Ieder jaar weer houdt deze toer door het land van onze Zuiderburen me in zijn greep. Oké, ik kijk ook wel Ronde Van Vlaanderen en volg het reilen en zeilen van de renners langs de lijn maar ik kan me niet echt een wielerliefhebber noemen.

Ofwel is juli heet en moet je soms binnen verkoeling gaan zoeken ofwel is deze zomermaand triest en nat en is de interne keuken de meest droge en warme plaats. Spijtig genoeg spelen we dit jaar in het laatste scenario.

De eerste ritten in het eigen land waren leuk maar enkel het laatste uurtje het kijken waard. Maar nu we in de bergen vertoeven wordt het eerst echt serieus.

Week één werd beheerst door één gele leeuw, de beer van Bern. Cancellara draagt een geschiedenis mee. Zoon van een Italiaanse inwijkeling die verliefd werd op een meisje dat in grootwarenhuis Mygros werkt. Herkenbaar, uit het leven gegrepen. Fabian heeft alvast die eenvoud van z’n ouders meegekregen. Deze man heeft een naturel van hier tot in Tokio en net dat maakt hem heel bijzonder. De viertalige Zwitser is vlot en goedlachs maar ook doortastend en volhardend.

Familie is enorm belangrijk. Dat bewijst hij ook nu weer. Hij verlaat de toer omdat zijn tweede spruit op komst is en dat voor hem duizend maal belangrijker is dan die maillot jaune.

Sinds eergisteren rijden we de bergen in. Het Sky team beheerst de wedstrijd, iedere dag weer opnieuw. Een gek gegeven, die hemelrijders, ieder op zich talent te over dat wordt opgeofferd voor kopman Wiggo. De Brit met Belgisch geboortecertificaat MOET deze toer winnen en net daar wordt het voor mij bijzonder moeilijk. Het gaat niet meer om individuele prestaties. Het is niet meer de man tegen de berg. Hij wordt als het ware naar boven getakeld en hangt zijn wagon aan steeds weer een frisse locomotief. Bijzonder om zien, maar weinig spektakel, weinig emotie.

Cadel moet passen dit jaar. Je ziet die verbeten blik, maar je ziet ook die mondhoeken naar beneden gaan. Zelfs met ploegmaat Tejay, lukt het niet. De Aussie  moet het hoofd buigen en zelfs daar kan het charmeoffensief van Robel niks tegen beginnen. Nederig zijn is nochtans niet de kwaliteit van Evans. Misschien is dit wel de mooiste les die hij in het wielrennen kan krijgen. Een nummer één voor persoonlijke groei.

Wie hangt daar steeds aan het wiel van Wiggins en geeft geen krimp?
Wie pakt het op z’n eentje aan en gaat zonder ‘back up’ de franse bergen te lijf?

Soms denk ik, hier gaan we weer. Hier ben ik weer met het Kempen gevoel. Het moet op den duur gaan vervelen. Zet eens een andere plaat op.

Toch moet je toegeven dat wat Jürgen Van den Broeck hier neerzet een ongelofelijk mooi verhaal is. Een vijfde plaats in het eindklassement en wie weet wat mogen we nog verwachten. De man uit Morkhoven is steeds enorm rustig en nuchter als er een centimeter na de finishlijn een microfoon onder zijn neus wordt gestoken.

Eerlijk ook. Nee hij kon niet reageren na het terugfluiten van Froome. Mag ik het toch weer even zeggen?  Die (h)eerlijke Kempische aard.

Jürgen, we blijven je volgen en uit onze comfortabele zetel op het thuisadres en hopen dat je ons nog verschillende keren supertrots mag maken.

Als één Kempen achter ’t Broekske!

Liefhebber van feestdagen en naamdagen? Wel, ik überhaupt niet. Kerst, Pasen, Sinksen, het kan me allemaal gestolen worden. Erger nog zijn de verjaardagen. Dan wil het liefst van de wereld verdwijnen. Er is geen reden toe maar op een bepaalde manier legt het een zware druk op m’n schouders. De verjaardag valt in een week waarin ook mijn ma een jaar ouder wordt (ik was haar verjaardagsgeschenk op haar 22^ste geboortedag) en waarin ook mijn ouders hun huwelijksverjaardag vieren. Ook al zijn zij de mensen die ik koester, het is een gruwelijke week.

Daar wou ik vanaf. Geen slecht gevoel dit jaar. Als je ergens van weg wil dan moet je vluchten. Het land uit, het water over of de lucht in. Een plan, een idee, geboekt en weg ermee. Drie dagen van de wereld en terug aan die andere kant van de vier vijf.

Het is niet m’n thuis en ik heb er helemaal geen roots maar toch voelt het kanaal over heel vertrouwd. Engeland heeft geen positieve reputatie als het over eten en kleding gaat en toch zijn dat de dingen die alleen al de overtocht waard zijn. Ik ben Marks & Spencer addict voor de innerlijke alsook de uiterlijke mens.

White cliffs of Dover en dan door Kent met z’n heerlijke tuinen en pittoreske dorpjes om daarna door te reizen naar DE  stad van Europa. National Portrait Gallery sla ik zelden of nooit over. Altijd wel een interessante fototentoonstelling te bekijken om nadien in “the basement” te verpozen bij een heerlijke kop thee of op zoek naar dat uitzonderlijke boek in de “Gallery Shop” annex.

Voor mijn ma bezoek ik één van de Hobbs filialen. Haar kledingstijl, haar smaak die ik eigenlijk ook met m’n ogen dicht kan invullen. Geen haar op m’n hoof dat eraan denkt om één van die burgerketens binnen te stappen maar kies ik bewust voor Byron’s die dit soort vlees nog vers en met smaak bereiden.

De tuin van Engeland, zoals Kent wel vaker genoemd wordt, is een baken van rust en groen. Via via vond ik de B&B Arden tussen Pluckley en Smarden. Al vanaf de eerste kennismaking met Sue was er het gevoel van vertrouwen en herkenning. Ik werd uitgenodigd voor een cream tea in haar uitzonderlijke tuin en al gauw waren we aan de praat alsof we mekaar al jaren kenden. Het geeft steeds een bijzonder gevoel als je mag thuiskomen bij gelijkgestemden.

In de tuin, in de zon, met de stilte en enkel Willow, haar zwarte labrador als gezelschap, wordt de wereld een stuk rustiger en warmer. Het is genieten van de bovenste plank voor mij.

Voor m’n verjaardag dit jaar kreeg ik dus onverwacht een fijne vriendschap cadeau. Je laat vriendschappen achter om er nieuwe voor in de plaats te krijgen. Ook dat behoort bij het leven en dat besef je pas als de jaren verdertikken.

Met een fijn gevoel stapte ik dit jaar over die jaargrens heen en reed de ferry op met een heel ander gevoel dan de meeste verjaardagen.

Ik ga het echt nog allemaal leren!
Ooit.