|
Verslag Trail des Bosses zaterdag 9 februari 2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eén van mn doelen voor dit jaar zijn de 60 zwaarste van ( Nederlands ) Limburg, en daar moet uiteraard voor getraind worden. Normaal was Trail des Bosses mn tweede trail dit jaar, maar de hevige sneeuwval van een aantal weken geleden deed me verstek gaan voor Le Trèfle à 4 Feuilles. Trainen zijn we wel blijven doen, in Spa, in de Voerstreek, de laatste week wel wat minder door mn verkoudheid die maar niet weg lijkt te gaan.
Vandaag een heerlijk zonnetje, ideaal om af te zakken naar s Gravenbrakel. Koud ( amper 2°C ) maar droog is ideaal loopweer. In het oprijden werd al duidelijk dat Brabant helemaal niet vlak is. De mail van de organisatie sprak over 21 bosses, ik nog van t goed gedacht dat we 21 bossen moesten doorkruisen, maar bosses zijn dus heuvels. 21 heuvels op 45 kilometers.
Goed op tijd vertrokken, startnummer en opplooibare drinkbeker afgehaald.
In de drukke ( en warme ) kantine wat face-book trailers ontmoet, altijd leuk. Ook Willem, organisator van de 60-80-100 zwaarste, was ook van de partij. Niet te hevig drukte hij me op t hart, want volgende week zal de 50 km oefenloop ook niet gemakkelijk zijn
met Willem op de foto
en met Carmen
Een kwartier later dan voorzien werd het startsein gegeven. De massa ( deelnemers van de 25 en de 45 km ) komt in beweging. Vandaag loop ik alles op eigen tempo, mn muziek zal de tijd sneller doen gaan.
Het eerste gedeelte loopt door het bos van Houssière, op een oude trambedding, redelijk vlak. Gekeuvel alom. Maar dat duurt niet lang: plots zien we voor ons een muur opduiken. Met behulp van koorden geraken we boven, de schoenen van de uitglijdende voorganger vermijdend. Pff, ik hoop dat de andere 20 hellingen een beetje vlakker zijn.
xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />
Door de gesmolten sneeuw en de overvloedige regen van de laatste dagen was er aan modder helemaal geen gebrek. En in aanzuigende modder lopen is heel zwaar.
Handschoenen en muts gaan al uit. Maar ik ben blij dat ik mn windbreker aan heb, zeker op de momenten dat de zon niet meer schijnt. Plots begint mn garmin te reclameren, het geheugen zit blijkbaar vol. Wis ronde, druk op enter, maar het vervelende gepiep houdt niet op. Het enige voordeel is dat iedereen me spontaan voor laat gaan, zonder dat ik moet roepen. Ik voel me juist Pac-Man met m'n geluidje. Door mn muziek heb ik zelf gelukkig niet al te veel last van t gepiep, je zou voor minder knetter worden na 45 kms.
Vanaf de splitsing 25-45 km lijk ik helemaal alleen te lopen, zeker een uur kom ik niemand tegen. Genietend van de zon, mn muziek en het lopen.
Nadeel van mn niet meewerkende garmin is dat ik moeite krijg met het indelen van mn trail. Af en toe vraag ik aan een medeloper hoeveel kilometers we al gelopen hebben. Maar ik heb geen idee over mn snelheid. Luisteren naar het lichaam dan maar. Op sommige trails zie je onderweg wel eens een aanduiding van hoeveel kilometers je al gelopen hebt, bijvoorbeeld na iedere 5 kms. Maar hier staan enkel de nummers van de hellingen aangeduid. Ik besef dat ik er nog heel veel moet doen. Uit voorzorg een gelleke, en we kunnen er weer tegen aan.
Bossen, grasvelden, akkers volgen elkaar op. Na 20 kilometer krijgen we onze eerste bevoorrading. En wat voor één: foi gras, gepekeld vlees, fruit, noten, rozijnen, chocolade, rijstwafels, peperkoek, jeneverkes
Ik eet wat zoutige dingen, en neem wat peperkoek mee.
Terug op pad, en ja hoor, vanaf dat moment begin ik mn ritme te vinden. Ik haal her en der wat dames in, maar heb er geen idee van hoeveel er nog voor me lopen. Maar vandaag is dat niet zo belangrijk, uitlopen zal al moeilijk genoeg zijn door de modder. Op sommige hellingen lijkt het wel de processie van Echternach: één stap vooruitzetten en twee naar beneden glijden. Waar er touwen gespannen zijn gaat het al iets gemakkelijker, maar het verhindert het wegglijden niet. Op handen en voeten is soms de beste tactiek.
De modder doet me vaak net niet vallen, maar twee keren kan ik me echt niet houden en val ik zonder veel erg. De weinige stukken die we op de weg mogen lopen zijn een welgekomen afwisseling. Het doet deugd eens te lopen zonder aan vallen te denken. De hellingen blijven elkaar opvolgen. Maar het gaat goed, bergop wandelen, vlak en bergaf lopen, of schuiven.
Op een gegeven moment wil ik mn handen eens toeknijpen en merk ik dat mn vingers nauwelijks bewegen en wit zien. Ik heb geen zin om mn handschoenen in mn rugzakje te zoeken en trek mn truitje dan maar over mn handen, een wereld van verschil.
Enige bezienswaardigheid is het hellend vlak van Ronquières, en af en toe wat dingen die verwijzen naar de slag van Waterloo, die in 1815 in deze contreien gestreden werd. Op de tweede bevoorrading, na 33 kms, vul ik mn waterzak bij en neem ik nog een gelleke.
Mooie natuur onder een dun laagje sneeuw, stukken natuurlijke hulst, naaldbossen, maar veel aandacht kan je niet aan schenken, wil je niet onderuit gaan.
Mn laatste kilometers gaan zoals gewoonlijk beter dan mn eerste. Her en der haal ik wat mensen in. Velen zitten echt kapot, maar t is dan ook een zware trail. Moe maar voldaan kom ik aan de finish, onder aanmoediging van de lopers die al binnen zijn. Geen besef van kilometers, hoogtemeters of tijd die ik gelopen heb, ik schat zeker 5 uren, maar wat maakt het uit
deze pakken ze me niet meer af ! ( uiteindelijk heb ik er 5u03 over gedaan, was ik 6e vrouw en 3e in m'n categorie )
Loopmaatje Patrick had een supertijd van 4u04, Willem moest voortijdig uitstappen door rugproblemen.
Impressie van het parcours ( omdat woorden meer zeggen dan beelden): http://www.youtube.com/watch?v=0NJ00X-qqAA&feature=player_embedded
Als alles volgens plan verloopt sta ik binnen twee weken terug in deze streek ( in Lasne ) met Jacques voor de Trail de Mazerine ( 62 kms ), bij deze al een waarschuwing voor Jacques dat het geen vlakke loop kan zijn.
Terwijl ik dit verslagje schrijf voel ik de verzuring in mn benen, spierpijn die me sterker zal maken.
Morgen help ik op de LPM marathon, georganiseerd door de loopclub ( Run & Fun ) waar ik bij aangesloten ben. Een weerzien met tal van bekende gezichten, ik kijk er al naar uit !
|
