Plots duiken ze op in onze tuin. Niet samen, de één na de ander. Volgens mij was Vlekkie eerst maar geen idee of er een familiaire band is tussen hen twee. Kan ook zijn dat ze puur “door omstandigheden” op mekaar zijn aangewezen.

Toch is het overduidelijk dat ze hun leven met mekaar delen, in welke hoedanigheid dan ook. Sokki en Vlekkie zijn de katten van de buren. Niet dat ze deze namen op hun geboortecertificaat dragen maar het zijn de uiterlijke kenmerken die ons tot deze benoeming hebben doen overgaan.

’t Zijn eigenlijk best mooie katten. Je hebt zo van die verschrikkelijke scharminkels die je best angst aanjagen als ze in het halfduister hun opwachting maken. Katten die met geen tang aan te pakken zijn of wildebrassen die zich door niks of niemand laten temmen. Nee, het zijn echt mooie elegante verschijningen.

Mooi of niet, ze drijven mijn teckel tot waanzin. Ze lijken er een sport van te maken.

Opeens verschijnen ze voor het keukenraam of klimmen als gladiatoren over de houten schutting. Sierlijk en zich van geen kwaad bewust kijken ze halverwege nog een keertje om. Dan verdwijnen ze uit het zicht.

De teckel laat zich keer op keer in het ootje nemen. Ze maakt zich druk en zet haar keel open. Het blaffen stopt slechts wanneer de katten al minutenlang uit het oog verdwenen zijn.

Ze dagen haar uit door parmantig, alsof ze op stiletto’s lopen, langs de verandadeur te paraderen. En weer gaat de teckel helemaal uit haar dak.

We weten niet of we “hem” of “haar” moeten zeggen tegen onze buurdieren. Geen idee van hun naam of identiteit en dat terwijl ze onze dagelijks bezoeken. Eigenlijk is het een schande dat ze niet even een kaartje in de bus steken met hun gegevens of tenminste een keertje aanbellen om deftig kennis te maken.

Ook is onze relatie met de buren niet van die aard, dat we hen kunnen vragen naar de roepnaam van hun dieren. We zijn eerder op voet van “Goedemorgen” en “Goede avond” en meer van die standaarduitdrukkingen.

Het blijven dus Sokkie en Vlekkie naar analogie met Fokke & Sukke. Of ze ooit hun eigen stripreeks zullen starten daar twijfelen we hier heel sterk aan. Feit is wel dat ze onze tuin een beetje levendiger maken en dat we – ook al drijven ze onze teckel tot het uiterste – hen nooit een haar zullen krenken.

Dierenliefde boven alles.

Ergernis is het eerste woord dat in me opkomt als ik over geschreven communicatie oftewel e-mails spreek. Het feit dat ik iemand een vraag stel impliceert eigenlijk dat ik om een antwoord bedel. Af en toe komt er een bericht terug, soms duurt het weken, vaak blijft het onbeantwoord. In het tijdperk van de snelle communicatie staat het woord “snel” vaak op de helling. Het kan allemaal wel, maar het gebeurt niet.

Een antwoord met de vraag om bedenktijd of na-vraag-tijd is beter dan de algemene stilte. In mijn job heb ik altijd geprobeerd dit principe aan te houden.

Als er dan plots iemand opduikt die correct en snel je te woord staat in onze digitale wereld dan is dat een echte verademing. Renaat is de secretaris van een seniorenvereniging uit de buurt. Op hun programma staat een lezing met Rudi Vranckx die me echt wel interesseert, dus ik mail de beste man. Nog dezelfde dag krijg ik een fijn bericht terug met de volledige info en het antwoord dat ik van harte welkom ben.

Er gaat een tijd overheen en een paar dagen voor de geprikte datum, informeer ik nog eens of alles wel zoals gepland doorgaat. Weer diezelfde dag een mail terug dat het nipt was, maar dat de lezing doorgaat.

Nu kan je zeggen, Renaat is senior, dus die heeft de tijd maar ik denk eerder dat het de instelling van de man is. We vitten zo vaak op de senioren : ze zijn te traag in het verkeer, ze komen naar de supermarkten op de spitstijden en ga zo maar door. Mag ik daarom terecht opmerken dat er ook een andere groep is? Een groep die correct en geëngageerd is. Mensen waarop je na hun actieve carrière nog kan bouwen.

De lezing is vandaag en ik zie Renaat dus straks. Natuurlijk ga ik hem dit fijne geschreven compliment, letterlijk overbrengen en misschien drinken we samen nog wel een trappist Westmalle, al dan niet samen met Rudi.  

Want vanzelfsprekend ben ik benieuwd naar wat de oorlogsjournalist gaat vertellen over Osama, wat toch de aanleiding was van deze mailwisseling. Toch vind ik het waardevol om ook even deze kanttekening te maken. Schrijf ze niet zo snel af de senioren. Er zitten nog enorm kwieke, jonge en interessante mensen tussen.