|
Verslag Trail de la Cedrogne 22 juni 2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eerste planning was een trail in Marche-les-Dames te lopen maar vanwege het vele touwenklimwerk zag coach Jacques dat op 62 jarige leeftijd niet zitten. Een mooie alternatief bood zich aan: een trail in Montleban ( Gouvy ) kort bij La Roche waar Jacques zou logeren om s anderdaags naar het BK Wielrennen te gaan kijken.
Patrick en ik spraken om 11u30 af op de carpool, de trail startte immers pas om 14u00. Rond 13u00 waren we al ter plaatse, wat vooral opviel was de kalmte
wat mensen van de organisatie, zelden een loper te bespeuren. Snel kwamen Jacques en diens vrouw Noëlla ook af. Noëlla zou de kortere trail van 13 kms lopen. Startnummers afhalen, chip aan ons schoeisel vast proberen te maken. En stilaan kwam er gelukkig wat meer volk opdagen. Uiteindelijk bleken er op de lange afstand maar 40 deelnemers te zijn. Vlak voor 14u00 een korte Franstalige briefing, waaruit ik twee dingen onthield: dat we zouden lopen ten voordele van mindervalide kinderen en dat de afstand omwille van omstandigheden verlengd werd naar 46 kms.
Na het startsein liepen we een half voetbalveld rond, wij al meteen als laatsten maar dit hadden we nog nooit meegemaakt. We waren het voetbalveld nog niet af of we zagen enkel nog een glimp van de andere lopers. Van opwarming hadden ze hier blijkbaar nog niet gehoord. Jacques kon er niet van over: nog nooit meegemaakt op mn 299 marathons/ultras !. Maar we zouden er ons vooral niet over laten opjagen: een trail loop je op eigen snelheid, anders dreig je jezelf wel eens tegen te komen.
Het parcours loopt door het Bois de Ronce. In het wandelboek Ardense Bossen beschrijft J Remoortere dit als een ruig gebied, maar mooi. Het Bois de Ronce is een productiebos, hoofdzakelijk begroeid met sparren van alle leeftijden en alle maten. Er zijn ook eilandjes beuken en hier en daar hebben berken zichzelf uitgezaaid. In de ondergroei voelen brem en struikheide zich thuis. Onder de sparren liggen soms grote tapijten blauwe bessen. Ook braam en adelaarsvaren laten zich hier zien. Dicht bij het valleitje van de Eau de Ronce lijkt het erop dat men de natuur haar gang laat gaan.
En zo verliep onze trail ook. Volledig in een prachtige haast ongerepte natuur. Zelden werd er voor wandelpaden gekozen maar werden we dwars door alles heen geleid. Een heel goede markering, daar valt écht niets over te zeggen. In t begin laat ik ons echter misleiden en springen we ( allez Patrick springt wij doorwaden ) een water over, terwijl we gewoon aan de andere kant moesten blijven. Op de website van de organisatie stond immers aangegeven dat er enkele doorwaadbare plaatsen op het parcours waren, en hier ging ik naarstig naar op zoek.
Onder ons drietjes, de stukken bergop wandelend, bergaf en vlak lopend waar dit mogelijk was. En op weinige plaatsen was dit mogelijk: als ze je door stukken productiebos sturen mag je blij zijn dat je er zonder vallen uitkomt.
Maar we blijven optimistisch en steken aan de eerste bevoorrading twee medelopers voorbij. De laatsten zouden we toch al niet meer zijn, en dan nog hé
Op weg naar de tweede bevoorrading, door stukken bos. Klimmend om nadien te genieten van prachtige vergezichten. Mooi mooi mooi. Maar zwaar. Intussen krijgt Patrick ( wellicht door de verre sprong over het water ) meer en meer last van zijn rechter dijbeenspier. Maar hij zet door, zeker tot aan de volgende bevoorrading. We lopen richting Bihain. We beseffen dat we nog heel ver moeten, en vooral dat het lang heel lang zal duren. Maar veiligheid boven alles: wat voor een zin heeft het immers dat je gelijk een gek door de rivier loopt om uit te glijden op de gladde stenen en je te blesseren ? Maar de eersten van de 26,5 kms ( die gestart zijn om 16u00 ) steken ons wel op die manier voorbij. Hijgend worden we ingehaald. De eerste loper heeft twee begeleidende MTB-ers bij zich die hem nauwelijks kunnen volgen. Ook zij moeten met hun fiets door het water.
 
Na het water is het kruipend door de bosbessen en het mos naar omhoog. Ja, hier helpen mn poles wel die ik vandaag het meegebracht. Intussen blijven de lopers van de 26,5 kms ons voorbijsteken, hijgend, kreunend en sommigen met het schuim op de mond. Is dat dan nog gezond, vraag ik mezelf af.
 
Na 23,5 kms eindelijk terug weer wat rust: de lange afstand wordt hier gesplitst van de kortere. Genietend van de mooie brem, het malse mos onder onze voeten lopen we verder. Patrick krijgt af en toe een pijnopstoot, en dan houden we wat in. We praten op hem in dat het verstandig zou zijn bij de volgende drankpost op te houden, maar daar wil ie niet van weten. Tja, wij kunnen zijn lichaam niet inschatten. Vriendelijke mensen op de bevoorrading, maar dat zijn ze in Wallonië allemaal, wij zakken graag af naar onze Franstalige landgenoten.
De extra lus heeft een pittige beklimming: op nauwelijks 800 meter klimmen we 70 meters omhoog. Jacques is goed in die dingen, maar wacht gelukkig boven.
Op km 26 slaat de paniek Jacques om het hart: hier moet een stuk rots beklommen worden ( erger dan in La Grimace ). Ik twijfel niet en begin almaar. Ik ben halverwege terwijl ik Jacques aan de mensen van de trail hoor vragen of er echt niet een andere weg is. Die blijkt er dan te zijn, gewoon rond de steengroeve. Hij en Patrick wandelen dat stuk, maar ik moet verder want kan hierlangs onmogelijk nog terug naar beneden.
Maar mn doorzettingsvermogen word beloond met een prachtig zicht ! Ik roep dat ik er aan kom, en snel vinden we elkaar weer.
De derde bevoorrading laat lang op zich wachten, we denken zelfs dat ze deze misschien al opgeruimd hebben maar niets is minder waar. Op km 31 duikt ie opeens op. Vriendelijke man, onder een tentje die blij is om ons te zien ( en wij hem ! ). Maar nog besluit Patrick om door te zetten, zijn gezicht spreekt nochtans boekdelen als ik achter me om kijk: hij ziet af en zit er haast door. Bergaf lopen lukt minder en minder, bergop waar Jacques en ik wandelen komt ie lopend in kleine tred telkens weer bij.
 
De laatste bevoorrading, waar Jacques een bekertje La Chouffe drinkt, besluit Patrick de witte ipv onze rode pijlen te volgen. Het verschil in afstand is 5 kms, en dat is heel wat als je iedere stap die je zet pijn voelt. Jacques en ik alleen verder: brem, nog een heel mooi stuk bos. We horen het orkest aan de aankomst spelen maar worden tot twee keer toe de andere richting uitgestuurd. Geduldig blijven en netjes de pijlen volgen, we komen er wel. En dat doen we ook, de finishmatten zijn al opgeruimd, onze nummers worden opgeschreven. We krijgen nog een herdenkings loop-shirt en ikzelf krijg nog een fles champagne.
Moe maar voldaan keren we huiswaarts. Nu pas besef ik waarom er maar 40 starters op deze afstand waren. Mn zwaarste trail tot nu toe maar iets in me zegt dat ik er ooit nog vele zwaardere zal trotseren !
Thuis mn prijs maar direct afgegeven, een heerlijk badje en een goede controle op teken, en intussen kan alles al wat gerelativeerd worden: een prachtige zware loop onder vrienden ... is er iets mooiers ?
Link naar de trail: http://connect.garmin.com/player/331645933
Link naar TV Lux 2013: http://www.tvlux.be/video/trail-et-rando-de-la-cedrogne-montleban_13758.html
Link naar filmpje van vorig jaar: http://www.youtube.com/watch?v=OJvfqf_cQzw
|
