Het lijkt wel of ik er stilaan weer aan toe ben om terug te beginnen werken.  Zelf vind ik het heel erg gek want ik ging ervan uit dat de zin nooit meer zou komen. Mijn afkeer was gericht tegen het gehele woord arbeid terwijl ik nu stap voor stap ontdek dat ik vooral was aangetast door dit specifieke werk op deze welbepaalde plek. Vooral het laatste heeft een enorm overwicht in de weegschaal gelegd.

Laat één ding duidelijk zijn, werk verziekt je niet, je laat je verzieken, je laat het toe.

Steeds verder drijft het negatief gevoel je naar de diepte tot je enkel nog donker en duister ziet en geen enkel straaltje licht.

Dan neem je een beslissing en zeg je : “nu is het genoeg, ik stop ermee”.

Dat ligt ondertussen twee en een half jaar achter me. Ik had (heb) de luxe om hiervoor te kunnen kiezen. Ook al ben ik van mening dat een mens altijd voor zichzelf mag opkomen toch ben ik er me van bewust dat er vaak onderliggende factoren zijn die dit heel moeilijk maken.

Ik heb genoten van de tijd buiten de krijtlijnen. Soms fantaseer je vooraf over wat je zou doen als je een jaar thuis zou zijn. Als puntje bij paaltje komt, ga je toch gewoon de niet uigestippelde weg en geniet je vooral van kleine dingen die in een andere leefsituatie niet mogelijk zijn. Ja ik heb verschillende reizen gemaakt maar dat was iets wat ik voordien ook deed. Ook de concerten op het agenda groeiden gestaag aan maar ook dat was niks nieuws onder de zon.

Wat was er dan wel anders? Het vrij kunnen kiezen, het wegvallen van alle stress en geen vooropgestelde dagplanning meer. Niet snel nog dit en gauw nog dat. Ik heb de rust leren kennen en heb m’n leven z’n eigen richting laten gaan. Heeft me dat erg veranderd? Nee, niet echt. Maar het heeft me wel klaargemaakt om verder te gaan, om dingen positiever te gaan bekijken, om niet alles door één zelfde bril te beoordelen. 
 

Het is een rijke periode geweest maar het lijkt wel of het nu tijd is voor een volgend hoofdstuk. Zonder argwaan, zonder angst en zonder invulling vooruit kijken, is nieuw voor mij. Ik kan het nu laten gebeuren door hetgeen wat er aan vooraf gegaan is. Het lijkt wel of ik een verborgen stuk van mezelf mocht leren kennen. Dat is nu min of meer bekend terrein en daarom kan ik ook verder. Mooi toch als een mens zo mag groeien.

Dankbaarheid staat voorop maar ook vertrouwen dat ik dat deel mag behouden en ook nog mag uitbreiden. Het volste vertrouwen.

Een nieuw jaar is steeds weer uitkijken naar nieuwe muzikale dagen. Want een concertje is steeds een feest voor mij. Laat de kelken van trouwpartijen en verjaardagspartijtjes heel snel aan mij voorbijgaan want dit zijn niet de feesten waarop ik zit te wachten. Muziek, soms stil genieten, soms helemaal meegaan in het ritme. Het geeft me een gevoel van absolute vrijheid en ook totale afzondering.

Internationaal is bijna iedereen die ik op mijn lijstje had staan, de revue gepasseerd.

Niet dat ik als jongeling de namen had opgelijst maar gaandeweg begin je door te strepen wat je al voor de kiezen kreeg.

Sommige artiesten zijn leuk om gezien te hebben maar voor andere lijkt er wel steeds een volgende keer te komen. Door de jaren is er zo ook een top drie gegroeid.

Als ik terugkijk op de Symphonica concerten van George Michael de afgelopen jaren dan is dit met een ongelofelijk tevreden gevoel. De man uit de rand van Londen is altijd een favorietje geweest, als sinds de Wham! Tijd die eigenlijk in niks meer gelinkt is aan de muziek die hij nu brengt.

Eén man en dus één stem zonder franjes, enkel die stem, die zich in iedere song helemaal inleeft en de liedjes opbouwt vol gevoel. Ik denk niet dat hij me ooit zal vervelen. Zijn rode cd “Songs of the last Century “(1999) gaat weer steeds vaker in de cd speler. Bewandel zelf eens de paden van zijn onbekende songs en laat de all time classics voor het grote publiek. Luister bijvoorbeeld eens naar “I remember you”

Toch is de muziek van nummer twee meer aanwezig in mijn dagelijkse leven. Gordon Summer is een man uit Newcastle die na zoveel jaren spelen in allerhande soorten basements, toch doorbrak met zijn Engelse gitarist en Amerikaanse drummer.

Bij George word ik meegezogen in het gevoel terwijl Sting me meetrekt in de mystiek. Zowel de noten als de tekst doen vermoeden dat hierachter een heel spiritueel man schuilgaat.  Ik kan niet één enkele favoriete song noemen en het wijzigt dan ook nog eens dagelijks. Momenteel komt me  “Whenever I say your name” voor de geest en dat wonderwel ook in zijn symphonische versie. Maar ook zijn “Pirate’s Bride” is voor

mij een enorm sterk nummer. Nee, nee, stop ermee, er komt geen einde aan de lijst.

Sting staat voor kwaliteit en uitstraling. Van zodra die man op het podium verschijnt, ga je automatisch even de adem inhouden. Even een moment op de pauzeknop om zo de energie bij je binnen te laten stromen.

Het kaartje voor de Ierse vader van drie kids staat ondertussen alweer op de kast.

Een eerste rij in Duitsland want in ons land heeft hij nog nooit geconcerteerd. Ook deze man is een blijver in mijn concertbezoeken. De warme diepe stem, de perfecte timing, het ritme en de uitstraling maken van dit klein gestalte een grote mijnheer.

Life has been a rollercoaster de laatste tijd maar toch kwam hij weer met een nieuwe cd voor de “pinnen”. Mijn eerste concertje in Glasgow was een ware ontdekkingstocht van zijn performance en van deze grauwe interessante stad.

Ronan zoekt mee naar talent in de Australische versie van Britain’s got talent maar als hij zelf het podium opspringt staan de kandidaten al gauw in de schaduw.

Zijn coverversies van “Carrickfergus” en “Caledonia” zijn voor mij absolute toppertjes alhoewel de kans heel erg klein is dat hij ze live zal brengen.

Natuurlijk mag dit jaar me ook een aantal verrassingen brengen, graag zelfs. Openstaan voor nieuwe soorten muziek, voor nieuwe sterren aan het heelal, het mag er zeker zijn. Verras me!