrading overdonderen we Carry en Annemarie wel een beetje omdat we er opeens met 12 ( van de 17 ) staan. Maar geen probleem, we hebben tijd.


Opeens merkt Patrick dat ie z’n tweede veerpontkaartje verloren is, maar hij heeft nog wel even tijd om het terug te vinden. Het tweede stuk van de Maasduinen gaat al een heel stuk lastiger. Door het mulle zand in de heide stappen we stevig door. Als je hier moet lopen ga je kapot, maar Henk S zegt dat dit nog helemaal niks is in vergelijking met de marathon des sables die hij al gelopen heeft. Zwijgend ploeteren we voort, wetende dat we blij moeten zijn dat de zon nog niet echt doorbreekt.  We genieten wel van de prachtige omgeving. De tweede bevoorrading, op 20 kms is zeer welkom. Rijstpap, huzarensalade, gehaktballetjes, net een wandelend buffet.

We hadden de deelnemers van vorig jaar er al over horen vertellen: er zou een veer zijn dat je handmatig moet bedienen. Als we hier aan komen zijn Wim, Henk G en Astrid nog aan ’t uitzoeken of ze wel in de goede richting draaien ( lopen in de goede richting is voor hen vandaag ook al niet evident ). We schieten ter hulp, en voor we ’t weten zijn het de vrouwen die aan het roer staan en staan de mannen toe te kijken. Het veer komt stilaan dichter bij, we stappen in en trekken ons naar de overkant.






Astrid en Henk lopen weer aan hun snellere tempo verder, Henk S laat zich uitzakken ( hij heeft vandaag duidelijk een mindere dag ), Wim kunnen we wel bij ons houden. Een prachtig zicht over het door de lichtinval groen lijkende water. De gemengde geur van heide en dennen.

Patrick krijgt het wat moeilijker, we naderen immers de magische 30 kms, en verlagen het tempo. Ook Joeri is blij dat we dit doen, want hij heeft nog een aantal dagen voor de boeg. Af en toe wordt er wat gewandeld om de beentjes te strekken, wat deugd doet. Ikzelf voel eigenlijk niet meer dat ik gisteren gelopen heb, als ik eerlijk mag zijn gaat het me vandaag beter af dan gisteren, maar daar zal het meer gevarieerde landschap ook wel voor iets tussen zitten. 't Is is nochtans weer een heel moeilijk stuk, maar wondermooi ( als je het zand in je schoenen even wegdenkt ).





Patrick heeft intussen zijn veerpontkaartje nog niet teruggevonden en begint zich toch wel echt zorgen te maken. Wat hij niet weet ( en Joeri, Jacques en ik wel ) is dat Jacques het verloren kaartje onmiddellijk na het vallen opraapte en aan mij gegeven heeft om bij te houden. Dus Jacques zegt tegen Patrick “ maak je maar geen zorgen, wij regelen dat wel op het pont “. En zo weze het ook: Jacques geeft de vier kaartjes af, Patrick hoopt dat de veerman de afgegeven kaartjes niet telt en kruipt als het ware zo onopvallend mogelijk weg in een hoekje. Zo Patrick, nu weet je waarom Jacques het wel zou regelen … Joeri stelde nog voor om jou de kaartjes af te laten geven, dat zou nog mooier geweest zijn, nietwaar ? Ach, als we eens goed kunnen lachen doen we dat ook hé.

Op de laatste bevoorrading zien we Jan uit een vijvertje komen: hij heeft wat verfrissing gezocht nadat hij omwille van z’n ( hopelijk alleen maar verzwikte ) dikke enkel besloten heeft niet meer  verder te lopen. Een dikke tegenslag, wetende dat hij op 13 augustus aan de start staat in de Franse Trans Gaule. Vorig jaar won hij nog deze 19 daagse etappenloop over 1200 kms. We hopen dat de schade aan je enkel toch nog meevalt en wensen je alvast veel succes toe !

De laatste loodjes wegen het zwaarst, zeker als ze nog door een maïsveld gaan.



We laten eerst Patrick voorop lopen om het tempo te bepalen. Maar dat werkt averechts: het tempo gaat de hoogte in. Joeri, al veel meer ervaren, neemt de kop over. En zo komen we met ons vijven samen aan.

Henk S komt niet veel na ons binnen. We praten nog wat na, en gaan dan huiswaarts, moe maar voldaan … alhoewel … als ik geen andere plannen zou hebben zou ik het misschien nog durven er een derde aan vast te breien. Maar Jacques remt m’n enthousiasme af: nog maar 11 dagen en dan is het al de dodentocht. Hier gaan we trouwens veel gezichten van vandaag terugzien, ik kijk er al naar uit !

Link naar de loop: http://connect.garmin.com/player/349821688

Er rest me zeker nog een woordje van dank te richten aan Willem en Annemarie en hun voltallige helpersteam. Ongelofelijk hoe gastvrij Annemarie haar huis ter beschikking stelt van de etappelopers, eten voor hen kookt, en zelfs hun was doet. Mensen met een gouden hart .... voor een aalmoes mogen wij deelnemen aan zulke mooie lopen, bedankt !

30-07-2013 om 20:36 geschreven door flor