Own is de titel van het overzichtswerk van Erwin Olaf. Een naam als een klok onder het Nederlandse en Internationale fotogesternte. Er zijn een paar reeksen van hem die ik best kan smaken dus was heel erg benieuwd naar de inhoud van het wel 5kg zware fotoboek dat nieuw op de markt is.

Natuurlijk wordt er aan prijsvergelijk gedaan dus toen ik toevallig in de Koekestad was, ben ik even bij FNAC binnengelopen.

Ja hoor, hij (zij) was beschikbaar aan de standaardprijs. Veel boek voor een degelijke prijs dus toch maar even inkijken. Waar vind ik een inkijkexemplaar?

Net op het ogenblik als ik de vraag stil in mezelf stel, hoor ik achter me een man die van wanten weet hardop zeggen “ daar ligt het exemplaar dat je kan inkijken en ook het nieuwe boek van Annie Leibowitz ligt erbij.”

Dan weet je gelijk, deze FNAC medewerker zit helemaal op mijn lijn. Ik bedank hem en zet me met het zwaargewicht in de zetel die ook gewoon net op de juiste plaats staat. Al bladerend maak ik een optel- en aftelsommetje. Het resultaat : slechts één vierde van het boek is echt mijn ding.

Of het een cadeau is voor iemand vraagt de man me. Ja een cadeau voor mezelf. Beide zijn we het erover eens dat dit de mooiste cadeautjes zijn. Als ik aangeef dat ik onze Marco (Mertens) toch wel een pak beter vind, kan hij zich direct vinden in mijn opmerking. Olaf is een grote naam en maakt mooi werk maar ook de minder klinkende namen zitten schitterende foto-artiesten. Marco’s werk is haarscherp en bevat zoveel emotie in een stilstaand beeld.

Hij reikt me de naam alsook het boek van persfotografe Germaine Van Parys aan. Een vrouw die voor haar tijd een uitzondering was in het voornamelijk mannelijke beroep. Een vrouw die haar mannetje kon staan en zich letterlijk en figuurlijk een weg naar voor baande, ondanks haar kleine gestalte.

Ik kan me helemaal vinden in zijn verhaal en vind er ook een spiegel naar mezelf in terug. Haar overzichtstentoonstelling zal plaatsvinden in het Jubelparkmuseum in april van volgend jaar. Ook al beslis je het boek niet te kopen, de tentoonstelling is een echte aanrader, besluit hij zijn betoog.

Ik blader het boek door en lijk door het Brussel van begin vorige eeuw te wandelen.

Mensen die mekaar vinden door de fotografie geven me altijd zo’n juist gevoel. Ook deze kleine ontmoeting catalogiseer ik onder deze noemer.

Ik stap zonder boek buiten maar wel met de meerwaarde van een leuk gesprek en een ongedwongen herkenningsgevoel.

Nieuwe dingen die aangereikt worden door mensen met hetzelfde buikgevoel. Het is niet tastbaar en er kan geen mooi papier en dito strik rond maar de waarde is veel hoger dan het mooie Erwin Olaf boek.

Wakker worden van een fel geluid. Knallen, knalletjes en meer van dat. Langzaam komt het besef dat dit wel eens vuurwerk zou kunnen zijn. Even traag komt het besef dat ik niet thuis in m’n eigen bed liggen maar in een minder comfortabele slaapplaats in de buurt van Napels. M’n reispartner bekend later dat ze ook wel aan een uitbarsting van de Vesuvius heeft gedacht. Ik was daar waarschijnlijk te slaperig voor.

Het knallen sterft een stille dood en we zijn bijna weer naar dromenland als er een hels geluid de stilte overstemd.

Een gedachte van “wat nu weer” maakt al snel plaats voor een kleine paniek. Dit is een alarm, een brandalarm.

We springen uit ons bed, doen onze schoenen aan en nemen onze identiteitskaart en snellen richting deur. Die blijft open totdat ik beslis om toch de sleutel te halen en de deur te sluiten. Mijn oud-collega en ik zijn beide in hetzelfde bedrijf getraind voor dit soort situaties en merken al snel dat “Übung” echt wel “den Meister” maakt.

We zijn snel efficiënt en in een aardedonkere trapkoker dalen we voorzichtig maar resoluut af van de derde verdieping. De ene raakt de andere niet uit het oog en veilig en wel staan we in de hotellobby, alleen, met z’n twee.

Achter de receptie duikt een jongeman op die ondanks het helse signaal rustig zijn veters zit te knopen en daarna in totale onwetendheid aan de electriciteitskast begint te prutsen. Duidelijk van geen hout pijlen weten te maken.

Ik probeer de voordeur maar die zit helemaal vast. Net voordat ik een voorwerp zoek om de deur in te slaan, komen er twee slaapdronken vrouwen naar beneden om te melden dat één van hun kinderen het brandalarm per ongeluk heeft geactiveerd.

Nu ja, wat heet per ongeluk? Waarschijnlijk een revolte als resultaat van een uitgelopen ruzie of misverstand. Een bewijs van opstand of iets dergelijks.

Feit is dat wij in nachtgewaad met elegante fleece in de hotelreceptie zitten en toch nog even het zekere voor het onzekere nemen. Na een kwartiertje vertrekken we nog steeds onder een hels alarmgeluid terug naar onze kamer.

Als we de ochtend daarna informeren, zijn we de enige die dit avontuur ondergaan hebben. Het feit dat we vlakbij de lift sliepen, bleek onze redding (of in dit geval beter ons ongeluk). De andere kamers waren afgescheiden door een branddeur. Een deur die blijkbaar ook resistent is voor een brandalarm. Logisch toch?

Was dit een echte noodsituatie geweest dan had je waarschijnlijk in de krant gelezen : twee Belgische citytrippers enige overlevenden bij hotelramp in de buurt van Napels.

Mijn fototoestel had ik in het heetst van de strijd niet meegenomen maar de foto van ons twee in die hotellobby staat voor eeuwig op mijn harde schijf gebrand.