|
Al maanden worden we overspoeld met de
schrijnende verhalen van vluchtelingen: Afrika beweegt, Syrië staat in brand,
Irak op zoek naar veiligheid, Afghanistan vergeten land van de terreur. Op de
duur geraak je afgestompt door het zoveelste beeld van een kamp in de modder,
van de zoveelste gekapseisde boot, van de schreiende baby.
En dan opeens
bij het bijwerken van
mijn stamboom (één van mijn hobbys) bedenk je :
In 1940 gingen mijn vader en moeder op
de vlucht voor de aanstormende Duitsers en vonden in West-Vlaanderen een opvang
bij de familie De Baeremaeker.
In 1914 vluchtte de grootmoeder van
mijn vrouw naar Nederland, waar ze in een kamp zou bevallen.
In de jaren vijftig kwam er jaar na
jaar een jongetje op vakantie uit een Poolse familie die naar Duitsland
gevlucht was voor de Russische pletwals.
En nooit hebben wij ons afgevraagd of
er geen muren moesten gebouwd worden. Maar ja, het ging dan ook over onszelf.
|
