Dag 4

We zitten nog steeds in Bormio in hotel Valecetta.  Gisteren bij het slapen gaan, was het al goed aan het regenen en onweren.  Voor vandaag hadden ze ook niet al te best weer voorspeld.  Bij het optrekken van de rolluiken viel het wonderwel mee.  Hier en daar een wolk maar zonnig (maar gigantisch benauwd, 25°C).  Om toch maar niet te veel risico te nemen zouden we niet de allerhoogste toppen weer gaan beklimmen.  Omdat we de drie grootste kleppers al hadden gehad (mortirolo, gavia en stelvio) hadden we onze zinnen gezet op passo bernina.  Van bormio richting terano en dan zo naar miralago (lago di paschiavo).  In totaal zouden we uitkomen op een honderd kilometer.

Van bij de start was het bijna hoofdzakelijk bergaf (40 km !!!).  Alleen tussenin lag ook nog passo Bartolomeo.  In vergelijking met wat we de voorbije dagen gedaan hadden, stelde deze pas niet zo veel voor.  Straks zouden we die 40 km ook terug omhoog moeten rijden.  Van een mooi vooruitzicht gesproken !!!!!

Ter hoogte van Grosio sloten we aan met een 6-koppigtal groepje lokale wielertoeristen.  Hun benen stonden zeker niet stil maar hunne mond stond ook niet stil ;-) !  Ne hoop getetter op en neer in de groep.  Typisch italiaans maar zeker tof om eens te horen en mee te maken.  Ter hoogte van de “Madonna di Tirano” (basiliek welke beschermd is door de unesco) sloegen we rechtsaf richting Bernina-pas.  Na een kilometer of zo verscheen er weer een zwiterse douanepost.

De klim op zichzelf was constant maar niet zo zwaar.  Ongeveer een 8 km en voortdurend tussen de 7 à 8%.  De toppen rondom ons hingen ondertussen al goed in de wolken.  Het zou een kwestie zijn van naar boven rijden, omdraaien en terug naar Bormio fietsen.

Ons plan om op de terugweg in Tirano ne spaghetti te gaan eten, werd afgevoerd.  Met onze 40 km klim in het vooruitzicht zouden we toch nog een tijdje onderweg zijn.

De bewolking bleef zakken en zakken.  De voorspelde regen kwam in de buurt van Sontiolo langzaamaan uit de lucht vallen.  Droog thuis geraken zat er niet in.  Onder een balkon van een huis werden de regenjasjes bovengehaald en de rugzakken in regenhoezen gestoken.  De ergste regen hebben we toch laten passeren, maar het water liep met grote hoeveelheden toch de helling af.  Uitkijken geblazen ! Al bij al viel het nog redelijk mee.  Tot we terug aan de Passo Bartolomeo moesten beginnen.  Gietende regen en donder en bliksem rond onze oren !!!  De tunnel bovenaan de pas werd onze schuilplaats.  Al goed zeiknat, soppende schoenen en dan kou lijden.

Wat is fietsen toch een fijne hobby ! ;-)  Nog een 10 km tot thuis.  Die zouden we dan maar afhaspelen in de regen maar toch lieten we eerst de donder en bliksem passeren.  Met net 100 km op de teller kwamen we om 13u45 terug aan in het hotel.  Wet to the bone !  Alles werd uitgetrokken en direkt gewassen en voor onszelf een lekkere warme douche ! mmmmmmmmmmmm

Omdat we niet zo lang hadden gereden vandaag, schoot er nog een namiddag over om eens het centrum van Bormio in te trekken.

Didi wou absoluut “gelato” gaan eten.  We Belgen kennen dat als “ne dikke crème”.  Tja naar de calorieën moeten we dezer dagen toch niet kijken.  Wij fietsen er meer op dan we opeten hé.

De rest van de dag is het qua weer niet meer schitterend geworden (druilregen en goed bewolkt).  We hebben van deze dag toch een mooie fietsdag kunnen maken en kunnen met trots zeggen dat we alle passen in de buurt van Bormio hebben kunnen doen.

Nu zit er niets anders meer op dan nog ons avondeten en een beetje beginnen inpakken voor morgen.  Morgen gaan we een statie verder en rijden we naar Piccolino (buurt van Bruneck).  Hopelijk kunnen we daar nog een paar passen (passo di sella, pordoi, …….) afhaspelen.

Zo kunnen we ons italiaans palmares misschien nog een beetje aanspekken.

Groetjes Didi en Marc.  Tot morgen.