Het beginnen van een nieuwe job is steeds een emotioneel geladen periode. Je weet niet waar je je aan kan verwachten en stelt duizend vragen waarvan ze zeker 909 overbodig zijn.  Het houdt je wakker uit je slaap nog voor je aan de job begonnen bent.

Wat als je al langere tijd thuis bent? Dan stelt zich het bijkomende euvel van jezelf weer te gaan organiseren. Ook daar steken de vragen dan weer de kop op.

Ja dus, ik ben gestart met een nieuwe job en dit na bijna 3 jaar thuis te zijn geweest.  Totaal  zonder verwachtingen deed ik mee aan een aantal testen voor een werfreserve. Telkens kreeg ik weer het bericht dat ik geslaagd was en door mocht naar de volgende ronde. Begin dit jaar stak er een briefje in de bus dat ik de eindmeet gehaald had en dit wel met 70%. Een paar weken nadien werd ik al opgeroepen en nog eens een week later was ik al aan de slag. De job zocht mij, niet andersom, dit was de indruk die ik kreeg.

Ja, ik was eraan toe en eigenlijk ook nog niet. Want laten we eerlijk zijn, het is ongelofelijk fijn om thuis te zijn. De rust, de vrijheid, het zelf alles kunnen bepalen,… Toch was er een heel klein stemmetje binnenin (wat nooit de kans kreeg om luid te worden) dat vanuit de kelder om verandering fluisterde. Zelf heb ik dat nooit uitgesproken maar ik wist dat het er was en dat het steeds luider zou gaan praten. Zo zie je maar dat je onbewust dat naar je toetrekt waar je behoefte aan hebt. De kosmos vulde het mooi in voor me.

Ondertussen ben ik twee weken ver in het nieuwe hoofdstuk en de gewenningsperiode is achter de rug. Drie dagen in de week mag ik bewijzen wat ik waard ben en de andere dagen vul ik vrij in.  Lijkt me echt geen slecht compromis, als er van dit laatste al überhaupt sprake is.

Een periode loopt ten einde en een nieuwe neemt z’n aanvang. Mooi toch?