Dit weekend stond ik nog in een heerlijk zonnetje en bij 26°C foto's te schieten in Palma stad.
Bij het 3x50 project is echt tot uiting gekomen dat straat fotografie me enorm ligt. De gewone bijzondere plaatjes waaraan meestal achteloos wordt voorbijgegaan, hebben voor mij altijd een bijzondere magie. In één van de smalle en lommerrijke steegjes zat een man te schilderen. Niet van dat commercieel schilderen dat je in alle steden terugvind, maar echt beelden met karakter waaruit in niets wees, dat we toch wel in een heel toeristische omgeving vertoefden.
De man was al wat ouder en je zag de creativiteit in de groeven van z'n gezicht. Toen hij merkte dat ik m'n fototoestel op hem gericht had, knikte zijn hoofd heel langzaam nee.
Hij wenkte me toe en ik ging wat dichterbij staan om naar hem te luisteren.
Of ik Engels sprak? Hij had duidelijk geen behoefte aan Duitse toerist nummer tweeduizendezesenvijftig die zijn moedertaal nog maar eens aan de man wil brengen in een land dat buiten een eindeloze toestroom aan medelandgenoten, niks met deze taal gemeen heeft.
Op mijn beurt knik ik ja. Hij vertrouwt me toe dat zijn gezicht echt te veel getekend is, om nog op de foto te gaan.
Ook al opper ik dat dit juist een foto mooi en anders maakt, ik kan hem niet overtuigen.
Er valt een stilte en plots krijgen we allebei een glimlach om onze mond.
Een teken van "jij en ik", wij begrijpen mekaar. Ik steek de Nikon weg en bewaar dit plaatje in m'n hart.
De mooiste foto's zijn degene die we om één of andere reden niet maken.
Ze komen enkel op de harde schijf van ons hart. En of die schijf dan weer zo hard is, daar heb ik m'n twijfels over.
|
