Ze was mijn schoolmaatje, ze wordt mijn politieke chef.

Het klinkt een beetje hard maar dat is het in werkelijkheid absoluut niet.Zo mooi om te zien hoe mensen het maken in het leven.Hoe iemand als jong volwassene al een bepaalde drive heeft en hoe die iemand toekomstgericht ook haar stempel kan/mag drukken.

Ze was altijd enorm creatief en enorm gedreven. Ik herinner me de lessen verbale expressie waarin ze zonder schroom de hoofdrol op zich nam. Niet om haantje de voorste  te zijn maar gewoon omdat dat haar ding was.Improviseren was haar van moeder natuur meegegeven en we lagen meermaals in een deuk met rollende tranen over de wangen als ze in haal element was.De lessen Frans waren voor leraar Maurice een hel. De speelvogel werd losgelaten omdat de taal voor haar kinderspel was. Opgevoed in een meertalig milieu voelde ze zich als een vis in het water in de taalvakken. Fysica en scheikunde waren voor ons allebei een ander paar mouwen. Ik denk spontaan aan de wet van Galileo die erin gedramd werd maar waarbij we allebei de mist ingingen op het examen toen we naar de wet van de zwaartekracht werden gevraagd.

Twee jaar was ik haar klasgenootje en reeds toen zag je een glimp van wat ze nu geworden is. Door wie ze is, waar ze voor staat en omdat ze steeds haar eigen koers vaart.

Ik las ergens "'t stad is van A", .... "A"wel dat is de nagel op de kop zie. De madame van Turnhout komt eraan. Respect Astrid. 

Tja, het is voor mij nog altijd zo onwezenlijk, die gast uit de wijk.Die jongen die voor sommige onder ons (ik noem geen namen) niet interessant genoeg was om mee te spelen. Die jongen werd een topacteur.

Vind je dat? Absoluut.Laat ze maar Matthias Schoenaerts bewierroken (en weer noem ik geen namen). Ik doe niet mee. Dit is ‘m, dit is Vlaanderens grootste acteur.

 De film is ook een andere manier bekijken waard. Natuurlijk kennen we ondertussen allemaal het verhaal van Het Vonnis maar er zit ook een prachtige structuur achter met schitterende shots. Verheyen maakt veel gebruik van een welbepaald camerastandpunt. De camera neemt boven het personage of de situatie plaats.  Het geeft ons een overzicht, iets wat ons gerust stelt. Is dat ook niet zo in het leven “an sich”? We zijn op ons gemak als we het overzicht bewaren.De sterkste scènes vond ik het woonkamerconflict tussen Lomme en De Bouw. De stiltes waren het boeiends, het kijken, zonder woorden, ongelofelijk sterk.Ik deel daarin de mening van een vriend uit de showbizz (zou ik een naam noemen? nee toch maar niet) die echt dweept met Chris Lomme. Wat speelt ze sterk in deze film. Een dame met het metier in haar DNA, zoveel is zeker. Ook onwaarschijnlijk sterk met een mede-acteur van het Schorvoort-kalieber.Ook het opeten van de sandwich samen met de strafpleiter werd heerlijk in beeld gebracht. Zoveel dingen tussen de lijnen, zoveel dingen ongezegd maar toch zo duidelijk. Ook zoveel tijd aan de kijker om er zijn eigen idee over te vormen. Als het ware een stuk kladblad in de kant voor je eigen verhaallijn.

Dus ja, het is een aanrader. Een absolute aanrader en dit niet enkel naar Vlaamsche normen.

Er werd me een depri gevoel voorspeld (zonder een naam te noemen) maar nee, dat had ik niet. Het gaf me energie om ook weer verder te gaan met m’n eigen project. Ik zie alvast situaties voor me die ik zelf nog moet schrijven maar ik weet nu dat ik er meer dan ooit aan toe ben. Het loopt beslist niet zo’n vaart maar in mijn gedachten heb ik ook al een acteur in het achterhoofd of kan ik beter zeggen in de moestuin.

Laat ‘m rustig nog wat ouder worden, ook ik heb nog de tijd.