Udo is niet meer. Een heel leven flitst aan me voorbij. Zoveel liedjes die ik m’n leven lang woord voor woord zal meezingen. Zoveel teksten die zoveel verder gaan dan ik hou van jou, ik blijf je trouw. De platen hebben we niet meer maar ze zijn één voor één vervangen door hetzelfde exemplaar in cd vorm. We hebben het ganse oeuvre in huis. Ik kan niet één favoriet opnoemen, want er zijn er zoveel. Onlangs heb ik een heel pak cd’s in de auto gelegd om er op de lange ritten die ik maak terug naar te luisteren. Vaak komen de tranen van herkenbaarheid. Het leven dat hij zo goed gekend heeft, wordt vaak zo onnavolgbaar omschreven.

Toen mijn ma 60 werd zijn we live gaan kijken. Een dorpsplein vol mensen in de gietende regen allemaal op stoeltjes en met regencapuchons. Iedereen bleef zitten en zong mee. Zelf had ik de liedjes lange tijd niet meer gehoord maar het kwam uiteraard allemaal terug. Samen onder een paraplu zongen we uit volle borst mee. Naast ons zat een man met zijn moeder en tante en ook daar werden de kelen volop opengezet. Er ging zo’n gevoel van samenhorigheid door ons heen. Allemaal samen voor hem en door hem.

Een paar maanden geleden zagen we nog de show naar aanleiding van zijn 80^ste verjaardag. Hij zag er topfit uit en straalde van kop tot teen. Muziek was uiteraard zijn leven en monter vertelde hij dat hij zolang hij zich goed voelde, hij er nog mee doorging. Tot vandaag dus.

Tijdens zijn wandeling in Gottlieben is hij ingestort en regelrecht naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Münsterlingen gebracht. Zelf zijn we thuis in deze regio rondom de Bodensee. Het is een plaats waar natuur en water zo mooi samenvloeien. Ein fliegender Schwan über ‘m Bodensee. (uit : Atlantis sind wir). Daar is onze “Liedermacher” om 16.25h. ingeslapen. Ik wens hem een mooie laatste reis. Da Capo Jürgen Bockelmann.

Toen ik in 2010 door een reorganisatie een eind kon maken aan mijn fulltime kantoorjob, was het mijn droom om fotograaf te worden. Al gauw maakte de VDAB me duidelijk dat dit een “no-go” was. Met mijn huidige diploma kwam ik niet in aanmerking voor een herscholing.
Ik kon best weer naar school gaan maar dan verloor ik al mijn inkomensrechten. Dat was niet de bedoeling. Een tijdlang heb ik mijn droom opgeborgen. Niet dat ik niet meer fotografeerde, integendeel, maar de droom om professioneel iets helemaal anders te kunnen doen, leek mijlenver weg.

Ondertussen zijn we eind 2014 en ben ik blijven investeren in de dingen die me gelukkig maken. Dit jaar is er weer heel wat in beweging gebracht wat betreft het plaatjes schieten. Een huwelijksdag kleuren, een foto voor een nationaal weekblad, een fanreis in beeld brengen, een tienerverjaardag als achtergrond en een Belgisch Kampioene voor de lens. Teveel om op te noemen. En die droom? Die kwam weer iets dichterbij. Als kers op de 2014 taart, maakt www.carinegoris.be zijn weg door de virtuele wereld. Als verlengstuk van mezelf en als visitekaartje ik voor sta en wie ik ben.

Nogmaals een bewijs dat je je dromen nooit mag opgeven, hoe onrealistisch ze ook lijken. Geloof in jezelf, dan doen anderen dat ook.

Als dit geen fijne kerstboodschap is…