Er ligt al jaren een blanco blad in mijn bovenste schuif met daarop een heel verhaal. Of beter gezegd, het opzet van een heel verhaal.

Het is een droom van me om dit ook effectief op papier te krijgen en moet je je dromen niet achternagaan? Juist ja!

Waar wringt dan het schoentje en waarom begin ik er niet aan?

Een vraag die ik mezelf al duizend keer gesteld hebt.

Eerst en vooral voorzie ik een pak research. Maar dat mag me niet tegenhouden want ook al zal ik er een hele hoop tijd voor moeten uittrekken, op zich is het een doenbaar iets.

Het probleem stelt zich aan de emotionele kant. Een verhaal dat me reeds m’n ganse leven achternajaagt, een verhaal dat aan me kleeft, een verhaal dat ook voor een stuk mijn leven vertelt. Het verhaal van mijn biologische grootvader.

Ik wil zo graag stukje bij beetje ontdekken van zijn leven. Alle mensen die mij hierbij kunnen helpen zijn ondertussen overleden en toch vind ik niet dat ik te lang heb gewacht. Het wordt een puzzel waar in de doos sowieso al vele stukjes ontbreken en toch heb ik een sterk voorgevoel dat ook dat net de charme van het verhaal is.

Hoe was zijn jeugd daar op de grens van Duitsland en Zwitserland?  Ik zie een groene omgeving met veel fruitbomen, oneindige velden en een schip dat op een voorspelbaar tijdschema het meer oversteekt.

Ik zie heuvels en spelende kinderen, grote gezinnen, solidariteit, zich onbewust van de naderende oorlog.

Een jonge man die een keuze maakt die heel z’n leven zal veranderen.

De beelden komen en gaan, net zoals dat blanco blad papier dat steeds weer terug in die lade verdwijnt.

Dan komt er die verschrikkelijke oorlog en weer worden onomkeerbare keuzes gemaakt. Het vechten voor het vaderland dat hem in een andere Europese omgeving brengt. Het heimwee naar een thuis die er niet meer is of waar hij niet naar terug kan.

Het nieuwe leven dat zich opdringt om dan weer te kiezen voor een oud vertrouwd iets.

Kijk, dat blanco blad is ondertussen niet onbeschreven meer. Ik zet hier de eerste stapjes naar een verhaal waarin ik al jaren een figurant ben. De hoofdpersoon kan ik enkel beter leren kennen door m’n huiswerk te maken en achter het verhaal aan te gaan. Tegelijkertijd is het ook een zoektocht naar mezelf. Ik weet dat er nare details aan het licht zullen komen, maar ook dat schrikt me niet af.

Ik wil echter geen oud zeer naar boven halen voor de mensen die me dierbaar zijn en daarom is het misschien nog steeds een beetje…. te vroeg.

Toch maak ik hier de belofte dat het verhaal aan de oppervlakte zal komen. Laat het idee samen met het blanco blad nog maar wat sudderen in de bovenste schuif.