Bijlagen:
Belgen.jpg (50.6 KB)   

Bijlagen:
AM1.jpg (25.1 KB)   

En appliquant à la lettre le programme de la N-VA, le gouvernement fédéral deviendrait un vaisseau fantôme

M.Bu.

Mis en ligne le 28/08/2010

28-08-2010, 18:10 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

26-08-2010, 02:43 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

09-08-2010, 18:10 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

BANAAL NATIONALISME

Men kan de opmars van de N-VA en van Bart De Wever betreuren. Maar meer betreurenswaardig is het dat geen enkele partij ten gronde de contradicties en onwaarheden die in zijn Vlaams-nationalistisch discours verscholen gaan, fundamenteel in vraag stelt. Daarmee dedouaneren ze een nationalisme, dat eigenlijk banaal – want inhoudsloos – is.

De nationalisten, die het voortdurend – en dit gedurende jaren – hadden over over de onwettigheid van de verkiezingen indien BHV niet gesplitst was, hebben er zelf niet alleen aan deelgenomen maar zullen ze ook nog goedkeuren in het Parlement. En dat is maar één contradictie. Wat te denken van het feit dat men nu hoort dat “de Franstaligen”, nu een staatshervorming moeten aanvaarden. Zoniet zorgen ze voor het einde van België. Beschuldigde N-VA de anderen niet van “bangmakerij”? Maar, meer nog, moet de andere taalgroep – maar ook de alle Belgen die geen verdere defederaliseringen wensen –  “kiezen” tussen de afbraak of ... de sloop? Wat met de Grondwet waarin ingeschreven staat dat een staatshervorming maar kan wanneer men in beide taalgroepen een meerderheid vindt? Daardoor is het perfect legaal om een staatshervorming te wijzigen. Of geldt de Grondwet enkel maar om dingen te lezen die er niet instaan, zoals de splitsing van een kiesarrondissement of een kroonprins die geen uitspraken mag doen?

Nog een flagrante contradictie. De traditionele partijen, die nu al 20 jaar het radicale nationalisme van het Vlaams Blok – later Vlaams Belang – bestreden hebben en elke deelname, zelfs op lokaal vlak en met deze partij plechtig geweigerd hebben om samen een beleid uit te stippelen (“cordon sanitaire”), staan bijna allemaal te springen om met de radicale nationalisten van de N-VA te regeren. De N-VA is niet tegen de “Walen”, maar weigert er wel mee in een democratisch staatsverband mee samen te leven. Het adagium is nu dat we een communautair akkoord vooral niet mogen blokkeren, want dat is “spelen met vuur”. Dit akkoord zal erop gericht zijn om de Belgische federatie verder te ontmantelen en dus, meer nog dan vandaag, de solidariteit en de democratische dialoog over verscheidene thema’s tussen de vertegenwoordigers van verschillende taalgroepen in ons land op te heffen.

Wie zich hiertegen verzet is een querulant en een polemist. De toekomst is aan de splitsers en moet een homogene gemeenschap creëeren. Welnu, deze retoriek is een afspiegeling van de paradox die in de basisideologie van het Vlaams Belang schuilgaat. Wie pleit voor multiculturaliteit, krijgt steevast de volle laag van de partij die staat voor gesloten grenzen, een streng uitwijzingsbeleid en uitgesproken opvattingen heeft over mensen die toevallig tot een andere godsdienst behoren. Wie pleit tegen de multiculturaliteit enz. is een “goede Vlaming” en staat voor een homogene samenleving. De verzoeners zijn dus multiculturele ruziestokers, diegenen die zich tegen het kosmopolitisme keren zijn voor een vreedzame samenleving. Of, naar de N-VA vertaald, de federalisten en unitaristen zijn de stugge blokkeerders, de splitsers brengen harmonie.

De N-VA pleit voor confederalisme als een tussenstap naar een onafhankelijk Vlaanderen. Mooi. Nochtans is een confederatie een bond van onafhankelijke staten die zelf beslissen wat ze nog samen doen. Anders gezegd, de oprichting van een confederatie is pas mogelijk binnen een post-secessionistisch scenario. Je kan dus niet én voor confederalisme én tegen Vlaamse onafhankelijkheid zijn. Dat geen enkele partij wijst op deze evidente tegenstelling is normaal: OPEN VLD en CD&V pleiten zelf voor confederalisme. Sommige Franstalige partijen spreken van een semantische discussie. SP.A en Groen! roeien met de nationalistische stroom mee.

Volgende contradictie. De N-VA pleit voor het overhevelen van bevoegdheden van de federale staat naar de deelstaten. Dat is in een confederaal model natuurlijk onmogelijk, omdat de onafhankelijke lidstaten daar zelf – als ze dat willen – bevoegdheden overdragen naar het confederale niveau. Niemand die het tegenspreekt. Dat is natuurlijk ook moeilijk, daar elke partij in min of meerdere mate een voorstander is van regionaliseringen en communautariseringen. Inspiratie voor deze taalgebonden defederaliseringen zullen ze echter niet vinden in een liberaal, socialistisch of ecologistisch discours, maar enkel in het nationalisme. De N-VA stelt voorts dat het probleem in België bij de structuren en niet bij de mensen – ook niet bij de politici – ligt. Dat is toch een verbijsterende stelling, want uitgerekend de Volksunie, waarvan de N-VA een “opvolger” is, heeft deze federale structuren mee gewild, mee uitgetekend en mee gestemd. Dit is ook een onware stelling. Want ook al werken de Belgische structuren – op z’n zachtst gezegd – niet optimaal, met politici die denken aan het algemeen belang kan men zelfs een zo ingewikkeld, duur, inefficiënt en ondemocratisch systeem als het onze doen werken.

Dat brengt ons bij het ander thema. België, zo de N-VA, is de optelsom van twee democratieën en dus geen democratie. België kan dus beter verdwijnen volgens de partij. Als België geen democratie is, wat is het dan wel? We hebben nog geen lid van de partij horen stellen dat we in een dictatuur leven, noch in een autocratie, noch in een totalitair regime. Wel is het zo dat de Belgische democratie onvolmaakt is. Terecht kan men zich de vraag stellen of dit niet in grote mate het gevolg is van nationalistische agitatie. Zo zijn alle parlementaire partijen op taalbasis ingedeeld, gelden in het parlement bijzondere meerderheden, alarmbelprocedures e.d.m. Welnu, deze mechanismen zijn de wil geweest van zowel francofone als Vlaamse nationalisten en regionalisten. Diezelfde nationalisten weigeren een Brabantse of een nationale kieskring – elementen die België democratischer zouden maken. Ze willen, integendeel, de enige meertalige (en dus democratische) kieskring in België splitsen. Ze willen meer bevoegdheden splitsen, zodat er nog meer samenwerkingsakkoorden en overlegcomités (die niet door een gekozen parlement kunnen gecontroleerd worden) ontstaan.

Vraag is dan of een confederaal systeem België wel democratischer en efficiënter zal maken. Daarvoor is het nodig om te kijken naar de eigenschappen van een confederatie. Een confederatie kent allereerst geen Grondwet, maar wordt gevestigd door een verdrag dat onder het internationale recht valt. Zodoende worden de Belgen die vandaag in dezelfde staat wonen in twee of meer afzonderlijke staten ondergebracht. Zij zullen zich niet langer verhouden als burgers van dezelfde staat, maar wel als inwoners van twee staten. De diplomatieke relatie tussen “Vlaanderen” en “Wallonië” wordt derhalve geïnstitutionaliseerd. Dat brengt mee dat het overleg tussen staten, het aantal overlegcomités enz. exponentieel – en parallel met het democratisch deficit – zal stijgen.

Een confederatie bestaat bovendien in Belgische context altijd uit drie delen – de gewesten of de gemeenschappen. Dus ook al raken “Vlaanderen” en “Wallonië” het in diplomatieke onderhandelingen over alles eens, dan kan de kleinste deelstaat alles blokkeren. De nationalisten beseffen dit wel, vandaar ook hun voorstel om Brussel onder co-bestuur van de twee grote gemeenschappen te brengen. Op Brussels vlak wil de N-VA dus enerzijds een soort samenwerkingsfederalisme invoeren voor alle materies, waarvan ze zelf zeggen dat het op Belgisch niveau onmogelijk is.

Anderzijds – en geheel in tegenspraak hiermee – willen de nationalisten alle bevoegdheden op Brussels niveau centraliseren (o.m. door één politiezone te creëeren, door de macht van de gemeentebesturen uit te hollen enz.). Dat doen ze, naar eigen zeggen, om de versnippering tegen te gaan. Niet alleen is dit een flagrante contradictie met hun confederaal verhaal, het is – meer nog – onlogisch, gelet op het feit dat de N-VA zich tegen unitarisme op Belgisch niveau – waar de bevoegdheden nog méér versnipperd zijn – kant.  Hoe dan ook, een confederaal systeem verhoogt de inefficiëntie en het democratisch gehalte van het beleid, hoewel de N-VA die – zo zegt de partij – wil wegwerken.

De N-VA pleit, geheel in die lijn, in zijn programma voor een afschaffing van de Senaat en voor een onrechtstreekse verkiezing – door de deelstaten – van de Kamer. Dat is een regelrechte terugkeer naar het getrapt kiesstelsel van het Ancien Régime. En dat voor een partij die de monarchie geregeld vergelijkt met een instelling uit dit bestel (parlementen ontstonden overigens in de middeleeuwen) ! Geen enkele partij of journalist kaartte dit aan.De N-VA pleit ook voor solidariteit. Maar welke solidariteit? Citaat: “Maak (...) komaf met transfers die het tegenovergestelde effect hebben op tewerkstelling en economische groei, begin met solidariteit die Wallonië opnieuw doet geloven in zichzelf”. (N-VA programma, p. 66). Deze “solidariteit” zal blijkbaar niet plaatsvinden tussen personen, maar wel tussen lidstaten in een statenbond. Daarbij geldt dan dat de rijkere lidstaat ten allen tijde de “solidariteit” eenzijdig kan opschorten.  Wat normaal geregeld wordt in een democratisch verkozen parlement, moet voor de N-VA gebeuren door vrijblijvende gesprekken tussen verscheidene uitvoerende machten. Dit is de triomf van het diplomatieke op het democratische denken, iets wat men op Europees niveau trouwens zoveel mogelijk probeert weg te werken. 

In veel van het discours van de N-VA zit een determinisme verscholen. Voor Bart De Wever is de Belgische natie al honderd jaar aan het uiteenvallen. Daarbij definieert hij niet precies wat een natie is. Wel horen we dat Nederlands- en Franstaligen een andere “publieke cultuur” hebben, andere dagbladen lezen, andere beleidsvisies hebben enz. Wat de “Vlaamse” (“Waalse”) kijk op milieu, mobiliteit, sociale zekerheid enz. is, vernemen we er niet bij. Zijn daar geen tegenstellingen tussen bijvoorbeeld socialisten enerzijds en liberalen anderzijds? Lazen de Belgen in 1900 dezelfde dagbladen? Lezen de Zwitsers vandaag dezelfde kranten?

Andere nationalisten zeggen dat België geen natie is, maar een artificiële creatie uit de 19^de eeuw (“Vlamingen en Walen leven gedwongen samen”). In 1830 leunden de Belgische patriotten, aldus de Vlaams-nationalistische historiografie, “aan bij Frankrijk”. Het “huwelijk” moet volgens hen dus ontbonden worden. Eerste vaststelling: België is ouder dan 1830 en bestaat als protonatie al minstens sedert de 16^de eeuw. Net zoals Duitsland ouder is dan 1870 en Frankrijk ouder dan de Franse revolutie. Van een statenbond ontwikkelde België zich naar de eenheidssstaat van 1830. Het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Nederland, de V.S.A, Zwitserland enz. maakten gelijkaardige processen van staatsvorming door. Als de nationalisten het uiteenvallen van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden in 1830 betreuren, dan is het vreemd dat ze de Nederlanden nog verder willen versnipperen. Voorts zijn alle staten kunstmatig. Regio’s als Vlaanderen en Wallonië zijn nog véél kunstmatiger dan België (ze zijn er een neocreatie van), idem zo voor de Europese Unie. Wie zich tegen het “kunstmatige” België richt, moet a fortiori de E.U. verwerpen, temeer daar die 26 talen en zelfs drie alfabetten telt. Tenslotte nog volgende bedenking: de huidige Vlaamse Beweging, waarvan het anti-belgicisme de kern is, is tijdens de Eerste Wereldoorlog ontstaan. Het is de Duitse bezetter die een Vlaams-nationale beweging heeft geschapen om het economisch sterke België te destabiliseren ten voordele van Duitsland. Het kleine groepje flaminganten dat aan de oorsprong van het hedendaagse Vlaams-nationalisme lag, deed heel wat meer dan “aanleunen” bij Duitsland...

29-06-2010, 21:54 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/1119351/2010/06/14/Analyse-Walter-Pauli-Zij-konden-hem-niet-temmen.dhtml

Analyse Walter Pauli: Zij konden hem niet temmen

Deze verkiezing stond in de sterren geschreven. Vlaanderen was steeds voller van nationalisme, van particularisme, van zichzelf. Het was stilaan zwanger van de N-VA en Bart De Wever. Het kind moest alleen gebaard worden  

[...] Misschien wordt het onderhand tijd om hoofd- van bijzaak te onderscheiden.

Zou het niet kunnen dat N-VA won omdat zowel het kleine verhaal als het grote verhaal klopten? Het kleine, dat is de waan van de dag en alles wat daarmee samenhangt aan korte en verre actualiteit. Het kleine verhaal bestaat ook uit de persoonlijke en reeds vaak besproken successtory van Bart De Wever, de impasse van de voorbije drie jaar, waar het achteraf gezien niet eens onlogisch was dat de kiezer het bord eens stevig zou afvegen.

We hebben er zelf toch zo ongenadig op ingehakt: die drie onwezenlijke jaren, met reeksen informateurs en formateurs, koninklijk verkenners en onderhandelaars, zetelende en demissionaire premiers, Laken dat voortdurend zijn antwoord in beraad moet houden om dan veel te vaak toch het ontslag te aanvaarden, en stunts zoals Wilfried Martens, of all people, die in de donkerste decemberdagen als het ware vanuit het verleden naar Brussel kwam gereden om de kwajongens weer bij de les te krijgen. Het was allemaal allesbehalve business as usual, het was surrealistisch, ongewoon, ongehoord, en vaak ook ongemanierd - de chaos van de Fortiskwestie, of het geknoei rond B-H-V. Wie herinnert zich die joelende beelden nog van de Kamercommissie waar een Vlaamse meerderheid eenzijdig de splitsing van de kieskring stemde. En toen kwam er niets.

En dan waren er die knappe CD&V'ers nog, die bléven roepen dat de verkiezingen 'ongrondwettelijk' waren, wat alleen maar bijdroeg aan het imbroglio. En dan zag men, een dag voor de verkiezingen, die dwaze Michel Doomst in Het Laatste Nieuws verklaren dat hij "blijft gaan voor de onderhandelde staatshervorming", en "roepen aan de kant lost niets op". Zei een kerel die vier jaar lang aan de kant stond te roepen. Maar als de naam 'Michel Doomst' valt, mag men zeker zijn: dit is het kleine verhaal.

[...]

Het grote verhaal is er een van maatschappelijk discours, over jaren, zelfs over decennia. En dat leert dat deze verkiezing misschien wel in de sterren geschreven stond. Vlaanderen was steeds voller van het nationalisme, van het particularisme, van zichzelf. Vlaanderen was stilaan zwanger van de N-VA en Bart De Wever. Het kind moest alleen gebaard worden. Na drie jaar door Leterme opgewekte weeën is dat dus gelukt.

Sinds de jaren negentig stond er geen maat meer op de 'Vlaamsheid' van de meeste traditionele, zogezegd 'staatsdragende' partijen. Daarvoor is geen verhaal dat alleen in termen van 'schuld' te begrijpen is: op tijd en stond was er in het parlement een Franstalig blok dat de kunst van het tergen zeer goed beheerste. Het zijn haast vergeten beelden, een Jef Sleeckx, toen nog SP-kamerlid, die bij de regeringscrisis in 1991 in volle assemblee begint te tieren tegen de PS, die door haar treiterige behandeling van het wapenexportdossier zelfs de meest unitaristische socialisten 'over de rooie kregen'. Of wie herinnert zich nog halfweg de jaren negentig VLD'er Rik Daems (nu partner van PS-politica Sophie Pécreaux), die ook al in volle kamer een homerische twist aanging met PS-fractieleider Claude Eerdekens, die zo laatdunkend was geweest over Vlaanderen en zelfs België, dat Daems riep: "En als je wil vertrekken (naar Frankrijk, wp) ga dan!"

Dat beeld werd zelden of nooit gecorrigeerd door warme optredens van Vlamingen en Franstaligen zelf. Integendeel. Al dan niet moedwillig gezochte wrijvingen, het discours van splitsing, meningsverschillen en pesterijen: het was vaste prik. Voorbeelden te over, lukraak gekozen uit een overvolle mand. Luc Van den Brande (CD&V), destijds minister-president van Vlaanderen, wenste voor het Eurosongfestival de Vlaamse kandidaat geluk, niet de Belgische. Diezelfde Luc Van den Brande liet zijn hond op tv knagen op een plastieken haan - heel Wallonië zag er zijn coq in.Of denk aan de door de Franstaligen zo gehate rondzendbrief-Peeters, die is dus niet door een of andere VB'er of N-VA'er opgesteld. Die komt van een sp.a'er die bij zijn afscheid aan het Vlaams parlement applaus kreeg van het VB.

Een van de opvolgers van Leo Peeters als Vlaams minister van Binnenlandse Zaken was Marino Keulen, een Open Vld'er van de gematigde soort. Behalve als het over 'de rand' ging, en de Franstaligen. Dan 'pakte' Keulen ineens de hele Vlaamse regering in Vlaams- of beter anti-francofone gezindheid. En de andere coalitiepartners, CD&V en sp.a, lieten hem doen. Net zoals sp.a-voorzitter Johan Vande Lanotte in 2005 tijdens de cruciale onderhandelingen van de staatshervorming zoals die toen voorlag, toegaf aan zijn Spiritpartner Geert Lambert. De staatshervorming onder Verhofstadt blokkeerde door een njet vanuit het progressieve kartel, wat leidde tot de blokkering van de laatste jaren. Geert Lambert militeert vandaag bij Groen!

En zo zijn er nog honderden voorbeelden. Soms begrijpelijk: sp.a'er Steve Stevaert en Open Vld'er Bart Somers die zich samen ergeren aan het Brusselse egoïsme rond de nachtvluchten, waardoor DHL op Zaventem verdween. Soms belachelijk: de Vilvoordse sp.a'er Hans Bonte die goedpraatte dat gemeentebesturen afspraakjes maken met privéaannemers om Franstaligen niet toe te laten in hun nieuwbouw), of de bekrompen pesterij waarmee dat mensen 'een duurzame band' met hun gemeente moeten aantonen.

Als je jarenlang met je allen covers zingt van dezelfde band, moet je nadien niet klagen dat de oorspronkelijke auteurs van wat in de loop de jaren ware classics werden, ineens zelf de hitparade aanvoeren. Dat is N-VA overkomen, en De Wever en co. hebben er zelf ook aan gewerkt, natuurlijk. Want ook al liggen de kaarten goed, je moet je troef natuurlijk nog juist uitspelen. Iedereen dacht dat de Volksunie dood en begraven was, omdat het project van die partij zo goed als voltooid was. En nadien voeren ze allen het VU-discours. En tonen ze in de praktijk nog eens aan dat dit land zo moeilijk werkt. De VU was dood, de andere partijen hebben de partij weer tot leven gewekt. En Bart De Wever heeft dankbaar gebruikgemaakt van die verrijzenis, van dat mogen ontwaken uit een toch niet zo onomkeerbare coma.

Erbij zijn

In die zin waren de verkiezingen van 2004 of 2007 reeds voortekenen van 2010: met 'Vlaamse kartels' die piekten tot bijna 30 procent, met in 2007 nog een VB van bijna 25 procent, en toen al een LDD die over de kiesdrempel van 5 procent ging. Die versnipperde maar zo aanwezige stemmen heeft Bart De Wever met zijn magistrale campagne allemaal gebald. En, te zien aan de scores van sp.a en Open Vld, en zeker van CD&V, kon hij bij de klassieke partijen best nog stemmen afkrabben.

Het was dus veeleer pathetisch dat in die partijen nog een beetje een positieve boodschap werd opgehangen. Bij CD&V ging men voor het eerst in zijn geschiedenis door de benedengrens van 20 procent. Natuurlijk neemt men zich voor om straks terug te keren op oude oorlogssterkte. Net zoals de CD&V, toen nog als CVP, in 1981 hoopte terug te keren toen men voor het eerst onder de grens van de 40 procent zakte, en in 1991 ook kraakte door de grens van 30 procent. Telkens nam men zich snel terug te komen. Op het intermezzo 2004-2007 na, bleek dat in de praktijk wat terugkrabbelen.

Alexander De Croo spreekt zichzelf en zijn achterban moed in "dat men min of meer heeft standgehouden". Wat is dat, 'standhouden' op het historisch slechtste resultaat dat de Vlaamse liberalen ooit neerzetten sinds Omer Vanaudenhove in 1965 zijn partij op de kaart zette. Dat geldt ook voor Caroline Gennez. Wie enig historisch inzicht heeft, beseft dat de sp.a niet weg raakt van zijn historische bodemkoers, maar die verkiezing na verkiezing bevestigt. Toch zat Gennez zichtbaar te glunderen. De wetenschap van 'erbij te zijn' is blijkbaar een bijzonder weeë balsem voor een in werkelijkheid andermaal gematrakkeerde partij.

[...]

 
Walter Pauli

Politiek commentator

18-06-2010, 01:37 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

1		Vlaams Belang				152		549		1,81%		3,34%		-1,53%
	3		Lijst Dedecker				38		90		0,45%		0,55%		-0,10%
	4		Open Vld				377		1.119		4,49%		6,81%		-2,32%
	5		PS				893		2.685		10,64%		16,34%		-5,70%
	6		MR				2.374		4.884		28,28%		29,72%		-1,45%
	7		FN				58		333		0,69%		2,03%		-1,34%
	8		CDH				680		1.524		8,10%		9,28%		-1,18%
	9		CD&V				277		-		3,30%		-		-
	10		sp.a				185		-		2,20%		-		-
	11		N-VA				588		-		7,00%		-		-
	12		ecolo				1.348		2.688		16,06%		16,36%		-0,30%
	14		R.W.F.				53		212		0,63%		1,29%		-0,66%
	16		PTB+PVDA+				45		64		0,54%		0,39%		0,15%
	18		FRONT DES GAUCHES				74		-		0,88%		-		-
	22		Parti Populaire				253		-		3,01%		-		-
	24		WALLONIE D'ABORD				91		-		1,08%		-		-
	25		PROBRUXSEL				140		-		1,67%		-		-
	26		BELG.UNIE				374		-		4,46%		-		-
	27		EGALITE				25		-		0,30%		-		-
	28		PIRATE PARTY				37

15-06-2010, 02:15 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

http://opinie.deredactie.be/2010/06/14/n-va-hoe-het-groeide/#comment-32981

N-VA: hoe het groeide

We schrijven lente 2002.
Het was één van de eerste keren dat ik het op tv mocht komen uitleggen. En het was ook één van de eerste tv-optredens van Bart De Wever. We zaten samen in het debatprogramma ‘Trommels en Trompetten’ van Marc Reynebeau op Canvas. Het thema was nationalisme. We waren daar beiden academisch mee bezig – beiden werkten we aan een doctoraat, hij aan de KUL, ik aan de UA – en we hadden er elk een duidelijk andere visie op.

De hand van Bart De Wever

Enkele maanden eerder was de N-VA boven de doopvont gehouden als de Vlaams-radicale en rechtse opvolger van de Volksunie. Het boegbeeld van die partij was Geert Bourgeois, maar op de achtergrond speelde Bart De Wever al een belangrijke rol, vooral op inhoudelijk vlak, want hij was één van de mensen die de pen had vastgehouden van het partijprogramma.

Het was mij eerder al eens opgevallen, maar tijdens die uitzending merkte ik het zeer duidelijk: De Wever was, behalve een intellectueel, ook een politiek talent. Een uitstekende debater vooral. Hij zat er in die uitzending weliswaar wat ongemakkelijk bij (net als ik), maar zijn verhaal was glashelder. En vooral rationeel. Ik herinner mij nog goed dat hij zich toen al met kracht verzette tegen het beeld van de romantische Vlaams-nationalist die in korte broek op de Groeningenkouter met een Vlaamse vlag staat te zwaaien.

Niet het traditionele verhaal

Hij vertelde niet het traditionele Vlaams-nationalistische verhaal, dat toen nog vaak de boventoon voerde. Dat klassieke verhaal baseert de noodzaak aan meer Vlaamse autonomie vooral op het bestaan van een Vlaamse natie, een Vlaams volk, een Vlaamse identiteit, een Vlaamse cultuur. Het discours van een Luc Vandenbrande, Vlaams minister-president voor CD&V tijdens de jaren 1990, viel daar bijvoorbeeld nog onder. Telkens men hem vroeg wat die Vlaamse identiteit precies inhield stond hij met zijn mond vol tanden, maar ze was wel de dwingende reden voor een grote staatshervorming.

Bart De Wever zal je – alleszins en public – nooit de Vlaamse autonomie horen verdedigen vanuit het bestaan van een Vlaamse, natie, cultuur of volk. De Wever had van in het begin door dat je in de huidige maatschappelijke context met zo’n verhaal geen levensvatbare partij meer uitbouwt. Toen al bracht hij het verhaal van de twee democratieën in één land.

Voor een deel is dat natuurlijk een rationalisering van een vooral emotionele overtuiging. Want laat er geen onduidelijkheid over bestaan: De Wever was en is een nationalist, een harde nationalist zelfs. Hij gaat nog steeds jaarlijks naar het Vlaams-nationaal Zangfeest. Maar hij weet perfect hoe in te spelen op de veranderde maatschappelijke context.

Geen intellectueel onderbouwd antwoord

Sommigen, vooral aan Franstalige kant, maken de fout om niet goed naar dat discours te luisteren en er ook echt een intellectueel onderbouwd antwoord op te geven. Dat zag ik vorige week weer mooi geïllustreerd tijdens het debat tussen De Wever en Louis Michel, dat De Standaard en Le Soir hadden georganiseerd in de AB. Michel stelde teleur. Hij was zeer scherp tegenover De Wever, maar viel hem enkel aan op zijn nationalisme, dat met alle mogelijke negatieve eigenschappen werd beladen (het hoogtepunt was toen hij De Wever verweet een ‘solitude triste’ te vertegenwoordigen). Natuurlijk kan je in een debat benadrukken dat zich achter het rationele discours van De Wever een nationalist bevindt en dat nationalisme nefaste trekken heeft. Maar als je reactie daarbij blijft, blijf je natuurlijk steken in intentieprocessen en ga je het debat ten gronde niet aan, waardoor je alleen preekt voor de overtuigden.

Dat was deels ook het probleem met de aanvallen op De Wever vanuit Vlaamse partijen tijdens deze campagne. Het bleef vaak steken in de beschuldiging: u bent voor separatisme. Geen onterechte opmerking, maar tegelijk bestreed men niet de fundamentele argumenten en visie van De Wever. Toppunt daarvan was de Open VLD die erin slaagde zich op communautair vlak als een N-VA-light te presenteren en mee te gaan in de strategie van De Wever door plots de juridische fictie van het ‘confederalisme’ te omarmen. Zelfs Groen!, dat ten gronde wellicht de visie op federalisme heeft die het meest tegengesteld is aan die van N-VA, durfde die niet te ontplooien, durfde dat debat ten gronde niet aan en bleef steken in het verhaal dat het verschil met N-VA en anderen was dat zij wél goede contacten hadden met hun zusterpartij, Ecolo. Geen onbelangrijk argument, maar nu niet meteen een duidelijke uitgewerkte visie op staatshervorming.

De lente van 2002

Maar terug naar de lente van 2002. Wat ik toen niet kon vermoeden was dat Bart De Wever ooit de populairste politicus in Vlaanderen zou worden. Want zijn discours – hoewel het volgens mij ook toen al een heel aantal onrealistische en soms simplistische elementen bevatte – was duidelijk intellectualistisch. Je moest al redelijk goed op de hoogte zijn van de politieke situatie om hem te kunnen volgen. Natuurlijk paste hij zijn discours toen ook al wel aan het publiek aan. En Marc Reynebeau en Canvas leenden zich veel meer tot een intellectualistisch discours dan een lokale partijbijeenkomst.

Maar de N-VA speelde dat intellectualistische, serieuze toen ook echt uit. Het was de tijd van Steve Stevaert, van de leuke meisjes en jongens van paars. En van de tv-formats die hen op het lijf geschreven waren. Het soort tv-formats die met name Siegfried Bracke op de openbare omroep had geïntroduceerd en verdedigde. De N-VA verzette zich daartegen. Met name Geert Bourgeois had er een broertje aan dood. De partij stelde ooit aan de andere partijen een soort deontologische code voor, waarbij politici zich zouden engageren om niet aan spelletjesprogramma’s deel te nemen.

Ik had toen niet kunnen vermoeden dat Bart De Wever enkele jaren later wereldbekend in Vlaanderen zou worden dankzij het tv-spelletje ‘De Slimste Mens ter Wereld’ of dat hij op de cover van P-magazine zou prijken met zijn hand op de frêle schouder van Miss België. En nog minder dat Siegfried Bracke voor de N-VA een lijst zou trekken.

Het discours werd sloganesker

Het discours van De Wever werd ook gaandeweg veel minder intellectualistisch, het kreeg meer uitgesproken anti-establishment en populistische kantjes. En het werd meer sloganesk. En tegelijk minder radicaal-communautair, minder separatistisch. Een duidelijke evolutie, een ‘bocht’ zo u wil, in het profiel en discours van de N-VA die ondertussen de Lijst De Wever werd. Zo slaagde De Wever erin om het hele rechtse spectrum van de Vlaamse politieke kaart te hertekenen en zowel kiezers van christelijk centrum-rechts, liberaal rechts, populistisch rechts en extreem-rechts aan te spreken. Het laatste jaar zag je dat steeds meer aankomen. Ik zag hem ook evolueren telkens ik hem tijdens die jaren tegenkwam.

Maar in 2002 had ik niet kunnen vermoeden dat ik De Wever acht jaar later op een lente-ochtend zou terugzien in de studio’s van Radio 2 in Antwerpen om daar zijn tsunami-overwinning bij de federale verkiezingen te becommentariëren. De Wever zelf ook niet.

Dave Sinardet

15-06-2010, 01:33 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Men heeft ons – de Belgische burgers – vaak gezegd dat het Belgische federalisme een goede zaak is. Zij die gefundeerde kritiek gaven op dit systeem werden en worden niet gehoord. Het uitgangspunt van het federalisme, zoals we dat sedert 1970, maar vooral sedert 1980, kennen is dat “Vlamingen” en “Walen” verschillende noden hebben, omdat beide “volksgemeenschappen” anders zouden zijn. Het is een leugen (en zelfs indien het een waarheid zou zijn rechtvaardigt het niet de opdeling van een meertalige democratie; wie geen verschillen wil, moet maar kiezen voor een dictatuur). Het is een onwaarheid, maar ze is ons verteld. Het terrein waarop deze noden verschillend zouden zijn, werd steeds uitgebreid: cultuur, media, toerisme, huisvesting, openbare werken, gezinsbeleid, economie, landbouw, wapenhandel, buitenlandse handel, milieu, sport, de gemeente- en provinciewet, ontwikkelingssamenwerking, mobiliteit enz.

Een taalgrens die zoveel functies accumuleert wordt een staatsgrens. Is dit onlogisch? Ja, omdat taal en al deze bevoegdheden natuurlijk los van elkaar staan. Anderzijds: nee, niet in dit huidige systeem. Het federalisme is immers in het leven geroepen om twee zgn. “volksgemeenschappen” autonomie te geven. Wie de deur openzet naar het splitsen van niet-taalgebonden bevoegdheden, zet de deur open naar een splitsing van het land. Er is immers geen enkele reden – in deze “federalistische logica” – waarom onderwijs wél en de sociale zekerheid niet moeten gesplitst worden. Net als er geen enkele reden is – nog volgens deze logica – waarom buitenlandse handel wél, maar buitenlandse zaken niét gesplitst moeten worden. Elke splitsing roept bovendien een nieuwe dynamiek in het leven: splits de preventieve gezondheidszorg en men zal om een splitsing van de curatieve vragen, splits wegenwerken en men vraagt de overheveling van de wegcode. Splits de economie en men vraagt de splitsing van het werkgelegenheidsbeleid. Splits de provincie Brabant en men vraagt de splitsing van BHV.

Met de beste wil hebben verscheidene organisaties en mensen na de invoering van het Belgische federalisme gezegd dat we dat federalisme moesten hervormen. Ze zegden – en herhalen – dat we niet achteruit kunnen. Daarbij gaan ze natuurlijk voorbij aan de elementaire logica: dat elke herfederalisering die zij vragen ook een terugkeer naar het verleden is. Daarbij noemen ze provinciaal federalisme een terugkeer naar het verleden, hoewel België nooit zo’n systeem kende.

Ze zeggen dat we de federale en de deelstatelijke overheden moeten versterken. De deelstatelijke overheden moeten dus ook versterkt worden, hetgeen een verzwakking van het federale niveau impliceert. Dit zeggen “Belgische federalisten” er niet bij.

Ze pleiten voor federalisme, met een federale kieskring. Mooi. 15 Parlementsleden, gekozen door alle Belgen, i.e. 10% van de Kamer.

Vragen:

- Gaan deze 15 mensen zich dissident opstellen tov. hun partij bij de volgende communautaire crisis?

- Gaat een nationale kieskring, waarvan bij voorbaat is vastgelegd dat er 9 Nederlandstaligen en 6 Franstaligen zetelen – quid met de Duitstaligen? – verhinderen dat extreme nationalisten, die genoeg hebben aan voldoende stemmen in hun taalgebied, verkozen worden?

- Wat is de waarde van zulk een kieskring, die internationaal maar bestaat zolang er een koninkrijk België bestaat tegenover een territoriale link (BHV) die gemeenschapsoverstijgend is?

Ik zie dat velen zich nestelen in het comfort dat de grote partijen hun bieden. Het is hun goed recht. Zij moeten wel weten dat alle partijen – in het noorden en in het zuiden van het land – een onafhankelijk “Vlaanderen” of “Wallonië” willen – of het principe ervan aanvaard hebben –, al dan niet ingebed in een zwakke Belgische statenbond. Voorlopig hebben enkel de “Vlaamse” “socialisten”, het CDH en de groenen dit confederalisme nog niet openlijk beleden. Ook zij zullen België niet rechthouden, dat hebben ze bij meerdere staatshervormingen in het verleden al op afdoende wijze aangetoond. Wederom de vraag: is dit onlogisch? Ja, omdat de stromingen universalistisch zijn en in principe tegen nationalistisch geïnspireerde splitsingen zouden moeten afwijzen. Anderzijds: nee, want de partijen zijn op taalbasis ingericht en gedragen zich dus als nationale “Vlaamse” of “Franstalige” partijen.

Het betoog van de Belgische “federalisten” is door de feiten achterhaald. Zullen zij morgen ook zeggen dat men zich niet te rigide moet opstellen tegenover het confederalisme (i.e. het separatisme) omdat men toch niet terug naar het verleden kan?

En nu zijn we, met dank aan het Belgisch federalisme en vooral met de dragers ervan die hun mond maar niet kunnen houden over “Vlaanderen” en “Wallonië” aanbeland in een situatie waarin partijen die openlijk separatistisch zijn – punt 1 van die éne partij die iedereen zogezegd bestrijdt – binnenkort door 35 à 45% van het “Vlaamse” electoraat ondersteund worden. Niet dat deze mensen onafhankelijkheid willen (dat wil slechts 10 à 20% van de Belgen), maar ze verzetten zich er ook (voorlopig) niet tegen, net omdàt het Vlaams-nationalistische discours in élke “Vlaamse” partij aanwezig is, omdatnationalisme de basis is van onze staatsstructuur en “gewoon” is geworden. Partijen die een “statenbond” – OPEN VLD noemt dat een “samenwerking van drie KMO’s” ... zo denkt men daar dus over het Koninkrijk België – ondersteunen krijgen de rest en 20-25% gaan naar zogezegd federalistische partijen ter linkerzijde, waarvan het zogezegd gematigde Groen! Samen met SLP (= ex-Volksunie) één partij vormt.

Ik kan me maar één voorbeeld van zo’n verkiezing voor de geest halen: die van August Borms in 1928.

08-06-2010, 04:55 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

CONFEDERALISME IN 15 VRAGEN EN ANTWOORDEN

De evolutie naar een “confederaal België”, wat houdt dat eigenlijk in? Worden we daar met zijn allen beter van? Gaat het om een loutere aanpassing – of vervolmaking – van het systeem dat we vandaag kennen of is er meer aan de hand? Is het nu separatisme of net het tegendeel ervan, een tussen- of een eindstation of nog iets anders? Vijftien vragen, ter reflectie aangeboden.

1) Wat betekent “confederalisme” ?

Confederalisme is een unie van twee of meerdere onafhankelijke staten, die zelf – door middel van een internationaal verdrag – beslissen wat ze samen doen.

2) Is er een verschil tussen federalisme en confederalisme ?

Zeer zeker. De twee hebben niets met elkaar te maken. Federalisme (een bondsstaat) betekent dat je één staat hebt met meerdere wetgevers. In België gaat zijn die wetgevende machten het federale Parlement en de parlementen van de gewesten en de gemeenschappen. De gewesten en de gemeenschappen zijn echter onderdelen van de federale staat. Zij oefenen slechts bevoegdheden uit die hen door het federaal Parlement toegekend worden.

In een confederaal systeem (een statenbond) wordt deze logica omgedraaid: de lidstaten van de confederatie delegeren door een internationaal verdrag (zie punt 1) bevoegdheden naar de confederale overheid. In een federatie stemt een democratisch verkozen federaal parlement wetten. In een confederatie ligt de macht bij de lidstaten van de confederatie die akkoorden sluiten. Daardoor vertoont de confederatie een onderhandeld en diplomatiek karakter, in tegenstelling tot de federatie waarbinnen volksvertegenwoordigers verantwoording verantwoording verschuldigd zijn aan de hele natie. Deze tegenstelling tussen diplomatiek overleg en democratische verantwoordelijkheid maken beiden stelsels niet alleen verschillend. Meer nog, ze zijn elkaars tegengestelden. De bewering als zou confederalisme een “doorgedreven vorm van separatisme zijn” is onwaar.

3) Is er een verband tussen confederalisme en separatisme?

Aangezien een confederatie enkel maar tot stand kan komen na een internationaal verdrag tussen twee onafhankelijke landen, veronderstelt dit het bestaan van deze entiteiten. In de Belgische praktijk komt dit op het volgende neer: de Belgische federatie dient eerst ontbonden te worden in twee of meerdere delen, bv. Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Vervolgens kunnen die nieuwe en onafhankelijke staten een verdrag afsluiten, waarin ze vastleggen welke bevoegdheden ze op confederaal vlak willen uitoefenen.

Schematisch kan dit als volgt weergegeven worden:

FEDERAAL BELGIË => ONAFHANKELIJK VLAANDEREN, WALLONIË, BRUSSEL => BELGISCHE STATENBOND

Zodoende impliceert confederalisme niet alleen separatisme – want dat is nodig om tot onafhankelijke staten te komen – het is er zelfs een doorgedreven vorm van.

4) Wat is het wezenlijke verschil tussen confederalisme en separatisme?

In wezen is er geen verschil. Een separatist (of een independist) streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen (Wallonië). Een confederalist ook, maar die biedt na de onafhankelijkheid nog een samenwerkingsverdrag aan.

Men kan dus niet voor confederalisme en tegen separatisme (onafhankelijkheid) zijn.

5) Vertoont het confederalisme nog andere kenmerken?

Ja.

(1) In een confederaal model houdt de Belgische staat (en grondwet) op te bestaan. Meer concreet zou in dit scenario België geen staat meer zijn, maar enkel nog een overkoepeling van soevereine lidstaten. Daaruit volgt dat de Belgische nationaliteit ophoudt met bestaan en er enkel nog “Vlamingen” en “Walen” zouden zijn.

(2) In een confederaal model wordt het Belgische parlement niet meer rechtstreeks verkozen, maar duiden de leden van de lidstaten aan wie er in de confederale “Raad” zetelt. Zo’n getrapt kiessysteem raakte overigens sedert de 18^de eeuw in onbruik. Confederaties bestonden dan ook vooral in het feodale tijdvak.

(3) De confederatie oefent, in de regel, zeer beperkte bevoegdheden uit.

(4) Elke lidstaat heeft op confederaal vlak een eenzijdig vetorecht, wat uiteraard tot voortdurende chantage kan leiden. Wanneer de rijkere lidstaat het niet eens is met de politiek van de armere lidstaat kan zij ermee dreigen de onderhandelde solidariteit (interpersonele solidariteit zoals we die thans in België kennen houdt op te bestaan, het gaat immers om twee of meer verschillende landen) eenzijdig op te blazen. De confederatie is van nature een instabiel model omwille van de permanente diplomatie die een geïnstitutionaliseerd karakter vertoont.

(5) De lidstaten hebben ten allen tijde een eenzijdig uitstaprecht uit de confederatie, hetgeen voortvloeit uit het feit dat ze onafhankelijk zijn.

6) Zijn er op dit moment confederaties?

Neen.

7) Men zegt dat Zwitserland een confederatie is?

Dit hardnekkig misverstand vloeit voort uit de benaming van Zwitserland – Confoederatio Helvetica, Helvetische Confederatie. Deze benaming is slechts een relikwie uit oudere tijden. Sedert 1848 is Zwitserland een confederatie met 26 kantons, vier officiële talen, meertalige openbare diensten en universiteiten, federale partijen, een bicameralisme, een eengemaakte buitenlandse politiek enz. Wie zegt dat Zwitserland een confederatie is, kan ook zeggen dat Noord-Korea – officieel: de democratische volksrepubliek Korea (DPRK) – een democratie is.

8) Zijn er dan voorbeelden van confederaties?

Sedert het einde van de 18^de eeuw zijn er een aantal confederaties geweest. Denken we aan de Verenigde Staten van Amerika, waar de onafhankelijke staten in 1776 een verdrag sloten en zich in 1787 van statenbond tot federatie transformeerden. De Duitse Bond was van 1815 tot 1866 een losse confederatie die alle Duitse vorstendommen (met inbegrip van het huidige Tsjechië, Kroatie en delen van Noord-Italië) omvatte. De Oostenrijks-Duitse oorlog (1866) maakte een einde aan deze structuur. Oostenrijk-Hongarije was na het Ausgleich – verdrag dat om de tien jaar bij goedkeuring van beide lidstaten verlengd moest worden – van 1867-1918 een tweeledige confederatie. Tussen 1958 en 1961 vormden Egypte en Syrië een confederatie (een experiment dat in een oorlog eindigde). Servië-Montenegro vormden van 2003 tot 2006, moment waarop Montenegro zich eenzijdig afscheidde, een confederatie.

9) Men zegt dat België een confederatie “sui generis” kan zijn?

Federalistische systemen verschillen van land tot land, maar hebben altijd één gemeenschappelijk kenmerk – ook in België – het zijn staten waar het federaal parlement de bevoegdheden verdeelt. Confederalistische systemen hebben altijd het gemeenschappelijk kenmerk dat ze uit onafhankelijke staten bestaan. Men kan derhalve nooit een Belgisch confederalisme hebben zonder de Belgische staat als rechtsentiteit op te heffen. Kortom, een confederatie ‘sui generis’ is een onwaarheid.

10) Kan art. 35 van de Grondwet België dan niet omvormen tot een confederatie?

Artikel 35 van de Belgische Grondwet stipuleert: “De federale overheid is slechts bevoegd voor de aangelegenheden die de Grondwet en de wetten, krachtens de Grondwet zelf uitgevaardigd, haar uitdrukkelijk toekennen. De gemeenschappen of de gewesten zijn, ieder wat hem betreft, bevoegd voor de overige aangelegenheden onder de voorwaarden en op de wijze bepaald door de wet. Deze wet moet worden aangenomen met de meerderheid bepaald in artikel 4, laatste lid. (i.e. een wet, aangenomen met de meerderheid van de stemmen in elke taalgroep van elke Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elke taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja-stemmen in beide taalgroepen twee derden van de uitgebrachte stemmen bereikt.).”

Deze grondwetswijziging kan er dus slechts komen indien ze door beide Kamers (= Constituante) bekrachtigd is en wanneer art. 35 ter herziening vatbaar verklaard wordt (hetgeen nu niet gebeurde, behoudens men alsnog de procedure van de Grondwet, via art. 195 – wel ter herziening vatbaar verklaard – zal herzien, hetgeen het Parlement toelaat om elk artikel te veranderen). De Constituante brengt hoe dan ook in het geval van de invulling van art. 35 een grondwetswijziging aan. Een confederatie heeft geen Grondwet, wordt niet door een constituante bevoegd, heeft nood aan onafhankelijke entiteiten enz. Anders gezegd, art. 35 van de Belgische Grondwet kan België uiteraard niet omvormen tot een confederatie.

11) Hoe kan men dan komen tot een confederaal systeem?

Door een eenzijdige of onderhandelde opdoeking van de Belgische staat en (derhalve van de) Grondwet (hetgeen op zich al een constitutionele onmogelijkheid is, gelet op art. 91 van de Grondwet, 2^de lid en art. 187 van de Grondwet, alsook van de grondwettelijke decreten van november 1830).

De facto rest enkel nog de mogelijkheid om niet alleen buiten het grondwettelijk kader te treden en zelfs dit grondwettelijk kader op te heffen.

12) Kan een volgende staatshervorming die naar confederalisme leidt dan geen “eindstation” zijn?

Deze bewering is gratuit en manifest onwaar en wel omwille van volgende redenen:

1)       Confederalisme impliceert een staatsvorming, geen staatshervorming.

2)     Zelfs al zou confederalisme een eindpunt zijn in de staatshervorming (sic), dan nog: bij elke vorige staatshervorming werd verkondigd dat deze een eindpunt zou vormen ... en dat al 40 jaar lang.

3)      Zelfs al zou een confederale staatshervorming (sic) mogelijk zijn – quod non – dan nog staat het elke lidstaat vrij om zijn eigen weg te gaan; zelfs al zou men de invulling van artikel 35 omschrijven als “confederalisme” – hetgeen baarlijke nonsens is – dan nog kan art. 35 altijd opnieuw worden gewijzigd, behoudens men de grondwet onwijzigbaar maakt (wat uiteraard de facto onmogelijk is).

13) Allemaal goed en wel, maar uiteindelijk is het toch een spel met termen niet, we zeggen dan wel confederalisme, maar eigenlijk bedoelen we een “doorgedreven federalisme”?

Wie dat bedoelt moet het ook in die woorden zeggen en de term “confederalisme” laten vallen. Zoniet is hij (of zij) óf een secessionist óf schotelt hij (of zij) de kiezers moedwillig onwaarheden voor.

14) Federalisme, confederalisme: komt het uiteindelijk niet op de inhoud aan?

Een inhoud kan pas gegeven worden als men weet waarover men spreekt. Een confederatie betekent dat er één land bestaat, een confederatie betekent dat we spreken over twee of meerdere landen. Zo simpel is het.

15) Is het huidige federalisme dan niet onwerkbaar?

Elk systeem is maar werkbaar in die mate dat men over de politieke wil beschikt om het te doen werken. Het slechtste staatsbestel is werkbaar wanneer politici van goede wil het doen werken.

Dit gezegd zijnde is het ironisch om te moeten vaststellen dat diegenen die ons eerst het federalisme wilde opleggen – waarvan Gaston Eyskens in zijn mémoires zei dat het bij een referendum door de grote meerderheid van de Belgen zou verworpen worden – nu komen vertellen dat België moet evolueren naar een losse statenbond omdat het systeem dat zij wensten niet werkt.

In de context van de huidige globalisering, van financiële en ecologische catastrofes is het gewoonweg absurd om in een communautair moeras te blijven steken omdat het nationalisme “nu eenmaal” salonfähig is in België. Er zijn gewoonweg veel te veel overheden voor een land met de inwoners van een internationale grootstad. Het wordt hoog tijd om de gewesten en de gemeenschappen, die dragers zijn van het “federalisme” dat in wezen gewoon twee taalgroepen tegen elkaar opzet af te schaffen.

Enkel een meerpolig systeem waarbij het zwaartepunt bij de centrale overheid ligt (minstens zes entiteiten die geen nationalistische aspiraties betonen) biedt stabiliteit.  Wat in Nederland kan, moet ook bij ons mogeljk zijn. Daarvoor moeten natuurlijk wel moedige politici, die denken aan het algemeen belang gevonden worden.

Bruno Yammine

Historicus

Leuven

26 mei 2010

27-05-2010, 04:02 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

ENKELE ONWAARHEDEN ONTMASKERD 

In het debat omtrent de “staatshervorming” heerst er een Babelse spraakverwarring aangaande begrippen en slagzinnen die door “onze” politici bewust in stand gehouden wordt, ten einde de brave burger een rad voor de ogen te draaien. Mogen we zo vrij zijn een paar van deze onwaarheden aan de werkelijkheid te toetsen? 

1) “Er is een grote “staatshervorming” nodig”. Hoe vaak hebben we dàt zinnetje al mogen horen de voorbije jaren? Niet alleen door radicale nationalisten, maar ook – en vooral zelfs – door de zogezegde “traditionele” partijen. Nu zou men onder de term “staatshervorming” kunnen verstaan wat er staat, d.i.: de staat op een dusdanige wijze hervormen of moderniseren opdat ze efficiënter werke. In werkelijkheid is de term “staatshervorming” gewoon Newspeak om niet staatsafbraak te moeten zeggen. Inderdaad is sedert 1970 de Belgische staat verscheidene malen hervormd – gemiddeld één keer om de zeven jaar – waarbij telkens opnieuw bevoegdheden van de centrale overheid naar de (door de particratie in het leven geroepen) deelstaten werden overgeheveld. Het omgekeerde gebeurde nooit. Dit leidde helemaal niet tot een beter bestuur, maar wel tot een inefficiënt en duur doolhof waarbij andere wetten gelden voor wie het ongeluk heeft om in deze of gene taalregio te wonen. Zeggen dat men door de staat nog meer te “hervormen” (sic) de “communautaire problemen” zal oplossen is natuurlijk onzin. Tenzij voor wie gelooft dat je vuur met ... nog meer olie kan blussen¹. (o, en natuurlijk is er wel degelijk een grote staatshervorming mogelijk............ om de gewesten en gemeenschappen af te schaffen wel te verstaan!)

[1] “De Belgische overheid behoort tot de duurste van de wereld, maar in ruil krijgen we te weinig levenskwaliteit terug. Dat concludeert het beurshuis Petercam uit cijfers van de OESO. In zijn rangschikking van efficiënte overheden laat België nog net Italië en Hongarije achter zich, maar het moet zelfs de Grieken laten voorgaan.” (De Morgen, 30 april 2010)... Tja, dat komt ervan met zes regeringen en acht parlementen...

[2] M.E. Storme, geïnterviewd door Jean-Pierre Rondas, radio Klara, 2 januari 2005.

10-05-2010, 03:13 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

BRUSSEL-HALLE-VILVOORDE

10-05-2010, 03:06 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)