Het lijkt wel of ik er stilaan weer aan toe ben om terug te beginnen werken.  Zelf vind ik het heel erg gek want ik ging ervan uit dat de zin nooit meer zou komen. Mijn afkeer was gericht tegen het gehele woord arbeid terwijl ik nu stap voor stap ontdek dat ik vooral was aangetast door dit specifieke werk op deze welbepaalde plek. Vooral het laatste heeft een enorm overwicht in de weegschaal gelegd. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Laat één ding duidelijk zijn, werk verziekt je niet, je laat je verzieken, je laat het toe.

Steeds verder drijft het negatief gevoel je naar de diepte tot je enkel nog donker en duister ziet en geen enkel straaltje licht.

Dan neem je een beslissing en zeg je : “nu is het genoeg, ik stop ermee”.

Dat ligt ondertussen twee en een half jaar achter me. Ik had (heb) de luxe om hiervoor te kunnen kiezen. Ook al ben ik van mening dat een mens altijd voor zichzelf mag opkomen toch ben ik er me van bewust dat er vaak onderliggende factoren zijn die dit heel moeilijk maken.

Ik heb genoten van de tijd buiten de krijtlijnen. Soms fantaseer je vooraf over wat je zou doen als je een jaar thuis zou zijn. Als puntje bij paaltje komt, ga je toch gewoon de niet uigestippelde weg en geniet je vooral van kleine dingen die in een andere leefsituatie niet mogelijk zijn. Ja ik heb verschillende reizen gemaakt maar dat was iets wat ik voordien ook deed. Ook de concerten op het agenda groeiden gestaag aan maar ook dat was niks nieuws onder de zon.

Wat was er dan wel anders? Het vrij kunnen kiezen, het wegvallen van alle stress en geen vooropgestelde dagplanning meer. Niet snel nog dit en gauw nog dat. Ik heb de rust leren kennen en heb m’n leven z’n eigen richting laten gaan. Heeft me dat erg veranderd? Nee, niet echt. Maar het heeft me wel klaargemaakt om verder te gaan, om dingen positiever te gaan bekijken, om niet alles door één zelfde bril te beoordelen. 
 

Het is een rijke periode geweest maar het lijkt wel of het nu tijd is voor een volgend hoofdstuk. Zonder argwaan, zonder angst en zonder invulling vooruit kijken, is nieuw voor mij. Ik kan het nu laten gebeuren door hetgeen wat er aan vooraf gegaan is. Het lijkt wel of ik een verborgen stuk van mezelf mocht leren kennen. Dat is nu min of meer bekend terrein en daarom kan ik ook verder. Mooi toch als een mens zo mag groeien.

Dankbaarheid staat voorop maar ook vertrouwen dat ik dat deel mag behouden en ook nog mag uitbreiden. Het volste vertrouwen.