|
Verslag zaterdag 29 sept 2012: Sint Pietersbergtrailxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Sinds La Roche mn trailschoenen niet meer aangedaan. Maar vandaag was het weer zo ver. Trails genoeg dit weekend: Xhoffraix, Eco-Trail en de Sint Pietersbergtrail. Deze laatste ging het worden: dichtbij ( Maastricht ) en een mooie afstand ( 30 kms ).
Voor t eerst zou ik alleen een trail lopen. Gislain heeft het trailen voorgoed vaarwel gezegd. Marc is geblesseerd en Tina had andere prioriteiten. Vladka kwam wel opdagen, maar samen lopen zou er niet inzitten, ze heeft jaren meer loopervaring en dat uit zich ook in haar sterkere snelheid.
Uit de briefing bleek vooral dat we het noodnummer moesten bij hebben en dat we de gele pijlen moesten volgen. De rode pijlen waren bestemd voor het fietsgedeelte van de off road duatlon, later op de dag.
De start vond plaats in de ENCI-cement groeve die normaal niet toegankelijk is voor onbevoegden. Het rondje door de groeve was toch wel bijzonder: de steile mergelwanden deden ons denken aan de kliffen aan de Engelse kust. Het natte cement trok onze trailschoenen, in een mum van tijd had niemand nog propere benen.
Eens uit de groeve bood de eerste helling zich aan: een lange klim naar de top van de observant. De observant is een kunstmatige heuvel, ontstaan in de jaren 1939-1967 door het afschrapen van de deklaag om aan mergel te kunnen.
Regelmatig herken ik stukken die ik al eerder met Marc liep, wel in de andere richting. In de afdaling krijgen we een glimp van de Maas te zien. Op en neer, we passeren de duivelsgrot. Foto trekken en hup, weer vooruit.
Intussen ben ik het al gewend om bergop vooral flink door te stappen, maar vandaag heb ik ook redelijk wat bergop gelopen, telkens met in mn achterhoofd de gedachte dat ik me niet in de verzuring mocht lopen. Ik zie een tweede loper die opgeeft, met pijn doorlopen heeft hier, na amper 12 km, echt geen zin.
Door de Jekervallei dalen we richting Chateau van Neerkanne, een prachtig zicht, de Limburgse wijngaarden. We lopen omhoog door het Kannerbos. Boven worden we getrakteerd op een bevoorrading.
Een mooie singeltrack naar beneden, hier is het toch wel even oppassen om de gele bordjes niet uit het oog te verliezen. Joggers en wandelaars alom.
En dan weer een bekend beeld: de muizenberg op, maar ter hoogte van het fietspad duiken we een koeienwei in. Maar maak je maar geen zorgen: Muizenberg of niet, er moet toch geklommen worden.
Ik wen intussen aan het alleen lopen, kilometers aan een stuk kom ik geen andere trailers tegen, de muziek van vandaag is niet StuBru maar het fluiten van de vogels en het waaien van de wind. Gelukkig is het droog, zelfs warm, ben ik blij dat ik met korte mouwen loop.
Een heel stuk oerwoud moet doorkuist worden: bramen, netels, ongelijke ondergrond, oppassen geblazen.
We komen uit aan het Albertkanaal. Steken de brug in Kanne over: de slingerberg moet overwonnen worden. Wandelen is voor mij de beste manier.
En dan passeer je snel het fort van Eben Emael dat vele dagjestoeristen lokt. De gele pijlen doen ons klimmen, en klimmen tot boven op het oninneembare fort. Her en der zien we koepels waarlangs de vijand destijds binnen gedrongen moet zijn. Ook dit terrein was me niet onbekend.
Weer een stukje oerwoud, om dan uit te komen aan de brug van Lanaye: tweede bevoorrading.
Ik vul mn waterzak die bijna leeg is. Nog acht kilometer te gaan. Deze beginnen gemakkelijk, gewoon langs het kanaal op, de sluis van Lanaye over, waar ik opeens door de wegwerkzaamheden even de bordjes niet meer zie. Ik geraak toch uit de wirwar en loop langs de Maas richting finish. De zware klim naar Caestert brengt ons terug de landgrens over. Ik probeer tussendoor ook af en toe wat te eten, later blijkt dat ik het nodig zal hebben.
Net als ik aan t denken ben dat dit de eerste trail is waar ik propere handen aan over hou zie ik opeens een stuk mergel voor me opdoemen. De pijl wijst inderdaad omhoog. Een medeloper ziet het niet zitten en laat mij voor. Op handen en voeten ( ben dat intussen al wel gewend ) kruip ik omhoog, me vasthoudend aan de wortels van de bomen. Loodzwaar maar gelukkig niet gevaarlijk. Telkens ik zon stuk klim ( er komen 5 van die wanden ) recupereer ik even door te wandelen en raap ik de moed bijeen terug te lopen. De laatste kilometers zijn bergaf en doen de zware inspanning snel vergeten.
Ik eindig na 3u40 mn 30 kms en 834 hms, een voldaan gevoel !
Ik kijk nog naar de start van de duatlon waar Niko en Eric aan meedoen. Als ik samen met Vladka naar mn auto wandel merk ik dat ik mn autosleutel ergens verloren ben. Het thuisfront dan maar bellen om de reservesleutel te brengen .. en intussentijd supporteren voor de duatlon. Ja, ook vandaag weer toffe mensen leren kennen.
Een mooie trail, voor mij veeleer het maken van een puzzel, doordat ik al vele stukjes al eerder doorkruist heb. Deze stukjes zijn vandaag één geheel geworden. Een puike organisatie, mooi weer, een pracht van een landschap ! Op naar de volgende uitdaging !
http://connect.garmin.com/player/228011726#
|
