Ieder jaar ga ik weer een keertje bij haar op bezoek. Bij Paula, die ondertussen tachtig is geworden. Ze woont nog steeds zelfstandig en is een enorm bezige bij. Haar huis is steeds spic en span en ook haar tuin bereddert ze met de grootste zorg.Iedere keer stel ik haar weer de vraag, wanneer die nieuwe serre er nu gaat komen. Die oude serre, zo zegt ze, gaat samen met haar ten onder. Dan lachen we uitbundig.

Paula heeft het niet makkelijk gehad in dit leven. Ze verloor haar ouders, samen op heel jonge leeftijd. Ze verloor haar enige dochter toen die achtendertig jaar was aan een slepende ziekte. Ze zag twee van haar kinderen uit de echt scheiden en verloor twee jaar geleden haar man.

Vorig jaar had ze het helemaal gehad. Ze was toen ook erg somber de dag dat ik haar bezocht maar het feit dat ze tegen mij openlijk kan praten over wat haar bezighoudt, brengt een stukje verlichting. Ik krijg na ieder bezoek ook een bedankje via e-mail. Ja ja, deze kranige dame heeft op latere leeftijd ook nog eens de pc ontdekt.

Het bezoek aan Paula brengt voor mij ook altijd bijzondere herinneringen naar boven. Het lijkt wel of ik een schuld moet inlossen door haar te bezoeken maar dat is überhaupt niet zo. Ik doe het vrijwillig en het trekt ook ieder jaar weer aan me, om te gaan.

Paula is de moeder van mijn overleden vriendin Anja.

Ik zie in bepaalde handelingen, hoor in bepaalde zegswijzen helemaal haar dochter. Het is een beetje griezelig en tegelijkertijd ook heel geruststellend.Ze praat erg vrijuit met me. Over haar angsten, over de spoken in haar hoofd en over haar verdriet. Het gaat nooit over, zegt ze dan, maar het slijt wel een heel klein beetje.

Blijf nog wat, vraagt ze als ik wil opstaan om naar huis te gaan. We wandelen nog even de tuin in en ze plukt wat rode bessen om mee te nemen naar huis.Deze eenvoudige dingen ontroeren me iedere keer weer. Want ook voor mij leeft er weer dat hele kleine stukje Anja, als ik bij haar ben.

Dichter dan dat kan ik voorlopig niet komen. 

Een masterclass bij Alex Vanhee? Natuurlijk zag ik dat zitten. Wie anders kan je op onze geboortegrond meer vertellen over concertfotografie dan hij?

Maar het was niet een kwestie van inschrijven, betalen en vertrekken maar van portfolio insturen en uitgekozen worden.  Een week voor de bewuste datum werd ik op de hoogte gebracht dat ik erbij was.  Wat een verrassing, echt waar. Ik had fotomaatjes (en andere maatjes zijnde niet van het visachtige soort) die er alle vertrouwen in hadden maar ik schat mezelf echt niet zo hoog in. Ik ging ervan uit dat het niets zou worden maar met “niet geschoten, altijd mis” in het achterhoofd heb ik mijn twintig concertfoto’s ingestuurd.

We werden onthaald in het fotomuseum waar de tentoonstelling “You ain’t see nothing yet” loopt. Ook Vanhee deed hiervoor zijn duit in het zakje en exposeert hier de foto’s van zijn afstudeerproject.

Daarna begint het  interessante deel van de avond. Aan de hand van een presentatie met massa’s eigen foto’s loopt de rockfotograaf met ons door mogelijkheden, uitdagingen, portretten en actiefoto’s. Zijn verhalen zijn legio maar je pikt zelf de dingen op die in je fotografiekraam passen en daar zit zeker voor ieder wat wils tussen.

Alex heeft blijkbaar iets met “lampadaires”.  Voor foto’s die off stage genomen zijn, krijgt hij vaak een kleine tijdsspanne in een hotel waar hij al ettelijke keren is geweest (om het zacht uit te drukken). Uitdaging is daar om toch weer een hoekje of een opstelling te vinden die helemaal anders is. Het gebruik van verschillende lichtbronnen geeft hem vaak de nodige creativiteit. En omdat niets toeval is, krijgt hij tijdens zijn uiteenzetting een oproep binnen van een zekere Arno. Toch even opnemen. In zijn eigen taal, het westvlaams, staat hij de artiest kort te woord en belooft hem de dag nadien terug te bellen. Als de verbinding afgebroken is, vertrouwt hij ons toe dat Arno toch blijft bellen tot hij opneemt dus beter de korte pijn.  Het verbaast me dat de eenvoud van sommige foto’s toch net dat bijzondere kan brengen.  Het licht is een bron van warmte en energie en dit geldt zeker in de fotografie

De hoofdmoot is het beoordelen van onze foto’s.  Je legt echt je ziel op tafel en hoopt dat hij op een positieve manier weer opgepikt wordt. Alex neemt echt zijn tijd voor alle portfolio’s. Hij bekijkt de foto’s en herbekijkt ze.  Daarna kiest hij zorgvuldig zijn woorden. Ook voor mij. Mijn moment zit blijkbaar goed al voelt hij wel aan dat ik nog zoekende ben naar een eigen stijl.  Vooral het portret dat ik van Willy Willy nam tijdens Villa Vanthilt vindt hij een knap shot waarbij een stilstaand beeld toch de nodige emotie en beweging in zich heeft. Kort samengevat, hij vond het goed maar gaf de tip op toch nog wat aan de afwerking te schaven. 

De concertfoto’s volgen elkaar één na één op en het is bijzonder dat ieder toch zijn eigen stijl en invalshoek heeft. Zo leuk om het werk van gelijkgestemden te zien . Alex bevestigt ook dat het niveau van deze groep redelijk hoog ligt en dat is zeker een opsteker voor ieder van ons.  Het is al tien uur voorbij als we afronden met de planning voor het volgende deel van deze Masterclass. Het Rivierenhof wil onze gastheer zijn voor drie optredens waarvan we er ééntje mogen uitkiezen. Daarna komt er nog een bespreking van deze foto’s en als kers op de taart een projectie in het fotomuseum en een tentoonstelling in de Arenberg in het najaar.

Op weg naar huis moest ik door een felle hemelwaterdouche en dat terwijl ik al uit een enorm warm creatief bad kwam. Het moet allemaal nog eventjes doordringen, veronderstel ik maar ik kom wel reeds tot de ontdekking dat dit een bijzonder inspirerende avond was die nog lang zal nazinderen.

Het voordeel van job-hoppen is dat je heel veel mensen ontmoet. Nieuwe collega’s worden ex-collega’s en de meesten houden nog een tijdlang contact maar verdwijnen dan aan de horizon. Nu was ik al een job switcher voor het populair werd.

Ik heb me steeds moeilijk kunnen vinden in “for ever and ever” zelfs op werkgebied. De way-out is iets wat ik standaard in mijn broekzak heb zitten. Niet om te pas en te onpas boven te halen  maar wel goed voor de gemoedsrust, als een stok achter de deur.

Ondertussen ben ik aan werkgever nummer acht en heb ik al een heel palmares aan jobs en dito collega’s vergaard. Mijn eerste werkgever was een ijsroom fabrikant en samen met een andere collega ben ik er in een duobaan gestart. Ook dit was lang voor het duo bestaan populair werd. Met haar heb ik nog steeds contact. Het klikte dan ook “à la minute” en vorig jaar zijn we nog samen naar een concertje geweest. Heerlijk is dat.

Toen zijn er wat kortstondige werkadressen opgedoken waar ik niet echt aan iemand ben blijven hangen. Het leek wel of ik nergens m’n draai kon vinden en dan is het ook logisch dat je daar geen mensen uit meeneemt.

De werkgever waar ik absoluut nooit wou werken, bood mij een tijdelijke job aan. Nu goed, voor het tijdelijke wil ik best wel wat van m’n principes opzij zetten dus ik ging de uitdaging aan. Herinner me nog goed dat sollicitatiegesprek. Voor een jury van 4 mannelijke toekomstige collega’s werd ik voor de leeuwen gegooid. Een Italiaan, een Zweed, een Brit en een Belg (nee dit is niet het begin van een grap). De vragen werden “bang bang” na mekaar afgevuurd en die Belg had best wel wat pittige stellingen op zijn figuurlijke spiekbriefje staan. Even ging het door me heen : zolang ik maar niet voor hem moet werken.

De job werd aan me toegewezen en je raad het al, ik mocht voor de Gentse inwijkeling gaan werken. Nooit heb ik op zo’n evidente manier met iemand samengewerkt. Er was een onuitgesproken gelijkgestemdheid die ik in alle werkjaren voordien nooit ervaren had. We hebben veel gelachen, nog meer gefilosofeerd maar ook hard gewerkt.

De afdeling verhuisde naar Zwitserland en ik was gedwongen andere uitdagingen op te zoeken. Ook voor hem kwamen er andere kansen. Ondertussen is dat alweer meer dan 10 jaar geleden maar als we mekaar zien of mailen is die vertrouwdheid er onmiddellijk terug. Momenteel woont en werkt hij in Turkije maar er is echt geen land te ver om contact te houden.

Ook daarna zijn er mensen gekomen waarmee ik het goed kon vinden en die ik af en toe nog zie of hoor. Het verruimt je horizon want iedereen brengt toch weer een ander verhaal mee.

Momenteel zit ik in een hele leuke groep ambtenaren en voel me tussen hen als een vis in het water. Maar nooit was er een vanzelfsprekendheid zoals met Olivier.

Hij is en blijft de collega der collega’s maar stil, vertel het hem niet, het zou z’n ijdelheid enkel strelen.
Maar ach, weten doet hij dat waarschijnlijk al heel lang.

Of ik een stukje wil maken als ode aan de 50 mm lens? Ik kan enkel schrijven over wat ik zelf ervaar en bovenal voel. Stel je hierbij niks professioneels voor want ik ben een amateur fotograaf die vaak de technische zijde letterlijk ook aan de figuurlijke kant laat staan en heel erg focus op wat ik aanvoel.

De 50 mm kwam op mijn pad toen ik al een 18-55 lens en een 55-200 lens had. Best tevreden met dit duo maar ik ben ook wel een heel erg “portret mens” en kon vaak het beeld niet vatten wat ik in m’n hoofd had.

Wat dan? Dan ga je rondvragen en rondhoren. Daar kwam de 50 mm lens vaak bovendrijven als een prachtig lensje, een prima koopje en iets dat je echt in je fototas moet hebben. Bovendien is de aankoopprijs ook echt democratisch dus ja, ik ging overstag.

Ondertussen is het mijn meest gebruikte lens omdat ik er me gewoon heel erg goed bij voel (ja, je hoort het al, bij mij draait heel erg veel om gevoel). Deze lens zit standaard op mijn Nikon D90 toestel en samen zijn ze voor mij echt de “eerste klasse spitsen”.

De prille vijftiger is geen lens die bij de pakken blijft zitten. Rust roest en dus geen gedraai aan het objectief om je onderwerp dichterbij te halen. De 50 mm houdt je fit want je voeten doen het loopwerk. Het geeft je een stuk vrijheid, het geeft je de ruimte met de wereld als speelterrein.

Toen Mischa zijn project van 50 dagen 50 mm begon, dacht ik, dit moet ik even in de gaten houden. Dagelijks bekeek ik zijn foto en was best trots op dat geweldige lensje. Je kunt er echt alle kanten mee uit. Heel diep binnenin was ik best ook jaloers. Het leek me super om zelf een dergelijk project op te starten maar alleen is maar alleen. Toen de vraag kwam naar 50 enthousiastelingen die 50 weken met een 50 mm op pad zouden gaan, heb ik niet geaarzeld. Fotografie is voor mij het schrijven met beelden en mijn favoriete pen is mijn 50 mm lens.

Overkomt het je ook wel eens dat je op een voor jou vreemde plaats komt en je er je toch onmiddellijk thuis voelt ? Ik heb er zo een aantal op mijn wereldbol staan.

De eerste is er eentje die al zolang meegaat als ikzelf oud ben. Of toch bijna. De eerste herinnering die ik eraan heb, dateert van de leeftijd van 6 jaar. Aan de Duits Zwitserse grens rechtover Insel Mainau, ligt een klein dorpje waar mijn biologische grootvader geboren is. De familie komt er dus al verschillende generaties en zelf overvalt me steeds het gevoel van thuiskomen van zodra we het meer zien en er bij aankomst een stukje mee parallel rijden. Mijn vroegste herinnering gaat terug naar de straat waar het ouderlijk huis staat en het op en neer lopen van die straat op het voetpad. De vraag die ik toen stelde “ moeten we hier bij den boer blijven slapen?”, wordt me nog steeds voor de voeten gegooid. De fruitstreek is na jaren uitgegroeid tot een toeristische trekpleister en lokt iedere zonnige dag in het zomerseizoen massa’s bezoekers. Ik zal waarschijnlijk levenslang een band houden met dit dorp omdat het niet alleen een rode draad vormt in de grens tussen twee landen maar ook door mijn eigen leven trekt.

Op naar nummer twee. Een stad, een wereldstad met 4 miljoen inwoners. Toch is en blijft het voor mij de wereld in een notendop. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak ik er reeds op bezoek was. Het doet er ook niet toe want er zullen waarschijnlijk (en hopelijk) nog ettelijke bezoeken aan toegevoegd worden. Anglofiel tot in het binnenste van mijn ziel, heeft de mentaliteit van Londen me helemaal in zijn greep. Ik hou van de grootwarenhuizen, de fotomuseums, de metro maar ook van de Royal Albert Hall . Iedere keer als de eurostar in St. Pancras binnenstuift, komt het thuisgevoel weer opduiken. Het mooie van deze stad is dat iedereen er z’n eigen weg in kan vinden en ook zijn eigen doel. De tijd dat Madame Tussauds, Big Ben en meer van die verplichte locaties op het programma stonden, is reeds lang voorbij maar ik blijf een ongelofelijke aantrekkingskracht voelen naar de Houses of Parliament en de fel verlichte Tower Bridge. Kijken en bekeken worden als je in een overvolle metro je opponent niet kan ontwijken.

We blijven in hetzelfde land maar gaan zuidelijke richting uit. Op de M20 tussen Londen en Dover, verlaat je in Ashford de autostrade en draai je het groene landelijke Kent in. Op zoek naar een B&B in de buurt van Sissinghurst kwam ik via via in contact met de eigenares van het mooie huis Arden. Ondertussen ben ik er kind aan huis en is het vanzelfsprekend dat wanneer ik weer eens boodschappen ga doen aan de overkant van het kanaal dat hier mijn bedje gespreid is. Het is heerlijk vertoeven in het schitterende Arden House waar Sue je warm onthaalt en waar Willow, haar zwarte labrador je al opwacht bij aankomst aan de oprijlaan. Een schitterend huis waar je je ongewild in het decor van Downtown Abbey waant. Het groene Engelse platte land brengt rust in je gelederen maar zeker in je hoofd.

Van het zuiden gesproken, gaan we nu ook echt richting zuiden van Europa. Een hotel in een super toeristische badplaats en toch een thuishaven als geen ander. Reeds een tiental jaren is dit in het voor -en najaar standaard onze verblijfplaats voor een vier –of vijfdaagse. De voorjaarszon doet je weer opbloeien na de donkere winter en in het najaar pik je er de laatste zonnestralen mee die in ons Belgenland allang weer het hazenpad gekozen hebben. Wat we daar doen? Het antwoord is heel simpel : helemaal niks.  Genieten van de zon onder het toeziend oog van een goed boek, een schaduwrijk terras opzoeken, een ontspannen wandeling maken en ’s avonds een heerlijke maaltijd met een goed glas wijn.  De simpele dingen die de dag met zich meebrengt maar vooral alles op het gemakje.  Om dan na een paar dagen weer met een extra koffertje energie terug richting thuishaven te vliegen.

Deze vier ankerpunten blijven de zekerheden in het leven.  De korte rustpunten in het lopende levensjaar. De groene energie voor de komende weken en maanden.

Het beginnen van een nieuwe job is steeds een emotioneel geladen periode. Je weet niet waar je je aan kan verwachten en stelt duizend vragen waarvan ze zeker 909 overbodig zijn.  Het houdt je wakker uit je slaap nog voor je aan de job begonnen bent.

Wat als je al langere tijd thuis bent? Dan stelt zich het bijkomende euvel van jezelf weer te gaan organiseren. Ook daar steken de vragen dan weer de kop op.

Ja dus, ik ben gestart met een nieuwe job en dit na bijna 3 jaar thuis te zijn geweest.  Totaal  zonder verwachtingen deed ik mee aan een aantal testen voor een werfreserve. Telkens kreeg ik weer het bericht dat ik geslaagd was en door mocht naar de volgende ronde. Begin dit jaar stak er een briefje in de bus dat ik de eindmeet gehaald had en dit wel met 70%. Een paar weken nadien werd ik al opgeroepen en nog eens een week later was ik al aan de slag. De job zocht mij, niet andersom, dit was de indruk die ik kreeg.

Ja, ik was eraan toe en eigenlijk ook nog niet. Want laten we eerlijk zijn, het is ongelofelijk fijn om thuis te zijn. De rust, de vrijheid, het zelf alles kunnen bepalen,… Toch was er een heel klein stemmetje binnenin (wat nooit de kans kreeg om luid te worden) dat vanuit de kelder om verandering fluisterde. Zelf heb ik dat nooit uitgesproken maar ik wist dat het er was en dat het steeds luider zou gaan praten. Zo zie je maar dat je onbewust dat naar je toetrekt waar je behoefte aan hebt. De kosmos vulde het mooi in voor me.

Ondertussen ben ik twee weken ver in het nieuwe hoofdstuk en de gewenningsperiode is achter de rug. Drie dagen in de week mag ik bewijzen wat ik waard ben en de andere dagen vul ik vrij in.  Lijkt me echt geen slecht compromis, als er van dit laatste al überhaupt sprake is.

Een periode loopt ten einde en een nieuwe neemt z’n aanvang. Mooi toch?

Het lijkt wel of ik er stilaan weer aan toe ben om terug te beginnen werken.  Zelf vind ik het heel erg gek want ik ging ervan uit dat de zin nooit meer zou komen. Mijn afkeer was gericht tegen het gehele woord arbeid terwijl ik nu stap voor stap ontdek dat ik vooral was aangetast door dit specifieke werk op deze welbepaalde plek. Vooral het laatste heeft een enorm overwicht in de weegschaal gelegd.

Laat één ding duidelijk zijn, werk verziekt je niet, je laat je verzieken, je laat het toe.

Steeds verder drijft het negatief gevoel je naar de diepte tot je enkel nog donker en duister ziet en geen enkel straaltje licht.

Dan neem je een beslissing en zeg je : “nu is het genoeg, ik stop ermee”.

Dat ligt ondertussen twee en een half jaar achter me. Ik had (heb) de luxe om hiervoor te kunnen kiezen. Ook al ben ik van mening dat een mens altijd voor zichzelf mag opkomen toch ben ik er me van bewust dat er vaak onderliggende factoren zijn die dit heel moeilijk maken.

Ik heb genoten van de tijd buiten de krijtlijnen. Soms fantaseer je vooraf over wat je zou doen als je een jaar thuis zou zijn. Als puntje bij paaltje komt, ga je toch gewoon de niet uigestippelde weg en geniet je vooral van kleine dingen die in een andere leefsituatie niet mogelijk zijn. Ja ik heb verschillende reizen gemaakt maar dat was iets wat ik voordien ook deed. Ook de concerten op het agenda groeiden gestaag aan maar ook dat was niks nieuws onder de zon.

Wat was er dan wel anders? Het vrij kunnen kiezen, het wegvallen van alle stress en geen vooropgestelde dagplanning meer. Niet snel nog dit en gauw nog dat. Ik heb de rust leren kennen en heb m’n leven z’n eigen richting laten gaan. Heeft me dat erg veranderd? Nee, niet echt. Maar het heeft me wel klaargemaakt om verder te gaan, om dingen positiever te gaan bekijken, om niet alles door één zelfde bril te beoordelen. 
 

Het is een rijke periode geweest maar het lijkt wel of het nu tijd is voor een volgend hoofdstuk. Zonder argwaan, zonder angst en zonder invulling vooruit kijken, is nieuw voor mij. Ik kan het nu laten gebeuren door hetgeen wat er aan vooraf gegaan is. Het lijkt wel of ik een verborgen stuk van mezelf mocht leren kennen. Dat is nu min of meer bekend terrein en daarom kan ik ook verder. Mooi toch als een mens zo mag groeien.

Dankbaarheid staat voorop maar ook vertrouwen dat ik dat deel mag behouden en ook nog mag uitbreiden. Het volste vertrouwen.

Een nieuw jaar is steeds weer uitkijken naar nieuwe muzikale dagen. Want een concertje is steeds een feest voor mij. Laat de kelken van trouwpartijen en verjaardagspartijtjes heel snel aan mij voorbijgaan want dit zijn niet de feesten waarop ik zit te wachten. Muziek, soms stil genieten, soms helemaal meegaan in het ritme. Het geeft me een gevoel van absolute vrijheid en ook totale afzondering.

Internationaal is bijna iedereen die ik op mijn lijstje had staan, de revue gepasseerd.

Niet dat ik als jongeling de namen had opgelijst maar gaandeweg begin je door te strepen wat je al voor de kiezen kreeg.

Sommige artiesten zijn leuk om gezien te hebben maar voor andere lijkt er wel steeds een volgende keer te komen. Door de jaren is er zo ook een top drie gegroeid.

Als ik terugkijk op de Symphonica concerten van George Michael de afgelopen jaren dan is dit met een ongelofelijk tevreden gevoel. De man uit de rand van Londen is altijd een favorietje geweest, als sinds de Wham! Tijd die eigenlijk in niks meer gelinkt is aan de muziek die hij nu brengt.

Eén man en dus één stem zonder franjes, enkel die stem, die zich in iedere song helemaal inleeft en de liedjes opbouwt vol gevoel. Ik denk niet dat hij me ooit zal vervelen. Zijn rode cd “Songs of the last Century “(1999) gaat weer steeds vaker in de cd speler. Bewandel zelf eens de paden van zijn onbekende songs en laat de all time classics voor het grote publiek. Luister bijvoorbeeld eens naar “I remember you”

Toch is de muziek van nummer twee meer aanwezig in mijn dagelijkse leven. Gordon Summer is een man uit Newcastle die na zoveel jaren spelen in allerhande soorten basements, toch doorbrak met zijn Engelse gitarist en Amerikaanse drummer.

Bij George word ik meegezogen in het gevoel terwijl Sting me meetrekt in de mystiek. Zowel de noten als de tekst doen vermoeden dat hierachter een heel spiritueel man schuilgaat.  Ik kan niet één enkele favoriete song noemen en het wijzigt dan ook nog eens dagelijks. Momenteel komt me  “Whenever I say your name” voor de geest en dat wonderwel ook in zijn symphonische versie. Maar ook zijn “Pirate’s Bride” is voor

mij een enorm sterk nummer. Nee, nee, stop ermee, er komt geen einde aan de lijst.

Sting staat voor kwaliteit en uitstraling. Van zodra die man op het podium verschijnt, ga je automatisch even de adem inhouden. Even een moment op de pauzeknop om zo de energie bij je binnen te laten stromen.

Het kaartje voor de Ierse vader van drie kids staat ondertussen alweer op de kast.

Een eerste rij in Duitsland want in ons land heeft hij nog nooit geconcerteerd. Ook deze man is een blijver in mijn concertbezoeken. De warme diepe stem, de perfecte timing, het ritme en de uitstraling maken van dit klein gestalte een grote mijnheer.

Life has been a rollercoaster de laatste tijd maar toch kwam hij weer met een nieuwe cd voor de “pinnen”. Mijn eerste concertje in Glasgow was een ware ontdekkingstocht van zijn performance en van deze grauwe interessante stad.

Ronan zoekt mee naar talent in de Australische versie van Britain’s got talent maar als hij zelf het podium opspringt staan de kandidaten al gauw in de schaduw.

Zijn coverversies van “Carrickfergus” en “Caledonia” zijn voor mij absolute toppertjes alhoewel de kans heel erg klein is dat hij ze live zal brengen.

Natuurlijk mag dit jaar me ook een aantal verrassingen brengen, graag zelfs. Openstaan voor nieuwe soorten muziek, voor nieuwe sterren aan het heelal, het mag er zeker zijn. Verras me!

De donkere dagen van het jaar waar ik me ieder jaar zo niet op verheug maar ondertussen niet meer probeer om me ertegen te verzetten. Het ging eigenlijk vrij goed tot de dag na kerstmis. Gewoon de dagen de dagen laten en lekker samen zijn met de kleinst mogelijke familie. Geen keuze maar een vaststaand feit want de familie is niet groter dan de kleine kring rondom.

Daarna overvalt het lege gevoel me plots weer. Geen zin in lezen, geen zin in tv kijken, geen zin in…., eigenlijk helemaal geen zin in iets.

Zitten en zazen, zelfs geen zin in nadenken.

Omdat niks doen ook niks brengt, heb ik mezelf ertoe aangezet om maar wat krachtige soepen te gaan koken die kunnen ingemaakt worden. Kleine porties comfort food voor de komende dagen. Zou het een achterliggende betekenis hebben?

Kan me indenken dat deze periode voor heel veel mensen een vrij eenzame tijd is. Het is een familieweek bij uitstek maar wat moet je als die familie er niet is, of als er geen contact is met die familie? Dan wordt het extra pijnlijk.

De dagen zijn kort maar duren eindeloos lang en na vandaag komt er weer een gelijkaardige korte lange dag. De vrienden zijn druk bezig met eigen gezin en familie en hebben het ongelofelijk druk deze tijd van het jaar. Het schrille contrast.

Ach weet je, laten we gewoon de dagen uitzitten tot de soldenperiode het onvervalste begin van een nieuw jaar inluiden. Dan zitten we weer terug in het gewone ritme en dat bevalt me nog steeds het allerbeste.

Nee alsjeblief, bespaar me je medeleven, dat is überhaupt niet nodig. Maar als je aan die reuze familietafel zit, bedenk dan even dat deze feestdagen niet voor iedereen zo vredevol druk gelukkig zijn.

Gelukkiger worden met minder. Deze mantra dreunt al sinds het weekend in m’n hoofd door. Ik kreeg deze woorden aangereikt van een vriendin die op het punt staat een oude woning op het begijnhof te pachten. Ze wil zich gelukkiger gaan voelen en hoopt dit te bereiken in deze oase van rust midden in de stad. Het heeft me aan het denken gezet.

Wat als ze gelijk krijgt en ze zich beter gaat voelen in een kleine oude woning zonder auto of tv? Gaan de essentiële dingen diep binnenin meer aan de oppervlakte komen? Ik weet het niet maar ook bij mij hebben deze vragen iets vanbinnen geraakt. Of misschien meer iets in gang gezet.

We willen hoger op de sociale ladder komen en ook promotie maken in onze werkomgeving. Een zomervakantie naar een dure bestemming staat alvast gepland maar als het kan ook nog graag in de winter naar de sneeuw en tussendoor één of ander wellness weekend en een citytrip. Een grote auto voor de lange verplaatsingen en een kleiner formaat voor de stadsritten. Mooie cadeaus bij verjaardagen en met kerstmis een overload aan geschenken onder de boom. Etentjes voor dit, lunchen samen met de vrienden en een High Tea net zoals de Britten.

Denk het allemaal even weg en geniet van een doodsimpel warm bad, een goed boek uit de bibliotheek en zak even weg in die oude fauteuil die al jaren bij het meubilair hoort. Maak een stevige wandeling en bewonder de pracht van de herfstbladeren en de mooie paddenstoelen die de natuur zo maar cadeau geeft.

Je gaat dan erg snel beseffen dat een vrijheid als deze gewoon gratuit is. Dat je enkel de knop hoeft om te draaien en buiten te stappen met een andere ingesteldheid. Hoofdzaak is dat je weer gaat genieten van kleine dingen die je allang als doodgewoon bent gaan benoemen maar die dat in wezen echt niet zijn.

Waarom kan je de capaciteiten die je hebt gewoon niet in ruil aanbieden voor die van een ander? Ik maakte foto’s voor de website van een vriendin en kreeg er een fijne gezichtsbehandeling voor in de plaats. Heerlijk toch? Met de kleding en schoenen die ik de afgelopen jaren kocht (uit vergelding voor de wansmakelijke job die ik had) kan ik nog een hele tijd verder. Ik moet die dingen gewoon op een andere manier gaan bekijken. Het lukt me wel, ik ben er zeker van.

Zaterdag ga ik samen met haar kijken naar die authentieke woning op het begijnhof en samen steken we een kaarsje aan voor de vriendin die ons al bijna 10 jaar heeft verlaten. Samen simpele dingen doen, geven verbondenheid. Net dat missen we de laatste tijd toch een beetje veel.

Nee, ik vergis me niet van datum. Deze overpeinzing heeft wel degelijk 12 december als datum. Een dag die me altijd zal bijblijven en wel om verschillende redenen.

Zeven jaar gelden vond de eerst X-factor in ons land plaats en op 11 december stond de finale op het programma.We supporterden toen voor een jonge blonde gast met een stem die je van je sokken blaast. Normaal gezien is het een heel slecht teken als ik voor iemand supporter. Ik heb namelijk de gewoonte altijd een boon te hebben voor de underdog maar dit keer was het gewoon prijs. Udo werd de eerste winnaar van X-factor. Ik heb ergens nog dat allereerste fotootje met hem. Hij heeft zeker tot in de vroege uurtjes van de volgende dag gevierd.

Die nacht werd ik gebeld. Mijn vriendin Anja vocht al twee jaar tegen kanker en we wisten dat we voor een afscheid stonden. Die nacht was het moment van afscheid nemen gekomen. Om drie uur ben ik naar haar toegegaan. Bikkelhard was het om een leeftijdsgenote na zo'n strijd te zien vertrekken.

De pijn, de ellende , het afzien, ik kan het allemaal zo weer voor de geest halen.

Op 12 december om 11 uur koos zij voor de andere kant, moegestreden.

Diezelfde datum dit jaar trouwt er een koppel die een paar jaar geleden in mijn leven zijn gekomen. Hij is een rasechte dromer en heeft in haar zijn nuchtere wederhelft gevonden. De trouwdatum was voor mij een regelrecht dilemma. Emotioneel beladen, nog altijd.

Plots was ze daar en ik wist dat het kon. Het voelde als een juiste beslissing om op deze bijzondere dag bij twee gelukkige mensen te zijn. Deel uit te maken van hun dag.  Laat nu die Udo van jaren geleden ook nog de bruidegom's best man zijn. Die gasten delen zoveel.

Ook zij leven met een groot verlies van iemand bijzonder dierbaar en net daarom is die band zo intens.

Ben er zeker van dat Anja ook die dag van de partij zal zijn. Dat ze naast me zal lopen ook al ben ik alleen. Is ze er niet altijd bij belangrijke dingen en te nemen beslissingen?

Jongens, laat ons hier beneden vieren terwijl mijn vriendin en jullie moeders dat zeker aan de overkant ook zullen doen. Ik denk niet dat we een straffer pact kunnen sluiten. Soms is de cirkel ronder dan rond en zeker op een 12de december.

Op zondagochtend ontbijt ik altijd bij mijn ouders. We wonen kangoeroe dus ik hoef de deur niet echt uit. Pa haalt dan verse pistolets bij de bakker om de hoek waar we al drie generaties klant aan huis zijn. Lekker lang aan tafel zitten is onze favoriete sport en de radio staat dan steevast op "Alla Prima". Het praatprogramma van Luc Verschueren is de ideale achtergrond voor gesprekken die verder gaan dan het weer of de tv.

Vanmorgen was Sofie centrale gast. De Sofie zodat "Verbruggen" erachteraan meestal niet nodig is om te weten over welke geweldige stem we spreken. Sofie geeft zang en -stemles aan een hele generatie van zangers waar ik er wel een paar iets beter van ken. De kaartjes voor haar theatertoer met Jim Cole liggen al geruime tijd in onze ticketschuif.

Tegen het eind van het programma wordt het liedje "Cheek to Cheek" gespeeld. De conversatie aan tafel valt stil en drie paar oren gaan figuurlijk de hoogte in. De vraag die we voorlopig niet uitspreken maar wel op onze lippen brandt "is ie het of ie ie het niet". Soms denk ik, "ja", zeker wel en dan weer "nee" toch niet. Is het Bublé? Ma beweert dat het ook Bublé niet is maar nog een andere zanger. In gedachten loopt ze het croonerlijstje af, maar kan niet echt met een juiste naam op de proppen komen. En toch klinkt af en toe die vertrouwde stem van dichtbij huis. Naar het eind van het liedje (ik kan je zweren dat zo'n drie minuten dan ongelofelijk lang duren), gaan de hoofdjes wat dichter naar de radio en komthet verlossende antwoord van Luc. "Dit is Yannick Bovy" met "Cheek to Cheek". En Sofie zegt "mooi".

We drinken er nog een taske koffie op en ma zwaait met de limited edition cd die ik vrijdag voor haar meebracht.

Er ligt al jaren een blanco blad in mijn bovenste schuif met daarop een heel verhaal. Of beter gezegd, het opzet van een heel verhaal.

Het is een droom van me om dit ook effectief op papier te krijgen en moet je je dromen niet achternagaan? Juist ja!

Waar wringt dan het schoentje en waarom begin ik er niet aan?

Een vraag die ik mezelf al duizend keer gesteld hebt.

Eerst en vooral voorzie ik een pak research. Maar dat mag me niet tegenhouden want ook al zal ik er een hele hoop tijd voor moeten uittrekken, op zich is het een doenbaar iets.

Het probleem stelt zich aan de emotionele kant. Een verhaal dat me reeds m’n ganse leven achternajaagt, een verhaal dat aan me kleeft, een verhaal dat ook voor een stuk mijn leven vertelt. Het verhaal van mijn biologische grootvader.

Ik wil zo graag stukje bij beetje ontdekken van zijn leven. Alle mensen die mij hierbij kunnen helpen zijn ondertussen overleden en toch vind ik niet dat ik te lang heb gewacht. Het wordt een puzzel waar in de doos sowieso al vele stukjes ontbreken en toch heb ik een sterk voorgevoel dat ook dat net de charme van het verhaal is.

Hoe was zijn jeugd daar op de grens van Duitsland en Zwitserland?  Ik zie een groene omgeving met veel fruitbomen, oneindige velden en een schip dat op een voorspelbaar tijdschema het meer oversteekt.

Ik zie heuvels en spelende kinderen, grote gezinnen, solidariteit, zich onbewust van de naderende oorlog.

Een jonge man die een keuze maakt die heel z’n leven zal veranderen.

De beelden komen en gaan, net zoals dat blanco blad papier dat steeds weer terug in die lade verdwijnt.

Dan komt er die verschrikkelijke oorlog en weer worden onomkeerbare keuzes gemaakt. Het vechten voor het vaderland dat hem in een andere Europese omgeving brengt. Het heimwee naar een thuis die er niet meer is of waar hij niet naar terug kan.

Het nieuwe leven dat zich opdringt om dan weer te kiezen voor een oud vertrouwd iets.

Kijk, dat blanco blad is ondertussen niet onbeschreven meer. Ik zet hier de eerste stapjes naar een verhaal waarin ik al jaren een figurant ben. De hoofdpersoon kan ik enkel beter leren kennen door m’n huiswerk te maken en achter het verhaal aan te gaan. Tegelijkertijd is het ook een zoektocht naar mezelf. Ik weet dat er nare details aan het licht zullen komen, maar ook dat schrikt me niet af.

Ik wil echter geen oud zeer naar boven halen voor de mensen die me dierbaar zijn en daarom is het misschien nog steeds een beetje…. te vroeg.

Toch maak ik hier de belofte dat het verhaal aan de oppervlakte zal komen. Laat het idee samen met het blanco blad nog maar wat sudderen in de bovenste schuif.

Het beeld haarscherp op het netvlies. Ik zit op de grijzen mohairen driezit van m’n ouders toen we nog in het zuiden van de stad woonden. Het is warm, eind juni, begin juli. Maar toch zit ik binnen. Een groots evenement op tv. Een held staat op een grasveld, iets buiten Londen. Als tegenstander een ruig Amerikaans typetje, dat zo uit een stomme film is weggelopen. Zijn mimiek is voldoende, ook zonder geluid.

Een duracell-poppetje avant-la-lettre.
De held bedient zich van geen geluid. De stilte neemt over.

De match zit ik uit tot het bittere einde, als in een trance.

Mijn voorkeur is alvast duidelijk. De man met haarlint en baard wiens uitstraling reikt van hier tot in Tokyo.

Geen idee wie dat eerste duel in Wimbledon heeft gewonnen en eigenlijk doet het er ook niet toe. We schreven geschiedenis en dat voelde ook zo.

Ook daar in die Turnhoutse huiskamer.

Een idool, ver en onbereikbaar.
Een idool waarvan een poster tegen de muur in de tienerkamer.

Ondertussen zijn we meer dan dertig jaar later en kan ik dat kleine lijstje met idolen van toen nog zo voor de geest halen. Ik ben nooit iemand van adoratie geweest dus degenen die op dat kattebelletje prijken, zijn uitzonderingen.

De reeks met posters aan de muur was even summier en beperkte zich enkel tot sportievelingen.

Nooit gedacht, zelfs nooit gedroomd, dat ik op een doordeweekse donderdag in augustus naast dit idool zou staan en ik als vanzelfsprekend de rust en het vertrouwen voelde die ook toen al in zijn persoonlijkheid vervat zaten. Geen spoor van nervositeit, niet van mijn kant. Net of je iemand ontmoet die je al jarenlang kent, die je ongelofelijk vertrouwd is. Respect als het idool plots vlees en bloed wordt en er geen spatje kapsones aan te pas komt.

We maken een praatje, over het uitzonderlijk warme weer eind augustus, afgerond met een ijswarme glimlach.

Het blijkt vaak dat de echt bijzondere mensen, hetzij het in sport, hetzij in muziek of noem maar op, heel erg eenvoudig zijn. Net als jij en ik.

Enkel degenen die zich groot wanen, maken gebruik van een “wie boven mij” attitude.

Net als de superrijken die nog steeds de kortingsbons uit de reclamefolders knippen en degenen zonder haven of goed die zich de meest gekke dingen veroorloven.

Enfin, ik wijk af. Daar stond ik dan. Volgens mij met een glimlach die de ganse dag niet meer verdwenen is. Natuurlijk met het fototoestel wat enkele beelden voor de eeuwigheid opleverde. Soms verrast het leven je zo onverwacht. De tijd staat even stil en je leeft in het moment.
Dankbaarheid is een woord dat naar boven borrelt.

En ook een beetje ongeloof als je weer in de wagen naar huis zit, op weg naar huis.

Tusend Tak!

Ieder jaar weer houdt deze toer door het land van onze Zuiderburen me in zijn greep. Oké, ik kijk ook wel Ronde Van Vlaanderen en volg het reilen en zeilen van de renners langs de lijn maar ik kan me niet echt een wielerliefhebber noemen.

Ofwel is juli heet en moet je soms binnen verkoeling gaan zoeken ofwel is deze zomermaand triest en nat en is de interne keuken de meest droge en warme plaats. Spijtig genoeg spelen we dit jaar in het laatste scenario.

De eerste ritten in het eigen land waren leuk maar enkel het laatste uurtje het kijken waard. Maar nu we in de bergen vertoeven wordt het eerst echt serieus.

Week één werd beheerst door één gele leeuw, de beer van Bern. Cancellara draagt een geschiedenis mee. Zoon van een Italiaanse inwijkeling die verliefd werd op een meisje dat in grootwarenhuis Mygros werkt. Herkenbaar, uit het leven gegrepen. Fabian heeft alvast die eenvoud van z’n ouders meegekregen. Deze man heeft een naturel van hier tot in Tokio en net dat maakt hem heel bijzonder. De viertalige Zwitser is vlot en goedlachs maar ook doortastend en volhardend.

Familie is enorm belangrijk. Dat bewijst hij ook nu weer. Hij verlaat de toer omdat zijn tweede spruit op komst is en dat voor hem duizend maal belangrijker is dan die maillot jaune.

Sinds eergisteren rijden we de bergen in. Het Sky team beheerst de wedstrijd, iedere dag weer opnieuw. Een gek gegeven, die hemelrijders, ieder op zich talent te over dat wordt opgeofferd voor kopman Wiggo. De Brit met Belgisch geboortecertificaat MOET deze toer winnen en net daar wordt het voor mij bijzonder moeilijk. Het gaat niet meer om individuele prestaties. Het is niet meer de man tegen de berg. Hij wordt als het ware naar boven getakeld en hangt zijn wagon aan steeds weer een frisse locomotief. Bijzonder om zien, maar weinig spektakel, weinig emotie.

Cadel moet passen dit jaar. Je ziet die verbeten blik, maar je ziet ook die mondhoeken naar beneden gaan. Zelfs met ploegmaat Tejay, lukt het niet. De Aussie  moet het hoofd buigen en zelfs daar kan het charmeoffensief van Robel niks tegen beginnen. Nederig zijn is nochtans niet de kwaliteit van Evans. Misschien is dit wel de mooiste les die hij in het wielrennen kan krijgen. Een nummer één voor persoonlijke groei.

Wie hangt daar steeds aan het wiel van Wiggins en geeft geen krimp?
Wie pakt het op z’n eentje aan en gaat zonder ‘back up’ de franse bergen te lijf?

Soms denk ik, hier gaan we weer. Hier ben ik weer met het Kempen gevoel. Het moet op den duur gaan vervelen. Zet eens een andere plaat op.

Toch moet je toegeven dat wat Jürgen Van den Broeck hier neerzet een ongelofelijk mooi verhaal is. Een vijfde plaats in het eindklassement en wie weet wat mogen we nog verwachten. De man uit Morkhoven is steeds enorm rustig en nuchter als er een centimeter na de finishlijn een microfoon onder zijn neus wordt gestoken.

Eerlijk ook. Nee hij kon niet reageren na het terugfluiten van Froome. Mag ik het toch weer even zeggen?  Die (h)eerlijke Kempische aard.

Jürgen, we blijven je volgen en uit onze comfortabele zetel op het thuisadres en hopen dat je ons nog verschillende keren supertrots mag maken.

Als één Kempen achter ’t Broekske!

Liefhebber van feestdagen en naamdagen? Wel, ik überhaupt niet. Kerst, Pasen, Sinksen, het kan me allemaal gestolen worden. Erger nog zijn de verjaardagen. Dan wil het liefst van de wereld verdwijnen. Er is geen reden toe maar op een bepaalde manier legt het een zware druk op m’n schouders. De verjaardag valt in een week waarin ook mijn ma een jaar ouder wordt (ik was haar verjaardagsgeschenk op haar 22^ste geboortedag) en waarin ook mijn ouders hun huwelijksverjaardag vieren. Ook al zijn zij de mensen die ik koester, het is een gruwelijke week.

Daar wou ik vanaf. Geen slecht gevoel dit jaar. Als je ergens van weg wil dan moet je vluchten. Het land uit, het water over of de lucht in. Een plan, een idee, geboekt en weg ermee. Drie dagen van de wereld en terug aan die andere kant van de vier vijf.

Het is niet m’n thuis en ik heb er helemaal geen roots maar toch voelt het kanaal over heel vertrouwd. Engeland heeft geen positieve reputatie als het over eten en kleding gaat en toch zijn dat de dingen die alleen al de overtocht waard zijn. Ik ben Marks & Spencer addict voor de innerlijke alsook de uiterlijke mens.

White cliffs of Dover en dan door Kent met z’n heerlijke tuinen en pittoreske dorpjes om daarna door te reizen naar DE  stad van Europa. National Portrait Gallery sla ik zelden of nooit over. Altijd wel een interessante fototentoonstelling te bekijken om nadien in “the basement” te verpozen bij een heerlijke kop thee of op zoek naar dat uitzonderlijke boek in de “Gallery Shop” annex.

Voor mijn ma bezoek ik één van de Hobbs filialen. Haar kledingstijl, haar smaak die ik eigenlijk ook met m’n ogen dicht kan invullen. Geen haar op m’n hoof dat eraan denkt om één van die burgerketens binnen te stappen maar kies ik bewust voor Byron’s die dit soort vlees nog vers en met smaak bereiden.

De tuin van Engeland, zoals Kent wel vaker genoemd wordt, is een baken van rust en groen. Via via vond ik de B&B Arden tussen Pluckley en Smarden. Al vanaf de eerste kennismaking met Sue was er het gevoel van vertrouwen en herkenning. Ik werd uitgenodigd voor een cream tea in haar uitzonderlijke tuin en al gauw waren we aan de praat alsof we mekaar al jaren kenden. Het geeft steeds een bijzonder gevoel als je mag thuiskomen bij gelijkgestemden.

In de tuin, in de zon, met de stilte en enkel Willow, haar zwarte labrador als gezelschap, wordt de wereld een stuk rustiger en warmer. Het is genieten van de bovenste plank voor mij.

Voor m’n verjaardag dit jaar kreeg ik dus onverwacht een fijne vriendschap cadeau. Je laat vriendschappen achter om er nieuwe voor in de plaats te krijgen. Ook dat behoort bij het leven en dat besef je pas als de jaren verdertikken.

Met een fijn gevoel stapte ik dit jaar over die jaargrens heen en reed de ferry op met een heel ander gevoel dan de meeste verjaardagen.

Ik ga het echt nog allemaal leren!
Ooit.

Own is de titel van het overzichtswerk van Erwin Olaf. Een naam als een klok onder het Nederlandse en Internationale fotogesternte. Er zijn een paar reeksen van hem die ik best kan smaken dus was heel erg benieuwd naar de inhoud van het wel 5kg zware fotoboek dat nieuw op de markt is.

Natuurlijk wordt er aan prijsvergelijk gedaan dus toen ik toevallig in de Koekestad was, ben ik even bij FNAC binnengelopen.

Ja hoor, hij (zij) was beschikbaar aan de standaardprijs. Veel boek voor een degelijke prijs dus toch maar even inkijken. Waar vind ik een inkijkexemplaar?

Net op het ogenblik als ik de vraag stil in mezelf stel, hoor ik achter me een man die van wanten weet hardop zeggen “ daar ligt het exemplaar dat je kan inkijken en ook het nieuwe boek van Annie Leibowitz ligt erbij.”

Dan weet je gelijk, deze FNAC medewerker zit helemaal op mijn lijn. Ik bedank hem en zet me met het zwaargewicht in de zetel die ook gewoon net op de juiste plaats staat. Al bladerend maak ik een optel- en aftelsommetje. Het resultaat : slechts één vierde van het boek is echt mijn ding.

Of het een cadeau is voor iemand vraagt de man me. Ja een cadeau voor mezelf. Beide zijn we het erover eens dat dit de mooiste cadeautjes zijn. Als ik aangeef dat ik onze Marco (Mertens) toch wel een pak beter vind, kan hij zich direct vinden in mijn opmerking. Olaf is een grote naam en maakt mooi werk maar ook de minder klinkende namen zitten schitterende foto-artiesten. Marco’s werk is haarscherp en bevat zoveel emotie in een stilstaand beeld.

Hij reikt me de naam alsook het boek van persfotografe Germaine Van Parys aan. Een vrouw die voor haar tijd een uitzondering was in het voornamelijk mannelijke beroep. Een vrouw die haar mannetje kon staan en zich letterlijk en figuurlijk een weg naar voor baande, ondanks haar kleine gestalte.

Ik kan me helemaal vinden in zijn verhaal en vind er ook een spiegel naar mezelf in terug. Haar overzichtstentoonstelling zal plaatsvinden in het Jubelparkmuseum in april van volgend jaar. Ook al beslis je het boek niet te kopen, de tentoonstelling is een echte aanrader, besluit hij zijn betoog.

Ik blader het boek door en lijk door het Brussel van begin vorige eeuw te wandelen.

Mensen die mekaar vinden door de fotografie geven me altijd zo’n juist gevoel. Ook deze kleine ontmoeting catalogiseer ik onder deze noemer.

Ik stap zonder boek buiten maar wel met de meerwaarde van een leuk gesprek en een ongedwongen herkenningsgevoel.

Nieuwe dingen die aangereikt worden door mensen met hetzelfde buikgevoel. Het is niet tastbaar en er kan geen mooi papier en dito strik rond maar de waarde is veel hoger dan het mooie Erwin Olaf boek.

Wakker worden van een fel geluid. Knallen, knalletjes en meer van dat. Langzaam komt het besef dat dit wel eens vuurwerk zou kunnen zijn. Even traag komt het besef dat ik niet thuis in m’n eigen bed liggen maar in een minder comfortabele slaapplaats in de buurt van Napels. M’n reispartner bekend later dat ze ook wel aan een uitbarsting van de Vesuvius heeft gedacht. Ik was daar waarschijnlijk te slaperig voor.

Het knallen sterft een stille dood en we zijn bijna weer naar dromenland als er een hels geluid de stilte overstemd.

Een gedachte van “wat nu weer” maakt al snel plaats voor een kleine paniek. Dit is een alarm, een brandalarm.

We springen uit ons bed, doen onze schoenen aan en nemen onze identiteitskaart en snellen richting deur. Die blijft open totdat ik beslis om toch de sleutel te halen en de deur te sluiten. Mijn oud-collega en ik zijn beide in hetzelfde bedrijf getraind voor dit soort situaties en merken al snel dat “Übung” echt wel “den Meister” maakt.

We zijn snel efficiënt en in een aardedonkere trapkoker dalen we voorzichtig maar resoluut af van de derde verdieping. De ene raakt de andere niet uit het oog en veilig en wel staan we in de hotellobby, alleen, met z’n twee.

Achter de receptie duikt een jongeman op die ondanks het helse signaal rustig zijn veters zit te knopen en daarna in totale onwetendheid aan de electriciteitskast begint te prutsen. Duidelijk van geen hout pijlen weten te maken.

Ik probeer de voordeur maar die zit helemaal vast. Net voordat ik een voorwerp zoek om de deur in te slaan, komen er twee slaapdronken vrouwen naar beneden om te melden dat één van hun kinderen het brandalarm per ongeluk heeft geactiveerd.

Nu ja, wat heet per ongeluk? Waarschijnlijk een revolte als resultaat van een uitgelopen ruzie of misverstand. Een bewijs van opstand of iets dergelijks.

Feit is dat wij in nachtgewaad met elegante fleece in de hotelreceptie zitten en toch nog even het zekere voor het onzekere nemen. Na een kwartiertje vertrekken we nog steeds onder een hels alarmgeluid terug naar onze kamer.

Als we de ochtend daarna informeren, zijn we de enige die dit avontuur ondergaan hebben. Het feit dat we vlakbij de lift sliepen, bleek onze redding (of in dit geval beter ons ongeluk). De andere kamers waren afgescheiden door een branddeur. Een deur die blijkbaar ook resistent is voor een brandalarm. Logisch toch?

Was dit een echte noodsituatie geweest dan had je waarschijnlijk in de krant gelezen : twee Belgische citytrippers enige overlevenden bij hotelramp in de buurt van Napels.

Mijn fototoestel had ik in het heetst van de strijd niet meegenomen maar de foto van ons twee in die hotellobby staat voor eeuwig op mijn harde schijf gebrand.