|
Verslag t is voor niks-loop 25 november 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dat mn zesde marathon een moeilijke ging worden werd me vannacht al duidelijk. Mn nachtrust werd verstoord door een lelijke huilende wind. Tijdens mn autorit naar mn coach in Dilsen was het eveneens opgepassen geblazen voor de vele rukwinden en op de inrit van Jacques kwamen de golfplaten van de buren me tegemoet gevlogen.
Tja, maar we ( Els, Jacques en ik ) waren ingeschreven, en zouden naar Geldrop gaan om hem uit te lopen. Dat moest zeker lukken binnen de limiet van zes uren.
Bijzonder aan deze marathon is dat ie volledig gratis is, vandaar zn naam. 1200 inschrijvingen was het maximum, maar dan over alle afstanden: 6-10-15-21-30-42 kms, zowel voor lopers als voor wandelaars.
Het decor voor deze marathon is de Stabrechtse Heide, na de Veluwe een van de grotere aaneengesloten bos-en heidegebieden. Lopen in t zand is sowieso niet evident, en zeker niet als je je nergens kan schutten voor de wind.
We halen ons startnummer af, dat van mij bleek al uitgedeeld te zijn aan een andere loper. Maar geen nood, ik krijg ipv mn oorspronkelijke nummer 54 een wel heel hoog nummer: 1229. Een drukte van jewelste in de cafetaria. Jacques wordt door de vele lopers aangesproken, tja
als je al meer dan 200 marathons gelopen hebt beteken je wel iets. Maar ik vind het wel plezant dat ik via Jacques andere lopers leer kennen, lotgenoten mag ik ze vandaag wel noemen.
Na een deuntje van de plaatselijke fanfare klinkt er vooraan een startschot, de garmins worden opgedrukt en de massa komt stilaan in beweging. De 21-30 en 42 km vertrekken samen.
Wie denkt dat wij straffe mensen zijn, moet maar eens naar onderstaande foto kijken. Respect voor deze loper !
Ik verlaat Jacques en Els al van bij de start, ik loop voortaan op eigen tempo, samen met mn muziek. Al van in t begin haal ik her en der mensen in. Maar ik voel me goed, de eerste bevoorrading op km 9 sla ik over. Ik loop met mn camelback en heb eten en drinken genoeg bij. De zon maakt alles zoveel aangenamer, de mouwkes die ik aan heb, gaan snel uit.
Een mooi parcours, heel veel tussen de heide door, met hier en daar een ven. Houten planken om over te lopen. Ik geniet van het mooie uitzicht en het wilde gras dat spontaan knielt voor de wind.
Ik pep me op met de gedachte dat de wind mn vriend is, dat hij me sterker zal maken. Maar wat doet het deugd om af en toe eens een bochtje te mogen nemen om hem in de rug te krijgen !
Op km 15 is er een tweede bevoorrading. Ik denk dat ik warme thee aangeboden krijg, maar t is verdorie koffie ( en ik heb al vier weken geen druppel koffie meer gedronken ! ). Ach, misschien zou de cafeïne me hier wel kunnen helpen.
Ik kijk op mn garmin en verschiet van mezelf: 5min20 per kilometer. Ondanks het gevecht tegen de wind lijkt het me goed te gaan. Ik blijf lopers inhalen. Af en toe maak ik de tijd om een foto te maken.
Wind op kop is verschrikkelijk, niet zozeer het inbeuken tegen de wind, maar ik kon alleen maar ademhalen door mn gezicht weg te draaien. Waar zijn die 1200 mensen vandaag toch aan begonnen ? De goede muziek op mn mp3 speler doet me in een soort tunnel komen: ik tegen de wind. Ik loop en loop, en denk eigenlijk nergens aan. Tot de loper voor me in een stukje bos opeens onderuit gaat. Ik vraag hem of het gaat en als ie bevestigend knikt steek ik hem voorbij. Iets verder is er een bevoorrading en verzorgingspost. Op het terrein rijden constant mountainbikers rond, die rechtstreeks met een quad-ambulance in verbinding staan. Allemaal puik georganiseerd, marathons die zich dik laten betalen zijn vaak niet zo uitgerust.
Tussen kilometer 25 en 30 lopen we door het stuk Stabrechtse Heide dat in 2010 afgebrand is. Twee jaren later is het daar nog steeds zwart geblakerd.
Op kilometer 30 is de laatste bevoorrading. Hier besluit ik toch om een gelleke te nemen, met flink wat water. Net na de bevoorrading wil ik opnieuw een foto maken en merk dat ik mn kodakske verloren ben. Ik kan mezelf voor het hoofd stoten maar teruglopen is geen optie.
Het zware stuk door de duinen dat zich aanbiedt leidt mn aandacht van t verlies af. Een loper vlak voor me valt twee keren op nog geen twintig meter. De man kon zich niet meer concentreren door vermoeidheid.
Mijn vermoeidheid trekt weg dankzij het gelleke. Maar t is nog een heel eind te gaan. Mn gemiddelde tempo zakt naar 5min30 per kilometer, wat op zich natuurlijk niet slecht is.
Het stuk na de duinen is, wat de wind betreft, het ergste. Wind tegen
zo fel dat het zand me in het gezicht vliegt. Hier word ik ook gedwongen om 200 meter te wandelen, dat is zelfs al moeilijk. Als we t bos induiken kunnen we even op adem komen. Een paar keer word ik bekogeld met denneappels die uit de bomen vallen.
Een loper die mij inhaalt, en ik hem, en hij mij weer vraagt of ik voor een tijd loop. Ik lach en grap dat ik loop om zo snel mogelijk op de massagetafel te liggen.
De rest van de marathon is ook nog wel best pittig. Het zand en de wind maken het verschrikkelijk moeilijk, maar anderzijds kon ik gerust binnen de vier uren finishen. Uiteindelijk doe ik dit ook, met 3u52. Nooit gedacht dat het op zon marathon ging gebeuren, mn eerste duik onder de vier uren. Op dit moment ben ik net twee jaren aan t lopen, en moet ik volgens de boekjes zelfs blij zijn dat ik al eens één marathon heb kunnen lopen. Maar waar een wil is, is een weg, en menige vrienden glimlachen nu wellicht want weten dat mn wil, mn honger zeer groot is.
Ik ga me douchen en laat aan het secretariaat mn gegevens achter in de hoop dat mn kodakse misschien toch nog ergens opduikt.
Ik moet wachten op Jacques en Els en ga in het cafetaria wat drinken, sponsoren voor de mooie gratis loop die we gekregen hebben. Eerst verbroeder ik met enkele mensen uit Apeldoorn, nadien ga ik met mensen van de VACH aan tafel zitten, waarvan ik er al een paar goed begin te kennen. Het wereldje van de marathonlopers is klein.
Jacques en Els komen pas na 5u30 binnen door de rugpijn die Els had. Soms kan het je dagje niet zijn, maar ze hebben hem wel uitgelopen, wat ook al veel waard is.
What doenst kills you, makes you stronger. Ik heb het gevoel dat ik vandaag weer een heel stuk sterker geworden ben. Met dank aan mn trainingsmaatje die het beste in me boven haalt.
Op naar nummer zeven, dit jaar nog !
Link naar mn loop: http://connect.garmin.com/player/246688738
Ik werd zesde vrouw, 2e in m'n categorie ( V35)
O ja, goed nieuws: mn kodakse is teruggevonden door wandelaars van de 42 kms, en al netjes opgehaald !
|
