Het voordeel van job-hoppen is dat je heel veel mensen ontmoet. Nieuwe collega’s worden ex-collega’s en de meesten houden nog een tijdlang contact maar verdwijnen dan aan de horizon. Nu was ik al een job switcher voor het populair werd. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik heb me steeds moeilijk kunnen vinden in “for ever and ever” zelfs op werkgebied. De way-out is iets wat ik standaard in mijn broekzak heb zitten. Niet om te pas en te onpas boven te halen  maar wel goed voor de gemoedsrust, als een stok achter de deur.

Ondertussen ben ik aan werkgever nummer acht en heb ik al een heel palmares aan jobs en dito collega’s vergaard. Mijn eerste werkgever was een ijsroom fabrikant en samen met een andere collega ben ik er in een duobaan gestart. Ook dit was lang voor het duo bestaan populair werd. Met haar heb ik nog steeds contact. Het klikte dan ook “à la minute” en vorig jaar zijn we nog samen naar een concertje geweest. Heerlijk is dat.

Toen zijn er wat kortstondige werkadressen opgedoken waar ik niet echt aan iemand ben blijven hangen. Het leek wel of ik nergens m’n draai kon vinden en dan is het ook logisch dat je daar geen mensen uit meeneemt.

De werkgever waar ik absoluut nooit wou werken, bood mij een tijdelijke job aan. Nu goed, voor het tijdelijke wil ik best wel wat van m’n principes opzij zetten dus ik ging de uitdaging aan. Herinner me nog goed dat sollicitatiegesprek. Voor een jury van 4 mannelijke toekomstige collega’s werd ik voor de leeuwen gegooid. Een Italiaan, een Zweed, een Brit en een Belg (nee dit is niet het begin van een grap). De vragen werden “bang bang” na mekaar afgevuurd en die Belg had best wel wat pittige stellingen op zijn figuurlijke spiekbriefje staan. Even ging het door me heen : zolang ik maar niet voor hem moet werken.

De job werd aan me toegewezen en je raad het al, ik mocht voor de Gentse inwijkeling gaan werken. Nooit heb ik op zo’n evidente manier met iemand samengewerkt. Er was een onuitgesproken gelijkgestemdheid die ik in alle werkjaren voordien nooit ervaren had. We hebben veel gelachen, nog meer gefilosofeerd maar ook hard gewerkt.

De afdeling verhuisde naar Zwitserland en ik was gedwongen andere uitdagingen op te zoeken. Ook voor hem kwamen er andere kansen. Ondertussen is dat alweer meer dan 10 jaar geleden maar als we mekaar zien of mailen is die vertrouwdheid er onmiddellijk terug. Momenteel woont en werkt hij in Turkije maar er is echt geen land te ver om contact te houden.

Ook daarna zijn er mensen gekomen waarmee ik het goed kon vinden en die ik af en toe nog zie of hoor. Het verruimt je horizon want iedereen brengt toch weer een ander verhaal mee.

Momenteel zit ik in een hele leuke groep ambtenaren en voel me tussen hen als een vis in het water. Maar nooit was er een vanzelfsprekendheid zoals met Olivier.

Hij is en blijft de collega der collega’s maar stil, vertel het hem niet, het zou z’n ijdelheid enkel strelen.
Maar ach, weten doet hij dat waarschijnlijk al heel lang.