Ieder jaar ga ik weer een keertje bij haar op bezoek. Bij Paula, die ondertussen tachtig is geworden. Ze woont nog steeds zelfstandig en is een enorm bezige bij. Haar huis is steeds spic en span en ook haar tuin bereddert ze met de grootste zorg.Iedere keer stel ik haar weer de vraag, wanneer die nieuwe serre er nu gaat komen. Die oude serre, zo zegt ze, gaat samen met haar ten onder. Dan lachen we uitbundig.

Paula heeft het niet makkelijk gehad in dit leven. Ze verloor haar ouders, samen op heel jonge leeftijd. Ze verloor haar enige dochter toen die achtendertig jaar was aan een slepende ziekte. Ze zag twee van haar kinderen uit de echt scheiden en verloor twee jaar geleden haar man.

Vorig jaar had ze het helemaal gehad. Ze was toen ook erg somber de dag dat ik haar bezocht maar het feit dat ze tegen mij openlijk kan praten over wat haar bezighoudt, brengt een stukje verlichting. Ik krijg na ieder bezoek ook een bedankje via e-mail. Ja ja, deze kranige dame heeft op latere leeftijd ook nog eens de pc ontdekt.

Het bezoek aan Paula brengt voor mij ook altijd bijzondere herinneringen naar boven. Het lijkt wel of ik een schuld moet inlossen door haar te bezoeken maar dat is überhaupt niet zo. Ik doe het vrijwillig en het trekt ook ieder jaar weer aan me, om te gaan.

Paula is de moeder van mijn overleden vriendin Anja.

Ik zie in bepaalde handelingen, hoor in bepaalde zegswijzen helemaal haar dochter. Het is een beetje griezelig en tegelijkertijd ook heel geruststellend.Ze praat erg vrijuit met me. Over haar angsten, over de spoken in haar hoofd en over haar verdriet. Het gaat nooit over, zegt ze dan, maar het slijt wel een heel klein beetje.

Blijf nog wat, vraagt ze als ik wil opstaan om naar huis te gaan. We wandelen nog even de tuin in en ze plukt wat rode bessen om mee te nemen naar huis.Deze eenvoudige dingen ontroeren me iedere keer weer. Want ook voor mij leeft er weer dat hele kleine stukje Anja, als ik bij haar ben.

Dichter dan dat kan ik voorlopig niet komen. 

Een masterclass bij Alex Vanhee? Natuurlijk zag ik dat zitten. Wie anders kan je op onze geboortegrond meer vertellen over concertfotografie dan hij?

Maar het was niet een kwestie van inschrijven, betalen en vertrekken maar van portfolio insturen en uitgekozen worden.  Een week voor de bewuste datum werd ik op de hoogte gebracht dat ik erbij was.  Wat een verrassing, echt waar. Ik had fotomaatjes (en andere maatjes zijnde niet van het visachtige soort) die er alle vertrouwen in hadden maar ik schat mezelf echt niet zo hoog in. Ik ging ervan uit dat het niets zou worden maar met “niet geschoten, altijd mis” in het achterhoofd heb ik mijn twintig concertfoto’s ingestuurd.

We werden onthaald in het fotomuseum waar de tentoonstelling “You ain’t see nothing yet” loopt. Ook Vanhee deed hiervoor zijn duit in het zakje en exposeert hier de foto’s van zijn afstudeerproject.

Daarna begint het  interessante deel van de avond. Aan de hand van een presentatie met massa’s eigen foto’s loopt de rockfotograaf met ons door mogelijkheden, uitdagingen, portretten en actiefoto’s. Zijn verhalen zijn legio maar je pikt zelf de dingen op die in je fotografiekraam passen en daar zit zeker voor ieder wat wils tussen.

Alex heeft blijkbaar iets met “lampadaires”.  Voor foto’s die off stage genomen zijn, krijgt hij vaak een kleine tijdsspanne in een hotel waar hij al ettelijke keren is geweest (om het zacht uit te drukken). Uitdaging is daar om toch weer een hoekje of een opstelling te vinden die helemaal anders is. Het gebruik van verschillende lichtbronnen geeft hem vaak de nodige creativiteit. En omdat niets toeval is, krijgt hij tijdens zijn uiteenzetting een oproep binnen van een zekere Arno. Toch even opnemen. In zijn eigen taal, het westvlaams, staat hij de artiest kort te woord en belooft hem de dag nadien terug te bellen. Als de verbinding afgebroken is, vertrouwt hij ons toe dat Arno toch blijft bellen tot hij opneemt dus beter de korte pijn.  Het verbaast me dat de eenvoud van sommige foto’s toch net dat bijzondere kan brengen.  Het licht is een bron van warmte en energie en dit geldt zeker in de fotografie

De hoofdmoot is het beoordelen van onze foto’s.  Je legt echt je ziel op tafel en hoopt dat hij op een positieve manier weer opgepikt wordt. Alex neemt echt zijn tijd voor alle portfolio’s. Hij bekijkt de foto’s en herbekijkt ze.  Daarna kiest hij zorgvuldig zijn woorden. Ook voor mij. Mijn moment zit blijkbaar goed al voelt hij wel aan dat ik nog zoekende ben naar een eigen stijl.  Vooral het portret dat ik van Willy Willy nam tijdens Villa Vanthilt vindt hij een knap shot waarbij een stilstaand beeld toch de nodige emotie en beweging in zich heeft. Kort samengevat, hij vond het goed maar gaf de tip op toch nog wat aan de afwerking te schaven. 

De concertfoto’s volgen elkaar één na één op en het is bijzonder dat ieder toch zijn eigen stijl en invalshoek heeft. Zo leuk om het werk van gelijkgestemden te zien . Alex bevestigt ook dat het niveau van deze groep redelijk hoog ligt en dat is zeker een opsteker voor ieder van ons.  Het is al tien uur voorbij als we afronden met de planning voor het volgende deel van deze Masterclass. Het Rivierenhof wil onze gastheer zijn voor drie optredens waarvan we er ééntje mogen uitkiezen. Daarna komt er nog een bespreking van deze foto’s en als kers op de taart een projectie in het fotomuseum en een tentoonstelling in de Arenberg in het najaar.

Op weg naar huis moest ik door een felle hemelwaterdouche en dat terwijl ik al uit een enorm warm creatief bad kwam. Het moet allemaal nog eventjes doordringen, veronderstel ik maar ik kom wel reeds tot de ontdekking dat dit een bijzonder inspirerende avond was die nog lang zal nazinderen.