Het wordt donker. Ik word bang. Ik zie niks meer. Daar komt een wolf aan. Daar nog één. Ze zijn overal. Ineens komt mijn redder in nood tevoorschijn. Ik zie hem amper staan. Komt dat door de duisternis buiten of door de duisternis in mijn hoofd? De wolven zijn weg. Ik kus hem zacht en dan zie ik het. Hij is het. De man van mijn leven. De man die heel die weg bij me was. Die man die mee over die hindernissen ging. Waarom zag ik het niet eerder? Was ik verblind door de zon? Was de duisternis te groot?

Overal zijn wolven. Wolven zijn overal. We zien ze niet altijd maar we merken het wel. De grote liefde van ons leven vinden, is iets dat iedereen zoekt. Vinden we dat ook? Soms weet je het echt zeker en dan gebeurt er iets onwaarschijnlijk. Er komt iemand tussen of erger. Het leven zit vol verrassingen. Je wordt dagelijks verrast. Wij laten veel toe. Meer dan we zouden moeten toelaten. Pijn in het hart bijvoorbeeld. Waarom doe je dat? Waarom laat je iemand die pijn voelen? Waarom laten wij het toe? Dat zou toch anders moeten zijn. Dan zou het een andere wandeling zijn. Misschien zelfs een trektocht opzoek naar avontuur? Wie weet? Laat gewoon wolven jou niet op eten en vecht er tegen! Je komt jouw wandeling wel door.

Die woorden doen zo'n pijn. "Het zijn mijn vrienden eh!" Mooie vrienden heeft ze. Drie leuke maar toch schijnheilige leugenaars. Ik heb het allemaal gezien. Die kanten van hun maar ze gelooft het niet. Ze komt er ooit wel achter. Ze weet dat ik me gekwetst voel. Toch doet ze niks. Ze stuurt niet. Ze belt niet. Het wordt nog een leuke zomer zo te horen. Ze is zo hard veranderd. 'k Had het nooit verwacht. Had zij gedacht dat ik wenend uit het café zou gaan? Waarschijnlijk niet. Ze wist wel dat ik er niet akkoord mee zou zijn. Ze deed het toch want het zijn haar vrienden.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb haar graag. Ik mis haar. Ik mis onze momenten samen. Komt het goed? Ik weet het niet. Zoveel vragen met twijfelachtige antwoorden. Ik hoop dat ze spoedig zal sturen of bellen. Het maakt niet uit al is het Facetime. Dit moet goed komen. Ik heb haar echt graag. Ik wil haar niet kwijt door haar fout. Ik zet in ieder geval niet de eerste stap. Zij had ons allemaal uitgenodigd. Ze wist hoe ik ging zijn. Toch ging ze door. Ik begrijp het niet. Zoiets doe je toch niet?

Wat zijn vrienden? Zijn het die mensen die van je houden maar toch messen in jouw rug steken? Ik weet echt niet meer wat dat woord betekent. Ik was vroeger alleen door tegenslagen. Nu voelt het aan alsof ik gebroken door het leven moet omdat mensen fouten maken. Ik moet misschien toch mijn eigen weg gaan. De weg die ik alleen kan bewandelen. De weg die ik alleen afleg. Helemaal alleen. Wie heeft vrienden nodig? Ze steken enkel messen in jouw rug. Ik ben het beu om zo door het leven te gaan. Vaarwel 'vrienden'.

Wat als ik aangeworven ben? Ben ik dan tevreden? De hele week weg. Niet zeker of ik mijn opleiding kan doen. Wat moet ik dan doen? Deeltijds en minder loon krijgen? Dacht het niet maar ik heb wel dringend werk nodig. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn gezin. Vroeger ging ik meer weg en nu gaat dat niet meer.

Werk hebben en loon krijgen voor wat je presteert. Zo zalig maar zo fictief voor mij op dit moment. Ik kan er alleen van dromen tot het werkelijkheid wordt. Tot die tijd moet ik blijven zoeken. Blijven proberen en vooral in mijzelf blijven geloven. Geloven dat ik dit kan. Dat ik werk zal hebben en goed werk. 

Het was leeg. Alsof mijn kamer niet bemeubeld was. Een lege ruimte. Ik zat in zak en as. Ik kon alleen aan jou denken. Aan de grootste mislukking van mijn leven. Ik maakte je kapot. Het spijt me zoveel. Ik hield je een laatste keer vast. Je zag me wenen en kon het niet helpen. Het was het hardste dat ik ooit had meegemaakt. Weet dat ik nog steeds zielsveel om je geef. Ik zal altijd aan je denken. Je bent voor altijd in mijn hart en gedachten. Mijn kleine meid. Voor eeuwig en altijd.

Volgend jaar ga ik een grote stap zetten. Ik wou dat je dat kon zien. Dat je kon zien waar ik ging wonen. Waar ik ging leven. Ik hoopte altijd dat ik jou ging meenemen. Niet dus. God sprak anders. Misschien zelfs niet Hij. Het was raar. Eigenlijk enorm raar. Dit was iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Twee maanden later was het zover. Botkanker. Zelfs met een tumor. Hoe kon ik het niet zien? Waarom zag ik het zo laat? Zoveel pijn. Waarom? Omdat jij mijn kleine meid bent. Dat zal je altijd blijven. Hoe dan ook. Ik hou van je.

Als mannen over ons befaamd weegschaal probleempje praten, hebben ze het meestal over vrouwen met overgewicht. Dat is ook wat er ons wordt voorgeschoteld. Soms extreem ondergewicht maar meestal overgewicht. De mensen die streven naar een normaal gewicht komen nooit in beeld. Dat past niet in de maatschappij. Er zijn mensen die heel moeilijk bijkomen. Net zoals ik bijvoorbeeld. "Dat is toch makkelijk? Gewoon veel eten." Dat is een typische reactie. Het werkt gewoon niet. Wat we ook doen, het gaat niet. Ik heb een lange tijd een normaal gewicht gehad maar zit nu terug aan de grens. Nog één kilogram verwijdert van mijn doel. Even doorbijten. Binnen een maand is het toch terug weg.

De boodschap hierin is dat er meer is dan alleen overgewicht en extreem ondergewicht. Namelijk de grens tussen ondergewicht en normaal gewicht. Deze komt amper in beeld. Vandaag ondergewicht, morgen normaal. Vrouwen wees blij met wie je bent. Hoe je eruit ziet. Jij bent wie jij bent. Da's toch zalig. Vindt iemand jou niet mooi door jouw rondingen? Of misschien vindt hij jouw botten toch niet zo aantrekkelijk? Laat hem! Jij bent mooi op jouw eigen manier! Hou jij van salades? Doe maar! Heb je liever hamburgers? Doe maar! Het is jouw leven en niet dat van een ander!