|
Verslag zaterdag 16 februari 2013: Limburgs Halfzwaarste deel 1xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Op 20 april zal Limburgs Zwaarste doorgaan. Een zware ultraloop waar gekozen kan worden tussen 60, 80 of 100 kilometers klimplezier. De lopers van de 100 kilometer zullen maar liefst 2500 hoogtemeters voor de voeten geschoven krijgen. 100 ( en zelfs 80 ) kilometer is nog een beetje hoog gegrepen, daarvoor loop ik nog niet lang genoeg. Maar die 60 lijkt me wel haalbaar, interessant ook want bij beëindiging binnen de tijdslimiet levert dit 1 kwalificatiepunt voor de Ultra Trail van de Mont Blanc op, één van mn lange termijnplannen.
Als voorbereiding voor deze Limburgs Zwaarste richt organisator Willem twee oefenlopen van 50 km in, samen het traject van de 100 km. Bijkomende moeilijkheid ( buiten de hoogtemeters en de modder ) is dat deze oefenlopen niet gepijld zijn, maar op GPS gelopen moeten worden. Of je loopt samen met één van de voorlopers die de weg kennen.
met maastrichtenaar Henk S op de foto, die net zeven dagen carnaval achter de rug heeft
Met een 50-tal deelnemers starten we om 9u00 in Heerlen. Gelukkig is het droog weer, maar de gesmolten sneeuw zal het parcours heel wat natter ( en moeilijker ) maken. Jacques en ik starten rustig, ik ben nu eenmaal een trage starter en heb het altijd moeilijk in mn eerste kilometers. Laat de anderen maar snel vertrekken, aan de eerste bevoorrading wordt er toch op elkaar gewacht.
De eerste kms lopen bergaf door het Imstenraderbos, om nadien uit groeve Putberg ( bronnenbos ) te klimmen. Hier merkt Jacques al dat hij voor het verkeerde schoeisel gekozen heeft. Met gewone loopschoenen kan je je nauwelijks recht houden, maar ook ik had mn XT wings beter ingeruild voor mn speedcrossers. De groeven van je schoenen slibben dicht van de modder en dan is er ook geen houden meer aan.
Simpelveld, door talrijke stegels.
Intussen loopt Willem een heel eind met ons mee. Hij weet perfect wie er nog allemaal achter ons loopt en zal er voor zorgen dat ze niet verloren lopen. Jacques zn loophorloge in t oog houden, en ik mn garmin met daarop een topografische kaart. t Is oppassen geblazen omdat je in een trail zelfs de wandelpaden niet noodzakelijk volgt. Jacques weet gelukkig wel nog waar ie vorig jaar is misgelopen. Hij eindigde deze trail toen na meer dan 9 uren lopen, ergens in het vijlerbos verloren gelopen toen de avond zich al ingezet had. Gelukkig staat op ons startkaart het telefoonnummer van Willem vermeld. Maar wat ga je zeggen als je verloren loopt in t midden van een bos ? Ja, Willem, ik sta hier aan twee dikke bomen ?
Concentratie is vandaag dus ook belangrijk. Als we na de afdaling door het platte bos aan de eerste bevoorrading komen is het grootste deel al vertrokken, eigenlijk maar best ook want ik zou echt niet willen dat anderen het gevoel krijgen op mij te hebben moeten wachten. Met een 15 tal lopers blijven we over en vatten we het tweede deel aan. Henk G en Willem zitten nog in deze groep maar na een paar kilometers lopen Jacques, Henk en ik weer alleen. Op een trail moet je gewoon je eigen tempo volgen en is het moeilijk om samen te blijven.
We klimmen door het Kolmonderbos in Nijswiller en begeven we ons op Duits grondgebied. Het Grosserbusch in Orsbach, klimmend naar Scheeberg. Een stukje dalend over het besneeuwde golfterrein van Aken. Intussen loopt Wally, een spontane Nederlandse dame die traint voor de 60 van Texel, bij ons, Henk zijn we weer kwijt. Het grote werk doemt voor ons op: de Vaalserberg, off road door het Duitse bos naar boven. Ik zie dat mn garmin op momenten meer dan 25% aanduidt. En ik die dacht dat het met de fiets al een zware klim was. Op t gemak, de hartslag niet te hoog laten gaan. Uit de mp3 van Wally weerklinkt Road to Nowhere , maar zon vaart zal het niet lopen. Volgens de gps moeten we gewoon omhoog. Naarmate we hoger komen ligt er meer sneeuw.
Tweede bevoorrading ligt aan het drielandenpunt. Warme thee, peperkoek, drop, wat fotos maken. Wally ( die geen gps heeft ) vraagt of ze met ons mag meelopen. Voor ons loopt Hans die er wel een heel bijzondere manier van wegzoeken op na houdt. Hij kijkt gewoon waar er veel voetstappen in de modder voorkomen en die weg slaat hij in. Maar op zon manier kan je gewoon niet foutloos lopen, dus sluit hij zich bij ons aan, nadat we hem een paar keer terugroepen omdat ie een afslag gemist heeft.
In het Preus Bosch ( op het plateau van Vaals ) is best wel een moeilijk gedeelte om niet verloren te lopen. We moeten hier vertrouwen op het gevoel van Jacques die hier vorig jaar wat heeft zitten zoeken. Je hebt hier de neiging om gewoon bergaf te lopen, terwijl je toch nog even boven moet blijven. We komen terug op Nederlands grondgebied en dalen, na het oversteken van de weg naar Gemmenich, de Wolfhaag af. Door het Malensbosch een heel stuk door de Epener velden. Het nut van vrijstaande draaihekjes zie ik wel niet in. Veel wandelaars in deze mooie streek, die ons groeten maar toch zie je hen denken wat een modderduivels .
De derde bevoorrading bevindt zich aan Het hijgend hert in Vijlen. Worstjes, soep, thee. Toevallig staat hier een Red Bull autootje. Ik aanvaard een blikje, de vleugels zouden misschien nog eens van pas kunnen komen.
Heerlijke afdaling door het Vijlerbos, om nadien in bewoond gebied aan te komen. Mooi toch, het vakwerk van het Mergelland. Een relatief vlak stuk waar gerecupereerd kan worden, maar dat duurt niet lang. Als Willem iets uitstippelt moet je maar denken dat het ofwel bergop ofwel modder is, en liefst nog een combinatie van beiden zegt Jacques. En dat is ook zo: een steile modderklim door het Onderste Bos. Maar al bij al voel ik me nog niet moe. Het voordeel van trailen is dat je door de wandelstukken ( al zijn ze bergop ) je hartslag omlaag haalt en je je spieren stretcht. Een laatste keer zien we Carry om ons te bevoorraden.
brugje over de Gulp
 
kan het nog natter ?
Eperheide, Scheiberg door wat glibberige velden met als eindstuk ( natuurlijk ! ) een klim door het Vijlerbos naar het hijgend hert. Even waren we bijna de weg kwijt, maar de bijzondere boom die ik reeds eerder opmerkte op mn garmin doet ons na 52 mooie kilometers terug aankomen bij het Hijgend Hert. Met autos worden we terug naar de start gebracht
"Ja, vrouwtje", dat duurt hier toch een beetje langer dan gedacht
Wally vroeg onderweg aan Jacques zeg Jacques, moeten we nou straks Willem bedanken voor al die blubber onderweg ? . Ja Wally, we gaan Willem bedanken voor het mooie traject. Intussen heb je wellicht door dat trailen puur genieten is, en zal je hier nog vaak aan zal denken tijdens de 60 van Texel. Misschien loop ik hem zelf volgend jaar ook, want inderdaad: lopen door de modder is een goede voorbereiding voor lopen door het zand. Succes Wally !
Gegevens van de Trail: 52 kms, 7u45 minuten ( wel de tijd laten doorlopen tijdens de bevoorradingen ), 1300 hoogtemeters.
Link: http://connect.garmin.com/activity/274155485
|
