|
Verslag Trail 22 januari 12: Olnexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Collega Jacques nodigde mij en Tina uit om een trail te lopen in Olne. Le Trèfle a 4 Feuilles: een trail waar je je afstand vooraf niet moet kiezen, gewoon op het moment zelf kan je het aantal lussen ( klaverblaadjes ) bepalen dat je gaat lopen.
Opzoekwerk vooraf deed ons beseffen dat het parcours heel zwaar was, niet alleen de hoogtemeters, maar vooral de ondergrond zou het een zware loop maken.
Afspraak was in Olne, waar de plaatselijke joggingclub een chalet als uitvalsbasis heeft. Op dit punt zouden we na iedere lus terugkeren, om dan te beslissen of we nog verder gingen of niet.
Natuurlijk waren we veel te vroeg ter plaatse, maar dat gaf ons de tijd om nog iets te eten in de auto.
En we konden ons startnummer in alle rust af te gaan halen. Dat begon al goed: Tina kreeg het duivelse nummer 666, het mijne was al niet veel beter 513. Stilaan sijpelden andere vertrekkers binnen, natuurlijk veel Franstaligen, maar ook redelijk wat Vlamingen, Nederlanders en zelfs Duitsers. Bekendste loper die vandaag deelnam was Tom Waes, alias Tomtesteron.
Deze loop bestaat nauwelijks tien jaar en groeit ieder jaar in aantal deelnemers.
Collega ultraloper Jacques en loopvriend Lei-ke waren intussen ook gearriveerd. Straffe verhalen over de vorige editie zo net voor de start, net wat we konden gebruiken. Maar we laten ons niet snel uit ons lood slaan. We zouden wel zien wat op ons af ging komen. Onze doelstelling was twee lussen lopen en misschien zelfs een derde. Ideale voorbereiding voor de trail in Bouillon in april, en op de maasmarathon in mei.
Door de speaker klinkt wat Franstalig gebrabbel, maar duidelijk is dat het vertreksein wordt gegeven. Boodschap is altijd niet te snel te vertrekken, de spieren moeten stilaan opgewarmd worden.
De eerste lus loopt richting Trooz, waar ik al me al onmiddellijk herken: het kerkhof waarlangs we wel eens passeren als we de rit naar Banneux doen.
Een slinger in kleur baant zich een weg door veldpaadjes en door weien. Tot nu toe zijn de voeten, wonderwel, nog droog. Vlak voor Fôret dalen we 60 meter door een wei, hier is het een kwestie van je gewoon te laten lopen
afremmen is geen optie. Plons, onder aan de wei staan we met onze voeten in het water, maar het valt nog wel mee.
Na de wei moeten we over een akker die redelijk onder water staat. Iedere stap die je zet voel je de modder zuigen. Lopen kan niet door de file die zich gevormd heeft, maar anderzijds kunnen we op die manier ook even op adem komen. Niet vallen is doel nummer één.
En dan wordt het even zwaar: dalen over een slijkweg, drie stappen gaan en een vierde stap wegglijden. Her en der hoor je oei, en ai roepen. Lei-ke blijft achter, Tina maakt een kniebuiging in de modder. Nadien blijkt Lei-ke ergens in een prikkeldraad verzeild te zijn geraakt. Een hele hak uit zn jasje maar dat was zn oudste vertrouwde ie me toe.
 
Dezelfde ondergrond naar boven: stappen met de voeten door het naar beneden stromende water. In t begin van zon trail probeer je je voeten droog te houden, maar na een tijdje trek je je er niets meer van aan. Je weet dat als je nadien een stukje door kan lopen, je voeten toch niet afkoelen. We klimmen 120 meters, al stevig doorstappend, lopen op zulke stukken is zelfmoord plegen.
Bovenop de berg zien we een mast, die later een richtpunt gaat zijn. Snel wat drinken aan de chalet ( bevoorrading ), wat peperkoek en zoutchips mee grabbelen. De tweede lus kan beginnen. Deze loopt bergaf richting Riessonsart, deelgemeente van Soumagne. Weer regelmatig stukken waar we aangezogen worden door de ondergrond, maar het deert ons echt niet meer. In de helft van de lus krijgen we een oranje lintje om, een soort controlepost dus.
Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik wel heel graag drie lussen wil lopen, en stiekem hoop ik dat ook Tina die beslissing neemt. Temporiseren op de steile stukken verhoogt de kans daartoe. En inderdaad, na het binnenkomen van lus twee beslist Tina om er nog eentje bij te toe, om onze grenzen te verleggen. We merken op dat er steeds minder lopers die beslissing nemen en dat de kantine al aardig vol zit.
 
 
Iedere lus is een kilometer korter. En ook deze begint, jawel, weer bergaf. En serieus bergaf wat natuurlijk impliceert dat de helling die volgt oneindig lijkt. De prachtige vergezichten maken veel goed. Af en toe loopt het parcours samen met de GR 563, wat me weer op ideeën brengt. De wind staat vandaag stevig, en dat merk je op hoogte nog veel meer. Onderweg weer een controlepost waar we een groen lintje aangereikt krijgen Het dalende gedeelte was voor één keer niet in het slijk en voor we het goed en wel beseften zat de derde ronde er op.
Voor een vierde lus zouden we té diep in onze reserves moeten tasten, wetende dat dit in ondergrond de zwaarste lus zou zijn. We nemen afscheid van Jacques en Lei-ke, die natuurlijk de laatste lus er nog bijnamen. Wij begeven ons naar een tentje waar we onze lintjes inruilen tegen een T-shirt waarop de klaverblaadjes staan die we gelopen hebben.
Omkleden aan de auto, en met een tevreden gevoel naar huis !
Dank aan Jacques en Lei-ke om deze trail samen met ons te beleven ! En ook ne dikke merci voor alle aanmoedigingen die ik van jullie kreeg !
In de loop van deze week vervolledig ik nog het picasa-album met andere fotos.
https://picasaweb.google.com/105467102095008769866/22Januari2012TrailOlne?authkey=Gv1sRgCK7AuZON-dDssgE
https://skydrive.live.com/?cid=b26d4854764621af&Bsrc=Photomail&Bpub=SDX.Photos&id=B26D4854764621AF%214927&sff=1
https://picasaweb.google.com/lucvaessen/TrefleA4FeuillesOlne2012
Link naar de trail: http://connect.garmin.com/activity/143693898
Gegevens: 31 kms, 751 hms, tijd is in een trail ondergeschikt
|
