Toevallig of niet, ik kwam vorige week twee maal in contact met jonge(re) mensen die niet vaak naar de mis gaan. En hun commentaar was alles behalve prettig. Dan ging het vooral (maar dat zal met mijn aanwezigheid te maken hebben gehad) over de zang en de muziek. “een paar oude kwelende stemmen”, “vier vrouwen en een verloren gelopen man”, “liederen die nauwelijks op iets sloegen”, “apathische mensen in de kerk” … En dan die blik naar mij toe van “wat zeg je daarop?”.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik zou een heel pleidooi kunnen houden over de waarde van de zang in de liturgie. Maar gelukkig heeft Vaticanum II dat al gedaan. Ik zou vooral ook een tirade kunnen houden over priesters die nauwelijks tijd uittrekken om elke misviering perfect voor te bereiden, inclusief het muzikaal gedeelte. Ik zou iets kunnen zeggen over de emoties die muziek kan losmaken. En ik zou kunnen herhalen wat musicologen en liturgisten te zeggen hebben over de plaats van de muziek en de esthetiek  in de kerk.

Het zal wel niet (alles) te maken hebben met de zang, maar als er geen schoonheid in de viering is, dan jaag je de laatste kerkgangers weg en doe je de toevallige passant huiveren.  De boodschap is zo mooi, maar je moet ze – behalve bezield, ook mooi brengen. Laat de cantor en de cantorij maar liever het volk uitnodigen om –samen met hen- godsvrucht en schoonheid te genereren. En laat de priester, met zijn liturgische werkgroep, van elke viering een pareltje maken waarbij voorzang en volkszang het hele jaar door een belangrijk werkpunt zijn.  En volkszang….? Daar moet je telkens opnieuw aan werken, heel intensief, als een stuk van de pastorale opdracht die wij in de gemeenschap hebben.

http://www.sonjaroskamp.nl/psalmen/gezongen/live.mp3