Soms ga je dingen bij mekaar optellen en kom je plots tot een schokkend resultaat. Ik hoorde een goeie vriend vanmiddag tijdens een praatje op de radio vertellen over zijn overleden moeder en het liedje dat hij voor haar schreef. De titeltrack van zijn nieuwe album, een belofte die hij zichzelf aan het begin van zijn carrière had gemaakt.

Mijn gedachten gaan terug naar de dag dat hij me vroeg om “Mama’s Arms” van Joshua Kadison voor hem te vertalen.

Net als op een pc klik je dan verder en merkt dat er in die Vlaamse Showbizzwereld nog een jonge kerel is die zijn moeder op jonge leeftijd verloor. Hij heeft het er heel erg moeilijk mee want iedere keer als dat onderwerp ter sprake komt, krijgt hij de krop in de keel en staat de wereld (weer) heel even stil.

Vind je het gek dat deze twee zulke goede maatjes zijn? Verdriet smeedt op deze manier een band, soms onbewust maar heel erg onderhuids aanwezig.

Op internationaal vlak wijdt ene Georgios Kyriacos Panayiotou tijdens ieder concert van zijn Symphonica toer een liedje aan zijn ma van wie het afscheid zo verschrikkelijk moeilijk was. Hij verhuisde terug naar het huis waar zij altijd schoonmaakte om haar dichter bij zich te kunnen houden.

Ook Ronan Keating verloor zijn moeder op jonge leeftijd aan die verschrikkelijke K-ziekte en schreef niet alleen “This is Your Song” voor haar maar stichtte ook de Marie Keating Foundation.

Graag zou ik ze allemaal letterlijk in m’n armen sluiten, deze jonge mensen die hun wortels zo vroeg verliezen. Het spoor bijster zijn als degene waaruit je geboren wordt er plots niet meer is, lijkt me geen overdreven reactie. De vragen die je stelt, de vragen die je niet meer kan stellen en de antwoorden die niet meer komen.

De warmte van een moeder-zoon relatie is iets wat wij als vrouwen zonder kinderen niet kunnen voorstellen. Je kan je enkel proberen in te leven als iemand over dat verdriet zingt. Dan raakt het je als een ketting die verbroken wordt, als een gemis dat er altijd zal zijn.

We kunnen ze niet vervangen, de moeders, maar we kunnen jullie wel onze warmte aanbieden door jullie te omringen met positivisme en een luisterend oor of een troostende arm. Steek je verdriet niet weg maar laat het een brug zijn naar ieder andere “moeder”.

We worden wakker, de ogen gaan open en ik zet me recht om te kijken naar wat er aan het uiteinde van mijn bed gebeurd. Is er al actie?

In haar prinsessen ledikant ligt mijn achtjarige dochter. Soms is ze al wakker en kijken haar grote bruine ogen me aan, soms is ze nog ver in dromenland en moet ik haar wakker maken.

De gordijnen gaan open, het raam laat een fijne ochtendbries binnen. Ieder seizoen is de lucht anders maar het ritueel blijft. 356 dagen per jaar. Ik stap uit bed, trek m’n ochtendjas en pantoffels aan en kniel naast haar bedje. Ze richt haar hoofdje op en ik krijg meteen een dikke kus. We knuffelen wat en dan til ik haar op uit haar nachtelijke thuis. Ze rekt en strekt zich zodat ieder spiertje en ieder botje kan wakker worden.

Heel elegant trippelt ze naar de tuindeur, het ochtendlijk ritueel. Ze kijkt nog even om, of ik wel in haar voetsporen volg en dan stappen we samen de tuin in. Ieder seizoen een andere begroeting met de wereld. In de zomer vaak lekker koel met een streepje zon, de lente brengt een heel bijzondere geur van ontwakende planten en tijdens de herfst kleurt de grond onder onze voeten vaak van rood naar roest als een bladerentapijt. Een rode loper naar de dag als het ware.

We dwalen wat rond in onze stadstuin en groeten de dag. Even kijken op de barometer, welk weer brengt deze dag met zich mee? Hoe ontwaken de bloemen en planten, is er iets nieuws onder de zon? Mijn dochter zoekt haar plaatsje, heel precies, heel gericht. Dan gaat het in een reuzenvaart weer naar binnen waar ze al snel om haar ontbijt bedelt.

Zo gaat het iedere dag en ik durf heel stellig zeggen dat het me nooit gaat vervelen, dat ik nooit het idee heb dat het een sleur wordt. We praten niet maar communiceren heel fijn. De stilte van de ochtend, mijn teckeljuffrouw en ik.