Dit is wel het toppunt. Politici ontbloten de kroon en dus moet de Koning een ceremoniële functie krijgen. Kent de pers dan écht geen schaamte !?

Lintjesdoorknipper

‘Ik teken nooit een besluit om naar nieuwe verkiezingen te gaan.’ Dat zinnetje uit het boek ‘Koning zonder land’ van de Wetstraatjournalisten Steven Samyn (De Morgen) en Martin Buxant (La Libre Belgique) deed gisteren heel wat stof opwaaien. Het is wat koning Albert eind vorig jaar moet hebben gezegd in een gesprek met een van de partijvoorzitters.

Maar waarom die verontwaardiging? Dat de koning en zijn rechterhand Jacques van Ypersele de Strihou te allen prijze nieuwe verkiezingen willen vermijden, is niet zo verwonderlijk. Verkiezingen zouden het koninkrijk België nog meer op zijn grondvesten doen daveren dan het nu al doet. En wie kan het de koning verwijten dat hij zijn troon probeert veilig te stellen?

Daarbij mag de koning juridisch informeren, adviseren, waarschuwen en beïnvloeden. Hij mag zelfs zeggen dat hij iets niet ziet zitten. Wat hij evenwel niet kan, is ‘nee’ zeggen. Want dan hebben we een nieuwe koningskwestie, zoals destijds toen koning Boudewijn ‘nee’ zei tegen de abortuswet. Het is dan ook onwaarschijnlijk dat de koning zich echt voor de sporen zal leggen als het parlement zou beslissen om naar nieuwe verkiezingen te gaan.

Dat hij zoiets heeft laten vallen in een gesprek onder vier ogen, om duidelijk te maken dat er voort moest worden onderhandeld, is wel heel aannemelijk. En dat de koning partij kiest, is ook niet erg, als we het maar niet weten. Maar dat is nu net het probleem: we weten het wel, want de jonge generatie politici veegt haar voeten aan het zogenaamde ‘colloque singulier’ - de geheimhoudingsplicht die geldt voor gesprekken met de koning.

Het mag allemaal bijzonder absurd lijken, maar door aan de grote klok te hangen wat in het paleis wordt gezegd, door de kroon systematisch te ontbloten, weten we welke politieke keuzes de koning maakt. Waardoor hij meteen ook blootgesteld wordt aan kritiek. En dat is bijzonder gevaarlijk, zeker als de koning in Vlaanderen verweten wordt partij te kiezen voor de Franstaligen. En dat is precies wat er is gebeurd, want het is inmiddels wel duidelijk dat het paleis en de Parti Socialiste samen één politieke strijd tegen de Nieuw-Vlaamse Alliantie voeren.

Deze aanslepende politieke crisis is daarom ook een crisis van de constitutionele monarchie aan het worden. Het systeem dat bedacht is om de erfelijke monarchie te verzoenen met een parlementaire monarchie vertoont rot, omdat politici niet langer kunnen zwijgen en de koning betrekken bij hun politieke spelletjes en stratego.

Misschien is al dat theater met de koning echt niet meer van deze tijd, en moeten we naar een nieuw systeem gaan, waarbij de koning en de politiek van elkaar worden losgekoppeld. Een scheiding van staat en koning, waarbij die laatste een puur protocollaire rol gaat spelen. Vive le Roi, de lintjesdoorknipper.

Een - zo mogelijk - nog miserabeler artikel lazen we in KNACK: