Vanmiddag was ik er weer, in mijn stadsbibliotheek. Ik veronderstel dat ik “mijn” mag zeggen want ik ben er al jaren trouwe klant. Als de dag van gisteren herinner ik m’n eerst bezoek. Ik was een lagere schoolkind en mijn ouders hadden geen boekerij achtergrond. Het waren trouwens helemaal geen lezers. Dus die allereerste keer was alles helemaal nieuw voor mij. Een bibliothecaresse ging met me rond om alles klaar en duidelijk uit te leggen. Zoveel boeken, zoveel keuze, ik kon m’n geluk niet op. Een eigen lidkaart en een ponskaart die bij ieder boek individueel hoorde. Dat waren nog eens tijden. Aan de kassa was het steeds enorm wachten en nadat ik m’n keuze gemaakt had, ging het stapeltje boeken onder de arm mee. Net echt.

Soms nam ik al eens een kijkje bij de “ad-boeken” voor adolescenten. Dat was het volgende opstapje. Een tijdlang heb ik zelf boeken gekocht en is de bibliotheek uit mijn leefwereld geslopen. Maar enkele jaren geleden vond ik mijn weg terug en ondertussen ben ik weer wekelijks op deze plek terug te vinden.

Ieder jaar is er wel een boek dat me enorm bijblijft, net als een mijlpaal op je eigen tijdslijn. Ik lees heel afwisselend. Vaak een thriller, dan weer een biografie of iets psychologisch.  De laatste tijd zijn er veel boeken in de schaduw van de Tweede Wereldoorlog aan mijn lezend oog voorbij gegaan. Het lijkt wel alsof ik de achtergrond van mijn grootouders hierdoor wat beter ga begrijpen. Als ik in een boek begin, leef ik ook in een andere wereld. Het boeit me gewoon meer dan een film of een reportage. Ik kan zelf de figuren inkleuren en het verhaal rolt zich af in mijn tempo.

Om even terug te komen op die bibliotheek : ondertussen zijn er jaren verstreken sinds dat eerste bezoek en heb ik ook mijn moeder kunnen aanzetten tot lezen. Het voelt zo goed als we samen richting Warande (nu tijdelijk St Victor) kunnen trekken, waar we ons ergeren aan de lift die “weer” maar eens stuk is en we dus als resultaat buiten adem op onze bestemming aankomen. Samen wandelen we richting sprinters en geven onze ogen de kost bij de nieuwe titels. Ieder ons eigen parcours en toch gelijklopend. Heerlijk is dat. De meeste dingen gaan over van ouders op kinderen en net daarom is het zo fijn dat het bij dit gegeven in onze familie net andersom is.

Het lezen zal een deel van mijn leven blijven, net zolang mijn ogen dat toelaten. Van kleinsaf werd ik enorm graag voorgelezen en net voor de bezoeken aan de bibliotheek verslond ik de boekjes van Pietje Puk die de ongehuwde tante van mijn moeder voor me meebracht. Ik heb fijne herinneringen aan de prachtige tekeningen in de Tiny-boeken waar al de eerste teckel van mijn leven in opdook.

Het leven is een boek dat je zelf mag schrijven en waarin je het verleden als een woordenboek in meeneemt.

Ik had een nieuw wandrek gekocht en dat werd gisteren geleverd. Het zijn uitzonderingen de kleine meubelzaken die nog aan huis bezorgen. Sowieso zijn de grote meubelgiganten voor mij uitgesloten als het gaat om de aankoop van een interieurstuk. Er zit een kleine zaak in het centrum van de stad waar ik woon en ik weet zonder nadenken dat ze gewoon altijd smaakvol te werk gaan.

Maar even terug naar het de levering. Keurig op tijd ging de bel. Het wandrek stond al aan mijn voordeur. Ik help de man even met het binnendragen en het wordt onmiddellijk op zijn plaats gezet. Het past prima en qua stijl kon het niet beter gekozen zijn. Vier legplanken van elk 28 cm breed worden de nieuwe thuis voor mijn fotoboeken en mijn delfts blauw.

Je woont heel erg gezellig hier, merkt de meubelbezorger (en tevens eigenaar van de meubelzaak) op. Als hij vertrekt, komen zijn woorden weer naar boven. Ik sta er zelden bij stil maar mijn huis is echt mijn thuis. Een vrij kleine ruimte waar de spulletjes met zorg zijn uitgezocht en er regelmatig iets nieuws bijkomt.

Ik mijmer even verder en bedenk dat het nieuwe wandrek zo compact is dat het makkelijk mee naar een seniorenflat zou kunnen. Langetermijnplanning, heet zoiets.

De tuin ligt er momenteel winterstil bij en enkel de dwergteckel brengt wat leven in de brouwerij maar tijdens de voorjaarsmaanden, kan ik hopelijk mijn tuinstoelen weer bovenhalen en wordt er weer veel meer tijd buiten doorgebracht. In mijn bureaulade ligt nog een tegoedbon voor een mooi nieuw boompje, een kerstgeschenk van mijn ouders. Daar moeten we dit voorjaar dan ook maar eens werk van maken. Ieder jaar duikt er ook weer één of andere nieuwe tuinbewoner op, plant of dier.

Dit is thuis, bijna al zeventien jaar lang. En ieder jaar voelt het meer mezelf. Het huis en de tuin als een verlengstuk van jezelf. Een extra kamer in je hart. Een plaats die in iedere vezel van jezelf verankert zit.