Foto
KLEINDAGELIJKSE CURSIEFJES

Vaak heb ik de nood om te ventileren wat er in mijn hoofd rondspookt. Het schrijven van deze korte stukjes, geeft weer ruimte in de bovenkamer.

In mei 2011 volgde ik een cursus columns schrijven bij Creatief Schrijven maar kwam al snel tot de vaststelling dat mijn stijl cursiefjes worden genoemd.

Ik volg geen bepaalde tijdslijn maar probeer toch iedere maand een paar cursiefjes neer te schrijven. Ze komen of ze komen niet. Net zoals een droom je bezoekt of een vogel in je tuin neerstrijkt. Nooit voorspelbaar en daarom wonderlijk.

Laat maar horen hoe je erover denkt. De stijl, het onderwerp, de woordkeuze, mijn denkpatroon,... maakt niet uit wat. Iedere reactie is meer dan welkom.

Carine



LEUK OM LEZEN

www.petermangelschots.be
www.josghysen.be
http://louisvandievel.deredactie.be/
http://williamvanlaeken.deredactie.be/
http://kristienhemmerechts.deredactie.be/



Archief per maand
  • 04-2016
  • 11-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 06-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 08-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 12-2013
  • 10-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    liefdenetwerk
    www.bloggen.be/liefden
    www.bloggen.be/carinegoris

    Cursiefjes
    27-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bare Bones - November 2009
    Wie een kaartje had, prees zich meer dan ooit gelukkig. Voor één keer was Bryan Adams gisteravond namelijk van héél dichtbij te bewonderen. De Canadese rockartiest trad namelijk solo op in de 'kleine' Antwerpse Stadsschouwburg, daar waar hij anders bij ons probleemloos de grootste concertzalen vult. Afgaand op eerdere concerten van zijn Bare Bones Tour, stond de fans een prachtige avond te wachten met niet alleen akoestische songs maar ook talloze verhaaltjes tussendoor.

    Dit is wat het Nieuwsblad lettert vandaag. Voor mij was het veel meer. Ik had een kaartje overgekocht omdat ik ten tijde van de kaartenverkoop niet thuis was. Het viel mij sowieso op, dat er heel weinig kaartjes op de “tweedehandsmarkt” werden aangeboden. Een teken dat dit concert echt wel bijzonder zou zijn en dat al wie een kaartje had, ook heel erg graag wou gaan.
    Ik zat op de tweede rij op het balkon en zag het duo vanop een hoogte maar wel in het volle licht staan. Ja het duo, want Bryan had enkel een pianist bij. Zelf bespeelde hij uiteraard de akoestische gitaar en mondharmonika.

    Reken mij echt niet onder de die hard Bryan Adams fans en dan weet je dat er best een aantal songs waren die ik totaal niet kende. Onbekend is onbemind maar daar kwam heel snel verandering in. Ik kon mezelf laten wegzakken in de theaterzetel en de woorden en de muziek op me laten afkomen. Net of ik thuis in de woonkamer zat en er iemand een accoustisch setje neerzet. Het bracht rust en ik kon voor de volle 100% genieten. Bryan is voor mij vooral fotograaf. Ik zag recent een cover van een cd hoes waarvoor hij de foto maakte. Prachtig. De emotie in beelden omgezet. Is het verwonderlijk dat net deze man ook met woorden zo goed gevoelens kan neerzetten?

    Maar goed, even terug naar het concert. Een solo gitarist in een zwart hemd en een blauwe jeans. Handelsmerk van Adams. Geen franjes, geen spectculaire lichten, geen grootdoenerij maar muziek in zijn puurste vorm, zoals hij wordt gemaakt, zoals de eerste paar akoorden van een nieuwe song. Al na een paar nummers frommelt hij de playlist die als spiekbriefje op de grond ligt, bij mekaar en kiepert hem achter de coulissen. Een absoluut gevoel van vrijheid overvalt me. Ik doe mijn ding en sta ervoor, daar heb ik geen briefje voor nodig. Als tijdens “Cuts like a knife” een snaar de geest geeft, zingt hij gewoon door terwijl een roadie een nieuwe gitaar brengt. (You liked that when I broke the string well I didn’t). Geen onderbreking, geen gejammer maar gewoon doorgaan, zoals in het echte leven.

    Bryan zet zijn hand tegen zijn voorhoofd en tuurt de grote zaal in. Hij spreekt een aantal mensen aan op de allerlaatste rij van het balkon (Hey you with your white shirt....) en vraagt ze om naar beneden te komen. Blijkbaar zijn er op het parterre nog vier zitjes vrij en wil hij de fans achteraan de kans geven om wat dichter te komen zitten. Gewoon en simpel. Voor “Have you ever really loved a woman”, zijn we gewend een spaanse akoestische gitaar te horen maar voor vanavond werd deze song helemaal aangepast aan piano. Ik moet zeggen, helemaal anders maar net zo mooi.

    Als echte fotograaf heeft Bryan het blijkbaar enorm moeilijk om zelf voor de lens te staan. Iedere poging tot foto maken werd in de kiem gesmoord. Er liepen heel veel kleine wandelende spots rond die erop getraind waren om iedere fototoesteldisplay te localiseren.

    Natuurlijk waren “Summer of 69” en “Heaven” van de partij maar gelukkig ook “When you’re gone” en “Not Romeo, not Juliet”. Een verzoeknummer vanuit het publiek werd “Cloud Number 9” . Bij “ Straight from the heart” kunnen er niet anders dan koude rillingen over je rug lopen (you’ll know I’ll never go as long as I know it’s coming straight from the heart).

    Een heel mooie muzikale avond die ook helemaal af was. Toch wil ook even stout zijn en vermelden dat Vlaanderen echt geen artiesten als Bryan rijk is. Niemand van eigen bodem doet de Canadees die vorige week 50 werd na. 30 jaar muziek op een avond in de Stadsschouwburg te Antwerpen, amazing what!

    P.S. Wat wel een beetje gek was, is dat gedurende het ganse concert ook de ruimte achter het podium mee verlicht was. Je zag de kisten en de bezems staan en ook af en toe iemand door de ruimte lopen. Geen idee of dit met opzet was of men gewoon het zwarte doek achter de scene was vergeten naar beneden te rollen.

    >> Reageer (3)
    12-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Louis uit Gierle - November 2011

    We waren in Oostenrijk tijdens de kerstdagen, zoveel jaren geleden, toen ons plots het bericht bereikte dat Louis en zijn vrouw waren omgekomen in een auto-ongeluk.  Ik was toen nog heel erg jong en wist niet exact over wie het ging maar het voelde als iemand van heel dichtbij, een streekgenoot, zoveel was duidelijk.

     

    Later ben ik gaan luisteren naar de man die uit mijn geboortestreek kwam en ontdekte ik een pure warme en tegelijk diepe stem. Ik herinner me de verhalen van mijn pa die indertijd bij de ouders van Louis in Gierle kwam. Zijn songs blijven ook nu nog voor de volle 100% overeind en de stem die in wezen niet meer kan rijpen, heeft toch een melancholische draai gekregen net alsof de jaren op zijn teller nog onverwijld meedraaien. Zijn zus maakte naar aanleiding van de verjaardag van zijn overlijden een heel mooi boek met als titel “Er zal altijd een zon zijn”.

     

    Toen Günther zijn carrière begon herkende ik die warme toets in zijn stem die net iets zachter is dan die van zijn vader. De ex-autoverkoper staat nu 21 jaar later met een nieuwe cd in de kijker. Hij heeft een smaakvolle hoes gekozen en liet zich inspireren door de beste tekst -en muziekschrijvers uit ons Vlaamse landje.

    De ballad die Leyers & Vander linden voor hem schreven, is een echt pareltje geworden. De rest van de cd moet ik nog ontdekken. Het voelt heel vertrouwd, terwijl hij nooit in de streek heeft gewoond. Hij is en blijft natuurlijk de zoon van zijn vader.

     

    Ik zag Neefs Jr. ooit bij een bijeenkomst van Make-A-Wish. Hij was daar samen met zijn gezin en ging ongelofelijk liefdevol om met de kleine kankerpatiëntjes. Het ging door merg en been, de aandacht, de warmte, de tijd die hij hen schonk. Mijn idee was gevormd : deze man is een warm iemand met het hart op de juiste plaats.

     

    Deze zomer nog zag ik hem aan het werk in Oostende, in openlucht, samen met twee andere kleppers van formaat. Günther kwam het publiek in en vroeg me een zin uit “Wonderfull World” mee te zingen.

    Hoe kon hij weten dat hij de cirkel hiermee helemaal rond maakte?

    We waren weer in dat dorp in de Kempen bij Louis.


    >> Reageer (0)
    10-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Royal Opera House - November 2011
    Vier landen, zes locaties en zeven concerten. Dit is mijn bijdrage aan de Symphonica toer van George Michael. De muziekliefhebbende vrienden en mijn ouders hebben me vergezeld maar ik deed er ook een aantal helemaal alleen.

    Het eerste concertje in Keulen was heel verrassend. Alles is nieuw, er is zoveel te bekijken, zoveel details gaan aan je voorbij. Doordat ik helemaal middenin zat, lukte het me om die prachtige Amy Winehouse foto te maken. Voor mij is er geen mooiere herinnering dan die zelfgeschoten foto. Ook in Brussel kon ik aardig wat emoties op de gevoelige plaat vastleggen en niet in het minste door het feit dat George diezelfde dag een dierbare vriendin (Maria) verloor.
    Toch zijn niet de foto's uit het toestel maar de foto's in mij hart de meest bijzondere.

    De Rotterdam concertjes waren voorbehouden aan mijn ouders. Mijn ma was bijzonder ontroerd door "Going to a Town" en met pa spurte ik van de twintigste rij naar de derde bij de bisnummers. Daar waren we getuige van één van de eerste versies van de gospelopwarming met de backing vocals. Zijn eerste nummer één was in Nederland. Daar doet hij blijkbaar graag iets extra voor.

    Antwerpen was helemaal aan de vriendenkring gewijd.
    We hadden een fijne pre-party tijdens een etentje in de buurt.

    Onder de noemer van "doe eens gek" aanvaarde ik het aanbod voor een kaartje voor Royal Opera House in London. Dresscode was Black Tie en daardoor was ik genoodzaakt om nog even op koopjesjacht te gaan. De locatie is fenomenaal. Ik was reeds in Royal Albert Hall maar dit is nog van een heel andere categorie. Zowel de zaal als de concertgangers waren helemaal "dressed-up". Het geeft een heel bijzonder gevoel om al die prinsessen voor één avond voorbij te zien paraderen en te beseffen dat je er zelf ook eentje van bent.
    Als de lichten dimmen, blijven de kleine stijlvolle lampen aan de balkons aan en lijkt het wel of het verlichte paddestoelen zijn. Kan het meer typisch in dit seizoen. Een concertje voor de foundation van Elisabeth Taylor met als beheerder ene Mister Reginald. Je kon er gewoon geld op inzetten dat de genoemde Elton John ook in de zaal zou zitten. Jarenlang hebben ze niet met mekaar gesproken, de muzikale wonderkinderen maar ondertussen is alles peis en vree. "Cowboys and angels" werd zonder oogverblindende bril gebracht. Het liedje is sowieso bijzonder voor mij daar er een rechtstreekse link naar een muzikale vriend inzit. Je komt binnen als een prinses en gaat buiten als een keizerin.

    Al vanaf het eerste concertje is de cover van Terrence Trent D'Arby "Let her down easy" mijn favoriet en dat is zo tijdens de ganse toer gebleven. In Rotterdam kwamen er zelfs tranen bij dit nummer. Het is zo fijn te ontdekken dat iedereen die me vergezelde een ander favorietje heeft. Blijkt dat de keuze door George een heel breed publiek kan aanspreken. Een schitterende videowall, een fantastisch symphonisch concert, ontelbare zwarte pakken en nog een groter aantal brillen, dat is wat deze man van buiten tot die persoon maakt. But sometimes the clothes do not make the man (beste idool, ik speel hier even leentje-buur). Binnenin zit er zoveel meer. Een heerlijke stem die prachtig kan doseren, het uitkiezen van bijzondere eigen songs, het brengen van niet evidente covers en vooral emotie, tonnen emotie en nog eens emotie.


    Durft er nog iemand vragen waarom ik fan ben? Dare me!

    >> Reageer (0)


    T -->

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs