Wat een fotograaf lijden kan, of wat een mens zich op de hals kan halen.

Vorige week was ik in Londen. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik deze stad bezocht heb.  Een aantal keer per jaar moet ik er gewoon heen. Sfeer opsnuiven, winkelen, tentoonstelling bezoeken maar vooral straatfotografie meepikken. 

De musical “Once” draait nog tot einde maart en de dag voor vertrek haalde ik het in m’n hoofd om bij een muzikale vriendin tijdstippen op te vragen wanneer ik eventueel Ronan Keating aan de stage door van het Phoenix theater kon spotten. Ze gaf me drie tijdslots en dat leek me voldoende om te scoren. Toch had ik er weinig vertrouwen in maar zag het als een leuk extraatje voor de trip. Dit valt tenslotte ook tot straatfotografie onder te brengen.

De eerste twee tijdstippen liet ik aan me voorbij gaan. Moe en slecht licht( grijs en al schemerend tot donker) leken me geen ideale omstandigheden om de Boyzone ster te doen schitteren. Dus ik zette al mijn kansen in op het middaguur. De nieuwe boekhandel van Foyles ligt recht tegenover het theater en het is zeker geen straf om daar rond te kuieren. Wat een schitterende renovatie en wat een oceanen van boeken.

Maar goed, terug bij het onderwerp nu. Ik stond ruim op voorhand aan de achterkant van het theater. Al gauw werd het een groep van een 20-tal vrouwen die zich rondom de deur verzamelden. Ik had even iets van “ja” dit gaat lukken, uiteraard.  De energie begon te stromen en ik zag het plaatje al in gedachten voor me.  Als ik even de concentratie dreig te verliezen stopt er een geblindeerde Mercedes voor de deur. Hij is van een type dat ik nog nooit gezien hebt. Een zwarte chauffeur stapt uit en opent het achterportier. Een kleine blonde man met zonnebril stapt uit en zegt : “Sorry guys, I’m running late”. Auto uit, stage door in. Zo dat was het. Ik knipperde eens met m’n wimpers en weg was hij.

Diep binnenin begint er een mannetje heel hard te lachen. En ik lach mee. Wat is dit een gekke luchtige situatie. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Uiteraard kan ik begrip opbrengen voor dit gegeven. Een mooie ervaring die je weer terug met twee voeten op de grond zet en je doet verlangen naar een volgende uitdaging.

Ik bracht vier schitterende portretten mee uit deze hoofdstad en die komen één voor één in de mensen-met-een-passie reeks. Voor de artiest met zijn verzameling tattoos, heb ik al een waardige stand-in gevonden.  Ook zijn foto mag deel uitmaken van de reeks.

Sometimes you win, sometimes you loose….  al is verliezen heel relatief in dit gegeven. 

Udo is niet meer. Een heel leven flitst aan me voorbij. Zoveel liedjes die ik m’n leven lang woord voor woord zal meezingen. Zoveel teksten die zoveel verder gaan dan ik hou van jou, ik blijf je trouw. De platen hebben we niet meer maar ze zijn één voor één vervangen door hetzelfde exemplaar in cd vorm. We hebben het ganse oeuvre in huis. Ik kan niet één favoriet opnoemen, want er zijn er zoveel. Onlangs heb ik een heel pak cd’s in de auto gelegd om er op de lange ritten die ik maak terug naar te luisteren. Vaak komen de tranen van herkenbaarheid. Het leven dat hij zo goed gekend heeft, wordt vaak zo onnavolgbaar omschreven.

Toen mijn ma 60 werd zijn we live gaan kijken. Een dorpsplein vol mensen in de gietende regen allemaal op stoeltjes en met regencapuchons. Iedereen bleef zitten en zong mee. Zelf had ik de liedjes lange tijd niet meer gehoord maar het kwam uiteraard allemaal terug. Samen onder een paraplu zongen we uit volle borst mee. Naast ons zat een man met zijn moeder en tante en ook daar werden de kelen volop opengezet. Er ging zo’n gevoel van samenhorigheid door ons heen. Allemaal samen voor hem en door hem.

Een paar maanden geleden zagen we nog de show naar aanleiding van zijn 80^ste verjaardag. Hij zag er topfit uit en straalde van kop tot teen. Muziek was uiteraard zijn leven en monter vertelde hij dat hij zolang hij zich goed voelde, hij er nog mee doorging. Tot vandaag dus.

Tijdens zijn wandeling in Gottlieben is hij ingestort en regelrecht naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Münsterlingen gebracht. Zelf zijn we thuis in deze regio rondom de Bodensee. Het is een plaats waar natuur en water zo mooi samenvloeien. Ein fliegender Schwan über ‘m Bodensee. (uit : Atlantis sind wir). Daar is onze “Liedermacher” om 16.25h. ingeslapen. Ik wens hem een mooie laatste reis. Da Capo Jürgen Bockelmann.

Toen ik in 2010 door een reorganisatie een eind kon maken aan mijn fulltime kantoorjob, was het mijn droom om fotograaf te worden. Al gauw maakte de VDAB me duidelijk dat dit een “no-go” was. Met mijn huidige diploma kwam ik niet in aanmerking voor een herscholing.
Ik kon best weer naar school gaan maar dan verloor ik al mijn inkomensrechten. Dat was niet de bedoeling. Een tijdlang heb ik mijn droom opgeborgen. Niet dat ik niet meer fotografeerde, integendeel, maar de droom om professioneel iets helemaal anders te kunnen doen, leek mijlenver weg.

Ondertussen zijn we eind 2014 en ben ik blijven investeren in de dingen die me gelukkig maken. Dit jaar is er weer heel wat in beweging gebracht wat betreft het plaatjes schieten. Een huwelijksdag kleuren, een foto voor een nationaal weekblad, een fanreis in beeld brengen, een tienerverjaardag als achtergrond en een Belgisch Kampioene voor de lens. Teveel om op te noemen. En die droom? Die kwam weer iets dichterbij. Als kers op de 2014 taart, maakt www.carinegoris.be zijn weg door de virtuele wereld. Als verlengstuk van mezelf en als visitekaartje ik voor sta en wie ik ben.

Nogmaals een bewijs dat je je dromen nooit mag opgeven, hoe onrealistisch ze ook lijken. Geloof in jezelf, dan doen anderen dat ook.

Als dit geen fijne kerstboodschap is…

Trots, dat ik een periode mag afronden, een hoofdstuk mag afsluiten. 

Ja, ik was wat afgedwaald. De hoofdweg was nog steeds in zicht maar ik nam steeds meer bijwegen. 

De chaos was niet veraf en de rust heel ver weg. 

Dan ga je even figuurlijk tegen de grond. Ai, het doet pijn. Nog eens, ja het doet toch wel heel erg zeer. 

Ik sta recht, klop het stof van m'n jas en m'n broek en ga weer recht in mijn schoenen staan. 

Zo doen we dat. Een eenzame traan rolt langs m'n wang naar beneden. 

Maar ik zie het licht van de hoofdbaan weer. Een klein fel lampje dat me wel lijkt te wenken. 

Zonder aarzelen ga ik die richting weer uit. 

Hoe dichterbij ik kom, hoe meer het weer als vanouds voelt. 

De schram op m'n wang herinnert me nog aan de val, maar die verdwijnt binnen een paar dagen wel weer. 

Net als de pijn. Die mag wegebben en plaats maken voor iets moois, iets van en voor mezelf

Weer iets geleerd, weer een stap dichter bij de kern

Trots. 

Harde noten 
opgelucht kraken
Verder
naar een beter zijn 
Hop en je gaat
met tranen op de wangen 
maar vastberaden 
zoals altijd
Het komt wel goed.

Je stond altijd voor me klaar, decennia lang. Als ik het moeilijk had in m’n relatie, als het zwaar was met de kinderen, als mijn ex me onheus behandelde,… altijd stond je deur open. Ik heb hier dankbaar gebruik van gemaakt zonder me ooit af te vragen of jij misschien ook iets te vertellen had.

Gisteren stond je aan m’n deur, m’n gesloten deur, letterlijk en figuurlijk. Ja we hadden afgesproken, maar het weer was zo mooi dat ik meer zin had in een wandeling met m’n vriend. Dus sloeg ik de deur achter me dicht en vertrok. Je belde aan en nog een keer, maar er deed niemand open.

Had je het moeilijk, wou je ook je hart eens luchten? Ach hoe spijtig toch. Volgende keer beter, misschien?  Jij komt er zelf wel uit, dat deed je altijd toch wel. 

Sommige vriendschappen raken over datum en worden daarna nog leeg geconsumeerd. Wordt het dan niet eens hoog tijd om de ketting te doorbreken en een punt te zetten achter oude verroeste gewoontes? Als klaarstaan voor mekaar een één richtingsstraat was, is en blijft dan laat je die straat beter doodlopen. Zet gewoon een ander bordje aan het begin en klaar is kees.

En dan valt het stil. Het is toch een vriendschap opgeven die zovele jaren standhield. Nostalgie komt op je pad lopen en je vraagt jezelf af : moet dit echt op deze manier eindigen. Je hebt geen keuze. Kies voor jezelf. Besef dat niemand waardevoller is voor je eigen persoon dan het “ikje”. Nee dit is geen egoïsme maar jezelf beschermen voor de harde mensenwereld. Als jij het niet doet, wie zal het dan wel voor je doen? 

Vorige week was ik in Londen. Hoe heb je de stad ervaren, vroeg de schoenverkoper bij de Geox aan me. Toen ik hem vertelde dat mijn teller van bezoeken al de dertig gepasseerd was, keek hij even vreemd.  Maar goed terug naar Londen zelf.

Het doel van deze reis was een bezoekje aan het woonhuis van een idool. Samen met een medestander was ik naar de Britse hoofdstad afgereisd.  Al vanaf de eerste momenten samen merkte ik dat dit geen goeie zet was. Iedere zin en iedere overdenking ging over het idool en toen de eurostar in St. Pancras halt hield, was mijn harde schijf in het algemeen en de map idool in het bijzonder al helemaal vol.

Vaak vind ik het vreemd dat mensen zo opgaan in hun adoratie.  Dit is niet eigen aan één artiest in het bijzonder maar kan doorgetrokken worden naar alle mensen die een publieke functie hebben Akkoord, ik hou van zijn muziek en dit meer dan van alle anderen in zijn genre.  Ik wens hem het allerbeste toe maar verder dan dat gaat het voor mij echt niet.  De afstand die er is, vind ik gezond en noodzakelijk.

Toen het aan het eind van de citytrip eindelijk zo ver was dat we de metro zouden nemen naar zijn thuisadres, zei een kleine nuchtere duivel(in) in mijn hoofd “nee, dit wil ik niet”. Ik zag het niet voor me : postvatten voor een huis in de hoop een glimp op te vangen van de man die ik al vaker op het podium mocht bewonderen. Opeens leek me dat allemaal zo puberaal. Iets dat ik 20 jaar geleden niet overwogen zou hebben, ging ik nu toch doen? Te gek voor woorden.  Ik nam afscheid van mijn reisgenoot die dit absoluut niet leuk vond en ging die dag mijn eigen weg.

To be, to be, free again, zong ik luidop toen ik National Portrait Galery in het zonnetje passeerde. Het was mijn uitweg terug naar het eigen ik.  Heerlijk over de Mall slenteren om heel onverwacht voor Clarence House te belanden dat toevallig deze maand voor publiek open is. Wat een cadeau.  Er was nog net één plaatsje vrij voor de rondleiding. Ze hadden duidelijk op mij gewacht. Ik kreeg een geweldige inkijk in de residentie van the Duchess of Cornwall en genoot van de hilarische verhalen van de gids van dienst.

Soms is het niet evident om voor jezelf te kiezen, maar het is wel een aanrader.  Ik zit nog maar in de eerste lessen van de cursus maar het bevalt me. Waarschijnlijk ga ik het schooljaar wel afmaken. Zin in. 

Beste Mijnheer Wauters,

’t Is de laatste keer, zeg ik elke keer, maar ik wil het weer, ik heb het nodig, geef me nog meer. Je verwoord prima waarover het gaat als ik je voor m’n lens krijg. Er mag geen camera of fototoestel in de buurt komen of je zet je er klaar voor. Daarom is het zo’n uitdaging om je in een onbewaakt moment te kunnen fotograferen.

Je maakt een beter fotograaf van mij. Je legt de lat hoog en ik probeer er telkens in mee te gaan. Van alle artiesten zitten er de meeste foto’s van jou in mijn portfolio. Ik probeer die fictieve brug op te stellen en daarop halverwege te komen. Geen angst verder kom ik niet. De waardering en het respect is te groot om in jouw bewegingsvrijheid binnen te dringen. Die kleine afstand is prima, zowel voor jou als voor mij.

Want ook jij hebt je verdriet en je dagelijkse beslommeringen. De nood van je kinderen aan een blije en gelukkige papa. Maar het mag ook al eens ietsje minder beste kerel. Je hoeft niet altijd sterk en groot te zijn. Laat wat ruimte zodat je ook voor jezelf wat eigenheid kan creëren zodat het hoofdje wat minder vol wordt. Let niet iedere keer op elke stap die je zet maar durf ook eens onbevangen je eigen ik te laten zien. Of vind je het misschien niet kunnen? Wil je het gordijn niet echt laten vallen? Het is jouw keuze natuurlijk maar weet dat het niet onmogelijk is.

Het is een drukke zomer en er zoemt zoveel rond je heen. Iedereen wil wel wat van je want je bent nog steeds de absolute nummer één. Weet dat het verder in de rij ook goed vertoeven is. Het hoeft niet allemaal stralend en glanzend. Het leven is ver van een afwasmiddelreclame.

We zien mekaar snel weer en weet dat ik je afstandsbehoefte altijd zal respecteren. Aan jezelf ken je de halve wereld en ook ik voel met het beste met die figuurlijke anderhalve meter aan ruimte tussen ons. Toch kan ik het niet nalaten om je te bedanken voor het deurtje dat je soms op een kier laat. De sprekende foto’s zijn hiervan een regelrecht bewijs.

Tot gauw voor een volgende Wauters versus Goris

Herman Van Veen ziet Antwerpen graag. Bij iedere nieuwe tournee kiest hij steevast voor de Arenberg Schouwburg. 

Net daarom is het zo bizar, dat ik nog nooit een voorstelling van hem zag. 

Gisteren kreeg ik door Concertnews de kans om dit als genodigde te doen. 

Als ik Kleine meid op je kinderfiets hoor, dan krijg ik het steeds warm en koud tegelijk. Dat lied pakt me iedere keer weer.

Ik zie de foto van het beeld dat hij beschrijft gewoon voor me. Keer op keer. 

Dus ja, ik was heel benieuwd wat deze Nederlander (leeftijdsgenoot van mijn pa) me zou brengen. 

De voorstelling begint en de rust die Herman uitstraalt, dwaalt als het ware door de zaal. Je voelt je veilig in je eigen cocon, die hij in alle eenvoud voor je ter beschikking stelt. Het afwisselen van zang, muziek en tekst is zo prachtig in mekaar gestoken dat het als een geheel aan je voorbij speelt. Je staat even buiten de wereld en laat je met alle gemak meevoeren in zijn fantasie. 

Een woordenkunstenaar, een acrobaat, een muzikant, een imitator en zoveel meer. Ik vraag me zeker af of ik in het verleden al zo'n complete artiest aan het werk zag. Er zijn flarden die sowieso blijven hangen. Woorden of zinspelingen die je mee naar huis neemt en die je niet meer loslaten. 

Het deel voor de pauze lag me meer dan het tweede deel. Dit is een persoonlijke voorkeur natuurlijk. Het geheel zit gewoon prima in mekaar. Zelfs van de presentatie van de bis nummers maakt hij iets bijzonder. Hoe creatief kan je zijn? Hoeveel talent kan je meegekregen hebben bij je geboorte? Het spoort me enkel aan om m'n eigen talenten weer intenser te gaan gebruiken. 

Hoed af voor Mijnheer Van Veen uit Utrecht. 

Ken je die mop van de vijf Vlaamse leeuwen en één Waalse haan? Flauw, ik weet het wel maar de perfecte voorzet voor een Waalse goalgetter als Czernia die zeker het punt zou verzilverd hebben. Zou hebben, nee hij deed het gewoon.

 Een Waalse avond, dat was het wel. En dan heb ik het niet enkel over eurosong. Mijn Waalse vriend Alex (niet verwarren met Axel) liet samen met zijn Vlaamse vriend Bob zijn eerste klasse voetbalploeg in een veilige haven binnenvaren. Dit klinkt als muziek in mijn oren. Ik ben al jaren fan van Alex en zal deze koppige Waal ook altijd in m’n hart blijven dragen. Wat de muziek betreft, daar gaat het zeker een andere kant op.

 Misschien ben ik niet echt objectief. Ik had al een boon voor Udo Mechels toen hij kandidaat was bij X-factor. Daarna kreeg ik de kans om hem een heel klein beetje beter te leren kennen. Een geweldig persoon en daarbovenop perfect tweetalig. Niet iemand die Frans spreekt zoals ikzelf en het overgrote deel van Vlaanderen maar iemand die twee van onze drie landstalen echt beheerst. En nog zijn we niet bij de muziek.

 Of jullie nog geduld moeten hebben tot het hoofdstuk muziek zich aanbied? Ik vrees van niet, want het gaat hier helemaal niet over muziek. Gisterenavond zagen we een staaltje van broedermoord. Als je het scenario aan Jan Verheyen gaf, zou je denken dat hij er een loopje mee nam, maar het is de echte realiteit. In een wedstrijd die alternerend door de Vlaamse en Waalse landshelft wordt georganiseerd werd gisteren onder het instemmend oog van mens en Vlaming een Waalse deelnemer tot koning gekroond. Vlaanderen op z’n best.

 Moeten de Vlaamse artiesten zich in vraag gaan stellen als een Waalse kandidaat zich voor de Vlaamse beurt als winnaar uitroept? Nee absoluut niet. Want dit was geen wedstrijd. Dit was een schertsvertoning avant la lettre. Een 100% van de vakjury, de meeste smsen van het publiek. Krijg je dit echt nog verkocht? Blijkbaar wel. Want we hebben waarschijnlijk massaal gekeken. Ja hoor, ook ik.

Het is een echte aanfluiting voor al de Vlaamse Artiesten die aan de weg timmeren om hun broodwinning te verzekeren. Begrijp me niet verkeerd, dit is geen verwijt naar onze Waalse vriend, maar wel aan alle zelfuitgeroepen muziekminnende experten die echt geen moer geven om een Vlaams Artiest.

Dit gaat niet enkel om onze vriend Mechels maar ook over de vier andere kandidaten die nooit een kans hadden. De wedstrijd wordt overbodig. Geef gewoon een leuke show op tv en geef eerlijk toe dat de winnaar reeds bekend is.

Gaat Axel potten breken in “Shopenhagen”? Wellicht niet en daar kan zijn dansende Isabelle geen punt aan veranderen. Alex deed dat wel, in Vlaanderen, waar hij al lang eentje van ons is. Dit gezegd zijnde , hoe ist? Alles goed! 

I’ve lost the friend that I needed  losing, found others on the way… (*)

Het gebeurt wel vaker dat mensen op een bepaald moment je pad kruisen ,  een tijdje met je meelopen en dat dan toch vrij snel de splitsing der wegen volgt en je elk een andere richting kiest. Soms komt het onverwacht, soms kondigt het zich al weken, maanden of reeds jaren aan.
Je deelt samen een bepaald gedachtegoed en op een bepaald moment houdt het gewoon op.
Het leven is kiezen en de hoofdzaak is dat je voor jezelf blijft kiezen.

Het is moeilijk om rechttoe/rechtaan te zeggen : het hoeft niet meer voor mij. Vaak blijft de vriendschap nog wat aansudderen of doormodderen.  De beslissing is al gevallen maar, god wat is het moeilijk om dit onder woorden te brengen. Mensen doen mekaar daardoor vaak meer ellende aan dan nodig is. Helemaal triest wordt het als er verwijten beginnen vallen.  Als de koek op is, is het tijd om afscheid te nemen en door te gaan.

Aan wie ligt het?  Dat is een moeilijke.  Mensen denken soms dat dingen vanzelfsprekend zijn en vaak liggen kleine ergernissen aan de basis. Wil ik zo wel verder in deze vriendschap?  Het is me een aantal keer overkomen dat ik een hele tijd de frustraties van vrienden aanhoor en met goede bedoelingen mijn adviezen voor het grijpen leg. Op een bepaald moment zijn de problemen aan de andere kant opgelost en daalt er een stilte over de vriendschap neer. Nu zou ik dit niet echt een vriendschap durven noemen. Mensen hebben een andere uitweg gevonden en de nood is niet meer aan de man (vrouw) om de aanhoorder ook even te bedanken en de vriendschap verder te laten groeien .  Hierin heb ik echt geleerd om voor mezelf te kiezen en afstand te nemen.  Vaak bloeit de vermeende vriendschap dan ook dood en blijft er enkel een verre kennis over.  Als je luisterend oor gewaardeerd wordt, heeft de vriendschap genoeg water en voedsel om dieper en sterker te groeien.

Maar ook zelf verander en groei je als mens zodat vriendschappen die al jaren meegaan, plots niet meer in je leefwereld passen . Tenslotte liegt ook onderstaande liedjestitel er ook niet om . Du kriagst immer nur die Freund, die du verdienst (**)

Het is triest maar vaak al te waar dat je goede bedoelingen misbruikt worden. Die vriend die jarenlang met je op citytrip ging, blijkt je gewoon al die tijd als makkelijk vervoersmiddel gebruikt te hebben. De vriendschapswortel zit totaal niet diep en je wordt te kijken gezet als een kleuter.  Klinkt je dit bekend in de oren? Dan geef ik je één goede raad : maak er niet te veel woorden aan vuil maar maak hier zo snel mogelijk een einde aan. Kies voor jezelf en maak plaats voor al die fijne mensen die het wel goed met je voorhebben. Schoon schip maken, toch?

(*)          Ronan Keating – Caledonia

(**)       Rainhard Fendrich – Die Freundschaft

Het jaar loopt weer op z’n einde en er zijn zoveel fijne dingen om op terug te kijken. Count your blessings, zeggen ze wel eens en sinds een paar jaar doe ik dat ook effectief. Dit jaar ging ik weer aan de slag. Ik kwam in een hele fijne groep mensen terecht, zo anders dan ik in het verleden gewoon was. Een kantoor vol met positieve mensen, het doet je echt enorm goed. De waardering was er weer. Ze vinden het gewoon fijn om mij in hun groep te hebben en dat geeft het zelfvertrouwen toch een boost. 

Ik heb er lang over gedaan, om de negativisme van de vorige werkgever los te laten. Maar goed, voorbij is voorbij en ik kan ondertussen ook alle contacten met die gezondheidsfirma loslaten. Het voelt als een bevrijding.

Een nieuwe titel mag ik onder m’n naam zetten : huisfotograaf. Het nieuwe album van David Vandyck bracht een aantal cd voorstellingen met zich mee en daar heb ik echt mijn hartje kunnen ophalen. Kaartjes volgeschoten en heel tevreden over m’n werk. Dit resulteerde in een samenwerking voor het nieuwe blad : magazine David 2 bevat heel veel van mijn hand, zowel fotowerk als schrijfwerk. Ik kreeg zijn vertrouwen om deze kans te grijpen en dat deed ik met beide handen. Het is mooi dat zowel hij als ik van onze hobby dat ietsje meer kunnen maken wat wil zeggen dat de inzet meer dan 100% is. We zitten op een rollercoaster in iets wat we vooraf niet voor mogelijk hebben gehouden. Zo zie je maar : what you believe is true.

Ook het afgelopen jaar stonden er weer wat internationale concertjes op het programma. Ik mocht Sting vanop een eerste maar strontnatte rij zien in Tienen en voor Ronan reden we net de grens over voor jawel, weer die eerste rij.
Boeken verslinden was er ook dit jaar weer bij. Iets meer dan 60 werken passeerden de revue met als uitschieter Zoveel Hemels Boven De Zevende, voor mij toch echt wel mijn boek van het jaar.

We kijken ook alvast even vooruit. Net na de jaarwisseling gaat het naar Michael Bublé. Volgende week reeds starten we met 3 x 50, een project waarbij 50 fotografen gedurende 50 weken met een 50 mm lens op pad gaan. Iedere week dus een foto inleveren wat wil zeggen dat de NIkon altijd paraat moet zijn.

Twee werkvakanties liggen alvast (wat een straf) eentje naar de zon en eentje naar de sneeuw. Privé ga ik een oud collega in Istanbul bezoeken en staat ook UK weer op het programma.

Ik ben een gelukkig mens, ik geef dat gewoon toe.

Als ik en m’n dierbaren gezond mogen blijven dan is er niks meer wat ik mezelf kan wensen. Enkel doorgaan op dit elan en vooral doen wat het hart me ingeeft.

Het is zo simpel en toch had ik daar bijna een halve eeuw voor nodig om dit te beseffen. Het is nooit te laat….

Ze was mijn schoolmaatje, ze wordt mijn politieke chef.

Het klinkt een beetje hard maar dat is het in werkelijkheid absoluut niet.Zo mooi om te zien hoe mensen het maken in het leven.Hoe iemand als jong volwassene al een bepaalde drive heeft en hoe die iemand toekomstgericht ook haar stempel kan/mag drukken.

Ze was altijd enorm creatief en enorm gedreven. Ik herinner me de lessen verbale expressie waarin ze zonder schroom de hoofdrol op zich nam. Niet om haantje de voorste  te zijn maar gewoon omdat dat haar ding was.Improviseren was haar van moeder natuur meegegeven en we lagen meermaals in een deuk met rollende tranen over de wangen als ze in haal element was.De lessen Frans waren voor leraar Maurice een hel. De speelvogel werd losgelaten omdat de taal voor haar kinderspel was. Opgevoed in een meertalig milieu voelde ze zich als een vis in het water in de taalvakken. Fysica en scheikunde waren voor ons allebei een ander paar mouwen. Ik denk spontaan aan de wet van Galileo die erin gedramd werd maar waarbij we allebei de mist ingingen op het examen toen we naar de wet van de zwaartekracht werden gevraagd.

Twee jaar was ik haar klasgenootje en reeds toen zag je een glimp van wat ze nu geworden is. Door wie ze is, waar ze voor staat en omdat ze steeds haar eigen koers vaart.

Ik las ergens "'t stad is van A", .... "A"wel dat is de nagel op de kop zie. De madame van Turnhout komt eraan. Respect Astrid. 

Tja, het is voor mij nog altijd zo onwezenlijk, die gast uit de wijk.Die jongen die voor sommige onder ons (ik noem geen namen) niet interessant genoeg was om mee te spelen. Die jongen werd een topacteur.

Vind je dat? Absoluut.Laat ze maar Matthias Schoenaerts bewierroken (en weer noem ik geen namen). Ik doe niet mee. Dit is ‘m, dit is Vlaanderens grootste acteur.

 De film is ook een andere manier bekijken waard. Natuurlijk kennen we ondertussen allemaal het verhaal van Het Vonnis maar er zit ook een prachtige structuur achter met schitterende shots. Verheyen maakt veel gebruik van een welbepaald camerastandpunt. De camera neemt boven het personage of de situatie plaats.  Het geeft ons een overzicht, iets wat ons gerust stelt. Is dat ook niet zo in het leven “an sich”? We zijn op ons gemak als we het overzicht bewaren.De sterkste scènes vond ik het woonkamerconflict tussen Lomme en De Bouw. De stiltes waren het boeiends, het kijken, zonder woorden, ongelofelijk sterk.Ik deel daarin de mening van een vriend uit de showbizz (zou ik een naam noemen? nee toch maar niet) die echt dweept met Chris Lomme. Wat speelt ze sterk in deze film. Een dame met het metier in haar DNA, zoveel is zeker. Ook onwaarschijnlijk sterk met een mede-acteur van het Schorvoort-kalieber.Ook het opeten van de sandwich samen met de strafpleiter werd heerlijk in beeld gebracht. Zoveel dingen tussen de lijnen, zoveel dingen ongezegd maar toch zo duidelijk. Ook zoveel tijd aan de kijker om er zijn eigen idee over te vormen. Als het ware een stuk kladblad in de kant voor je eigen verhaallijn.

Dus ja, het is een aanrader. Een absolute aanrader en dit niet enkel naar Vlaamsche normen.

Er werd me een depri gevoel voorspeld (zonder een naam te noemen) maar nee, dat had ik niet. Het gaf me energie om ook weer verder te gaan met m’n eigen project. Ik zie alvast situaties voor me die ik zelf nog moet schrijven maar ik weet nu dat ik er meer dan ooit aan toe ben. Het loopt beslist niet zo’n vaart maar in mijn gedachten heb ik ook al een acteur in het achterhoofd of kan ik beter zeggen in de moestuin.

Laat ‘m rustig nog wat ouder worden, ook ik heb nog de tijd.