Hey Lars, vandaag wordt je 31. Je zal vast en zeker een geweldige kerel zijn. 

Toen ik met je kennis maakte was je amper twee jaar oud. Je pa en ma konden het toen al niet meer zo goed met mekaar vinden. Ik lag op je vader's pad en zeker en vast in jouw weg. Herinner me nog heel goed hoe hij vol vuur en warmte over jou vertelde. Jij was zijn wereld, voor jou moest het allemaal anders worden.

Voor ik je echt mocht ontmoeten kreeg ik een foto van je. Weet je dat ik die nog altijd op een veilige plaats bewaar? Ik wou voor je zorgen en je alle liefde geven die je ontnomen was. Ook al wist ik toen dat ik enkel surrogaat was, het hield me niet tegen. Jij was het jongetje dat ik in m'n hart had gesloten. Wat was ik jong kerel, veel jonger dan jij nu bent en je pa had jouw leeftijd. Geen idee had ik, van wat het leven voor mij in gedachten had. 

Toen je pa en ik uit mekaar gingen, heb ik ook om jou gehuild. Jij was een deel van de toekomst die ik in gedachten had en ook jij werd met ontnomen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik heel lang nodig heb gehad om over jullie twee heen te komen. Nu zoveel jaren later, zie ik in, dat het mijn weg was. Dat het niet samen voor ons in de sterren geschreven stond. Ik mocht een zelfstandigere kant van mezelf ontdekken en die kans had ik bij jullie niet. Na een aantal jaren vol verdriet heb ik die kans ook met beide handen gegrepen. 

Er zijn een aantal data in het jaar die me in gedachten steeds weer jullie kant op sturen. In gedachten, uiteraard. Al jaren is de verbinding verbroken maar die bepaalde ijkpunten blijven overeind. Een dag zoals vandaag, jouw verjaardag. 

Ik hoop dat het leven voor jou nog hele fijne dingen in petto heeft. Dat je mag genieten van alles wat op je pad komt. Hopelijk hebben pa en ma een manier gevonden om met mekaar om te gaan zodat jij voluit kan worden wie je bent. 

Dag Lars

Dag kleine blonde ventje. 

Toen ik op juridische dienst begon was Nicole herstellende van borstkanker. Toen ze enkele dagen in de week terug kwam werken, merkte ik meteen dat het iemand was die mij enorm “lag”. Geen idee wat juist de klik veroorzaakte maar bij Nicole voelde je je altijd moederlijk omringd. In mijn moeilijke jaren op de afdeling ging ik ook regelmatig bij haar langs voor een deugddoende babbel. Zo leerde ik haar ook een beetje beter kennen. We spraken over onze honden en over onze reizen, net zo vaak als over de werksituatie. In 2010 nam ik na lang wikken en wegen afscheid van de firma.

Nicole kwam ik regelmatig terug tegen, vooral op de zaterdagse markt of in de bibliotheek. We hadden altijd een fijne babbel. Niet het alledaagse, Hoe ist? Alles goed? Maar vaak over het leven zelf en hoe we er tegenaan keken. Ik miste haar al een tijdje toen het bericht van een andere oud-collega kwam dat ze was hervallen. Het kwam als een klap want Nicole gaf echt de indruk weer volop in het leven te staan.

In het voorjaar kwam ik haar weer tegen op de markt. Ik zette mijn fiets opzij en we hebben een hele tijd staan praten in de kou maar het gesprek compenseerde dat met heel veel warmte. Ik ben niet iemand die om de hete brij heen draait en we zijn dan ook recht de realiteit ingestapt. Ze vertelde dat ze in de laatste fase zat en het leven per drie maanden moest bekijken. De medicatie die ze nu kreeg was haar laatste houvast, genezen zat er niet meer in, als dit stopte, dan ging het licht ook helemaal uit. Ze genoot nog steeds van kleine dingen, zoals de kleinkinderen van haar dichtste familie ophalen van school en voor ze zorgen tot de ouders van hun werk terug kwamen. Ik vroeg ook naar Marc, hoe hij dit allemaal verwerkt kreeg. Mijn vraag verraste haar, want ik was blijkbaar de eerste die naar zijn welzijn vroeg. Het is uiteraard als partner een hele zware weg die je moet gaan.

Gisteren kreeg ik het bericht dat Nicole thuis was ingeslapen, vorige week en ook vorige zaterdag was begraven. Vandaag hou ik een stille dag, voor haar. Ik laat alle momenten die we samen deelden weer even de revue passeren. Nicole was voor mij een luisterend oor toen ik met mijn ietsiepietsie kleine problemen een keuze probeerde te maken op mijn werk. Zij heeft er mede verdienste aan dat ik die uitstap heb durven zetten. Ons laatste gesprek koester ik heel diep. Zelden heb ik zo oprecht gepraat met iemand die in het laatste levenshoofdstuk staat. Het maakte me emotioneel maar ook bijzonder bevoorrecht. Ze liet me binnenkijken, ze liet me toe, in het duister.

Nicole, merci! 

Boodschappen doen op de nationale feestdag is hier in België geen eenvoudige uitdaging. Dus ging het even de grens over. Nu is de weg naar Baarle Hertog geen straf op een rustige feestdag. Muziekje op en aan 70km per uur richting noorderburen. 

Plots zie ik een black & tan teckel over de weg wandelen. Wandelen is het juiste woord want hij/zij wandelt van het linker rijvak naar het rechter en weer terug. Ik hou halt en dus ook de wagens achter mij. Zij/hij kwam pal op mijn auto toegelopen. 

Ik stap uit en probeer het diertje naar de kant te leiden maar hij/zij komt enkel op mijn stem aanlopen en springt tegen me aan. Ondertussen maan ik de auto's uit de tegenovergestelde richting aan tot stiller rijden. Ik besef wel dat dit heel gevaarlijk is voor mezelf maar ik kan als teckelmoeder niet anders dan me bekommeren om dit diertje. Ik weet niet of hij/zij van de rechter of linkerkant komt maar het is duidelijk dat dit geen verwaarloosde hond is en dat hij/zij waarschijnlijk ergens het hazenpad gekozen heeft. 

Ondertussen staat er een lange rij auto's aan mijn kant. Voorzichtig rijden er enkele voorbij. Het diertje is niet meer van me weg te slaan en ik pak hem/haar op om naar de kant te brengen. Wat moet ik doen, gaat er door m'n hoofd. Het dier achterlaten is totaal geen optie. 

Net wanneer ik figuurlijk de handen in het haar sla, komt er een vrouw van links aangelopen. Duidelijk de geëmotioneerde eigenaar van het dier. Ze bedankt mij uitvoerig. Haar diertje is blind en is er stilletjes tussenuit gemuisd en zo op de drukke baan terecht gekomen. We staan beiden met de tranen in de ogen. Weer bedankt ze me van ganser harte en ik antwoord dat het voor mij niet meer dan normaal is. Ik stap weer in m'n auto en laat de tranen de vrije loop. Een blind diertje zomaar in mijn armen en nu weer veilig thuis. Het verwarmd mijn hart, ook al ben ik even later nog van de kaart. 

Ik zet de wagen weer in eerste versnelling en tuf op een klein verzet richting Nederlandse grens. In gedachten mijn eigen teckel en het wonder dat zo'n huisdier toch steeds weer is. Van mijn boodschappen ben ik de helft vergeten. Ik was niet meer in de mood. Gedachten waren in de mooie teckelwereld. Thuis heb ik mijn eigen black & tan vastgenomen en een dikke knuffel gegeven en hop daar waar de tranen weer. 

Een teckelmoeder, het is een heel erg raar wezen. 

In de wintermaanden wist een lieftallige collega me te vertellen dat er voor 2015 geen Vlaanderen Muziekland meer gepland stond. Te weinig budget om een muziekprogramma van eigen bodem te maken. Groot was dus de verbazing toen Pop Up Live ten tonele werd gebracht en we net als vorig jaar zij aan zij frontstage staan.

Er was twijfel van mijn kant. Ik ben niet zo Vlaamse muziek gericht dus mijn motto was, bekijk het allemaal een beetje bij de eerste opname en dan zien wel verder. Lommel was heel aangenaam. Een aantal internationale artiesten werden aan de line up toegevoegd en dat is toch een echte meerwaarde. Het weer zat reuze mee en de collega’s waren als vanouds uitermate gezellig. We zien mekaar niet zo vaak dus er is veel te grappen en te grollen deze zomer.

Eerste opname onder een stralende zon en ook in Aalst werd het mooie weer bovengehaald. Het was genieten van een klassieke Udo, een oerdegelijke Scabs en een songfestival deelnemer die helemaal nieuw was voor ons. Dan schiet je uiteraard bijzondere plaatjes. Antwerpen heb ik overgeslagen. Een mens mag (moet) keuzes maken in het leven. Maar in Tielen en Boortmeerbeek ben ik uiteraard weer van de partij. Of de verre verplaatsingen naar Roeselare en Nieuwpoort worden aangedaan, wordt vooral beslist door de line up voor die dagen. Een lange rit mag maar moet wel de moeite waard zijn. Uiteraard sluiten we af in Mol, weer lekker dichtbij.

Er zullen dus heel wat kleuren en plaatjes op het fototoestel plakken.  Mogen we ook nog een paar weken goed weer bestellen? Dat geeft iedere opname toch weer dat streepje extra. Het wordt sowieso weer een mooie zomer in goed gezelschap en al toerend door ons Vlaanderenland.