Terese
Lesiuk van de universiteit van Miami toonde recent aan dat muziek onze
productiviteit op de werkvloer verbetert. Volgens Lesiuk zijn werknemers die
geen muziek te horen krijgen minder vrolijk en bijgevolg minder nuttig. Zo
werkten mensen tijdens een van haar onderzoeken veel langer aan een taak als er
geen muziek te horen was.
De reden
voor het positieve effect van muziek, menen gedragswetenschappers, is het feit
dat er dopamine vrijkomt bij het luisteren naar muziek. Het beloningshormoon
zorgt voor een geluksgevoel. Het feit dat we sneller en beter werken dankzij
muziek, heeft een puur biologische oorzaak, stelt wetenschapper Amit Sood in The
New York Times. Door muziek verbetert je gemoedstoestand en dat beïnvloedt je
werk, gaat Lesiuk daarop verder. Daardoor kan je sneller werken en kom je ook
met betere ideeën.
Naast een
geluksgevoel zorgt dopamine er ook voor dat we ons veiliger voelen. In dat
geval dient ons brein niet voortdurend de omgeving te scannen voor gevaren en
dus slagen we er in om onze aandacht beter gefocust te houden
Gezellig met
zijn tweetjes een avondje uit en vanuit een gemakkelijke fauteuil dromen dat je
met de jetset Covent Garden bezoekt in Londen, of eventjes een uitgebreid
bezoek brengt aan de pauselijke basilieken in Rome? Maak het je dan niet te
moeilijk en te duur: ga naar Kinepolis
bvb. op één van de volgende avonden:
Zaterdag
2 april 19.00 uur: vanuit de Metropolitan Opera in New York: het onsterfelijke
liefdesdrama van Puccini: Madama Butterfly. Roberto lagna schittert als de
harteloze Pinkerton
Woensdag
6 april20.15 uur: het ballet Gisele,
live vanuit Covent Garden (Londen)
Donderdag
23 juni 20.15: Een unieke film naar aanleiding van het Heilig Jaar dat
werd afgekondigd door paus Franciscus. Het wordt een exclusief bezoek aan de
vier grote basilieken van Rome om de verborgen schatten van de Eeuwige Stad
te ontdekken.
Tijdens de koorrepetitie kreeg ik de
vraag wat resonans nu eigenlijk is.
Binnen de
zangwereld wordt het woord 'resonans' regelmatig gebruikt. Maar wat betekent
het eigenlijk en waarom wordt er altijd op resonans geoefend?
Resonans is
een moeilijk woord voor nagalm, weerklank. Met andere woorden, resonans is het
geluidversterkende effect van een ruimte.
Die ruimte
kan bijvoorbeeld een kathedraal zijn waar geluid seconden lang naklinkt. Maar
ook de klankkast van een gitaar, viool of ander instrument is een ruimte die
resonans produceert.
Ook de
menselijke stem kan gebruik maken van een klankkastje. De ruimte boven de
stembanden, dus een gedeelte van de keel, de mondholte en een stukje van de
neusholte kunnen dienst doen als klankkastje.
De vorm van
het klankkastje bepaalt in hoeverre er resonans ontstaat en het geluid dat je
produceert meer draagkracht krijgt.
Resonans
oefeningen zijn dus eigenlijk oefeningen om de vorm van je klankkastje zo
optimaal mogelijk te maken.
Een open
keel, de positie van het strottenhoofd, de positie van de tong, het zachte
gehemelte en de vorm van de mond hebben allemaal invloed op de vorm van het
klankkastje.
Nicholas Reeves
zorgde met zijn opzienbarende artikel over zijn bevindingen van het graf van
Toetanchamon voor ophef binnen de archeologische wereld . Volgens hem zijn
scheurtjes in het schilderwerk op de muren indicaties van meerdere nog
verborgen kamers. Deze ruimtes zouden het lichaam van Nefertiti herbergen.
Zou het kunnen dat er meer kamers aanwezig zijn in het wereldberoemde graf van
de farao? En: is één van de beroemdste Egyptische vrouwen eindelijk gevonden?
Nefertiti was de vrouw van farao Achnaton, één van de bekendste faraos
uit de Egyptische oudheid. Hij voerde vele hervormingen door, waaronder een
aantal van religieuze aard. Vooral het besluit om één godheid, Aton, te
verheffen boven de andere goden was niet geliefd onder de Egyptenaren.
Vaak werd hij daarom aangemerkt als de ketterse farao. Een ander element dat
hoog in de vaandel stond bij de heerser: familie.
Volgens de verhalen was er sprake van echte liefde tussen
de twee hoogheden en zijn er liefdesverklaringen die dienen als bewijs. Wat
vaststaat, is dat Nefertiti achter haar man stond. Verschillende beelden,
schilderingen en andere archeologische bewijzen suggereren dat zij een
belangrijke positie innam in de regering van haar echtgenoot. Een van de
bekendste afbeeldingen van Achnaton en Nefertiti is een scène waarop zij als
familie getoond worden samen met hun drie dochters. Het zou gebruikt worden als
altaar om de koninklijke familie te eren.
Nefertiti wordt beschreven als het mooiste gezicht van
Egypte, de Mona Lisa in steen. De wereldberoemde buste van Nefertiti werd
gevonden door Ludwig Borchardt in 1912 tijdens opgravingen in Amarna.
Beschrijving zinloos, men moet het zien zo meldt de Duitse Egyptoloog bij
zijn ontdekking op 6 december. De buste vormt één van de bekendste symbolen van
de antieke erfenis van Egypte. Het borstbeeld is vrijwel geheel intact
teruggevonden. Slechts één oor en één oog hebben lichte beschadigingen. Het
wordt gezien als een schoolvoorbeeld van de uitstekende kwaliteiten van de
Egyptische kunstenaars.
Alhoewel vele bewijzen zijn gevonden voor haar bestaan
waaronder de prachtige buste is haar graf nooit gevonden. De blootlegging van
een graf zou belangrijke informatie kunnen onthullen over Nefertiti. Want na
het veertiende regeringsjaar van haar echtgenoot Achnaton verdwijnt ze van het
toneel. Veel wetenschappers speculeren over het verdere leven van de koningin
en haar einde. Hoe kwam zij om het leven? Was het een natuurlijke dood? Enkelen
suggereren dat zij is gestorven aan de pest. Deze vragen zouden wellicht
beantwoord kunnen worden door afbeeldingen en teksten in haar graf. Maar
voorlopig blijven het slechts vragen.
Meezingen in de legendarische 9e
symfonie van Beethoven (met Ode an die Freude) in Vorst Nationaal in mei 2016.
Dat kan je eventueel doen samen met de Chorale, het orkest La Passione, het
Béjart Ballet van Lausanne het geheel o.l.v. Paul Dinneweth. Meer dan 200
uitvoerders zullen op het podium staan (en zitten). Maar voor het zo ver is,
moet je eerst door de auditie geraken: zaterdag 9 april tussen 10 en 13 uur in
Katrinahof, Fromentinstraat 2, 2050 Antwerpen L.O. Volgen daarna 7
koorrepetities en 3 uitvoeringen (20-21-22 mei).
Kort nadat hij is benoemd tot Dictator perpetuus,
dictator voor het leven, wordt Julius Caesar op 15 maart 44 v. Chr.
vermoord in Rome. Het autoritaire gedrag van de heerser werd niet gewaardeerd
door de leden van de Senaat. Een complot leidde tot de dood van wellicht de
beroemdste Romein uit de geschiedenis.
Gaius Cassius Longinus stond aan de basis van het complot
tegen Caesar. Tijdens de burgeroorlog had hij als admiraal onder Pompeius
gediend. Ook Brutus, de zwager van Cassius, werd bij de samenzwering betrokken.
De vader van Brutus was getrouwd met Servilia, de geliefde van Caesar. Hoewel
Caesar hem beschouwde als een zoon, besloot Brutus aan het complot mee te
werken vanwege de affaire. Uiteindelijk waren ongeveer zestig mensen onderdeel
van het complot, dat als doel had terug te keren naar de Republiek.
Volgens de verhalen is Caesar vlak voor zijn dood
gewaarschuwd voor de Idus van maart. In de Romeinse tijd was de Idus de 13e
of 15e dag van de maand. Caesar had echter geen boodschap aan de voorspelling
en wandelde op 15 maart gewoon naar de bijeenkomst van de Senaat. De
vergadering vond plaats in het theater van Pompeius, de Curia Pompei, omdat de
andere gebouwen van de Senaat door brand waren verwoest. Onderweg ontvangt hij
een briefje van een oude leraar Grieks, Artemidorus, waarin het complot werd
verraden. Caesar had echter geen tijd om het bericht te lezen.
Bij binnenkomst gingen de senatoren om Caesar heen staan,
dit was normaal gesproken een teken van respect. Senator Casca trok vervolgens
als eerste zijn dolk en raakte de heerser in zijn rug. Daarna trokken alle
samenzweerders de wapens. Caesar werd 23 keer gestoken en overleed ter plekke.
Volgens de legende riep Caesar vlak voor zijn dood Et tu Brute? (Ook gij,
Brutus?) toen hij zag dat zijn zoon ook tot het complot behoorde. Er zijn
historici die deze lezing van het verhaal naar het rijk der fabelen verwijzen.
Vrijdag mag ik weer even het koor Fiori
Musicali dirigeren.
FIORI MUSICALI, vrij vertaald: Muzikaal Boeket, beoefent
sinds vele jaren een breed palet van goede koormuziek. Het is één van de
vooraanstaande koren in Sint-Niklaas. Het uitgebreide repertorium bevat zowel
oude, als klassieke en moderne muziek, geestelijke werken en musical. het koor
werd opgericht eind 1983 en het telt momenteel z´n 40 musicerende leden.
Ik weet niet zeker waar hun naam vandaan komt. In de
muziekgeschiedenis zien we voor het eerst deze muzikale bloemen opduiken in
1635, wanneer Frescobaldi een bundel liturgische orgelmuziek publiceert met als
titel Fiori musicali. Over heel de wereld zijn er koren, muziekensembles en
verenigingen met dezelfde naam: van Nederland, Frankrijk, Italië, tot in de USA
en Australië. Tijd voor verzustering?!
Ik had
beloofd even op een rijtje te zetten waar er dit jaar interessante uitvoeringen
zijn van de Mattheuspassie van Johan Sebastian Bach. Hier gaan we dan:
Brugge
20 maart om 16.00 uur in het Concertgebouw: de Chorale o.l.v. Paul Dinneweth
m.m.v. In Dulci Jubilo, Thomas Blondel, Hilde Coppé, Rob Cuppens, Joris Derder,
Annelies Meskens en Matthew Zadow.
Antwerpen
22 maart om 20.00 uur in de Singel: zelfde uitvoerders
Antwerpen
24 maart om 20.00 uur in de Singel: zelfde uitvoerders
Leuven
20 maart om 15.00 uur in de Sint Geertruikerk: La Petite Bande o.l.v. Sigiswald
Kuijken
Lier
23 maart om 19.45 uur in het Cultuurcentrum: La Passione en Helicon o.l.v.
Geert Hendrix
Lier
25 maart om 19.45 uur in het Cultuurcentrum: La Passione en Helicon o.l.v.
Geert Hendrix
Brugge
20 maart om 20.00 uur in het Concertgebouw: Collegium Vocale Gent o.l.v.
Philippe Herreweghe m.m.v. Maximilian Schmitt, tenor-evangelist, Florian
Boesch, bas, Christus, Dorothée Miels en Hana Blasikova, sopranen, Damien
Guillon en Robin Blaze, contratenoren, Thomas Hobbs en Sebastian Kohlhepp,
tenoren, Peter Kooij en Stephan MacLeod, bassen.
Gent
13 maart om 15.30 uur in de Heilig Kruiskerk : Altra Voce, Kalliope en The
Baroque Players o.l.v. Sabine Haenebalcke
Brussel
23 maart om 20.00 uur in het Paleis voor Schone kunsten: het Monteverdi Choir en
The English Baroque Soloists o.l.v. John Eliot Gardiner
Als ik het
voor het kiezen had, dan ging ik naar Philippe Herreweghe en/of John Eliot
Gardiner.
Op Goede
Vrijdag 11 april 1727 weerklonk tijdens de vesperdienst in de Thomaskirche in
Leipzig voor het eerst Johan Sebastian Bachs Matthäus-Passion. Dat ook de
componist besefte dat hij met dit werk de muziekgeschiedenis een nooit geziene
wending zou geven, is zonneklaar. Zowel de sterke innerlijke samenhang van de
tekst, de enorme bezetting van drie koren en twee orkesten, de ongelooflijk
rijke variatie aan gangbare stijlen, als de dimensies van dit drie uur durende
muzikale lijdensverhaal waren ongehoord. De emotionele impact van dit
meesterwerk is er na al die tijd niets minder op geworden!
De Choralies
sturen nog maar eens een aankondiging. Ik ben er al vast bij, samen met vier
andere enthousiaste zangers. Heb je ook zin? Laat het mij snel weten!
The Choralies festival will surprise you!
Vaison-la-Romaine
| France | August 3-11 2016
Over 6000
singers will meet in Vaison-la-Romaine, France and sing from morning till
evening.
For the 22nd edition, we are pleased to present choirs and artists from 18
different countries.
More than 2500 participants have already registered in one of the 33 ateliers.
Some are already full, so don´t wait to register!
Wat ik moet missen (koorrepetitie) ,
maar misschien niet een liefhebber van verfijnde kamermuziek:
Het Alfamakwartet dat vandaag
(vrijdag 11/3 om 20.00 uur) in de O.L.Vrouwkerk in Waasmunster een
benefietconcert speelt.
Het Alfama Kwartet
werd tien jaar geleden in Brussel opgericht en is een van de toonaangevende
ensembles van vandaag. Het zet zijn muzikaal parcours verder met repertoire
gaande van klassiek tot hedendaags. Het kwartet volgde masterclasses bij Walter
Levin van het LaSalle Quartet, Rainer Schmidt van het Hagen Quartett, Heime
Muller en Natalia Prischepenko van het Artemis Quartett, Eberhard Feltz en de
leden van het Quatuor Danel. Het Alfama Kwartet treedt op in grote concertzalen
en op diverse festivalpodia: Bozar, Philharmonie Luxembourg, Festival
dAmbronay, Cité de La Musique, Flagey, Musée dOrsay, Festival de Stavelot,
Opéra de Bordeaux, Opéra de Dijon, Festival dAlcobaça, Espinho
Naast de concerten
in kwartetvorm werkt het Alfama Kwartet regelmatig samen met partners als de
celliste Camille Thomas, de pianisten Guillaume Coppola en Nathanaël Gouin, de
klarinetist Florent Heau, de sopraan Jodie Devos en de mezzo-sopraan Albane
Carrère.
John Eliot Gardiner beschreef de introductie van de
Johannespassie als volgt: Het zaallicht
dooft, de dirigent verschijnt, het orkest zit klaar. Er heerst die unieke sfeer
van gespannen afwachting die je alleen aantreft in een duistere theaterzaal, helemaal
aan het begin van een opera, voordat de muziek haar magische web begint te
weven en het drama zich gaat ontspinnen.
Het Klarafestival
kondigt een nieuwe productie zo aan:
In deze nieuwe muziektheaterproductie plaatst
regisseur Pierre Audi Bachs Johannespassiein een sobere scenografie
gebaseerd op beelden van kunstenaar Wim Delvoye. Bachs integrale passie levert
de vertelstof voor een eigentijdse reflectie over de rol van religie en haar
strijdende waarheidsclaims, over identiteit en de daaruit voortvloeiende
conflicten en ten slotte ook over lijden en mede-lijden. Beeldenstormer Delvoye
kijkt in zijn Via
Crucis met röntgenstralen door alles heen en reduceert
religieuze waarheid tot niet meer dan een schamel hoopje botten van niet meer
dan muizen. De Israëlisch-Palestijnse componist Samir Odeh-Tamimi biedt in de
hedendaagse context van polarisering een welkom geluid van verzoening: in zijn
muziek dansen westerse avant-garde en eeuwenoude soefi-klanken om elkaar heen
als in een dubbele helix. Annelies Van Parys, huiscomponist van
Muziektheater Transparant, voorziet de Johannespassie van
een proloog en epiloog. Ze laat Bachs passie ontstaan vanuit stilte,
die ook na de laatste noot oorverdovend nazindert.
Vrijdag 11/3 om 20.30 uur in het Kaaitheater in
Brussel.
Op het
programma van het Sint Janskoor hebben wij van Thomas Tallis zijn If ye love
me gezet.
Thomas Tallis (ook: Tallys) (Kent of Leicestershire,
1505 (?) Greenwich, 23 november 1585), was een Engels componist en organist over
wiens vroegere jaren zeer weinig bekend is. Hij wordt beschouwd als de
grondlegger van de Engelse, anglicaanse kathedraalmuziek. Hoewel hij katholiek
gebleven was, genoot hij een grote waardering aan het hof.
Aanvankelijk was
hij organist aan de Waltham Abbey in Essex. In 1540 werd hij als organist
verbonden aan de kathedraal van Canterbury. Vanaf 1543 was hij in dienst als Gentleman
of the Chapel bij Queen Mary, vanaf 1572 samen met zijn leerling
William Byrd. Queen Mary schonk hem in 1557 het huis Minster in Thanet. Na
haar korte regering ging hij over naar de dienst van koningin Elisabeth die hem
in 1575 tesamen met Byrd het alleenrecht gaf voor het drukken van muziek en
handel in muziekpapier voor een periode van 21 jaar. Als eerste werk brachten
Byrd en Tallis een verzameling Latijnse motetten uit, waarin 16 werken van
Tallis staan. Omdat de verkoop tegenviel, verzochten beide componisten twee
jaar later in plaats daarvan een jaarlijkse toelage, die hun werd gegeven. De
twee Masters waren toen gezamenlijk organist van de Chapel
Royal.
De overgrote
meerderheid van Tallis' werk is in het Latijn, en zijn Engelse
anthems stammen uit de perioden waarin het Anglicaanse beleid Engels
als taal voor kerkzangen oplegde. Tallis is een van de eerste meesters die
Engelse teksten op muziek zetten voor kerkelijk gebruik. Twee van zijn
beroemdste werken zijn de hymnen If ye Love me en Hear
the Voice and Prayer, die in zekere zin in het collectieve geheugen
van de gemiddelde Engelsman gedrukt staan. Een compact en buitengewoon
weldoordacht pareltje uit Tallis' Engelse repertoire is Blessed
are they that be Undefiled, waarin zijn typische strakke,
harmonische eenvoud aan de oppervlakte komt. Daarnaast putte Tallis zich echter
graag uit in het overdonderen met grote koren; het bekendste voorbeeld hiervan
is Spem in alium, een motet voor niet minder dan veertig
stemmen, dat vermoedelijk ter gelegenheid van de veertigste verjaardag van
Elizabeth gecomponeerd werd.
Tallis wordt ook herdacht om
zijn bekende toonzetting van de Lamentationes
van Jeremias.
Al maanden worden we overspoeld met de
schrijnende verhalen van vluchtelingen: Afrika beweegt, Syrië staat in brand,
Irak op zoek naar veiligheid, Afghanistan vergeten land van de terreur. Op de
duur geraak je afgestompt door het zoveelste beeld van een kamp in de modder,
van de zoveelste gekapseisde boot, van de schreiende baby.
En dan opeens bij het bijwerken van
mijn stamboom (één van mijn hobbys) bedenk je :
In 1940 gingen mijn vader en moeder op
de vlucht voor de aanstormende Duitsers en vonden in West-Vlaanderen een opvang
bij de familie De Baeremaeker.
In 1914 vluchtte de grootmoeder van
mijn vrouw naar Nederland, waar ze in een kamp zou bevallen.
In de jaren vijftig kwam er jaar na
jaar een jongetje op vakantie uit een Poolse familie die naar Duitsland
gevlucht was voor de Russische pletwals.
En nooit hebben wij ons afgevraagd of
er geen muren moesten gebouwd worden. Maar ja, het ging dan ook over onszelf.
De Oostenrijkse
dirigent Harnoncourt is op 86-jarige leeftijd overleden
Zijn laatste
cd-opname, met de Symfonieën nrs. 4 en 5 van Beethoven met zijn eigen Concentus
Musicus Wien, ligt net in de winkel. Een prachtige, openbarende uitvoering
is het, vol details die je niet eerder hoorde. Zie daar de hand van de
Oostenrijkse dirigent Nikolaus Harnoncourt, die zelfs op zijn 85ste nog in
staat was een partituur ook die van een overbekend werk - steeds als nieuw
ter hand te nemen, tegen het licht te houden en je als nieuw de oren te openen.
Harnoncourt, die
in december al met een handgeschreven brief aan zijn publiek definitief
afscheid nam van het podium, overleed zaterdag op 86-jarige leeftijd, omringd
door zijn familieleden, onder wie echtgenote en violiste Alice. Met haar
richtte hij in 1953 Concentus Musicus Wien op, dat oude muziek speelde op oude instrumenten.
Daarmee sloeg hij de richting in die hem maakte tot wat hij was: de grootste en
origineelste pionier van de authentieke uitvoeringspraktijk, maar ook in
bredere zin een van de meest invloedrijke denkers en uitvoerenden over en van
muziek van zijn tijd.
Harnoncourt werd
op 6 december 1929 als Johann Nicolaus Graf de la Fontaine und
dHarnoncourt-Unverzagt geboren in Berlijn. Zijn naam verraadt zijn afkomst:
van vaderszijde afstammend van verarmde Luxemburgs-Lotharingse adel (Onze
schoolboterhammen waren belegd zonder boter, met alleen jam. Zeer onesthetisch
vond ik dat, hoe die jam zich zo in het brood zoog, zegt hij in de biografie
Vom Denken des Herzens), van moederszijde verwant aan de Habsburgse aartshertog
Johann (1782 -1859).
Hij studeerde
cello en speelde tussen zijn 23ste en 40ste bij de Wiener Symphoniker, tweede
orkest van de stad. Tegelijkertijd verdiepte hij zich in historische
uitvoeringspraktijk. Met Concentus Musicus Wien realiseerde hij vanaf de jaren
vijftig talrijke zeer succesvolle concertseries en plaatopnamen. Icononisch
werd, veel later, ook zijn samenwerking met het Chamber Orchestra of Europe,
dat op moderne instrumenten speelt, maar door Harnoncourts stijlbewustzijn werd
opgestuwd tot baanbrekende uitvoeringen. Van hun Beethoven-opnames werden een
miljoen exemplaren verkocht. Harnoncourt werd onderscheiden met onder andere de
Erasmusprijs, de Polar Music Prize en de Siemensprijs.
Musik als
Klangrede heet, niet toevallig, Harnoncourts handboek over uitvoeringspraktijk
en Töne sind höhere Worte een bundel gesprekken over romantische muziek. Toen
ik zelf nog orkestmusicus was, inspireerden me vooral de dirigenten die
geïnteresseerd waren in de boodschap van de muziek, zei hij daarover in 2012
in een groot interview. ,,Dat waren er zeer weinig. De meesten legden uit wat
mooi was, hoe we moesten spelen, niet wat de muziek vertelde. Zij die daar wel
een mening over hadden, werden mijn leraren. Nee, ik noem geen namen. Ik ben al
oud, zul je net zien dat ik de belangrijkste vergeet.
Harnoncourts
discografie is met een pessimistische schatting van meer dan driehonderd
opnames (optimisten tellen er 500) groter dan die van enig ander levend
musicus. Daarbij zijn alle historische opnames waarmee hij decennia geleden naam
maakte: de Bach-cantates (1971-1989) in samenwerking met Gustav Leonhardt:
verrassend fris, ook nu nog. Operas van Monteverdi in de vroege jaren
zeventig door Harnoncourt herontdekt. Talloze Mozarts, omstreden door snelle
tempi en felle agogiek. En van daaruit verkende hij ook, langzaam en zeer
selectief, de negentiende en twintigste eeuw.
Veel merkte je tot
zeer recent overigens niet van de hoge leeftijd die Harnoncourt bereikte. Hij
werkte dan ook tot eind 2015 door. Aanvankelijk stond voor komende zomer nog
een Beethoven-cyclus gepland voor op zijn zomerfestival Styriarte in Graz. Tot
hij in december bekend maakte dat hij niet meer zou dirigeren. Toen was
duidelijk dat het einde niet ver meer was.het einde nabij was.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
