Met de vierde overwinning van Boonen in Roubaix nog rauw op het netvlies, komt er een soort trots naar boven. Nee, ik ben geen Boonen fan maar als er op die manier gekoerst wordt en dat op meer dan vijftig kilometer van de aankomst, dan moet je daar je hoed voor afdoen.

Zelfs al ben je een Cancellara fan.

Dus toch trots, op een Kempenaar, op een man van vlees en bloed die uit een nuchtere streek komt.

Daar zijn ze dan, de Kempenvrienden die allemaal meer eer verdienen dan ze krijgen en daar gewoon tevreden mee zijn. Neem nu souldiva Natalia die als het erop aan komt zich steeds weer vastklampt aan haar vertrouwde Kempentaaltje, die zich van niks of niemand iets aantrekt als het erom draait om haar eigen weg te gaan.

Mijnheer regisseur Stany Crets met in zijn kielzog topacteur Koen De Bouw waarvan het hemd nog nader is dan de broek.

Moet ik het gevoel uitleggen? Wel dat kan ik niet!

Een poging wagen, dat wel, en dan nog.

Uit de zelfde zandgrond gegroeid dan de mensen die ik hierboven vernoem, is niks menselijk me vreemd. Ik herken de onopvallende trekken in hun karakter. Hou het simpel, staat bij ons van bij de geboorte op ons voorhoofd gedrukt. Vergeet dat aswoensdagkruisje en vervang het door deze tekst want de katholieke dwangbuis hebben we gelukkig een tijdje geleden van ons afgegooid. We zijn harde werkers, als het erop aankomt. Als we ons een doel gezet hebben, als we een droom willen verwezenlijken. Maar vraag ons niet om de wereld te gaan redden want daar voelen we ons veel te klein voor. Laat ons maar doen op onze geboortegrond en ook misschien nog een stukje daarbuiten, net over de grens. Laat ons maar doen wat we het beste kunnen. In alle nuchterheid en eenvoud een prestatie neerzetten en daarover niet te veel “meulekes” maken

En wat betreft die “gepikte soazie”

Forget it!

Vanmiddag was ik er weer, in mijn stadsbibliotheek. Ik veronderstel dat ik “mijn” mag zeggen want ik ben er al jaren trouwe klant. Als de dag van gisteren herinner ik m’n eerst bezoek. Ik was een lagere schoolkind en mijn ouders hadden geen boekerij achtergrond. Het waren trouwens helemaal geen lezers. Dus die allereerste keer was alles helemaal nieuw voor mij. Een bibliothecaresse ging met me rond om alles klaar en duidelijk uit te leggen. Zoveel boeken, zoveel keuze, ik kon m’n geluk niet op. Een eigen lidkaart en een ponskaart die bij ieder boek individueel hoorde. Dat waren nog eens tijden. Aan de kassa was het steeds enorm wachten en nadat ik m’n keuze gemaakt had, ging het stapeltje boeken onder de arm mee. Net echt.

Soms nam ik al eens een kijkje bij de “ad-boeken” voor adolescenten. Dat was het volgende opstapje. Een tijdlang heb ik zelf boeken gekocht en is de bibliotheek uit mijn leefwereld geslopen. Maar enkele jaren geleden vond ik mijn weg terug en ondertussen ben ik weer wekelijks op deze plek terug te vinden.

Ieder jaar is er wel een boek dat me enorm bijblijft, net als een mijlpaal op je eigen tijdslijn. Ik lees heel afwisselend. Vaak een thriller, dan weer een biografie of iets psychologisch.  De laatste tijd zijn er veel boeken in de schaduw van de Tweede Wereldoorlog aan mijn lezend oog voorbij gegaan. Het lijkt wel alsof ik de achtergrond van mijn grootouders hierdoor wat beter ga begrijpen. Als ik in een boek begin, leef ik ook in een andere wereld. Het boeit me gewoon meer dan een film of een reportage. Ik kan zelf de figuren inkleuren en het verhaal rolt zich af in mijn tempo.

Om even terug te komen op die bibliotheek : ondertussen zijn er jaren verstreken sinds dat eerste bezoek en heb ik ook mijn moeder kunnen aanzetten tot lezen. Het voelt zo goed als we samen richting Warande (nu tijdelijk St Victor) kunnen trekken, waar we ons ergeren aan de lift die “weer” maar eens stuk is en we dus als resultaat buiten adem op onze bestemming aankomen. Samen wandelen we richting sprinters en geven onze ogen de kost bij de nieuwe titels. Ieder ons eigen parcours en toch gelijklopend. Heerlijk is dat. De meeste dingen gaan over van ouders op kinderen en net daarom is het zo fijn dat het bij dit gegeven in onze familie net andersom is.

Het lezen zal een deel van mijn leven blijven, net zolang mijn ogen dat toelaten. Van kleinsaf werd ik enorm graag voorgelezen en net voor de bezoeken aan de bibliotheek verslond ik de boekjes van Pietje Puk die de ongehuwde tante van mijn moeder voor me meebracht. Ik heb fijne herinneringen aan de prachtige tekeningen in de Tiny-boeken waar al de eerste teckel van mijn leven in opdook.

Het leven is een boek dat je zelf mag schrijven en waarin je het verleden als een woordenboek in meeneemt.

Ik had een nieuw wandrek gekocht en dat werd gisteren geleverd. Het zijn uitzonderingen de kleine meubelzaken die nog aan huis bezorgen. Sowieso zijn de grote meubelgiganten voor mij uitgesloten als het gaat om de aankoop van een interieurstuk. Er zit een kleine zaak in het centrum van de stad waar ik woon en ik weet zonder nadenken dat ze gewoon altijd smaakvol te werk gaan.

Maar even terug naar het de levering. Keurig op tijd ging de bel. Het wandrek stond al aan mijn voordeur. Ik help de man even met het binnendragen en het wordt onmiddellijk op zijn plaats gezet. Het past prima en qua stijl kon het niet beter gekozen zijn. Vier legplanken van elk 28 cm breed worden de nieuwe thuis voor mijn fotoboeken en mijn delfts blauw.

Je woont heel erg gezellig hier, merkt de meubelbezorger (en tevens eigenaar van de meubelzaak) op. Als hij vertrekt, komen zijn woorden weer naar boven. Ik sta er zelden bij stil maar mijn huis is echt mijn thuis. Een vrij kleine ruimte waar de spulletjes met zorg zijn uitgezocht en er regelmatig iets nieuws bijkomt.

Ik mijmer even verder en bedenk dat het nieuwe wandrek zo compact is dat het makkelijk mee naar een seniorenflat zou kunnen. Langetermijnplanning, heet zoiets.

De tuin ligt er momenteel winterstil bij en enkel de dwergteckel brengt wat leven in de brouwerij maar tijdens de voorjaarsmaanden, kan ik hopelijk mijn tuinstoelen weer bovenhalen en wordt er weer veel meer tijd buiten doorgebracht. In mijn bureaulade ligt nog een tegoedbon voor een mooi nieuw boompje, een kerstgeschenk van mijn ouders. Daar moeten we dit voorjaar dan ook maar eens werk van maken. Ieder jaar duikt er ook weer één of andere nieuwe tuinbewoner op, plant of dier.

Dit is thuis, bijna al zeventien jaar lang. En ieder jaar voelt het meer mezelf. Het huis en de tuin als een verlengstuk van jezelf. Een extra kamer in je hart. Een plaats die in iedere vezel van jezelf verankert zit.

Zo’n 20 jaar geleden zaten we aan samen aan de bruiloftstafel van een gemeenschappelijk familielid. Zonovergoten dag in april in het kleine dorpje aan het meer waar we allebei onze wortels hebben.

Mijn pumps met tulpenmotief herinner ik me nog haarscherp. De details weet je wel. Vraag me niet naar de krantenkoppen van dat voorjaar, geen idee, nee.

Zijn onverdroten leiderschap, hoofd van de familie terwijl hij er absoluut de leeftijd niet voor had. Sommige mensen hebben dat gen gewoon in zich, van in de wieg veronderstel ik. Er was een eenheid, we behoorden tot hetzelfde volk ook al deelden we mekaars nationaliteit niet. Ik bewonderde hem.

Een paar jaar later ging de tienjarige stilte in. Geen directe aanleiding. Gewoon de levenspaden die een andere richting uitgingen. Ik was niet meer idolaat want was zelf teveel met het volwassen worden bezig. Het sterven van mijn grootmoeder en het heengaan van zijn ouders waren waarschijnlijk de indirecte aanleiding van dit stilzwijgen. Onze onzichtbare verbindingsdraden werden doorgeknipt en de grote eenheid lag aan diggelen. Toen werd het stil en begon het gemis dat ik heel erg ver naar de achtergrond duwde.

Nu is er facebook en ook al is deze toepassing vaak heel erg oppervlakkig en nietszeggend, er zijn net zoveel pro’s die daar rechtevenredig tegenover staan.

De familie werd herenigd en ik merkte al bij de eerste wankele stappen van de communicatie dat mijn moedertaal zich verschrikkelijk verwaarloosd voelde en dat zijn leiderschap een milde toets heeft gekregen. Tijdens ons stilzwijgen, was er voor mij geen reden om me met de taal van Nietzsche bezig te houden. Ik heb me er eerlijk gezegd voor afgesloten en er ontstond een haat-liefdeverhouding. In één knip was dit gevoel weggeveegd en was ik weer trots dat het allemaal terugkwam, de taal net als de herinneringen.

Van zijn kant is er loutering gekomen. Twee jaar geleden ging het goed fout met de gezondheid en nu alles weer onder controle is, krijgt de leerschool die hij hierdoor onderging een extra bonus. Met de tumor is ook de hardheid verdwenen en dat maakt het mogelijk om mekaar weer te begrijpen. Mijn slecht onderhouden Duits is de enige manier van communicatie en hij is er dankbaar voor. Ik, van mijn kant, doe mijn best om de dingen die in het Nederlands al zo moeilijk te vatten zijn, in zijn taal op het figuurlijke papier te krijgen. Het houdt ons vaak wel even bezig om de juiste woorden te vinden, maar we komen er wel.

Iedere mail die in mijn inbox binnenvalt, is een waar geschenk. We pikken de draad weer op en het voelt als vanouds. De bloedband wordt een emotioneel gegeven en we herontdekken het verleden en de herinneringen. Geen strijd meer om de hoofdrol maar een evenwicht tussen twee mensen. De bewondering is verdwenen maar er is een ongelofelijke trots voor in de plaats gekomen. Villabruna is niet één of andere prachtige residentie in het thuisland Italië maar gewoon zijn volwaardige achternaam. Een naam als een huis, een thuis.

Plots duiken ze op in onze tuin. Niet samen, de één na de ander. Volgens mij was Vlekkie eerst maar geen idee of er een familiaire band is tussen hen twee. Kan ook zijn dat ze puur “door omstandigheden” op mekaar zijn aangewezen.

Toch is het overduidelijk dat ze hun leven met mekaar delen, in welke hoedanigheid dan ook. Sokki en Vlekkie zijn de katten van de buren. Niet dat ze deze namen op hun geboortecertificaat dragen maar het zijn de uiterlijke kenmerken die ons tot deze benoeming hebben doen overgaan.

’t Zijn eigenlijk best mooie katten. Je hebt zo van die verschrikkelijke scharminkels die je best angst aanjagen als ze in het halfduister hun opwachting maken. Katten die met geen tang aan te pakken zijn of wildebrassen die zich door niks of niemand laten temmen. Nee, het zijn echt mooie elegante verschijningen.

Mooi of niet, ze drijven mijn teckel tot waanzin. Ze lijken er een sport van te maken.

Opeens verschijnen ze voor het keukenraam of klimmen als gladiatoren over de houten schutting. Sierlijk en zich van geen kwaad bewust kijken ze halverwege nog een keertje om. Dan verdwijnen ze uit het zicht.

De teckel laat zich keer op keer in het ootje nemen. Ze maakt zich druk en zet haar keel open. Het blaffen stopt slechts wanneer de katten al minutenlang uit het oog verdwenen zijn.

Ze dagen haar uit door parmantig, alsof ze op stiletto’s lopen, langs de verandadeur te paraderen. En weer gaat de teckel helemaal uit haar dak.

We weten niet of we “hem” of “haar” moeten zeggen tegen onze buurdieren. Geen idee van hun naam of identiteit en dat terwijl ze onze dagelijks bezoeken. Eigenlijk is het een schande dat ze niet even een kaartje in de bus steken met hun gegevens of tenminste een keertje aanbellen om deftig kennis te maken.

Ook is onze relatie met de buren niet van die aard, dat we hen kunnen vragen naar de roepnaam van hun dieren. We zijn eerder op voet van “Goedemorgen” en “Goede avond” en meer van die standaarduitdrukkingen.

Het blijven dus Sokkie en Vlekkie naar analogie met Fokke & Sukke. Of ze ooit hun eigen stripreeks zullen starten daar twijfelen we hier heel sterk aan. Feit is wel dat ze onze tuin een beetje levendiger maken en dat we – ook al drijven ze onze teckel tot het uiterste – hen nooit een haar zullen krenken.

Dierenliefde boven alles.

Ergernis is het eerste woord dat in me opkomt als ik over geschreven communicatie oftewel e-mails spreek. Het feit dat ik iemand een vraag stel impliceert eigenlijk dat ik om een antwoord bedel. Af en toe komt er een bericht terug, soms duurt het weken, vaak blijft het onbeantwoord. In het tijdperk van de snelle communicatie staat het woord “snel” vaak op de helling. Het kan allemaal wel, maar het gebeurt niet.

Een antwoord met de vraag om bedenktijd of na-vraag-tijd is beter dan de algemene stilte. In mijn job heb ik altijd geprobeerd dit principe aan te houden.

Als er dan plots iemand opduikt die correct en snel je te woord staat in onze digitale wereld dan is dat een echte verademing. Renaat is de secretaris van een seniorenvereniging uit de buurt. Op hun programma staat een lezing met Rudi Vranckx die me echt wel interesseert, dus ik mail de beste man. Nog dezelfde dag krijg ik een fijn bericht terug met de volledige info en het antwoord dat ik van harte welkom ben.

Er gaat een tijd overheen en een paar dagen voor de geprikte datum, informeer ik nog eens of alles wel zoals gepland doorgaat. Weer diezelfde dag een mail terug dat het nipt was, maar dat de lezing doorgaat.

Nu kan je zeggen, Renaat is senior, dus die heeft de tijd maar ik denk eerder dat het de instelling van de man is. We vitten zo vaak op de senioren : ze zijn te traag in het verkeer, ze komen naar de supermarkten op de spitstijden en ga zo maar door. Mag ik daarom terecht opmerken dat er ook een andere groep is? Een groep die correct en geëngageerd is. Mensen waarop je na hun actieve carrière nog kan bouwen.

De lezing is vandaag en ik zie Renaat dus straks. Natuurlijk ga ik hem dit fijne geschreven compliment, letterlijk overbrengen en misschien drinken we samen nog wel een trappist Westmalle, al dan niet samen met Rudi.  

Want vanzelfsprekend ben ik benieuwd naar wat de oorlogsjournalist gaat vertellen over Osama, wat toch de aanleiding was van deze mailwisseling. Toch vind ik het waardevol om ook even deze kanttekening te maken. Schrijf ze niet zo snel af de senioren. Er zitten nog enorm kwieke, jonge en interessante mensen tussen.

We waren in Oostenrijk tijdens de kerstdagen, zoveel jaren geleden, toen ons plots het bericht bereikte dat Louis en zijn vrouw waren omgekomen in een auto-ongeluk.  Ik was toen nog heel erg jong en wist niet exact over wie het ging maar het voelde als iemand van heel dichtbij, een streekgenoot, zoveel was duidelijk.

Later ben ik gaan luisteren naar de man die uit mijn geboortestreek kwam en ontdekte ik een pure warme en tegelijk diepe stem. Ik herinner me de verhalen van mijn pa die indertijd bij de ouders van Louis in Gierle kwam. Zijn songs blijven ook nu nog voor de volle 100% overeind en de stem die in wezen niet meer kan rijpen, heeft toch een melancholische draai gekregen net alsof de jaren op zijn teller nog onverwijld meedraaien. Zijn zus maakte naar aanleiding van de verjaardag van zijn overlijden een heel mooi boek met als titel “Er zal altijd een zon zijn”.

Toen Günther zijn carrière begon herkende ik die warme toets in zijn stem die net iets zachter is dan die van zijn vader. De ex-autoverkoper staat nu 21 jaar later met een nieuwe cd in de kijker. Hij heeft een smaakvolle hoes gekozen en liet zich inspireren door de beste tekst -en muziekschrijvers uit ons Vlaamse landje.

De ballad die Leyers & Vander linden voor hem schreven, is een echt pareltje geworden. De rest van de cd moet ik nog ontdekken. Het voelt heel vertrouwd, terwijl hij nooit in de streek heeft gewoond. Hij is en blijft natuurlijk de zoon van zijn vader.

Ik zag Neefs Jr. ooit bij een bijeenkomst van Make-A-Wish. Hij was daar samen met zijn gezin en ging ongelofelijk liefdevol om met de kleine kankerpatiëntjes. Het ging door merg en been, de aandacht, de warmte, de tijd die hij hen schonk. Mijn idee was gevormd : deze man is een warm iemand met het hart op de juiste plaats.

Deze zomer nog zag ik hem aan het werk in Oostende, in openlucht, samen met twee andere kleppers van formaat. Günther kwam het publiek in en vroeg me een zin uit “Wonderfull World” mee te zingen.

Hoe kon hij weten dat hij de cirkel hiermee helemaal rond maakte?

We waren weer in dat dorp in de Kempen bij Louis.

Soms ga je dingen bij mekaar optellen en kom je plots tot een schokkend resultaat. Ik hoorde een goeie vriend vanmiddag tijdens een praatje op de radio vertellen over zijn overleden moeder en het liedje dat hij voor haar schreef. De titeltrack van zijn nieuwe album, een belofte die hij zichzelf aan het begin van zijn carrière had gemaakt.

Mijn gedachten gaan terug naar de dag dat hij me vroeg om “Mama’s Arms” van Joshua Kadison voor hem te vertalen.

Net als op een pc klik je dan verder en merkt dat er in die Vlaamse Showbizzwereld nog een jonge kerel is die zijn moeder op jonge leeftijd verloor. Hij heeft het er heel erg moeilijk mee want iedere keer als dat onderwerp ter sprake komt, krijgt hij de krop in de keel en staat de wereld (weer) heel even stil.

Vind je het gek dat deze twee zulke goede maatjes zijn? Verdriet smeedt op deze manier een band, soms onbewust maar heel erg onderhuids aanwezig.

Op internationaal vlak wijdt ene Georgios Kyriacos Panayiotou tijdens ieder concert van zijn Symphonica toer een liedje aan zijn ma van wie het afscheid zo verschrikkelijk moeilijk was. Hij verhuisde terug naar het huis waar zij altijd schoonmaakte om haar dichter bij zich te kunnen houden.

Ook Ronan Keating verloor zijn moeder op jonge leeftijd aan die verschrikkelijke K-ziekte en schreef niet alleen “This is Your Song” voor haar maar stichtte ook de Marie Keating Foundation.

Graag zou ik ze allemaal letterlijk in m’n armen sluiten, deze jonge mensen die hun wortels zo vroeg verliezen. Het spoor bijster zijn als degene waaruit je geboren wordt er plots niet meer is, lijkt me geen overdreven reactie. De vragen die je stelt, de vragen die je niet meer kan stellen en de antwoorden die niet meer komen.

De warmte van een moeder-zoon relatie is iets wat wij als vrouwen zonder kinderen niet kunnen voorstellen. Je kan je enkel proberen in te leven als iemand over dat verdriet zingt. Dan raakt het je als een ketting die verbroken wordt, als een gemis dat er altijd zal zijn.

We kunnen ze niet vervangen, de moeders, maar we kunnen jullie wel onze warmte aanbieden door jullie te omringen met positivisme en een luisterend oor of een troostende arm. Steek je verdriet niet weg maar laat het een brug zijn naar ieder andere “moeder”.

We worden wakker, de ogen gaan open en ik zet me recht om te kijken naar wat er aan het uiteinde van mijn bed gebeurd. Is er al actie?

In haar prinsessen ledikant ligt mijn achtjarige dochter. Soms is ze al wakker en kijken haar grote bruine ogen me aan, soms is ze nog ver in dromenland en moet ik haar wakker maken.

De gordijnen gaan open, het raam laat een fijne ochtendbries binnen. Ieder seizoen is de lucht anders maar het ritueel blijft. 356 dagen per jaar. Ik stap uit bed, trek m’n ochtendjas en pantoffels aan en kniel naast haar bedje. Ze richt haar hoofdje op en ik krijg meteen een dikke kus. We knuffelen wat en dan til ik haar op uit haar nachtelijke thuis. Ze rekt en strekt zich zodat ieder spiertje en ieder botje kan wakker worden.

Heel elegant trippelt ze naar de tuindeur, het ochtendlijk ritueel. Ze kijkt nog even om, of ik wel in haar voetsporen volg en dan stappen we samen de tuin in. Ieder seizoen een andere begroeting met de wereld. In de zomer vaak lekker koel met een streepje zon, de lente brengt een heel bijzondere geur van ontwakende planten en tijdens de herfst kleurt de grond onder onze voeten vaak van rood naar roest als een bladerentapijt. Een rode loper naar de dag als het ware.

We dwalen wat rond in onze stadstuin en groeten de dag. Even kijken op de barometer, welk weer brengt deze dag met zich mee? Hoe ontwaken de bloemen en planten, is er iets nieuws onder de zon? Mijn dochter zoekt haar plaatsje, heel precies, heel gericht. Dan gaat het in een reuzenvaart weer naar binnen waar ze al snel om haar ontbijt bedelt.

Zo gaat het iedere dag en ik durf heel stellig zeggen dat het me nooit gaat vervelen, dat ik nooit het idee heb dat het een sleur wordt. We praten niet maar communiceren heel fijn. De stilte van de ochtend, mijn teckeljuffrouw en ik.

Veel te laat vertrokken vanuit de thuishaven maar ik moest en zou Lance nog op dat podium zien staan vooraleer ik kon vertrekken. Ook Tom uit de Kempen zorgde nog voor een verrassing in de toer en zodoende werd ook de Kempen nog eens in het zonnetje gezet.

Parkeren deed ik op Flanders Expo maar toen was het ondertussen al 19.45h. en wist ik dat ik gewoon niet meer op tijd kon komen. De bus deed het op z'n gemakje naar het centrum waar ik van op de korenmarkt toch al heel snel het novotel gevonden had.

Aan de receptie doe ik mijn verhaal, de dame loopt met me naar buiten waar we iemand van de organisatie vinden.
Nee ik kan niet meer naar binnen, nee ze kunnen niet meer storen. Het was ondertussen 20.15h.
Dan begint het offensief Carine. Ik ben 100 km gereden, het zat me niet mee op de ring in Antwerpen en bovendien had ik gereserveerd. Ik krijg weer een nee, de zaal zit vol en voor de brandveiligheid kunnen ze het niet maken om er nog een persoon bij te zetten. Toegegeven ik ben te laat, dus ik zal niet mopperen en zal dus m'n weg terug naar Turnhout dan maar aanvatten.
"Het is goed" zegt die man eindelijk en via een achterpoortje wordt ik binnengeloodst in een oude kelder met van die originele gewelven waar het muisstil is en waar in het midden één spot gericht is op Johan.

Een stoel is er niet meer voor me, ik mag op een tafel zitten. Die tafel staat zo gepositioneerd dat ik de man onder de spot niet zie zitten. Voor m'n neus prijkt een knoert van een ondersteuningszuil. Maar z'n stem draagt de zaal. Het verhaal over z'n moeder, die als veertienjarige naar Brussel ging om er te gaan werken.
Als bij wijze van afsluiting van het eerste deel, een liedje van Johan gespeeld wordt, fluistert men me in het oor, dat ik ook op de trap mag gaan zitten. Zo krijg ik de linkerzijkant van de verteller te zien. Het zit ook een stuk comfortabeler en ik kan me helemaal concentreren op het verhaal.

Dit is aangrijpend, en je moet het echt zelf horen, ik kan dit niet navertellen.
Alleen, ik word in m'n eigen verleden gekatapulteerd want dit is niet alleen het verhaal van de moeder van Johan, dit is ook gedeeltelijk het verhaal van mijn grootmoeder aan vaders kant waar ik zo fysiek op lijk. Ook zij zou, als ze het geluk van leven had, rond dezelfde leeftijd als deze vrouw draaien. Ik kan m'n tranen niet bedwingen en voel ook haar aanwezigheid naast me. Ze droogt m'n tranen die maar blijven komen.

Het duurt veel te kort, zoals alle mooie dingen maar na afloop heb ik nog wel de kans om het boekje door Johan te laten signeren en er een persoonlijke boodschap voor m'n pa in te laten zetten. Morgen krijgt hij het boekje van mij, omdat ik weet dat ook hij hierin zijn moeder zal herkennen. Voor het eerst besef ik dat mijn roots geen Goris, Jansen of Brodmann zijn maar dat een groot deel in mij een "Snoeren" is net zoals zij!

In de krantenwinkel word ik pertinent op de schouder getikt. We staan te wachten om het favoriete weekblad van mijn moeder te betalen. Een oudere dame tikt me figuurlijk op de vingers.

De winkel is het favoriete wandeldoel van mijn dwergteckel. Ze krijgt er een hondensnoepje maar ook een heel warme knuffel die nogal eens kan uitlopen. De klanten na ons moeten soms echt wel even geduld oefenen tot Wendy is uitgeknuffeld. Wel ja, het hoort erbij. De sfeer van de vroegere buurtwinkel komt er vaak weer even tot leven. Een korte babbel en een warm onthaal in een diervriendelijke omgeving.

Als ik er iedere keer zou stoppen wanneer mijn teckel er zin in zou hebben, dan was ze zo rond dat je haar kon rollen. Dus we komen er met mate. Zoals vandaag.

En daar zijn we weer terug bij dat schouderklopje. De dame die achter me staat, achtervolgt ons blijkbaar al een hele tijd en maakt de opmerking dat ik mijn hond niet haar behoefte moet laten doen op de stoep. Pardon, antwoord ik haar, ik heb altijd een plastiek zakje bij om alles proper op te ruimen want ik heb er zelf een hekel aan dat nonchalante voorbijgangers hun verantwoordelijkheid niet nemen. Een dier, oké, maar hier zijn ook plichten aan verbonden, niet alleen rechten.

Nee, dat bedoelt ze duidelijk niet. Het gaat over het plasje. Pardon, antwoord ik haar weer en vraag haar hoe ze het ziet om dat op te lossen. Een plastiek potje meenemen om het gele goud op te vangen lijkt me net een stap te ver en ook niet erg simpel, niet voor baasje, niet voor hond.

Misschien moet ik een emmer water met bleekwater meeslepen als ik om de krant ga en beslis om mijn dierengeluk mee te nemen?

Het kan volgens haar niet dat er op haar stoep wordt geplast. Misschien vindt ze het ook te veel dat mensen met vuile voeten op haar voetpad voorbij komen? Ze eigent zich duidelijk het trottoir, volgens mij toch de openbare weg, toe.

Dat ervaar ik meer en meer. Het is hun stoep, hun weg, hun stad, hun provincie en ook hun land. Mensen eisen dingen zo snel op. Blijkbaar staan ze niet stil bij het gegeven dat er ook nog anderen op deze aardkloot rondlopen.

What’s mine, is mine and not yours. We may have too much, but will take our chances could God stopped keeping score.

Ik laat haar galant voorgaan in de krantenwinkel en als ze haar aankopen betaald heeft en de winkel weer verlaat, schudden zowel Wendy als ikzelf meewarig het hoofd. Zonder woorden zijn we het helemaal met mekaar eens.

Mensen, het is en blijft een rare dierensoort!

Het youtube filmpje draait voor de zoveelste keer. Kijken doe ik niet meer, ik sluit de ogen en neem iedere stemkleur waar. Iedere emotie wordt in tonen omgezet.

Ik ben niet de enige want het filmpje werd al negenduizend zeshonderd tweeëntachtig  keer bekeken.

Iedere keer luister ik als de eerste keer en telkens die nieuwe verwondering maar ook die terugkerende ontroering. Wie kan dat, wie brengt deze nuchtere ziel zo dicht bij haar eigen pijn? Wie laat zijn eigen emotie en verdriet zo omfloerst zien, dat iedereen in de zaal er een deel van zichzelf in herkent?

Wat goed dat hij geen best of brengt. Ik erger me daar bij veel artiesten aan. Altijd weer diezelfde songs net of er enkel uit het bovenste vaatje kan getapt worden. George gaat tot op de bodem en maakt zijn eigen keuze. Natuurlijk zijn al zijn eigen nummers mij bekend maar om deze dan voor het eerst live te horen, dat is toch een ander verhaal.

De covers die hij zingt, brengen nog meer verwondering met zich mee. Geen gekende songs die al door ontelbaar andere artiesten onder handen werden genomen maar ongekende pareltjes die door hem naar de oppervlakte worden gebracht als fijne champagnebellen. “Let her down easy” van Terrence Trent D’Arby was voor mij zo’n ongekend en dus onbemind nummer. Hij brengt dat lied met zoveel inleving dat de ontroering daar voor het eerst de kop op steekt. Het overkomt me voor de tweede keer bij “Going to a town” van Rufus Wainwright.

Luister, het is niet omdat ik een long time fan ben, dat ik altijd alles even goed vind. Ik baal van fans die alsmaar in overtreffende trap over hun idool praten en waarbij je het idee krijgt dat ze het over een soort “Übermensch” hebben. “True Faith” bijvoorbeeld, een recente song, vind ik echt geen hoogvlieger en ook zijn tribute aan Kenny “Where I hope you are” (waar de meeste mensen heel lyrisch over zijn) heeft voor mij niet de nodige lading als pakweg “Different Corner”. Net dat is juist mooi, er is voor ieder wat wils zonder te vervallen in cliché songs.    

“Brother can you spend a dime”, uit Songs of the last Century, is zo overweldigend met vol orkest, dat je van je sokken geblazen wordt zonder dat het ooit te hard wordt. Dat valt me gewoon heel erg op : het geluid komt heel sterk binnenvaren zonder dat het echt te luid wordt of zonder dat er een stem of een instrument de overhand neemt. Laat het ons het de hand van de meester noemen. Zo kennen we hem. Hij gaat niet voor second best maar voor perfectie. De mogelijkheden die hem geboden worden gebruikt hij ten volle en daar kunnen wij als toehoorder alleen maar blij om zijn.

Het vervult me met een ongepast gevoel van trots dat na alle negatieve kritiek, nu de vakman echt naar boven mag komen. Wat er in zijn privé gebeurd is, gaat ons niks aan. Op het podium staat een artiest van het zuiverste soort. Een geweldig talent, iemand die over heel Europa mensen kan ontroeren door zijn uitzonderlijke stem. Na bijna dertig jaar, heeft hij zijn eigen weg waarschijnlijk echt gevonden.

Er gaat een verhaal dat ik met rode kinderslofjes stond te dansen op Dana’s All Kinds of Everything en Middle of the Road’s Soley Soley.

Later had ik een eerste platenspelertje. Het was handig in een beige lederen koffertje gemonteerd zodat ik er mobiel mee kon zijn.

De eerste singeltjes waren kinderliedjes en verhaaltjes maar ook Brotherhood of Man, Ann Christy, The Shorts en Teach In zaten in mijn collectie.

In mijn tienerjaren was muziek het belangrijkste gespreksonderwerp op de speelplaats (jongens uiteraard niet meegerekend). De ouders van mijn vriendin hadden een platen en cd zaak dus we waren echt wel op de hoogte van wat er reilde en zeilde. De muziek uit de jaren tachtig brengt onvermijdelijk de herinneringen aan schoolfuiven terug naar boven. En ook die vriendschap is op haar grondvesten blijven staan.

Eén iemand is uit die tijd overgebleven en staat nog steeds voor mij op ongenaakbare hoogte. Vraag me niet waarom, ik ken het antwoord niet maar het is wel een feit dat ik zijn muziek en zijn stem koester als ware het een onaantastbaar kleinood in een magisch doosje.

Jarenlang heb ik gedacht dat het er nooit van zou komen om hem live aan het werk te zien. Maar een aantal jaren geleden pikte hij de draad weer op en ging op 25Live tournee. Zes concertjes heb ik daarvan kunnen meepikken en die waren stuk voor stuk bijzonder.

Waarom George Michael? Waarom ben ik hem al die jaren blijven volgen?

Sluit je ogen en luister naar die stem. Besef daarbij dat hij alles zelf componeert en schrijft, dat alles wordt gecreëerd door deze ene persoon.

Wat doet het ertoe of hij hetero of homo is? Het is deze gevoelige ziel die al die schoonheid en een pallet aan emoties weet te converteren naar muzieknoten en daar een prachtig geheel van kan maken.

Een kunstenaar “pur sang” die heel veel van de kosmos heeft meegekregen (misschien wel te veel) en met dat talent ook effectief iets doet.

Genoeg bewierookte commentaren die ons al te ver van het onderwerp afleiden. Morgen rijd ik weer een pak kilometers om deze artiest in het buurland te gaan beluisteren. Zoals steeds, kon ik me niet bedwingen en heb ik al de nodige recensies en commentaren gelezen en ga ik ervan uit, dat we weer een stukje perfectie tegemoet gaan. Nee, beter gezegd, ik ben daar zeker van.

Ik wens deze emotionele ziel vooral de nodige rust en een portie geluk toe. Een bekende naam is vaak zwaar om dragen. Als alle glamour en glitter verdwenen zijn, blijft er de essentie over en zo komen we weer tot de muziek die zowel hem als mezelf zal blijven inspireren. Die rode draad blijft zich verder uitspinnen en ik ben heel benieuwd naar wat er voor nieuwe dingen komen gaat.

Eén ding staat vast : George zal er altijd zijn.

Ik herinner me van vorig jaar dat ik even een gehoorvisioen had. Elvis met een nieuwe song op Radio 2, dit kan niet. Met een kloppend hart wachtte ik het eind van het liedje af en toen kon de presentator niet snel genoeg met de naam van deze artiest voor de proppen komen.

The Baseballs. Het eerste wat ik daarna doe is gaan googelen, wie zijn ze, waar komen ze vandaan en belangrijker nog : waar kan ik ze gaan zien.

Het overkomt me zelden dat een gelijkaardig scenario zich voordoet en waarbij ik moet vaststellen : dit is gewoon van eigen bodem. Sterker nog, talent uit de eigen provincie. De tijd dat ik singels kocht, is reeds ruime tijd voorbij maar voor deze song maakte ik graag een uitzondering.

Het heeft dan toch een tijdje geduurd voor ik deze man live aan het werk kon zien.

Ogen sluiten en luisteren. Ik moest het een aantal keer voor mezelf herhalen want hij ziet er dan ook nog eens bijzonder goed uit. Dus ogen sluiten en luisteren. Dit heeft een internationale toon. Deze stem kan zo mee in het croonercircuit. Jong bloed voor een eerder gekend genre. Maar een genre dat is overeind gebleven en hoe! Dus toejuichen die kerel die dit allemaal nieuw leven in blaast.

Mag ik het dan uitermate fijn vinden dat deze jonge man ook nog behulpzaam de instrumenten van zijn North Side Big Band mee op het podium draagt, daarna snel even de kleedkamer in duikt om er piekfijn in stijl weer uit te komen?

We moeten nog even geduld oefenen voor zijn eerste full cd maar we zitten er als op hete kolen op te wachten.

Het overkomt me. Het overkwam me met Yannick Bovy!

Een uitnodiging valt tegenwoordig niet meer in de brievenbus, noch wordt ze gedrukt op fijn conqueror papier in een bijhorende enveloppe waarop met sierlijke letters naam en adres geschreven wordt. Geen tastbaar stukje geschiedenis maar een allegaartje van getypte letters in de mailbox.

Een nieuwe cultuur maar daarom niet minder mooi qua inhoud. Vorige maand zat er zo’n mailbericht in de digitale brievenbus die ik zou willen klasseren als eentje met een virtuele gouddruk. Een uitnodiging voor een exclusief tennistoernooi met grote internationale namen. Nu maken high society dingen met klinkende namen meestal niet echt indruk op me maar dit was van een heel andere orde. Het katapulteerde me helemaal terug naar de tijd waarin ik nog een natuurlijke hoogblonde tiener was. Een stukje nostalgie als het ware.

Ik zie mezelf nog voor het tv scherm zitten. We schrijven zomer 1980. Twee jonge goden nemen het tegen mekaar op in de finale van het Wimbledon parcours. Uiteenlopend qua karakter maar even competitief. Het werd een match die geschiedenis zou schrijven.

Nu 31 jaar later staat er een kwartet tennis legendes in levende lijve voor me. Net als zij ben ik 3 decennia ouder maar het is verbazingwekkend hoe de karakteristieken van iemand toch in hun persoonlijkheid aanwezig blijven.

Ik zie een Amerikaan die nog steeds heel erg los omgaat met het leven en met zijn omgeving. Hij heeft een blessure die hij extra in de verf zet. Ik ben er zeker van dat die trek in zijn been, tien keer minder erg is dan hij hem voordoet.

Ook duikt er een jongere Zweed op die zich helemaal in zijn nieuwe Amerikaanse thuisland heeft aangepast. Zelfs zijn schuchtere accent is hij kwijtgeraakt tijdens zijn overtocht naar Uncle Sam. Een roemruchte Fransman maakt het schone weer en steelt de show net zoals hij in zijn jongere jaren reeds deed. Hij tovert heel snel een glimlach op één ieders gezicht.

In de coulissen voor de start van de match staat een man, die ondertussen midden vijftig is, heel stil helemaal introvert zichzelf te wezen. Nog steeds die twee zweetbandjes om de polsen, nog steeds die concentratie over heel lichaam en leden.

Als in een soort magisch moment, kijkt hij met indringende ogen in de lens van mijn fototoestel. In één seconde, in één moment, legt mijn toestel contact en kijken we mekaar door die lens recht aan. Alles rondom verdwijnt of krijgt tenminste een mistige waas. Ik druk af. We zeggen geen woord, maar die blik zegt meer dan ik ooit op papier zal krijgen.

Als ik later thuis die foto bekijk, overvalt me een mengeling van melancholie en trots. Het is een erg pure blauwdruk geworden van een man die met weinig woorden heel veel kan zeggen. Tusen tack herre Borg för din ärlighet. 

Dat culturele allegaartje uit deze mop was mijn leefwereld van kleuter tot lagere school.

De Kerkab’s waren de eerste Marokkaanse familie in onze stad en de oudste zoon werd mijn klasgenoot. We stonden er niet bij stil, hij was gewoon één van ons, met een ander kleurtje weliswaar maar voor ons was het niet anders dan een bril of een pet.

Geen problemen met integratie want niemand van ons was vertrouwd met het woord “racisme” laat staan “allochtoon” of “autochtoon”.

De Fixkes zingen niet voor niks : ’t was zo simpel allemaal!

Want dat was het gewoonweg ook.

Nu er een klasgenoot uit die periode van ons is weggevallen en we met een aantal mensen uit de klas van toen naar zijn herdenkingsdienst gingen, was ook onze Marokkaanse vriend van de partij.

Mag ik eerlijk zijn? Hij is meer Vlaams dan ik. Ik ben een non-believer, hij is een christelijk gelovige. Hij neemt deel aan de sociale discussies in de stad, ik ben een loner.

Maar allebei koesteren we de herinneringen aan een gelukkige jeugd in het stadsdeel waar hij veertig jaar geleden de eerste buitenlander was.

Na de dienst strijken we neer op een zonnig terras onder de stadsparkbomen voor een koffie en merkt één van de andere klasgenoten heel terecht op dat hij zijn drogreden “ik ben een buitenlander” niet meer mag gebruiken. Het klopt ook niet want hij is gewoon helemaal van hier. Zo zagen we hem toen hij voor het eerst  in onze school aankwam en zo zien we hem nog steeds.

Met de Nederlander uit die klas is het contact spijtig genoeg helemaal verwaterd. Maar ik ben ervan overtuigd dat zijn opvattingen, zijn wereldbeeld en hoe hij terugkijkt op zijn tijd in ons land van belofte, heel erg gelijklopend is.

Draait het in feite niet allemaal rond respect en tegemoetkoming? Zij kwamen en wij accepteerden. Zij integreerden en wij leerden. Misschien dat de huidige generatie hier wel een voorbeeld aan kan nemen. Multicultureel, wel, dat is die koffie samen op dat terras, die babbel als gelijkgestemden en de groei die je in al die levens mag ontdekken. Niet meer, maar zeker niet minder

Het land over het kanaal dus.

Geen verbinding met het vasteland, een eiland, een stukje grond op zichzelf.

Het land heeft alle kenmerken van de persoon die ik ben.

Ik verbaas er mezelf steeds weer over dat ik me hier ongelofelijk thuis voel.

Of ik nu met de eurostar toekom in St. Pancras of ik de overtocht met P&O maak vanuit Calais, het voelt steeds weer aan als een hernieuwde kennismaking met een oude vertrouwde vriend.

Voor vertrek zoek ik mijn geldbeugel met vreemde munten op. We hebben ze niet vaak meer van doen omdat we in een Europa van eenheidsworstmunten wonen maar de mensen van over het water, bleven gelukkig trouw aan hun locale munt.

Ook van de streekproducten ben ik enorm gaan houden. De thee van Whittard, de scones van Fortumn & Mason, de sushi van Harrods en niet te vergeten het uitgebreide gamma van chutneys waarvan ze het recept meebrachten uit hun enorme waaier aan oude kolonies. En nee, ik verdien geen rode duid aan deze rechttoe rechtaan reclame. Het Engelse land gaat vaak gebukt onder het stigma van slecht eten maar zeg nu zelf als je bij ons een halfbakken frituur binnenstapt, heb je ook geen garantie op kwaliteit.

Bij mijn top drie van favoriete artiesten zitten natuurlijk twee Britten. Hoe kan het ook anders. De woordkeuze van George en de nuances van Gordon overspannen het hele emotionele scala van muziek die tot in de ziel gaat. Ook qua schrijvers in het thriller genre staat de Britse Val McDermid op nummer één.

Het land biedt zijn bezoekers de meest uiteenlopende landschappen en indrukken maar altijd verpakt in een folie van oprechte vriendelijkheid en correcte benadering. Buiten de grote steden is er rust in de kleine dorpjes, veel groen door het klimaat, prachtige tuinen en dito kastelen. Of je nu bij Sissinghurst in Kent, bij Hidcote Manor in Cotswolds of bij Kelvingrove in Glasgow bent, het onthaal is er warm en de correcte glimlach net als de niet te evenaren Britse flair krijg je er gratis bij. 

Indien ik ooit België gedwongen moet verlaten, dan gaat mijn voorkeur uit naar dit stukje grond dat zich ooit heel zelfbewust afscheurde van het vasteland. Rest me alleen nog een kleine aanpassing te maken aan mijn voornaam, want die is dan weer rechtstreeks afkomstig van onze zuiderburen. Een andere intonatie kan alvast wonderen doen.

Op een welbepaalde dag wordt op een afgesproken uur bekend gemaakt dat er op een afgesproken dag op een welbepaald uur wordt gestart met de ticketverkoop. Kijk dat is duidelijke taal, daar heb je wat aan.

Natuurlijk wil je van de partij zijn en reeds een kwartier voor aanvang zit je al vrij nerveus voor dat klavier met dito scherm. Het verdere verloop heeft dan twee denkpistes.

Oftewel geraak je direct op de ticketsite binnen maar blokkeert alles na een paar seconden. De andere mogelijkheid is dat je na honderd keer “refreshen” nog steeds niet aan het beginscherm komt.

Ticketstress noemen kenners dit en je krijgt het inderdaad warm en koud tegelijk. De nodige vloekwoorden worden hetzij stil gepreveld of luid geroepen.

Laat ik even een voorbeeld nemen. Op de site van Sherpa geraak ik onmiddellijk binnen om klokslag 10 uur op een zonnige juniochtend waar ik na een ingehouden vreugdekreet een vijfde rij in Vorst Nationaal kan boeken. Mijn klantennummer alsook mijn creditcard liggen al even vreugdevol naast de pc te wachten op instant gebruik. Dan gebeurt het, de site loopt vast, ik krijg een zandlopertje dat in een wilde looping nooit nog zijn eindpunt bereikt.

Wat doe ik dan? Mijn hart begint te pompen en ik overloop de mogelijkheden maar je weet sowieso dat ik afhankelijk ben van dat rotsysteem. Dus ik doe niks en staar naar het scherm als een koe in de wei naar de voorbijgangers.

Na vijf minuten komt dan eindelijk het besef dat ik naar die vijfde rij wel kan fluiten. Ondertussen hebben al honderden mensen voor mij hun plaatsje verzilverd en zit dat middenplein sowieso al overvol.

Met de tranen in de ogen sluit ik af en onderneem een volgende poging. Ik geraak dan natuurlijk niet meer binnen. Geen ticket, dag concertje, zwaai maar met het handje!

Na twee weken log ik nog eens aan op de Sherpa site. Al is het maar om met lede ogen de tekst “uitverkocht” te zien staan.

Maar amehoela almachtig, ik kan gewoon een derde rij boeken. Zonder stress, zonder hartkloppingen. Het betalen met de creditcard gaat als een fluitje van een cent (nou ja, een cent?) en een paar dagen later zit het concertkaartje al in de bus.

Dus laat ik nog even duidelijk wezen. Voor mij geen stress meer. Ik hou het voor bekeken om net als duizenden anderen tegelijk op een ticketsite te vertoeven. Doe mij maar rustig aan. Een makkelijke derde rij of beter nog een last minute ticket aan de helft van de prijs.

En dan… is er koffie!