13-05-2011, 22:01 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Dit is wel het toppunt. Politici ontbloten de kroon en dus moet de Koning een ceremoniële functie krijgen. Kent de pers dan écht geen schaamte !?

Lintjesdoorknipper

‘Ik teken nooit een besluit om naar nieuwe verkiezingen te gaan.’ Dat zinnetje uit het boek ‘Koning zonder land’ van de Wetstraatjournalisten Steven Samyn (De Morgen) en Martin Buxant (La Libre Belgique) deed gisteren heel wat stof opwaaien. Het is wat koning Albert eind vorig jaar moet hebben gezegd in een gesprek met een van de partijvoorzitters.

Maar waarom die verontwaardiging? Dat de koning en zijn rechterhand Jacques van Ypersele de Strihou te allen prijze nieuwe verkiezingen willen vermijden, is niet zo verwonderlijk. Verkiezingen zouden het koninkrijk België nog meer op zijn grondvesten doen daveren dan het nu al doet. En wie kan het de koning verwijten dat hij zijn troon probeert veilig te stellen?

Daarbij mag de koning juridisch informeren, adviseren, waarschuwen en beïnvloeden. Hij mag zelfs zeggen dat hij iets niet ziet zitten. Wat hij evenwel niet kan, is ‘nee’ zeggen. Want dan hebben we een nieuwe koningskwestie, zoals destijds toen koning Boudewijn ‘nee’ zei tegen de abortuswet. Het is dan ook onwaarschijnlijk dat de koning zich echt voor de sporen zal leggen als het parlement zou beslissen om naar nieuwe verkiezingen te gaan.

Dat hij zoiets heeft laten vallen in een gesprek onder vier ogen, om duidelijk te maken dat er voort moest worden onderhandeld, is wel heel aannemelijk. En dat de koning partij kiest, is ook niet erg, als we het maar niet weten. Maar dat is nu net het probleem: we weten het wel, want de jonge generatie politici veegt haar voeten aan het zogenaamde ‘colloque singulier’ - de geheimhoudingsplicht die geldt voor gesprekken met de koning.

Het mag allemaal bijzonder absurd lijken, maar door aan de grote klok te hangen wat in het paleis wordt gezegd, door de kroon systematisch te ontbloten, weten we welke politieke keuzes de koning maakt. Waardoor hij meteen ook blootgesteld wordt aan kritiek. En dat is bijzonder gevaarlijk, zeker als de koning in Vlaanderen verweten wordt partij te kiezen voor de Franstaligen. En dat is precies wat er is gebeurd, want het is inmiddels wel duidelijk dat het paleis en de Parti Socialiste samen één politieke strijd tegen de Nieuw-Vlaamse Alliantie voeren.

Deze aanslepende politieke crisis is daarom ook een crisis van de constitutionele monarchie aan het worden. Het systeem dat bedacht is om de erfelijke monarchie te verzoenen met een parlementaire monarchie vertoont rot, omdat politici niet langer kunnen zwijgen en de koning betrekken bij hun politieke spelletjes en stratego.

Misschien is al dat theater met de koning echt niet meer van deze tijd, en moeten we naar een nieuw systeem gaan, waarbij de koning en de politiek van elkaar worden losgekoppeld. Een scheiding van staat en koning, waarbij die laatste een puur protocollaire rol gaat spelen. Vive le Roi, de lintjesdoorknipper.

Een - zo mogelijk - nog miserabeler artikel lazen we in KNACK:

06-05-2011, 03:37 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

04-05-2011, 21:51 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Beke praat apart met De Wever en Di Rupo (28 april 2011)

• bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20110428_162&kanaalid=1597
  
• donderdag 28 april 2011, 18u40
• Bron: belga

bron: http://www.lalibre.be/actu/elections-2010/article/657527/la-partie-de-plaisir-continue.html

La partie de plaisir continue (29 april 2011)

M.Bu. et V.d.W.

Mis en ligne le 29/04/2011

Il pleut des coups bas. La scène politique belge ressemble à une séquence d’un mauvais western spaghetti. Certains évoquaient même une espèce de duel qui aurait opposé, mercredi soir, Wouter Beke et Elio Di Rupo. (Dit is dus hetgeen gisteren De Standaard meldde).

Mais que s’est-il donc passé ? Le PS avait demandé que les experts procèdent à toute une série de nouvelles simulations. Ce qui a été fait. Sur cette base, Wouter Beke a présenté aux négociateurs une nouvelle proposition de révision de la loi de financement. Mais celle-ci n’a pas plu à Elio Di Rupo, qui aurait évoqué un malentendu. Wouter Beke se serait écarté ou aurait mal interprété les conclusions du groupe de travail. Ce que conteste le CD&V. Car, pour le PS, quelle que soit la réforme proposée, il faut qu’elle n’aboutisse pas à un appauvrissement de la Wallonie, qu’elle ne permette pas une cogestion de l’IPP et qu’elle maintienne une capacité fiscale suffisante au niveau de l’Etat fédéral. Trois écueils que n’aurait pas évités la proposition de Wouter Beke. Lequel, selon plusieurs participants, aurait exprimé sa déception par rapport à l’attitude du président du PS

Pour aplanir ce malentendu, les deux hommes se sont retrouvés, entre quatre yeux, au siège du PS, jeudi après midi. Avant cela, Elio Di Rupo avait pris soin de réunir les présidents francophones afin d’accorder les violons. Les quatre devraient se revoir une fois encore ce vendredi matin.

Donc, entre Wouter Beke et Elio Di Rupo, les choses se sont apaisées. De nouveaux groupes de travail ont rebalisé le chantier. Et sans crier victoire, il semble que les choses avancent. Un peu. Un tout petit peu. En wederom "gaat het vooruit". Komaan zeg.

De toute manière, Wouter Beke, soutenu par les francophones, ne souhaite pas abandonner sa mission aujourd’hui. Il la prolongera aussi longtemps qu’il aura l’impression de progresser. Fût-ce pour donner tort aux nationalistes qui avaient déposé un ultimatum qui expirera ce week-end. Le rapport qu’il présentera ce vendredi après midi, au Roi, sera bien un rapport intermédiaire.

Cela irrite la N-VA qui, depuis des lustres, a l’impression que l’agonie politique est tirée en longueur. Les nationalistes flamands le répètent à qui veut l’entendre : Bart De Wever est prêt à endosser un rôle moteur dans cette négociation. Reste encore à voir si les partis francophones vont lui offrir cette occasion. "C’est un piège grossier, dit-on déjà dans les rangs francophones , il remettra une note que nous serons obligés de refuser tellement elle sera imbuvable"

Mais que Wouter Beke prolonge (un peu) sa mission ou qu’il refile le témoin à De Wever et/ou Di Rupo, la situation n’en reste pas moins inextricable. Personne n’a envie d’être jugé responsable d’une nouvelle crise dans la crise alors que les agences de notation sont à l’affût et que la situation pourrait dégénérer. "Ce n’est pas le moment de jouer des petits jeux politiciens, convient un négociateur , ni de jeter le pays dans le chaos encore plus profond."

En fait, le bras de fer actuel est bien la maîtrise de l’agenda. Et c’est entre partis flamands que cela se joue. Le CD&V sent bien que la N-VA tente de prolonger la situation actuelle jusqu’aux élections communales : ce serait "bingo" pour Bart De Wever si les élections législatives avaient lieu en même temps que les communales. Pour le CD&V, c’est l’inverse : les démocrates chrétiens flamands veulent éviter toute contagion des communales par les législatives. Si des élections devaient avoir lieu, ils souhaiteraient à la limite qu’elles interviennent sans tarder. Impossible : les quatre partis francophones, de même que les socialistes et les verts flamands s’y opposent. Dans les rangs francophones on estime donc qu’il pourrait y avoir une nouvelle fenêtre d’opportunité pour boucler un accord au cours des prochains mois. L’espoir fait vivre.

ufo-landingen kunnen ook

29-04-2011, 13:47 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

TRANSFERS

In Het Laatste Nieuws van 28 april 2011 (p. 1) lezen we dat de transfers tussen "Vlaanderen" en "Wallonië" volgens de denktank “Vives” liefst dubbel zo hoog zouden liggen dan tot nog toe aangenomen. Dat er transfers bestaan van het rijkere "Vlaanderen" naar het relatief armere "Wallonië" zal niemand ontkennen. Gelijkaardige geldstromen bestaan overigens in alle landen. Vraag is echter wat het doel is van zulke berekeningen. Steeds weer worden twee dezelfde entiteiten tegenover elkaar geplaatst en vergeleken. Zo verkrijgt men telkens opnieuw dramatiseerbare verschillen, er impliciet op gericht om hele bevolkingsgroepen te stigmatiseren. Stel je voor dat er om de haverklap studies zouden verschijnen over de transfers tussen autochtonen en allochtonen, tussen gezonden en zieken, tussen jongeren en ouderen. Terecht zou dit als onetisch ervaard worden.

De reden dat men nooit de geldstromen tussen steden, arrondissementen en provincies – ook en vooral binnen het zogenaamde "Vlaanderen" – berekent, is omdat dit voor nationalisten niet interessant en zelfs contraproductief is. De illusie van de vermeende "Vlaamse" homogeniteit zou weleens doorbroken kunnen worden. Andere bedenking. Indien men werkelijk zo bekommerd zou zijn om verschillen tussen het noorden en het zuiden van België, waarom pleit men dan – zoals “Vives” dat doet – voor een verdere ontrafeling van de Belgische staat? Indien er op sociaal-economisch vlak immers ongelijkheden bestaan tussen de Belgen is er net nood aan méér politieke eenmaking, teneinde de welvaart voor eenieder te vergroten. In die zin is het in vraag stellen van structurele en interpersoonlijke solidariteit de uiting van een beschavingsdeficit. Gelet op gelijkaardige nationaal-egoïstische processen binnen de EU, zou het meertalige België net een positieve voortrekkersrol kunnen en moeten spelen.

29-04-2011, 10:25 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

http://www.lalibre.be/actu/elections-2010/article/654506/la-negociation-est-au-point-mort.html

La négociation est au point mort

V.d.W. et M. Co.

Mis en ligne le 13/04/2011

13-04-2011, 16:47 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

07-04-2011, 18:37 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Dat het unitarisme meer en meer veld wint als alternatief voor het falende taalfederalisme, is geweten. Nieuw is dat nu ook de “federalistische” drukkingsgroep B Plus uitlegt waarom ze het unitarisme verwerpt. Het artikel kreeg zelfs twee bladzijden toebedeeld in het ledenblad B FLASH (lente 2011, p. 1-2). Een teken aan de wand, want iets wat toch zo onbelangrijk is, daar besteed je niet zoveel aandacht aan. In de tekst wordt dat ook toegegeven: “Wij hebben eerbied voor het bestaan van een unitaristische strekking bij de Belgischgezinden, maar dit feit schept een verdeeldheid die de invloed  op de publieke opinie vermindert.” (dit is overigens betwistbaar, in de Vlaamse Beweging zijn er meerdere strekkingen die voortdurend met elkaar in debat gaan)

Ten gronde brengt is het schrijven intellectueel slordig. De auteur (Luc Ryckaert) zet meteen unitarisme en confederalisme op één lijn. “Minder democratisch dan federalisme”, zo heet het. De reden zou zijn dat in een federaal systeem de macht verdeeld is over meerdere niveaus. In een confederatie ook, maar dat ontgaat de schrijver. Zijn unitaristische staten minder democratisch dan eenheidsstaten? Indien ja, dan zouden Venezuela, Bosnië-Hercegovina, Rusland, Soedan, Ethiopië en Pakistan minder democratischer zijn dan Nederland, Noorwegen of Finland. Sta ons toe dat te betwijfelen. “Eventueel is er decentralisatie naar de provincies toe”, zo de auteur, “maar zij blijven ondergeschikte besturen en staan onder een zware voogdij van de nationale staat”. Allereerst hebben unitaire staten niet noodzakelijk “provinciale” onderverdelingen. Bovendien kunnen eenheidsstaten ook sterk gedecentraliseerd zijn. Zo had België in 1830 de karakteristieken van een zeer sterk gedecentraliseerde eenheidsstaat (met zelfs een grote fiscale autonomie voor de gemeenten; art. 162, 6^de lid van de Belgische Grondwet stipuleert nog steeds dat de voogdijoverheid tussenkomt in de provincies als het algemeen belang wordt geschaad of als de wet geschonden wordt, hetgeen bezwaarlijk een “zware voogdij” genoemd kan worden) en is Nederland vandaag een erg gedecentraliseerde eenheidsstaat. Nog Volgens de auteur zijn de taalfederalisten kampioenen van de diversiteit: voor Belgische, Vlaamse en Waalse nationalisten zou enkel de eigen entiteit bestaan en dient de andere te worden afgewezen. Nochtans is een Belgisch unitarist niet per definitie een nationalist, zeker niet als hij streeft naar een meertalig België als deelgebied van een meertalige Europese federatie. Vlaams- en Waals-nationalisten kunnen dit nooit aanvaarden, wat hen ook tot nationalisten maakt. Bovendien zijn de gewesten en gemeenschappen niet zomaar normale deelstaten in een federatie, het zijn deelstaten binnen een federatie, het zijn deelstaten die de ambitie hebben om zelf een staat te worden. Het Brussels hoofdstedelijk gewest heeft daarentegen een tweetalig grondgebied, een tweetalige administratie, een tweetalige regering en een tweetalig parlement. In Brussel zou dus wel kunnen wat op Belgisch niveau niet kan? Dat is volstrekt onlogisch. De provincies zouden ook niet overeenstemmen met sociaal-economische samenwerkingsverbanden die in volle ontwikkeling zijn. Die stoppen misschien aan de taalgrens?

“Overigens is het unitarisme in strijd met de eeuwenlange geschiedenis in onze streken, waarbij de deelgebieden steeds een grote autonomie hadden”, merkt de auteur nog op. Alsof de geschiedenis een argument vormt. Mogen we daarbij opmerken dat in onze geschiedenis de deelgebieden nooit samenvielen met taalgrenzen en dat het net de provincies zijn die – via de Franse departementen – de erfgenamen zijn van deze historische deelgebieden? Nochtans schrijft Ryckaert dat de provincies “vrij kunstmatig” zijn  omdat ze niet “overeenstemmen met de historische deelgebieden”. Dat dat laatste niet klopt, haalden we al aan. Maar men kan toch niet beweren dat de gewesten en gemeenschappen wel overeenstemmen met de historische deelgebieden? Als de provincies kunstmatig zijn – en geen enkele constructie is door God of de natuur gewild – dan zijn de huidige Belgische deelstaten die amper een paar decennia bestaan kunstmatig in het vierde kwadraat. Ook al waren de provincies trouwens kunstmatig, dan nog is dat geen slecht gegeven, integendeel. Deelgebieden moeten een staat onderverdelen omdat er nu eenmaal onderverdelingen nodig zijn en (zelfs) als ze willekeurig zijn is dit net een troef. Benamingen als “Vlaanderen” en “Wallonië” hebben daarentegen een connotatie die etnisch van inslag is en geven de anderstalige het gevoelen niet welkom te zijn. Voor deze anti-universalistische inslag van de toen toekomstige Belgische staatsstructuur waarschuwde Ludo Dierickx al in 1964 (Belgen op de Tweesprong) en later opnieuw in 2002 (Nationalisme onder het mes).

1) Unitarisme is een democratische en niet-nationalistische staatsinrichting

Een ander argument tegen unitarisme zou zijn dat zulk een staatsstructuur een “Vlaamse” dominantie in België meebrengt en een Franstalige in Brussel. Deze veronderstelling vertrekt van de onuitgesproken (nationalistische) premisse dat de Nederlandstalige partijen steeds één mening hebben en die met de macht van het getal zullen opleggen aan heel het land. Dat is natuurlijk onwaar en zelfs al zou dit zo zijn, dan is daar ook een naam voor: democratie. De schrijver spreekt zich uit tegen “een Vlaamse meerderheid in de regering en in het Parlement zonder beschermingsmaatregelen ten gunste van de Franstaligen”. En voor “allerlei N/F-pariteiten [...], bijzondere parlementaire meerderheden, alarmbel…”. Welnu, deze blokkerings- en vetorechten die eigen zijn aan het Belgische federalisme zijn de facto confederale mechanismen, waardoor de twee grote gemeenschappen voortdurend over een wederzijds vetorecht beschikken. Het is net daardoor – en door de ondoorzichtige overlegcomités, niet-amendeerbare samenwerkingsakkoorden, het gebrek aan normenhiërarchie... – dat de democratie in België zo verzwakt is. In de EU probeert men net naar het tegengestelde te streven.

Overigens – en dit terzijde – het zou dan wel kunnen dat de Nederlandstalige Belgen dan wel een meerderheid hebben in de Kamer, dan nog hebben ze provinciaal geen meerderheid. Vijf van de negen historische provincies hebben immers een Franstalige meerderheid. Een systeem van “checks and balances” (met een Senaat die de provincies vertegenwoordigt en een Kamer die de bevolking-als-geheel vertegenwoordigt) brengt hier soelaas. Dit gezegd zijnde, ontsnapt B Plus niet aan het euvel om België door een duale bril te bekijken en op grond daarvan haar “Vlaams-Waalse” conclusies te trekken. Fout is ook de uitleg over de grondslagen van het federalisme (zo wordt de “Vlaamse” eis om een “cultureel” federalisme als een parallel verlopende beweging met de “Waalse” eis voor sociaal-economisch federalisme, waarbij verzwegen wordt dat het “federalisme” het gevolg is van het anti-Belgische streven van een deel van de Vlaamse Beweging tijdens en na WO I, waarbij de Waalse Beweging kon aansluiten). Helemaal fout is de tekst waar het gaat over Brussel. Volgens Ryckaert kan “de Vlaamse minderheid in Brussel alleen [...] overleven met beschermingsmaatregelen die typisch zijn voor een federaal model”. De Nederlandstalige minderheid in Brussel wordt sedert de 19^de eeuw en zeker sedert de taalwetten van de jaren 1930 nochtans grondwettelijk beschermd. Om taalminderheden te beschermen is helemaal geen federalisme nodig.

2) Een nationalistisch federalisme

Volgens de auteur is de benaming “taalfederalisme” – die de B.U.B. aan het Belgisch federalisme geeft (al wil hij dat niet gezegd hebben) – zowel formeel als inhoudelijk onjuist. Formeel, wegens het bestaan van het Brussels gewest. Ryckaert geeft hiermee impliciet toe dat voor 98% van het Belgisch territorium dus wel een taalfederalisme geldt. Bovendien hebben ook de Vlaamse en de Franse gemeenschap (taalgebonden entiteiten) bevoegdheden in het Brussels gewest. Inhoudelijk heeft de auteur ook problemen met deze term: “omdat er naast een Belgische eigenheid ook een Vlaamse, Waalse en Brusselse eigenheid is die verder reikt dan de taal. De media, vele instellingen en de meeste politieke partijen zijn opgedeeld in Vlaamse en Franstalige entiteiten met een eigen inhoud en stijl”. Dat de opdelingen van de politieke partijen een gevolg zijn van het taalnationalisme, en dat de splitsing van vele instellingen – waaronder ook de media – net voortvloeien uit het federalisme, vernemen we er evenwel niet bij. Overigens zijn er tussen de verschillende Nederlandstalige partijen of instellingen ook verschillen in “inhoud en stijl” en bestaat er ook een Duitstalige gemeenschap in België, waarover met geen woord gerept wordt. B Plus verklaart een grote voorstander te zijn van een “Vlaams-Franstalige” samenwerking, maar daar is volgens de organisatie geen “unitair keurslijf” voor nodig. Die laatste term is ontleend aan de nationalistische fraseologie. Een interessante vraag die B Plus zou kunnen beantwoorden is waarom er dan nog bevoegdheden federaal moeten blijven, als als een tussendeelstatelijke samenwerking te verkiezen valt...

Ryckaert analyseert ook het draagvlak voor het unitarisme door een federalistische bril: “Zeker in Vlaanderen is er geen democratisch draagvlak voor unitarisme gezien er volgens recente peilingen slechts 20% unitaristen zijn. In Wallonië en Brussel zijn de unitaristen talrijker”.  Volgens diezelfde peilingen is het unitarisme wel de grootste politieke strekking in België. En dan is er nog de grote groep federalisten, waarvan een deel zeker kan overtuigd worden om voor de unitaristische optie te kiezen, waarbij de huidige deelstaten de gewesten en gemeenschappen vervangen. Dat geen enkele politicus in geen enkel parlement dat ons land “rijk” is, deze stroming die miljoenen Belgen bekoort, verdedigt, stoort de auteur blijkbaar niet. Integendeel wordt er nogal minachtend gedaan over het feit dat “geen enkele politieke partij” het unitarisme verdedigt – behalve dan de PVDA en “twee minipartijtjes” . De naam B.U.B. – nochtans de enige die unitarisme in zijn programma heeft ingeschreven – mag blijkbaar niet genoemd worden. Los van het feit dat deze partijen geen enkele mediatoegang hebben, is het argument dat geen partij een idee zou verdedigen zwak. Als alle partijen morgen een xenofobe houding aannemen, moeten we ons dan maar neerleggen bij het feit dat de kans op verdraagzaamheid misschien wel “eerbaar”, maar niettemin “een intellectuele droom is”? Het unitarisme heeft een slaagkans van 0%, zo wordt in de tekst geopperd. Hoeveel slaagkans dichtten politicologen de val van de Berlijnse muur in 1985 toe?

Is het federalisme werkt overigens ook niet, wel integendeel (zelfs B Plus is tot dat inzicht gekomen: “Het is niet bewezen dat het bestaan van het federale België verzekerd is”). We vernemen wel dat

1)  de voorkeur van vele Franstalige Belgen “mogelijk op een misverstand berust”: “misschien wordt “une Belgique unie” (waar ook federalisten voorstander van zijn) [nota: ook de Volksunie indertijd?] verward met “une Belgique unitaire”. Nochtans waren in de peilingen de vragen erg duidelijk gesteld. Bovendien is het niet noodzakelijk zo dat de federalisten voorstander zijn van “een verenigd België”. Alle Nederlandstalige partijen hebben de resoluties van het Vlaams Parlement (1999) goedgekeurd, die van België een holle schelp maken. Zelfs B Plus schaarde vond de nota Bart De Wever (18.10.10) een goede basis tot onderhandelen, terwijl die nota o.a. de volledige splitsing van justitie, verkeer, kinderbijslagen, brandweer, civiele bescherming, grootstedenbeleid, buitenlandse handel, delen van de gezondheidszorgen, de arbeidsmarkt en tientallen andere bevoegdheden bevatte. Daarbij rijst ook de vraag welke partij vandaag nog een “evenwichtig federalisme” verdedigt. Welnu, sedert 2007 heeft nog geen enkele partij ook maar één herfederalisering op de onderhandelingstafel gelegd. Het zullen niet de geconfederaliseerde partijen zijn die België zullen instandhouden, integendeel.

2) Dat er in de Franstalige media ongeveer nooit uitgelegd zou worden dat unitarisme tot een Vlaamse dominantie in België zou leiden. In de Franstalige – en in de Nederlandstalige – media wordt er helemààl niets uitgelegd over wat unitarisme is, dat is nu net het probleem. Opperen dat de Franstalige Belgen tegen unitarisme zouden zijn omdat dit tot een vermeende “dominantie” van hun ... eigen landgenoten (die het “ongeluk” hebben een andere taal te spreken) zou leiden is wederom een nationalistische constructie. Heeft de invoering van het vrouwenstemrecht ook geleid tot een “dominantie” van vrouwen, omdat er nu eenmaal procentueel meer vrouwen zijn? Moeten we dat dan ook maar terugschroeven?

3) De meerkost van het federalisme

Volgens B Plus houdt het argument dat het federalisme veel kost geen steek. Zeshonderd parlementairen, zestig ministers acht parlementen, zes regeringen met al hun administraties: het is blijkbaar allemaal doodnormaal (en dit terwijl 15% van de Belgen in armoede leven). De tegenargumenten zijn ronduit zwak: 1) Het alternatief zou de beruchte “wafelijzerpolitiek” zijn (alsof één unitarist daar naar streeft). De zgn. wafelijzerpolitiek ontstond overigens pas omdat er (embryonale) gewesten en gemeenschappen in de schoot van de eenheidsstaat afgebakend werden en is derhalve zélf een gevolg van het federalisme (en van het nationalisme) 2) De werkingskosten in geval van separatisme (een unitaire Vlaamse en Waalse staat) zouden vrij klein zijn. Misschien, maar dat scenario zou andere kosten genereren (overname staatsschuld, verlies voor bedrijven door internationale isolering, monetaire en economische instabiliteit, einde Belgisch sociaal model, afbraak welvaartsstaat...). Bovendien zouden de werkingskosten van een onafhankelijk Limburg ook klein zijn, maar daarom is dat scenario nog niet wenselijk. Meer nog, de meerkost van het federalisme is maar één argument tegen het hele systeem. Andere, en even belangrijke argumenten, zijn dat het taalfederalisme ingewikkeld, inefficiënt, onetisch, ondemocratisch, taalracistisch, nationalistisch, destabiliserend, anti-universalistisch, anti-europeanistisch, tijdrovend, discriminerend, asociaal, onlogisch, corrumperend, hyperpolariserend, absurd, gevaarlijk, imago-schadend, ongewenst en gewoonweg onhoudbaar is.

Bplus wil dan maar snoeien in de instellingen die wél werken: de Senaat en de provincies, instellingen die overigens ook onder vuur liggen van de Vlaams- en francofone nationalisten.

4) Provinciaal federalisme: een uitweg?

Volgens Luc Ryckaert promoten “Bepaalde unitaristen promoten een “provinciaal” federalisme.”. Dat begrijpen we niet: unitaristen die federalisme promoten. De auteur vervolgt: “Dat is raar want unitaristen vinden België te klein voor 3 Gewesten en Gemeenschappen, maar plots groot genoeg voor 9, 10 of 11 deelgebieden”. Dat zal wel vreemd zijn, daar unitaristen nu eenmaal geen provinciaal federalisme verdedigen. Overigens is het niet zo dat België “te klein” is voor drie deelgebieden, wel dat een staat niet kan werken met polariserende structuren. Niettemin is een provinciaal federalisme met negen deelgebieden een interessante optie, die in de praktijk weinig zou kunnen verschillen van het provinciale unitarisme (in beide gevallen kan de overheid tussenkomen wanneer bv. het algemeen belang geschaad wordt; ook in het federale Duitsland bestaat een mengvorm, cf. zgn. Rahmengesetzgebung). Gelukkig besluit de schrijver op een positieve en zelfs humoristische noot: “Niet toevallig zijn alle federale landen (...) grote landen”.  En net dat systeem moet een voorbeeld zijn voor het zeer kleine België?

5) Conclusie: de anti-unitaristische argumenten overtuigen niet. “De communautaire verstandhouding bevorderen door de werking van het federale België te verbeteren is niet gemakkelijk...” lezen we ergens in de tekst. Dat de huidige staatsorganisatie van het België een nationalistisch dualisme in zich draagt dat tot een onvermijdelijke polarisering leidt en zelfs tot separatisme, zoals de opeenvolgende staatshervormingen bewijzen, is iets wat unitaristen al decennia zeggen. Als er één ding is waarvoor het federalisme niét gezorgd heeft, dan is het wel communautaire pacificatie. Integendeel.

07-04-2011, 00:46 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

Wouter Beke n’ira peut-être pas au-delà de vendredi

http://www.lalibre.be/actu/elections-2010/article/652858/wouter-beke-n-ira-peut-etre-pas-au-dela-de-vendredi.html

V.d.W. et M. Bu.

Mis en ligne le 05/04/2011

05-04-2011, 17:28 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)