Vorige week was ik in Londen. Hoe heb je de stad ervaren, vroeg de schoenverkoper bij de Geox aan me. Toen ik hem vertelde dat mijn teller van bezoeken al de dertig gepasseerd was, keek hij even vreemd.  Maar goed terug naar Londen zelf.

Het doel van deze reis was een bezoekje aan het woonhuis van een idool. Samen met een medestander was ik naar de Britse hoofdstad afgereisd.  Al vanaf de eerste momenten samen merkte ik dat dit geen goeie zet was. Iedere zin en iedere overdenking ging over het idool en toen de eurostar in St. Pancras halt hield, was mijn harde schijf in het algemeen en de map idool in het bijzonder al helemaal vol.

Vaak vind ik het vreemd dat mensen zo opgaan in hun adoratie.  Dit is niet eigen aan één artiest in het bijzonder maar kan doorgetrokken worden naar alle mensen die een publieke functie hebben Akkoord, ik hou van zijn muziek en dit meer dan van alle anderen in zijn genre.  Ik wens hem het allerbeste toe maar verder dan dat gaat het voor mij echt niet.  De afstand die er is, vind ik gezond en noodzakelijk.

Toen het aan het eind van de citytrip eindelijk zo ver was dat we de metro zouden nemen naar zijn thuisadres, zei een kleine nuchtere duivel(in) in mijn hoofd “nee, dit wil ik niet”. Ik zag het niet voor me : postvatten voor een huis in de hoop een glimp op te vangen van de man die ik al vaker op het podium mocht bewonderen. Opeens leek me dat allemaal zo puberaal. Iets dat ik 20 jaar geleden niet overwogen zou hebben, ging ik nu toch doen? Te gek voor woorden.  Ik nam afscheid van mijn reisgenoot die dit absoluut niet leuk vond en ging die dag mijn eigen weg.

To be, to be, free again, zong ik luidop toen ik National Portrait Galery in het zonnetje passeerde. Het was mijn uitweg terug naar het eigen ik.  Heerlijk over de Mall slenteren om heel onverwacht voor Clarence House te belanden dat toevallig deze maand voor publiek open is. Wat een cadeau.  Er was nog net één plaatsje vrij voor de rondleiding. Ze hadden duidelijk op mij gewacht. Ik kreeg een geweldige inkijk in de residentie van the Duchess of Cornwall en genoot van de hilarische verhalen van de gids van dienst.

Soms is het niet evident om voor jezelf te kiezen, maar het is wel een aanrader.  Ik zit nog maar in de eerste lessen van de cursus maar het bevalt me. Waarschijnlijk ga ik het schooljaar wel afmaken. Zin in. 

Beste Mijnheer Wauters,

’t Is de laatste keer, zeg ik elke keer, maar ik wil het weer, ik heb het nodig, geef me nog meer. Je verwoord prima waarover het gaat als ik je voor m’n lens krijg. Er mag geen camera of fototoestel in de buurt komen of je zet je er klaar voor. Daarom is het zo’n uitdaging om je in een onbewaakt moment te kunnen fotograferen.

Je maakt een beter fotograaf van mij. Je legt de lat hoog en ik probeer er telkens in mee te gaan. Van alle artiesten zitten er de meeste foto’s van jou in mijn portfolio. Ik probeer die fictieve brug op te stellen en daarop halverwege te komen. Geen angst verder kom ik niet. De waardering en het respect is te groot om in jouw bewegingsvrijheid binnen te dringen. Die kleine afstand is prima, zowel voor jou als voor mij.

Want ook jij hebt je verdriet en je dagelijkse beslommeringen. De nood van je kinderen aan een blije en gelukkige papa. Maar het mag ook al eens ietsje minder beste kerel. Je hoeft niet altijd sterk en groot te zijn. Laat wat ruimte zodat je ook voor jezelf wat eigenheid kan creëren zodat het hoofdje wat minder vol wordt. Let niet iedere keer op elke stap die je zet maar durf ook eens onbevangen je eigen ik te laten zien. Of vind je het misschien niet kunnen? Wil je het gordijn niet echt laten vallen? Het is jouw keuze natuurlijk maar weet dat het niet onmogelijk is.

Het is een drukke zomer en er zoemt zoveel rond je heen. Iedereen wil wel wat van je want je bent nog steeds de absolute nummer één. Weet dat het verder in de rij ook goed vertoeven is. Het hoeft niet allemaal stralend en glanzend. Het leven is ver van een afwasmiddelreclame.

We zien mekaar snel weer en weet dat ik je afstandsbehoefte altijd zal respecteren. Aan jezelf ken je de halve wereld en ook ik voel met het beste met die figuurlijke anderhalve meter aan ruimte tussen ons. Toch kan ik het niet nalaten om je te bedanken voor het deurtje dat je soms op een kier laat. De sprekende foto’s zijn hiervan een regelrecht bewijs.

Tot gauw voor een volgende Wauters versus Goris