|
Verslag Mergellandmarathon 9/9/2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mn eerste marathon na mn knieblessure. Met een bang hartje vertrok ik richting Dilsen, van waaruit Jacques zou rijden naar Meerssen.
In Meerssen halen we ons startnummer in de sporthal op en vullen we op de achterzijde onze medische gegevens in. We helpen Els ( onze looppartner ) wat flyeren voor de Maasrun en we socializen een beetje met andere lopers. Ghislain D ( kennis van Els en Jacques ) komt al lopend van bij zn thuis, en heeft er voor de start van de marathon al 12 kms opzitten, het plan is dat ie na de marathon ook nog eens naar huis loopt
een ultraloper die op 29 sept de Spartathlon ( 246 kms ) loopt moet immers kilometers vreten.
Nog anderhalve kilometer van de sporthal naar de markt in Meerssen wandelen, nog snel in één van de talrijke cafeetjes een sanitaire stop, en dan haasten naar de start. We vertrekken samen met de lopers van de halve marathon. Zij lopen het parcours één keer, wij twee keer. Ook de atleten van de aflossingsmarathon vertrekken samen met ons. Gewoontegetrouw vertrekken we helemaal achteraan, dan heb je minder met geduw en geexcuseer te maken.
Onder een verschroeiende hitte komt de marathon om 11u30 in gang. Ik ben een langzame starter, mn eerste kms verlopen altijd moeizaam. Door de hitte heb ik vooraf veel ( te veel ? ) gedronken en krijg al meteen af te rekenen met steken in mn zij. Maar daar geraak ik wel door. Voor we aan km 5 komen krijgen de Kruisberg voor de voeten geschoven, het enige schaduwrijke plekje van de hele lus. Lopen heeft op dit steile stuk geen zin, aan een stevige wandelpas bereiken Jacques en ik de top, en frisser dan Els die ( zoals de meeste andere lopers ) hardnekkig blijft lopen. Aan de afdaling komen de wandelaars en de lopers elkaar weer tegen.
Een loper die uit de streek komt weet ons te zeggen dat we een stuk naast de autobaan moeten lopen, en dat het dan weer bergop is. De twee ergste hellingen van het parcours zouden we dan gehad hebben. Weer wat wandelen dus. Ik heb de indruk dat we hier zeker niet voor een goeie tijd kunnen gaan, binnen de limiet van 4u45 binnen komen zal op zich al een hele uitdaging zijn in die hitte.
De waterposten zijn gelukkig op t laatste moment nog van iedere 5 km op iedere 2,5 kilometer gebracht. Water, dat lauw is, af en toe wat sportdrank. En sponsen, veel sponsen.
Na een kilometer of 7 begint het me te gaan, de pijn is weggetrokken. We babbelen veel, en hebben besloten om gezond te finishen. Op kilometer 10 zien we een eerste slachtoffer van de warmte in een ambulance instappen.
Positief is dat er regelmatig motards rondrijden die alle lopers controleren op hun uiterlijke kenmerken van fitheid. Alle kruispunten zijn afgesloten, en daardoor is het hele traject bijna verkeersvrij.
Het mooie mergelland
wat snakte ik vandaag naar de afkoeling die ik op de fiets wel heb. Zon, zon, zon
Els ziet het op km 12 niet meer zitten om aan ons tempo verder te lopen en kiest er voor om op eigen tempo de lijdensweg voor te zetten.
Het heetste stuk dat we tegenkomen is langs de luchthaven van Maastricht waar we langs betonnen panelen lopen die de warmte nog eens extra weerkaatsen.
Als de wind een beetje komt opzetten, zijn we zo blij. t Is wind, wel wind tegen, maar zelfs dat is beter dan die verschroeiende hitte. Als we door woonwijken passeren worden we aangemoedigd door mensen die in hun tuintje staan. Verschillende bewoners staan ons op te wachten met de tuinslang, wat een verfrissing !
De sfeer is geweldig, zeker tijdens de eerste ronde. Doordat we nog tussen de lopers van de halve marathon lopen zien we gelukkig nog wat mensen afzien.
In de verte horen we de speakers, de eerste ronde zit er bijna op. Als we de overvolle terrassen in Meerssen passeren, worden we door de luidkeelse aanmoedigingen weer mentaal geruggesteund. Zeker het moment dat ik mn ouders zie staan, doet het me toch enorm deugd !
Ronde twee verloopt heel eenzaam. We beginnen meer en meer af te zien en beseffen jammer genoeg wat nog allemaal gaat komen. Mentaal gezien was één grote ronde lopen wellicht minder zwaar geweest. Maar we blijven verstandig lopen, niets overhaasten. Jacques is er van overtuigd dat we de limiet niet halen. Dat zou jammer zijn, maar toch zouden we sowieso de afstand uitlopen. Maar onze naam zou niet voorkomen in de uitslagen, alsof we hem nooit gelopen zouden hebben.
Bergop weer wandelend, de landschappen ogen minder mooi maar zijn in feite nog altijd hetzelfde. Je weet gewoon wat gaat komen, dezelfde gelverpakking op de weg, hetzelfde ezeltje, dezelfde geparkeerde wagens, dezelfde supporters, en een nog hetere zon.
Jacques drinkt nooit tijdens het lopen, omdat ie daarvan maagproblemen krijgt. Toch grijpt ie op een gegeven moment op een bevoorrading naar een bekertje ( warm ) water. Wat volgt is onbeschrijfelijk. Maagproblemen, naar het overgeven toe ( willen maar niet kunnen ). Ik mag van geluk spreken dat ik wel gewend ben te eten en te drinken tijdens een looptraining.
We houden vol, de ene pept de andere op en stilaan beginnen we hier en daar zelfs lopers in te halen. In de verte horen we weer een ambulance en beseffen we maar al te goed dat heelhuids binnen geraken het enige doel van vandaag mag zijn. Spreken tegen elkaar doen we amper, als je afziet heb je hier geen nood aan.
We kunnen stilaan de kilometers beginnen af te tellen. Een marathon begint normaal pas op kilometer 30-35. Deze marathon begon aan kilometer 1 en is nooit gemakkelijk geweest. Wat snakt een mens op zon momenten naar regen !
Op kilometer 36 beginnen we te cijferen en lijkt het binnen komen voor de limiet nipt haalbaar. Hier putten we energie uit, we versnellen onze looppas ( of dat denken we in ieder geval ). Op kilometer 40 roept Jacques naar me dat ik moet doorlopen, dat ik het dan wel haal. Onder luid applaus kom ik door de finish, waar ze al aan t opruimen zijn. Ik wacht Jacques op, die net op de valreep binnen komt. Bij aankomst gaat ie over een nadar hangen, doodop. Op zoek naar drank en gratis Limburgse vlaai. En naar mn fiere ouders.
Na een koffie en een alcoholvrij biertje zijn onze reserves al een beetje aangevuld.
We strompelen terug naar de sporthal, Els ( die na rillingen heeft moeten opgeven na km 33 ) pikt ons met haar wagen op en brengt ons naar de sporthal waar we samen nog wat nakaarten over de onmenselijke omstandigheden waarin we gelopen hebben.
Was dit mn eerste marathon geweest had ik er wellicht nooit geen meer durven lopen.
Er waren 75 starters, waarvan er slechts 55 binnen de tijdslimiet aangekomen zijn, waaronder 6 vrouwen
Hoogtemeters: 363
Mijn tijd: 4:42:10, die van Jacques: 4:42:29
http://connect.garmin.com/activity/220718233
http://www.racetimer.eu/uitslagen.php?v=%25252Fnl%25252Frace%25252Fshow%25252F972%25253Flayout%25253Dracetimer_eu
impressie van het parcours: http://www.youtube.com/watch?v=FW3Gi7iJ7pI
Met dank aan Jacques !
|
