|
Van in december waren we al ingeschreven voor deze veelbelovende trail. Filmpjes op youtube deden ons aanvankelijk watertanden, maar naarmate de datum naderde deed het ons ook wel afvragen hoe een mens op een afstand van 24 km in godsnaam aan 1250 hoogtemeters kon geraken.
Met vier gezinnen zakten we s vrijdags af naar Bouillon waar we een weekendje zouden logeren in Relais de Godfroid, een aanrader ! Op vrijdagavond was de enige Italiaan The Place To Be, sporters hebben nu eenmaal koolhydraten en dus pasta nodig.
Het wemelde er van (Nederlandse ) trailrunners. De startnummers werden s avonds nog afgehaald, om ons deze stress op zaterdagochtend te besparen. Leuk detail: op onze startnummer staat onze voornaam vermeld, zo leer je meteen wat mensen kennen.
Ook aan het ontbijt s anderdaags om 6u30 werd duidelijk hoeveel volk zon trail mobiliseerde. De hoteleigenaar had zelfs pâtes chauds op het menu staan, maar dat leek me nu toch wel een beetje overdreven. Ik hield het aan mn dagelijks ontbijt: muesli met veel havermout en sojamelk. Na mn buikgriep van vorig weekend was ik al blij dat ik mee kon lopen.
Door het koude en vooral natte weer van de laatste weken werd het doorwaden van de Semois gelukkig uit het parcours gehaald. Het zou zo al wel zwaar genoeg worden. Tijdens de briefing werd meegegeven dat La Bouillonnante een mooie speeltuin was, maar dit jaar vooral een gevaarlijke speeltuin. Oppassen werd ons echt wel op het hart gedrukt. Eén liter water, een noodfluitje en een nooddeken ( folie ) waren verplicht, én we kregen een plannetje en gsm nummer mee voor in noodgevallen.
Op het binnenplein van het fort werd het startsein gegeven. Op de tonen van Carmina Burana vertrok de massa ( 750 deelnemers op onze afstand ). Applaus van de talrijke supporters die de regen trotseerden. Alleen daarvan ging mn hartslag de hoogte in
Na 2,5 kilometer voorspelde de file niet veel goeds: door het bos moest er uit de vallei van de Semois geklommen worden. Lopen ging hier absoluut niet, wandelend was het best wel te doen. Tijdens het dalen werd pas duidelijk hoe gevaarlijk het parcours er bij lag. Je laten vallen van boom tot boom was wellicht de beste methode. Toch waren er een aantal waaghalzen die absoluut voor een goede tijd wilden lopen ? Instinctief voelde ik op een bepaald moment iemand in de afdaling op me afstormen, hij sleurde me mee, gelukkig kon ik me aan de volgende boom vastgrijpen en konden we tot stilstand komen. Pfff, dat was op het nippertje.
Na de eerste, welgekomen, bevoorrading mogen we the wall op. Op een afstand van 600 meter, 150 hoogtemeters bijeensprokkelen. Lopen is uit den boze, wandelen ging zelfs niet. Hier hebben we stukken op handen en voeten gekropen, ons vastklampend aan de wortels van de bomen.
Het dalend gedeelte bestond uit de bekende promenade des échelles in Rochehaut ( whats in a name ? ). Dit wandelpad is opgenomen in het GR Ardennen-Eifel pad, maar het nemen van de ijzeren ladders wordt tegenwoordig afgeraden wegens te gevaarlijk. Aan de ladders weer een file: een half uur staan we hier stil, tijd genoeg om wat te eten en te drinken. Maar ook tijd om te verbroederen met enkele grappige Nederlanders die zich afvragen of ze stroom opwaarts of stroomafwaarts moeten zwemmen om de camping te bereiken.
Alsof het nog niet gevaarlijk genoeg is zijn er toch waaghalzen die de ladders niet nemen, maar gewoon hun afdaling door het bos verder zetten. Wonder boven wonder raakt iedereen heelhuids beneden.
Na de ladders blijven we dalen en daar ga ik ook een keertje onderuit, zonder veel erg, maar het doet me toch wel wat voorzichtiger te zijn. Hulp krijgen van medelopers, die je al dan niet kent, is hier een must. Spontaan krijg je een hand aangereikt en geef je er met plezier één terug. Dat is trailrunnen ! Marc, die dit voor de eerste keer doet, geniet en bedankt Tina en mij om hem hiervoor warm gemaakt te hebben.
Vlak voor de tweede bevoorrading krijgen we, na regen, nog wat hagel te verwerken, maar gelukkig kunnen we dan even schuilen in de chalet waar aquarius en bouillon wordt aangeboden. Onze medelopers zien er even gehavend uit als onszelf, een dame uit Bree heeft zelfs twee tanden over gevallen, maar kan er nog mee lachen.
We klauteren verder naar de brandtoren die we vanuit ons hotel hebben zien liggen. Het einde is in zicht, nog één afdaling maar dat was dan ook wel de ergste: glijdend, schuivend van boom naar boom. In de verte horen we regelmatig luid gesupporter: er zijn al lopers van de 50 km binnen aan t komen ! Laatste helling: de trappen naar het fort van Bouillon, waar een massa mensen bijeen gekomen is. Einde van een mooie maar gevaarlijke trail. Mijn schade blijft beperkt tot een schaafwonde aan het scheenbeen, een blauwe bovenarm en twee gebroken nagels ( de spierpijn s anderdaags niet meegerekend ! ).
Een goede tijd hebben we niet gehaald, maar wel beleefd ! En dat is voor ons wat telt !
Volgend jaar staan we hier zeker opnieuw !
Groetjes,
Marc, Tina en Vanessa
Videoverslag van Marc --> http://youtu.be/vl7nAoiabKo
Link naar de trail: http://connect.garmin.com/player/170775104#
Links naar filmpjes op youtube:
http://www.youtube.com/watch?v=mh1WY4CN4SI
http://www.youtube.com/watch?v=z0R_IGMaZt4
http://www.youtube.com/watch?v=oJCbOdJrQh4&feature=endscreen&NR=1
http://www.youtube.com/watch?v=qX5gUzqwKdA
http://www.youtube.com/watch?v=MPv8O2k2ZRU&feature=related
|
