Het is toch wat met die dictators. Die blijven zich, zelfs na méér dan
twintig jaar, aan de macht vast klampen, terwijl je toch zou denken dat ze er
na die vele jaren stilaan genoeg van zouden krijgen. Het is elke dag opnieuw
een helse opgave om zich aan de macht vast te klampen, om de oppositie in de
gaten te houden en tijdig de mond te snoeren, om de bevolking op één of andere
manier te blijven sussen, machtige buitenlandse leiders te vriend houden, de
eigen verworven rijkdommen veilig te stellen.
Ergens geloof ik nochtans nog altijd dat ze er met de beste bedoelingen
en een nobel streven aan begonnen zijn. Dat ze het beste voor hadden met hun
land en hun "onderdanen". Dat ze een
scheve situatie wilden recht trekken. Dat ze, althans in het begin, zelfs niet
eens de bedoeling hadden om langer dan nodig aan de macht te blijven.
Ik geloof dat die mannen (want het zijn inderdaad allemaal mannen, die
dictators) in het begin niet zo wreed en onmenselijk en moorddadig en
nietsontziend waren als ze na verloop van tijd allemaal geworden zijn. Er is iets
aan het concept "macht" wat mensen
radicaal verandert. Het is een virus,
vermoed ik, maar dan eentje dat véél dodelijker is dan het veelbesproken
corona-virus. Al wie een beetje "macht"
verkrijgt, wordt er onherroepelijk door besmet. Je ziet dat al op kleine schaal
(op het werk, en zelfs in de familiale sfeer): zodra iemand macht krijgt over een ander, gaat die
zijn/haar macht misbruiken en probeert hij zijn/haar macht uit te breiden en te
versterken. Niemand lijkt tegen het virus bestand te zijn, zelfs niet de meest
vredelievende en idealistische persoon. En hoe groter de macht, hoe erger het virus toeslaat.
Dat is heel zeker het geval geweest met Paul Kagame in Rwanda, toen hij na de genocide met zijn militie de
macht over nam en de orde en vrede in het geteisterde land hersteld heeft. Maar
we zijn nu méér dan 20 jaar later, en hij zit er nóg. En het is hem
overduidelijk al lang niet meer om zijn land en de bevolking te doen. Het gaat
hem alléén nog om de onmetelijke bodemrijkdommen van zijn land en in de
grensgebieden van Congo, waar hij op tijd en stond gaat plunderen.
En wellicht was dat ook zo met Aleksandr
Loekasjenko, toen die 26 jaar geleden aan de macht kwam in Wit-Rusland. Hij
is zijn ambt als verkozen president begonnen met het vaste voornemen de
alomtegenwoordige corruptie te bestrijden en de opkomst van de "oligarchie" zoals die in andere
voormalige Sovjetrepublieken overal schering en inslag was, in zijn land niet
toe te laten. In principe kon hij maar twee ambtstermijnen als president vol
maken; dat stond zo in de grondwet. Maar hij was ondertussen door het virus besmet, en heeft via een (gearrangeerd)
referendum de grondwet laten aanpassen zodat hij toch kon herkozen worden. Een
trucje dat zijn "vriend" Vladimir
Poetin trouwens dit jaar ook heeft boven gehaald.
En nu is Aleksandr dus nog altijd aan de macht, na frauduleuze
verkiezingen. Hij wordt verdacht van schending van de mensenrechten, en van
verregaande corruptie. Maar geen mens in zijn land die het, tot voor kort,
waagde om daar een opmerking over te maken, want de gevangenis, of erger,
loerde constant om de hoek.
Maar nu lijkt hij zijn greep op het land verloren te hebben. En het
einde van zijn presidentschap is nabij, al weet hij het zelf nog niet. Niet
omwille van de (nooit eerder geziene) protesten en stakingen en betogingen,
maar omdat Vladimir al aan het uitkijken is naar een andere poulain om het land
voor hem onder controle te houden. Het zal wel niet dat brave huisvrouwtje worden
dat naar Litouwen gevlucht is, want Litouwen, dat is de baarlijke duivel. Het
zal vermoedelijk iemand van de "oppositie"
worden die de blik braaf op Rusland gericht houdt. Zo zitten er ondertussen ook
al een aantal in de gevangenissen van Aleksandr.
Misschien wordt het zelfs iemand met veel idealen en goede
bedoelingen. Tot het virus ook hem/haar zal besmetten.
Al wordt het in de media anders vermeld, we hebben het vorige record
van een land-zonder-regering ondertussen al ruim verbroken. De laatste "echte" regering is gevallen op 21
december 2018. Dat is nu (op 30 augustus 2020) dus al 618 dagen geleden. (Het
vorige record bedroeg 541 dagen.)
En er is nog altijd geen uitzicht op een nieuwe regering.
Egbert Lachaert, de man met de eeuwige glimlach, is in stilte bezig
met poging elvendertig. Naar verluidt
zou hij nu toch, lijnrecht tegen al zijn eerdere vastberaden verklaringen in,
mikken op een "paarsgroene" regering.
De kans is klein dat het hem zal lukken. Maar het alternatief is: nieuwe
verkiezingen. En daar is iedereen, behalve Tom Van Grieken, als de dood voor.
Want nieuwe verkiezingen, dat zou de totale blokkering betekenen van ons land
zoals het nu bestaat. Voor ons, brave burgers, zou dat vooral betekenen dat er
verder niets gebeurt in dit land. Behalve dan dat de staatsschuld alsmaar
sneller blijft toenemen (ondermeer door de corona-maatregelen), en dat wij (en
onze kinderen) nog tientallen jaren een gigantische schuldenberg zullen
mogen/moeten afbetalen. Voor de politici is het natuurlijk véél erger dan voor
ons, want zij krijgen geen mooie postjes toebedeeld.
Een paarsgroene regering
dus, om de totale stilstand alsnog te vermijden. Goed geprobeerd, natuurlijk.
Maar ook dat zal leiden tot een even grote totale stilstand. Want dat zou
betekenen dat de N-VA federaal in de oppositie terecht komt, terwijl ze op
het Vlaamse niveau de regering leidt. Het staat in de sterren geschreven dat de N-VA
dus federaal keihard oppositie zal voeren. Niet alléén omdat zo'n paarsgroene
regering héél erg links zal zijn van signatuur, want de stempel van zowel de
Socialisten als de Groenen is uiterst links van kleur, en daartegen zal Bart De
Wever al zijn duivels ontbinden. Maar ook omdat Bart natuurlijk straffer uit de
hoek zal willen komen dan Tom, en dus van weeromstuit nog verder naar "rechts" zal uitwijken. Kwestie van te
vermijden dat het Vlaams Belang nóg meer stemmen zou komen inpikken. De paarsgroene
regering zal dus op een furieuze Vlaamse oppositie botsen in het federale parlement,
en de andere partijen in de Vlaamse regering (Open VLD en wellicht ook CD&V,
als we gaan voor "Vivaldi") zullen
dag in dag uit met de bibber zitten bij het idee dat ze op een bepaald moment
tóch een keer naar de kiezer zullen moeten stappen. En dat wordt voor die twee
partijen een waar slagveld. Geen van beide zal de volgende verkiezingen
overleven. En de Vlaamse Socialisten al evenmin. Waarna Vlaanderen dus een extreemrechtse,
Vlaams-nationalistische en harde politieke klasse zal overhouden.
En ondertussen is er nog altijd de bestaande Vlaamse regering, waar N-VA
dus wél deel van uit maakt, samen met CD&V en Open VLD. Hoe die regering
nog min of meer harmonieus zal kunnen werken als N-VA op federaal niveau alles
zal afkraken wat die andere partijen willen voorstellen, is een raadsel. Of
liever: het is geen raadsel, want het zal gewoon niet lukken. Wat dus betekent
dat we ook in Vlaanderen compleet tot stilstand zullen komen omdat er in "onze" regering alléén nog maar gekibbeld
en gevochten zal worden.
Om kort te gaan: de Vlaamse en Belgische toekomst ziet er in ieder
mogelijk scenario alléén maar somber uit. Ons land zal helemaal stil vallen, er
zal simpelweg niets meer gebeuren. Onze economie zal achteruit boeren,
investeringen zullen uit blijven, kleine ondernemingen zullen failliet gaan,
meer en meer mensen zullen in de werkloosheid belanden, en gefrustreerde
jongeren zullen zich minder dan ooit gedeisd houden.
Maar wat zouden we mogen klagen? We hebben het tenslotte aan onszelf
te danken, want wij hebben bij de laatste verkiezingen voor deze situatie
gestemd.
En nu?
Misschien was het al bij al wel een gigantische vergissing toen we in
1830 Willem buiten gejaagd hebben? Als we nu eens heel vriendelijk en beleefd
aan de huidige Willem zouden vragen of hij ons alstublieft zou terug willen?
Vlaanderen bij Nederland. En dan kan Wallonië een Frans departement worden. En
Brussel? Wie weet is Donald Trump wel geïnteresseerd om Brussel van ons af te
kopen?
Om één of andere reden had ik het idee dat het concept van "politieke moorden", het fysiek uit de weg ruimen van politieke
tegenstanders, iets was van de vorige eeuw. In deze moderne tijden zijn er toch
genoeg andere, meer subtiele, manieren om iemand "uit te schakelen", denk ik zo. Hoe moeilijk is het om iemand totaal
in diskrediet te brengen en hem/haar alle geloofwaardigheid te ontnemen door
allerlei fake berichten en vervalste filmkes? Donald Trump en zijn "alt right" entourage hebben daar
ondertussen al een heuse industrie rond opgebouwd.
Maar blijkbaar zijn er toch nog leiders die liever hun toevlucht nemen
tot de "ouderwetse" methode. Ik heb
zo de indruk dat vooral dictatoriale types nog altijd vasthouden aan die
werkwijze. Misschien omdat die toch net iets méér zekerheid biedt? Want de fake
berichten van Donald Trump lijken inderdaad dikwijls compleet hun doel te
missen, dat moet ik wel toegeven.
Wat me hierbij nog het meest verwondert, is dat die dictators er
blijkbaar zelfs niet voor terug deinzen om dat open en bloot te doen. Ik zou
gedacht hebben dat ze dat op een slinkse manier zouden proberen, in alle
stilte, en ver weg van de media. Wat ongetwijfeld ook nog altijd gebeurt.
Vermoedelijk méér dan we denken. In het Rwanda van Paul Kagame bijvoorbeeld kan het weleens voorvallen dat een
tegenstander "toevallig" op
jammerlijke wijze komt te sterven. Door een spijtig ongeval, of door zelfmoord.
Soms verdwijnt iemand ook gewoon, zonder een spoor na te laten.
Vladimir Poetin lijkt geen
last te hebben van scrupules of enige vorm van schaamte. Die laat zijn
opponenten vermoorden waar iedereen op staat te kijken. Waaruit ik moet
concluderen dat de man ofwel ontzettend dom is, en totaal verblind door de
drang om iemand uit te weg te ruimen. Misschien in zinsverbijsterende woede
omdat het hem allemaal écht wel te veel aan het worden was? Ofwel is hij ontzettend
arrogant, met een attitude van "Je m'en
fous". Ik heb niet de indruk dat de man "dom" is, dus moet het wel arrogantie zijn.
De laatste aanslag op zijn tegenstander Aleksej Navalny was overigens niet zijn enige wapenfeit in de
voorbije jaren. Denk maar aan Boris
Nemtsov, die in 2015 in Moskou op straat werd doorgeschoten. Of, iets
langer geleden, Viktor Joesjtsjenko
die in 2004 in Oekraïne bijna aan een vergiftiging bezweken is maar dat "helaas" overleefd heeft en zijn land
daarna van Rusland weg gestuurd heeft. Of Alexander
Litvinenko die in 2006 in London gestorven is aan een
Polonium-vergiftiging. Er werd toen met een héél overtuigende vinger naar
Poetin gewezen, maar die trok zich daar niets van aan. Wel integendeel: ook
daarna bleven Russische politieke vluchtelingen in Engeland niet veilig voor de
lange arm van Poetin en de KGB, of de FSB zoals die ondertussen omgedoopt was.
In 2013 was het de beurt aan Boris Berezovski,
ook in London: "zelfmoord", zogezegd.
En nog in 2013 was Aleksandr
Perepelitsjny het slachtoffer van vergiftiging, ook in London. En het meest
tot de verbeelding sprekende voorval was de aanslag op Sergej Skripal en zijn dochter Julia in 2018, in Salisbury. Ook
hier is de lange arm van Vladimir Poetin zonder enige mogelijke twijfel
duidelijk geworden, maar ook nu weer bleef Vladimir "onschendbaar".
Ik vraag me toch af hoe dat dan gaat bij die ontmoetingen tussen
wereldleiders. In het kader van de G7, bijvoorbeeld, of in het kader van een
klimaatconferentie. Wordt daar dan door iemand iets over gezegd tegen Poetin?
Zo in de stijl van: "Vladimir, ooit zal
je eens ter verantwoording geroepen worden voor die moorden!" Of zou Poetin
zélf met enige vorm van schroom naar zo'n topontmoeting gaan, met het idee van:
"Ze weten daar allemaal dat ik die
moorden bevolen heb..." Of wordt dat allemaal "met de mantel der liefde bedekt", omwille van de "lieve vrede"? En hoe kunnen ze dan
gewoon naast elkaar staan poseren met een vrolijke (hypocriete) glimlach op het
gezicht?
In elk geval: alle Westerse wereldleiders die Poetin zomaar laten
begaan, zonder hem ter verantwoording te roepen en zonder écht iets te
ondernemen, zijn hierdoor eigenlijk medeplichtig, en mee verantwoordelijk voor
elk volgend slachtoffer van Poetin's kruistocht tegen zijn tegenstanders. Ondanks
hun grote mond zijn het stuk voor stuk lafaards. Maar dat wisten we al langer...
President Donald Trump zal zich ergens in de komende weken in een
toespraak via de nationale media tot de bevolking van zijn land richten met een
belangrijke mededeling.
Ik heb het geluk gehad om zijn speech al eens te kunnen inkijken, en
hier volgt dus al een stukje ervan. In avant-première.
Mijn beste vrienden, mede-Amerikanen,
inwoners van dit prachtige land.
Iedereen weet dat ik in de
voorbije vier jaar veruit de beste president ben geweest die ons grootse land
ooit gekend heeft. De allerbeste president! Geen enkele president vóór mij
heeft ooit zó veel voor onze geliefde natie gedaan als ik. Ik heb de Chinezen
op de knieën gedwongen. Op hun knieën! Ik heb méér jobs gecreëerd dan alle
vorige presidenten samen. Véél meer jobs! Ik heb onze landbouwers beschermd en
onze fabrieken en steenkoolmijnen open gehouden. Ik heb de oneerlijke deal met
die afzetters van Europa en Canada opgezegd, omdat die er alléén maar op uit
waren onze dollars in te pikken. Ik heb de leugenachtige overeenkomst die de zwakkeling
Obama met Iran had gemaakt in de papiermand gegooid. Ik heb een muur gebouwd op de grens met
Mexico, om al die verkrachters en drugdealers uit Zuid-Amerika buiten te
houden. Ik heb vrede gesticht tussen Noord- en Zuid-Korea en de dreiging met
kernwapens afgewend. Ik heb vrede gebracht in Afghanistan en onze dappere
soldaten weer naar huis gebracht. Zoals ik beloofd had. Ik heb de Palestijnen
en de Joden eindelijk met elkaar verzoend en in het Midden-Oosten rust gebracht
waar iedereen vóór mij gefaald had. Ik zal de eerste president van dit land
zijn die geheel terecht de Nobelprijs voor de Vrede zal krijgen.
En ik heb dit land beschermd
tegen de gruwel van Corona. Jammer genoeg hebben de complotterende
wetenschappers mijn boodschap willen afbreken, want anders was ons land nu al
vrij geweest van die vreselijke ziekte die de Belgen over de wereld gebracht
hebben. Ik heb jullie een geneesmiddel aangeboden dat de ziekte al lang zou
uitgeroeid hebben, maar de fake media hebben dat tegengewerkt.
Maar ik zal niet versagen, en ik
zal jullie allemaal blijven beschermen. Zoals geen enkele president vóór mij
ooit gedaan heeft. En zoals ook de communist Joe Biden niet zou doen als hij
zou verkozen raken.
En om jullie te beschermen,
omwille van jullie gezondheid, zeg ik jullie:
"Als
je vreest voor je gezondheid door in lange rijen te gaan aanschuiven om jullie
belangrijke stem uit te brengen op 3 november, blijf dan liever thuis."
Ik wéét dat die egoïstische
gekken van de partij van Biden en die bedriegster Kamala Harris jullie allemaal
hebben aangespoord om zéker te gaan stemmen. Zij geven niet om jullie, zij
geven niet om jullie gezondheid. Ik wél! Ik geef om jullie! En daarom zeg ik:
"Zet
je gezondheid niet op het spel om op mij te gaan stemmen. Blijf liever thuis,
en zorg voor jezelf zoals ik altijd voor mezelf gezorgd heb."
De ultralinkse democraten hebben
ook opgeroepen om per post te stemmen. Maar ik waarschuw opnieuw voor de
catastrofe die dan zal volgen. Mijn voorgangers hebben de US Postal Service,
waar wij ooit zó trots op konden zijn, helemaal laten verkommeren. En nu is de
postbedeling jammer genoeg totaal onbetrouwbaar geworden. Ik heb mijn goede
vriend Louis DeJoy gevraagd om de ravage die de democraten bij de USPS
aangericht hebben, weer te herstellen, maar dat zal hem niet lukken vóór de
verkiezingen. Want de toestand is rampzalig. Rampzalig! Een echte ramp! Door
het slechte beleid van mijn voorgangers.
Stembiljetten zullen weken
onderweg zijn, en véél te laat toekomen. Willen we écht dat de hele wereld ziet
hoe wij nog weken of maanden na de verkiezingen zullen moeten wachten op het
resultaat? Willen we écht dat heel de wereld met ons zal lachen zoals met de
Belgen die méér dan een jaar na hun verkiezingen nog altijd niet weten wie nu eigenlijk
gewonnen heeft?
En massa's stembiljetten zullen
verloren gaan, of bij de verkeerde afgeleverd worden. Er zal nog nooit zó veel
kans op fraude en gesjoemel geweest zijn als nu, met die stembiljetten die door
een falende US Postal Service moeten bezorgd worden. Willen we écht dat heel de
wereld eraan twijfelt of onze verkiezingen wel eerlijk en correct verlopen
zijn? Willen we écht dat heel de wereld ons vergelijkt met de prutsers in
Wit-Rusland? Frauduleuze verkiezingen, dát is waar de leugenaars van Biden op
aansturen. Want anders kunnen ze deze verkiezingen nooit winnen.
Willen jullie dat laten
gebeuren? Nee, dat willen jullie niet! En ik ook niet.
En daarom zal ik, vandaag nog,
een Presidentieel Decreet ondertekenen waarmee stemmen per post bij deze
verkiezingen verboden zal worden. Het zal niet toegestaan worden. Alle stemmen
die tóch per post zouden uitgebracht worden, moeten als onbestaande en ongeldig
beschouwd worden. Voor de waardigheid van ons land, en om een correct verloop
van de verkiezingen te verzekeren, worden alléén stemmen die persoonlijk in een
stembureau zijn uitgebracht mee geteld.
Ik, Donald Trump, huidig en
toekomstig president van de Verenigde Staten van Amerika, verzeker jullie dat
jullie welzijn en de eer van onze grootse natie bij mij in veilige handen zijn.
Ik ben de enige die jullie kan beschermen tegen de communisten die ons mooie
land willen vernietigen.
Kom daarom op 3 november
allemaal op de Republikeinse Partij stemmen als je zeker wil zijn dat ik onze
fiere natie nog vier jaar zal leiden. En anders blijf je beter thuis. Voor je
eigen gezondheid, want corona loert overal. Omdat de fake wetenschappers niet
willen geloven in de fantastische resultaten met hydroxychloroquine.
Ja, onze privacy is heilig, en al zeker als een overheidsinstantie in
ons privéleven wil komen neuzen. En dus zijn we tegen flitscamera's of
verkeerscamera's met nummerplaatherkenning. En weigeren we mee te werken als we
gebeld worden door iemand van de dienst "Contactopsporing".
En we zijn al helemaal tegen die baarlijke duivel Bill Gates, die bij iedereen microchips zou willen inplanten, en
kinderen een soort onderhuidse tatoeage wil geven om te kunnen detecteren wie
gevaccineerd is en wie niet. Althans, dat is wat diverse complottheorieën ons
willen laten denken. Bill Gates is
natuurlijk een ideaal doelwit voor een complottheorie, want de man is
schandalig rijk en, ook na zijn pensioen bij Microsoft, erg "aanwezig" in de media. Niemand houdt van
Bill Gates, en dus worden geruchten
over zijn "boze bedoelingen" maar al
te graag geslikt. Dat hij 37 miljard dollar vrij maakt voor de zoektocht naar
een vaccin tegen Covid-19 maakt hem niet sympathieker; integendeel: het maakt
hem alléén maar nog méér verdacht.
De man is erop uit om ons aller privacy te stelen, dat kan niet
anders. Volgens die complottheorieën. Dat die complotten allemaal bijeen
gefantaseerd werden in het brein van louche figuren uit extreemrechtse hoek (de "alt-right" fans van Donald Trump), of
bij de sektes van oerconservatieve Amerikaanse christenen en de fanatieke anti-vaccinatie
groeperingen, is voor de gewone Facebook-gebruiker, zoals u en ik, niet meer te
achterhalen. Dat is nu eenmaal de grote "kracht"
van de sociale media: het is zo goed als onmogelijk geworden om waarheid van
fictie te onderscheiden.
Maar nee dus: Bill Gates is er niet op uit om ons allemaal te kunnen
volgen via een microchip.
Het grootste gevaar voor onze privacy ligt niet bij Bill Gates, of bij de overheid. Het grootste gevaar voor
onze privacy, dat zijn wij zelf. Door wat wij zélf allemaal bloot geven op het
internet, vooral via Facebook en Instagram en soortgelijke. Zéker als we vol
trots vertellen over onze geplande reis of uitstap. Of als iedereen via "Strava" kan volgen waar we aan het
joggen zijn, en iedereen dus kan zien dat we niet thuis zijn.
Maar ook omdat we via de talloze "cookies"
overal sporen nalaten waar we geweest zijn. Of is het u nooit opgevallen dat je
bij het consulteren van bijvoorbeeld de Buienradar,
opeens reclame ziet verschijnen voor een schoenenwinkel, of voor een webshop
van ventilatoren? Wees er maar zeker van dat je kort daarvoor informatie
opgezocht hebt over ventilatoren om de hitte te verdrijven, of eens een kijken
gaan nemen bent op de site van "Schoenen Torfs"
om te zien of ze daar geen mooie schoenen in reclame hebben.
Nee, we hebben geen privacy meer. Want elke stap die we zetten op het internet
wordt gevolgd, en de kruimels die we onderweg achterlaten, worden zorgvuldig
bijgehouden.
En het wordt nog straffer...
Wie de film "Minority Report"
gezien heeft, zal bekend zijn met de futuristische scène waarbij het
hoofdpersonage persoonlijk "aangesproken"
wordt door een online-gestuurd reclamepaneel. Science-fiction, dacht je? Niet
helemaal, want het bestaat écht. Of toch bijna.
Binnenkort komen er op straat reclameborden die contact maken met de apps op jouw smartphone, en die, via alle
cookies die je verzameld hebt, perfect weten waar je in geïnteresseerd bent en
waarmee je het gemakkelijkst kan verleid worden. Het advertentiebedrijf "Clear Channel" heeft dergelijke
reclameborden al in gebruik in Amerika, waar ze nét iets minder bezig zijn met "privacy" dan wij, en ze willen nu
ook een aantal proefprojecten starten in Europa, onder andere in het Verenigd
Koninkrijk.
De techniek die ze hiervoor gebruiken, heet "RADAR", en het bedrijf omschrijft de bedoeling ervan als volgt: "RADAR gebruikt anonieme data van de
smartphone om het gedrag van een groep voorbijgangers te identificeren zodat de
adverteerder de juiste boodschap bij de juiste mensen kan brengen."
Niet verschieten dus als je één van de volgende maanden in de stad
rondwandelt, en het reclamebord dat je nadert opeens overschakelt naar reclame
voor televisies bij bol.com, nadat je "toevallig"
een uurtje eerder op bol.com aan het surfen bent geweest om te zien wat een Smart TV tegenwoordig kost.
De fameuze "contactopsporing",
het ultieme wapen in de "strijd"
tegen Covid-19, draait dus nog altijd vierkant in ons land.
Méér dan de helft van de opgebelde personen weigert namen door te
geven van diegenen met wie hij/zij contact heeft gehad en die hij/zij dus
mogelijk besmet heeft. En dat vooral omdat Privacy
bij ons "heilig" is.
De "privacy"-problematiek is
trouwens iets wat in veel complottheorieën rond corona terug komt: de hele
heisa rond het virus zou alléén maar als bedoeling gehad hebben om een "Big Brother" regime te installeren,
waardoor de overheid ons leven helemaal zou kunnen controleren.
Helemaal uit de lucht gegrepen is dat overigens niet: de overheid is
al lang bezig met allerlei maatregelen waarmee ze ons doen en laten in het oog
kunnen houden. Denk maar aan de verkeers- en flitscamera's die overal
geïnstalleerd worden, met nummerplaatherkenning: als ik zo'n camera voorbij
rijd, dan wéét de overheid dat. Ook als ik me braaf aan de verkeersregels
gehouden heb. En denk maar aan de camera's die meer en meer in de steden
geïnstalleerd worden, op alle hoeken van de straat. Voor de veiligheid: om
rellen en opstootjes, of overvallen en winkeldiefstallen te filmen en de daders
gemakkelijker te kunnen opsporen. Als ik in de stad rond wandel, dan word ik
ook gefilmd en de overheid weet dus perfect waar ik geweest ben, en wanneer. En
met wie ik samen was.
Is dat angstaanjagend? Is dat erg?
In principe wel, natuurlijk: de overheid heeft daar totaal geen zaken
mee, waar ik ga of sta. Of met wie ik afspreek of samen kom.
Maar mij persoonlijk stoort het niet zo erg. Het kan mij écht niet
schelen of de overheid al dan niet weet dat ik in Gent geweest ben of in
Brussel; het kan mij niet schelen of de overheid al dan niet weet dat ik een
ontmoeting heb gehad met Jan, Piet, Joris of Korneel. "So what?" als ze dat weten. Het is niet dat ik terroristische
plannen koester die geheim moeten blijven, of dat ik er een serie maîtresses op
na houd van wie ik het bestaan liever bedekt houd. Dus ja, de overheid houdt
mij in de gaten, maar dat zal mij eigenlijk een zorg zijn.
En trouwens: die "privacy"
van ons, dat is toch maar een illusie. Onze "privacy" hebben we al lang geleden opgegeven. Van zodra we ons op
het internet gewaagd hebben: bij elke tocht op de eindeloze wegen van het wereldwijde
web laten we, zonder er stil bij te staan, sporen na die we denken te kunnen
wissen, maar die anderen wél bij houden. Zodra we begonnen zijn met sms'en, met
WhatsApp'en, of op een andere manier berichten uitwisselen, hebben we onze privacy uit handen gegeven. En wie
Facebook of Instagram of wat dan ook gebruikt, die heeft al lang geen privacy meer; al zeker niet als we zélf
ook nog eens vrolijk foto's en filmkes gaan posten van onze vakantie of van een
restaurant-bezoek. Ook wie online durft te shoppen, geeft véél meer prijs dan
hij/zij zelf beseft.
Dus ja: de overheid komt héél veel over ons te weten. Bij zo'n gesprek
in het kader van de contactopsporing wordt ons gevraagd om al onze "privé"-contacten prijs te geven. Maar al
bij al hebben we eigenlijk zélf al véél meer prijs gegeven dan we denken,
zonder er langer dan vijf seconden over te piekeren.
In andere landen, vooral dan in het verre oosten, maken de mensen daar
véél minder problemen van. En daar kan de contactopsporing zelfs "automatisch" uitgevoerd worden, via een
app op de gsm: bij wie die app geïnstalleerd heeft (en dat is meestal gewoon
verplicht), worden automatisch zijn/haar contacten gedetecteerd als hij/zij
besmet zou zijn. Dat betekent inderdaad dat automatisch al je contacten geregistreerd worden, sowieso.
Maar bij een goed werkende contactopsporing kan je tenminste de
corona-impacten beperken tot diegenen die écht besmet zijn, en hoeft niet de
volledige bevolking gegijzeld te worden zoals dat bij ons al méér dan zes
maanden lang het geval is. En dáár wil ik met plezier een beetje "privacy" voor opgeven.
"Big Brother"? Heel zeker.
Maar ik doe nog altijd wat ik wil, ik ga en sta nog altijd waar ik
wil, ik ontmoet nog altijd wie ik wil, ik zeg nog altijd wat ik wil. Mijn
vrijheid heb ik nog altijd, en mijn vrije mening ook. En daar gaat het toch om,
niet?
Eén van de voorbije weekends hadden we ons groot familiefeest gepland.
Voor de verjaardag van ons kleine zusje. In het landelijke Jabbeke.
We hadden grootse en ambitieuze ideeën en vooruitzichten. We zouden heel
zeker véél stappen, indachtig de weldadige invloed van een vroege wandeling op
ons ochtendhumeur, en van een avondlijke wandeling op onze nachtrust. En we
zouden in de late uurtjes naar de sterrenhemel kijken. Omdat dat ons innerlijke
rust bezorgt, en ons positief en tevreden stemt omtrent het leven. En uiteraard
zouden we elke avond dansen, want dat garandeert een fitter brein én een
grotere harmonie onder de mensen. (Wie mij niet direct gelooft, moet maar eens
gaan terugzoeken in oudere stukjes van deze blog. Over "wandelen", over "sterren
kijken", over "dansen".)
We hadden het plan al helemaal uitgedacht hoe ons kleine zusje ons zou
leren "line dancen" op "Achy Breaky Heart". Of anders de "Scottish". Wat in beide gevallen vermoedelijk
vooral hilarisch zou geweest zijn en niet direct een waardig resultaat zou
opgeleverd hebben.
We zouden ook met z'n allen samen eten, omdat we weten dat samen aan
tafel gaan een gevoel van verbondenheid creëert. Verbondenheid waar we nu, in
deze bange tijden, méér dan ooit nood aan hebben.
We zouden lachen en blij zijn, en even vergeten dat de wereld op dit
moment maar een somber oord is. En we zouden de nieuwste aanwinsten in de
familie rot verwennen, zodat hun ouders ons nadien zouden vervloeken omdat de
baby's onhandelbaar veeleisend zouden zijn.
Helaas: corona is er tussen gekomen, en ons familiefeest is in het
water gevallen. Uitgesteld voor een jaar, in de hoop dat Covid-19 ondertussen
iets "van vroeger" zal zijn.
Uitgesteld omdat een feest waarbij iedereen met een neusmondmasker moet
rondlopen, en je op anderhalve meter afstand van je naaste familie moet
blijven, niet bepaald ons droombeeld van een onvergetelijk familiefeest was.
Doodzonde, eigenlijk. Want we hadden er ons allemaal ontzettend op
verheugd. Vooral omdat het de laatste keer zou/zal zijn dat we met de hele
familie samen een verjaardag zouden vieren.
Maar wat zouden wij mogen klagen dat corona onze feestvreugde vergald
heeft? Volgend jaar komt er een nieuwe kans. Als we corona onder de knie zullen
gekregen hebben. Of geleerd zullen hebben ermee te leven zoals met al die andere
virussen die ons constant belagen zonder dat ze ons leven zijn gaan overheersen.
Al bij al is onze familie door corona uitzonderlijk gespaard gebleven.
We hadden geen corona-doden of zwaar zieken te betreuren. We zijn niet
getroffen geweest door corona-werkloosheid. Er waren geen
corona-faillissementen, en niemand van de familie is door corona in de armoede
gestort.
Niemand van ons heeft zijn/haar dochter moeten uithuwelijken om zó
toch wat geld te verdienen om de rest van het gezin te kunnen voeden, en
niemand is in de bossen moeten gaan stropen om 's avonds voedsel op tafel te
kunnen zetten.
Dus ja: "Wat zouden wij mogen
klagen?"
Want helaas zijn er nog altijd veel te veel mensen die wél mogen
klagen, zelfs zonder corona om hun leven te vergallen. De mensen die de dupe
zijn van corrupt leiderschap of van lucratieve wapendeals. De mensen die
gevangen zitten in een land waar de elite zichzelf verrijkt of zichzelf
verheerlijkt. De mensen die elke dag bang moeten zijn voor een reeks bommen of
granaten of raketten op hun dorp, en die niet naar het ziekenhuis kunnen als ze
ziek zijn, omdat alle ziekenhuizen plat gebombardeerd werden.
We hebben ons feest nog niet gehad, maar laat ons toch maar een
vreugdedansje maken omdat we al bij al door het leven verwend zijn...
De iets oudere lezers en de cinefielen zullen bij "Vertigo" ongetwijfeld onmiddellijk
denken aan die thriller van Alfred Hitchcock
uit 1958. Filmcritici beschouwen de film als één van de beste uit de
filmgeschiedenis. Hitchcock zelf wordt trouwens gezien als één van de grootste
filmregisseurs ooit. Al wordt ook zijn nagedachtenis bezoedeld door de "#MeToo" affaire. Een aantal van de
actrices die in zijn films een hoofdrol gespeeld hebben (zoals Kim Novak in "Vertigo" of Tippi Hedren in "Birds") kwamen in de hoogdagen van "MeToo" met verhalen naar buiten over
seksueel misbruik door de machtige en gevreesde Hitchcock. Niemand zal ooit met
zekerheid weten wat ervan aan is, en of het al dan niet om aandachtzoekerij
ging, méér dan 50 jaar na de feiten. (Dat Tippi Hedren net haar autobiografie
had uitgebracht en een beetje publiciteit kon gebruiken, zal wel toeval zijn,
zeker?)
De titel van de film verwijst naar het hoofdpersonage: de man lijdt
aan extreme hoogtevrees, wat zich in zijn geval manifesteert als "draaiduizeligheid", of "vertigo".
"Bij draaiduizeligheid zie je
alles om je heen draaien. Je kunt ook het gevoel hebben dat je zelf ronddraait
terwijl je toch stil ligt of zit. Draaiduizeligheidwordt veroorzaakt door een verstoring van
het evenwichtsorgaan. Dit is een klein orgaantje binnenin het oor. Als dat niet
goed werkt, krijgen je hersenen verkeerde informatie doorgestuurd over de
positie van je lichaam ten opzichte van je omgeving."
Het heeft helaas mijn ambitieuze plannen voor een actieve "staycation" vergald. Want op de eerste
dag van mijn vakantie was het al prijs toen ik 's morgens vroeg de ogen opende
en de slaapkamer voor mijn ogen in het rond zag draaien. Letterlijk! Zoiets had
ik nog nooit meegemaakt. Zelfs niet bij de zeldzame keren dat ik, in mijn jonge
jaren, te veel gedronken had.
Gelukkig verdween het nare gevoel min of meer als ik mijn ogen dicht
kneep, want in de duisternis zie je niets draaien. Er bleef alléén een licht
misselijk gevoel over. Maar zodra ik de ogen weer durfde te openen, was het opnieuw van dát. Helemaal onthutsend werd het toen ik naar het toilet moest. Het
valt écht niet mee om uit je bed te stappen en naar de badkamer te strompelen
als alles om je heen voortdurend rond draait. Als kermisattractie is dat ongetwijfeld
een hoogvlieger, maar de werkelijke ervaring is minder leuk.
Enfin, ik ben toch opnieuw in slaap gevallen, en toen ik een paar uur
later weer wakker werd, was het min of meer over. Er was alleen nog een
onaangenaam gevoel van duizeligheid en misselijkheid, dat daarna een paar dagen
is blijven aanslepen. Maar dat was leefbaar.
Gelukkig wist ik wat de oorzaak was: mijn Ménière.
Vertigo is één van de symptomen van de ziekte: "Aanvallen van heftige, zeer hinderlijke draaiduizeligheid die enkele
uren aanhouden. Het gaat gepaard met gehoorsvermindering en oorsuizen of
een vol gevoel in de oren. Je kunt ook misselijk zijn en braken. De aanvallen
duren 2 tot 5 uur. Daarna kun je nog enkele dagen lichtere klachten ervaren."
Ik had al enige dagen tevoren waarschuwingen gekregen door intens
oorsuizen in mijn linkeroor, en was dus min of meer voorbereid op een nakende
aanval. Al had ik dít toch niet zien aankomen.
Gaan fietsen met de kans op aanvallen van draaiduizeligheid was écht
geen optie. Mijn plannen voor véél fietskilometers, en mijn hoop op een
vriendelijke weegschaal, kon ik al van de eerste dag opbergen.
Er was nog altijd de mogelijkheid om mijn stoute schoenen aan te
trekken voor een fikse wandeling, en een nieuw complimentje van mijn
stappenteller. Maar in Merelbeke moet je op straat altijd een neusmondmasker dragen, ook al is er in de verste verte
geen mens te bekennen. En dan komt mijn opstandige aard naar boven. Ik ben best
bereid om een mondmasker te dragen als ik boodschappen ga doen, of naar de
apotheek moet, of naar de post. Of als ik in het dorp moet zijn waar nog andere
mensen rondlopen. Maar ik vertik het om een mondmasker op te zetten waar dat
totaal geen zin heeft omdat er toch niemand in mijn buurt komt. Helaas: de
richtlijnen zijn strikt, en geen mondmasker (zinvol of niet) betekent een
mogelijke boete. En dus ga ik niet wandelen.
Ik blijf gewoon thuis, en vul mijn dagen met schrijven. Althans zolang
de woorden op mijn laptop niet in het rond gaan draaien voor mijn ogen...
Facebook heeft dus besloten om voortaan alle foto's of filmkes met een "Zwarte Piet", of beelden van Joodse
karikaturen te bannen. Met als argumentatie dat "sommige mensen" zich daar zouden kunnen aan storen of zich erdoor
beledigd kunnen voelen. De bedoeling is "online
discriminatie tegen te gaan."
"Niets te vroeg!" zou ik
zeggen.
(Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het verband niet zie tussen het
probleem van rassendiscriminatie en een filmke van een vrolijke Zwarte Piet die kinderen wil blij maken.
Maar dat zal wel aan mij liggen, zeker?)
Deze gedecideerde opkuis is natuurlijk nog maar een eerste stap. Er
moet nog héél wat meer gebeuren, want er circuleren nog veel te veel beelden op
Facebook die aanstoot kunnen geven.
Zo zullen binnenkort ook alle foto's en films van roodharige mensen
verwijderd moeten worden, want er wordt ál te dikwijls in spottende termen
gesproken over "die rosse". En in
dezelfde optiek moeten ook alle foto's en films van blonde dames verbannen
worden, want er worden sowieso al veel te veel grapjes gemaakt over "de domme blondjes". Dat moet stoppen!
En ja, uiteraard mogen er ook geen filmkes van West-Vlamingen of van
Limburgers meer toegelaten worden, want dat is toch alléén maar om te lachen
met ons raar taaltje. Eigenlijk zouden best de foto's en films van Belgen tout court moeten gecensureerd worden.
Want die buitenlanders blijven maar denigrerende opmerkingen maken over de "stuntelende Belgen" en over de Belgische
regeringen (of het ontbreken daarvan). En ja, ook foto's en films van Nederlanders moeten uit Facebook
geweerd worden, want in België wordt er voortdurend smalend gedaan over "die Hollanders".
We willen werken aan een harmonieuze samenleving, en dus moeten al die
foto's en filmkes die aanleiding kunnen geven tot spot of beledigingen uit
Facebook verdwijnen.
Over de Duitsers en de Russen die zich schandelijk misdragen als
toeristen, worden ook te veel verwijtende filmkes geplaatst; en dus worden ook
de Duitsers en Russen van Facebook gebannen. Idem dito trouwens als het gaat
over de Britten die aan de verkeerde kant van de weg rijden, of de Amerikanen
die allemaal veel te dik zijn. Geen gezever meer!
Ik wil er trouwens ook voor pleiten dat er geen filmkes van
linkshandigen meer zouden mogen gepost worden, want die zijn toch alleen maar
bedoeld om te lachen met ons gestuntel met een schaar of met een blikopener. De
linkshandigen worden al genoeg achteruit gestoken en gepest! Zoals Facebook
terecht argumenteert: "We moeten online
discriminatie tegen gaan."
Wat zéker ook van Facebook moet verdwijnen, zijn alle berichten over
of van vertegenwoordigers van de katholieke kerk: nonnen en priesters. Want zeg
nu zelf: we gaan toch geen forum geven aan kinderverkrachters en pedofielen? En
vechtende boeddhistische monniken, dat is ook geen beeld dat we op Facebook
willen.
Terwijl we nu toch goed op dreef zijn: wég met de trainers van diverse
sportclubs, zoals judo en turnen, want ook die maken zich alléén maar schuldig
aan fysieke en psychische mishandeling van jonge meisjes. Bij nader inzien: ook
de jeugdbewegingen zijn een broeihaard van ongepaste intimiteiten. En
eigenlijk: ook binnen het gezin is dat allemaal schering en inslag.
Dus vanaf nu: geen berichten meer van jeugdbewegingen of van
sportclubs, en géén filmkes of foto's meer van knusse gezinnetjes. Het wordt
hoog tijd om Facebook en Instagram te vrijwaren van dat soort gruweltoestanden.
We moeten er echt wel een keer met de grove borstel door gaan, is het
niet?
Het enige wat nog op Facebook zal toegelaten worden, zijn fake video's van politici. En,
uiteraard, haatberichten tegen iedereen aan wie we een hekel hebben, want we
moeten onze frustraties toch ergens kwijt...
Dat we een hittegolf te verwerken gekregen hebben, zullen we geweten
hebben. Niet alléén de omgeving raakte stilaan oververhit, ook de gemoederen.
Zoals in het voorbije zinderende weekend van 8-9 augustus in Blankenberge
gebleken is.
Op het VRT-nieuws werd daarna verduidelijkt "dat daarbij zo'n 50-tal jongeren uit Brussel betrokken waren die
allemaal al bekend waren bij de politie voor eerdere feiten." Dat het
daarbij om "allochtone jongeren"
ging, heeft de VRT voorzichtigheidshalve niet vermeld, maar andere media hadden
minder schroom.
Ondanks de terughoudendheid van de VRT was de voorspelbare "politiek correcte" reactie op de
rellen/vechtpartijen er de volgende dag al. Een criminologe was er als de
kippen bij om dit te vergoelijken: het ging niet over geweld door "een jongerenbende", maar door "enkele individuele jongeren" die
misschien nog geeneens lid waren van "een
bende". Sterker zelfs: de jongeren van die bende (die dus géén "jongerenbende" vormen) hebben geprobeerd
om het geweld in te tomen. En bovendien: als jongerenbendes actief zijn, dan is
dat niet hun schuld, maar de schuld van hun leefomgeving en leefomstandigheden:
de hele tijd opgesloten in een klein Brussels appartementje. En dus hangen ze
rond in de parkjes en vinden ze daar zielsverwanten met wie ze dan een band
kweken. En omdat ze de hele tijd in groep in die parkjes rondhangen creëert dat
een soort "territoriumgevoel". Ik heb
géén idee wat dit alles ook maar iets met die vechtpartijen kan te maken
hebben, maar in elk geval: "Het is fout
omuit te halen naar Brusselse
jongeren." De politiek-correcte professor geeft nog de volgende goede raad
mee: "Een veel nuttigere manier om dit te
bespreken is gewoon kijken naar het gedrag dat gebeurd is en zeggen dat we dat
niet aanvaarden." Ja hoor, dat zal zéker helpen en dat zal zéker indruk
maken op die jongeren-die-niet-behoren-tot-een-Brusselse-jongerenbende.
De advocate van één van die jongens toonde zich nog het creatiefst:
haar cliënt was daar, op het strand in Blankenberge, volkomen toevallig aanwezig geweest, en had
niets met die vechters te maken. Dat haar cliënt al een hele waslijst aan
aanklachten wegens geweld en agressie op zijn palmares had, en dat die
vechtersbazen allemaal tot zijn vriendenkring behoorden, was een detail dat zij
verkoos te negeren.
Wie "politiek correct" zegt,
die denkt uiteraard aan onze Groene vrienden. En ja hoor: het was, volgens een
reactie van Groen, NIET de schuld van
die jongeren! Het was de schuld van de NMBS: "Oorzaak rellen in
Blankenberge te wijten aan te veel volk aan zee. NMBS is ook daar mede
verantwoordelijk voor." Het is maar dat u het weet.
De problemen die er ook al in juni in
verschillende recreatiedomeinen geweest zijn met jongeren uit het Brusselse die
jonge vrouwen kwamen lastig vallen, of de overlast in Dilbeek door "groepjes
jongeren uit Brussel", dat was ook de schuld van de NMBS?
En die jongeren die meisjes gevangen hielden in
Brusselse appartementen, om als seks-slavinnen tegen betaling te laten "gebruiken",
dat waren waarschijnlijk ook geen "jongerenbendes", neem ik aan? En wat met die
jonge meisjes gebeurde, dat was heel zeker ook de schuld niet van die jongeren?
Of die groepjes opgefokte jongeren die een
buschauffeur in het ziekenhuis geslagen hebben omdat ze het vertikten een
vervoersbewijs te kopen, of die jonge gasten die in Oostende een redder belaagd
hebben omdat ze geen zin hadden om zijn instructies te volgen... Die waren
vermoedelijk ook géén deel van een jongerenbende?
Ik krijg zo stilaan de kriebels van die
politiek-correcte vergoelijkende manier waarop die problematiek benaderd wordt.
Hoe naïef kan je zijn als je denkt dat het iets zal uitmaken als je tegen die
ontspoorde jongeren zegt dat "we hun gedrag niet aanvaarden"?
Het is niet
de schuld van de NMBS als het in Blankenberge grondig fout gelopen is. Het is
de schuld van diegenen die alles altijd blijven goed praten, die krampachtig de
ogen blijven sluiten, en excuses blijven verzinnen voor dat ontoelaatbaar
gedrag.
Het kan mij niet schelen of die jongeren al dan
niet tot "een bende" behoren, en het kan mij niet schelen of die al dan niet
uit Brussel komen, en het kan mij niet schelen of het al dan niet allochtonen
zijn. Wat mij wél kan schelen, is dat het om onopgevoede, arrogante en
agressieve egotrippers gaat die dringend hun les moeten leren. Niet met "een
goed gesprek" of een vermanende vinger, niet met welmenende begeleiding, maar
wél met harde hand, want dat is de enige taal die die gasten lijken te
begrijpen. En al zéker niet door de schuld altijd bij de anderen te leggen.
Zoals we nu bezig zijn, gaat het alléén maar
van kwaad tot erger.
We kennen allemaal de gevleugelde uitspraken van onze grootouders: "Er zijn geen zomers meer zoals vroeger." Als wij later aan onze kleinkinderen over de zomer van 2020 zullen vertellen,
zullen we dat misschien ook wel beweren. Hoewel... de kans zit er dik in dat
vanaf nu zowat alle zomers zó zullen zijn als die van 2019 of 2020: "Heet!"
Er zullen géén koele zomers meer zijn, vrees ik. Volgens de
statistieken van het KMI is de gemiddelde temperatuur de voorbije 50 jaar aan
een steile klim bezig. We zouden nu al aan een gemiddelde zitten dat 2,5° hoger
ligt dan in de periode 1850 tot 1900. Al kan een mens zich natuurlijk wel
vragen stellen bij de nauwkeurigheid van de metingen in de negentiende eeuw.
Dat is natuurlijk héél goed nieuws voor de verkopers van ventilatoren
en airco's. Of zwembaden.
Of ijsjes.
Het is een beetje vervelend dat
de ijscrèmeverkoper hier in onze straat al om half twaalf voorbij komt zoeven.
Een ijsje is bedoeld als dessert, toch? Ik herinner me nog hoe mijn klein zusje
tegen de middag al aan het zagen was om een ijsje te mogen eten. En de reactie
daarop was steevast: "Na het middageten! Want
anders ga je aan tafel wéér niemendal eten!" Het werd op den duur een
soort ritueel dat zich elke zomerdag herhaalde.
Maar ja: als wij recht hebben op
een aperitief vóór we aan tafel gaan, waarom zouden de kinderen dan geen ijsje
mogen nemen als aperitief? Het is beter dan hen een martini of een gin-tonic in
te schenken. Toch?
Ik dus naar de straatkant, en
als de ijscrèmekar met gierende banden voor mijn neus tot stilstand is gekomen,
bestel ik twee ijsjes: twee hoorntjes, met 2 bollen elk, pistache en vanille.
Hoorntjes, inderdaad, want ik vind dat je een ijsje zó moet eten. Helaas: tegen
de tijd dat ik (contactloos) betaald heb, begint het ijs al langs de zijkant
van mijn hoorntjes af te lopen. En als ik me daarna naar binnen haast, laat ik
een plakkerig spoor van gesmolten ijs achter. In de hoorntjes zélf blijft nog
héél weinig over. De kinderen zouden mijn hand en arm kunnen aflikken, maar dat
doe je niet, hee! De volgende keer zwicht ik dus maar voor de plastieken
potjes, zeer tegen mijn principes in. Het voordeel van die potjes is wél dat
het gesmolten ijs erin blijft zwemmen. Ik geef de kinderen een lepel, en ze
kunnen hun ijsje lekker op drinken.
Het is wat, met die warmte! Alles
smelt of ontdooit terwijl je erop staat te kijken. Als ik mijn boodschappen doe
in de Colruyt, en naar huis kom met mijn diepvriesfrieten en diepvries soep- en
andere groenten, dan moet ik bij mijn thuiskomst constateren dat alles ontdooid
is. Tja... je kan en mag dat dan niet opnieuw invriezen, niet? Dan maar de buren
uitgenodigd voor een bord verse groentesoep, en daarna frietjes. Met prei in de
roomsaus.
Ik zou er een volgende keer toch
moeten aan denken om een grote koelbox mee te nemen als ik mijn boodschappen ga
doen.
Maar wat zouden we klagen? De zonnepanelen draaien overuren, mijn
terugdraaiende teller heeft nog nooit zó snel gedraaid. In géén van beide
richtingen. Ik verwacht eerlijk gezegd toch een complimentje ofzo van de
klimaatmeisjes: het is tenslotte wél groene stroom die ik produceer.
En ik verwacht ook een bedankje van Engie voor al die elektriciteit
die ik dit jaar al op het net heb gestoken, gratis voor niets. Hoewel: Engie is
nu in Franse handen, en die hebben niet de gewoonte om "dankjewel" te zeggen. Die graaien alles mee wat ze in België te
pakken kunnen krijgen. Zo hebben ze indertijd Dexia leeg geplunderd, zo romen
ze de winsten van BNP-Paribas-Fortis af om de Franse aandeelhouders rijk te
maken, en zo profiteren ze ook van wat Engie-Electrabel opbrengt.
Ik vermoed dat ze ons nog altijd de Guldensporenslag betaald willen
zetten.
"Aprés nous, le déluge", zou
Madame De Pompadour indertijd gezegd hebben. En ik heb de sterke indruk dat dit
ook de algemene leefregel van de hedendaagse mens geworden is: "Ik zorg voor mezelf, voor morgen. Wat er daarna
komt, later, voor een volgende generatie, dat zal mij een zorg wezen!"
Dat lijkt alvast de filosofie van de Franse vissers te zijn, die met
nieuwe netten en verbeterde vistechnieken hun vangsten spectaculair konden
opdrijven. Dat ook dolfijnen meer en meer in die netten verstrikt raken en
verdrinken of zichzelf dodelijk kwetsen bij pogingen om zich los te wrikken, is
voor die vissers niet aan de orde: "Après
nous, le déluge!"
De voorbije drie jaar zijn al méér dan 1000 dode dolfijnen op de
Franse kusten aangespoeld, slachtoffers van de graaizucht van de vissers.
Maar de Europese vissers zijn bijlange niet de enigen die zonder
scrupules te werk gaan om hun netten te vullen. Denk maar aan de Japanse
walvisjagers.
Sinds 1986 is de jacht op walvissen wereldwijd verboden. De meeste
landen zijn sindsdien ook lid van de "Internationale
Walviscommissie" (IWC), die als voornaamste doelstelling heeft te
controleren of de walvispopulatie op peil blijft. Maar ondanks dat verbod is
Japan op walvissen blijven jagen "in het
kader van wetenschappelijk onderzoek". Zo hebben ze de voorbije jaren al
méér dan 300 walvissen gevangen en gedood in het Zuidpoolgebied. Om het vlees
van die (onvrijwillige) "proefkonijnen"
niet verloren te laten gaan, werd het dus verkocht aan restaurants en
supermarkten, want walvisvlees is een "delicatesse"
in Japan.
En nu heeft Japan zich uit de IWC terug getrokken, want het land wil
de commerciële walvisvangst hervatten, weliswaar in de eigen territoriale
wateren. (Waar ze mogen doen wat ze willen, vermoed ik). Volgens Japan heeft de
walvispopulatie zich ondertussen voldoende hersteld, en kan het weer. Het
vreemde hierbij is dat walvisvlees in Japan ondertussen heel erg aan
populariteit verloren heeft: de jaarlijkse consumptie is gezakt tot hooguit
5.000 ton, terwijl dat in vroeger tijden kon oplopen tot 200.000 ton. Waarom ze
dan hoognodig tóch weer walvissen willen vangen, is een mysterie. Vermoed wordt
dat het gewoon een kwestie van balorigheid is, en van nationale trots: "Niemand heeft ons iets te verbieden."
Resultaat is in elk geval dat de walvis meer en meer een met
uitsterven bedreigde soort wordt. Niet alleen door de Japanse vissers,
trouwens. Ook door het vele plastiek in de oceanen. En omdat ze net als de
dolfijnen verstrikt raken in illegale netten en een vreselijke verdrinkingsdood
sterven.
En voor de liefhebbers van tonijn is er ook "goed nieuws": de visquota zijn heel recent met 50% verhoogd. Van de
"blauwvintonijn" mag er nu tot 36.000
ton per jaar gevist worden. Afgezien van het feit dat de wetenschappers
aanvoeren dat de soort bijlange na nog niet voldoende in populatie toegenomen
is om weer sterk bejaagd te worden, is de manier waarop op het beest gevist
wordt, erg problematisch. Omdat de vis supersnel en wendbaar is, is hij heel
moeilijk te vangen, en daarom worden grote drijfnetten gebruikt om groepjes
tonijnen in te sluiten. En in die netten raken ook, onbedoeld, massa's andere
zeedieren gevangen: dolfijnen, zeeschildpadden. Naar schatting is er een
nevenschade van 3 kg andere dieren per 2 kg tonijn. Maar ja, het gaat wél over "big business", want vooral in Japan
wordt grof geld betaald voor vlees van een blauwvintonijn: prijzen van 1.000
dollar per kilogram zijn geen uitzondering. Vorig jaar werd zelfs 2,7 miljoen
euro betaald voor een vis van iets meer dan 270 kg. (Die extravagante prijzen
alléén al zijn een indicatie voor de zeldzaamheid van de dieren.)
Om kort te gaan: we zijn met z'n allen op een kortzichtige manier de zeeën
aan het leeg vissen. En voor een volgende generatie zal er niets meer over
blijven, behalve oceanen die onleefbaar en onherbergzaam geworden zijn. Maar
zoals gezegd: "Après nous, le déluge!"
Wist u dat voor het energieverbruik van alle mensen samen op deze
planeet, een vermogen nodig is van ongeveer 16 TeraWatt? Om het sprekender uit
te drukken: 16 met twaalf nullen achter, zó veel Watt moet er op elk moment
geproduceerd worden om onze energiebehoefte te dekken. Al moet gezegd worden
dat het verbruik op sommige plaatsen, vooral in het rijke Westen, beduidend
hoger ligt dan op andere.
Om al die energie te kunnen produceren, zijn we in sneltempo bezig de
aarde leeg te roven en leeg te kappen. Niet alleen is dat bijzonder slecht voor
ons klimaat en voor het milieu, het kan ook niet blijven duren: binnen enkele
generaties is het "op", als we zo
verder doen. Als de trend zich verder zet zoals nu, dan gaan we tegen 2050
zelfs naar een behoefte van 30 TeraWatt. Er is geen enkele manier te bedenken
waarbij de Aarde ons nog voldoende "brandstof"
zal kunnen leveren. We zullen dus dringend andere oplossingen moeten zoeken.
Waarom zouden we bijvoorbeeld niet zélf onze eigen elektriciteit
produceren?
De meest voor de hand liggende oplossing is dat we onze eigen
lichaamswarmte zouden gebruiken om elektriciteit te produceren. Daar moeten
niet direct wonderen van verwacht worden, maar er bestaan al prototypes die via
een "pleister" op onze huid een deel
van onze lichaamswarmte kunnen gebruiken om elektriciteit te genereren. En die
zou alvast al voldoende kunnen zijn om onze "smart"-toestellen op te laden: onze smartwatch, onze smartphone.
Alle beetjes helpen, nietwaar?
In diezelfde optiek wordt er ook gewerkt aan ultradunne, plooibare
zonnecellen. Die zouden we op onze kleding kunnen bevestigen, of (in de
toekomst) in onze bovenkledij kunnen inwerken. Zodra we buiten komen, zouden
die dan het zonlicht opvangen en omzetten in elektriciteit. Opnieuw niet direct
de grote hoeveelheden, maar toch genoeg voor onze persoonlijke
smart-toestellen.
Helemaal té gek wordt het wanneer we elektriciteit zouden kunnen
produceren uit de lucht om ons heen. De universiteit van Massachusetts werkt
aan een prototype dat gebruik maakt van nanotechnologie en dat met behulp van
bacteriën elektriciteit kan genereren door omzetting van de waterdamp in de
lucht. Als ze er zullen in slagen om de "nano-draden"
die hiervoor nodig zijn op grote schaal te produceren, dan zijn de
mogelijkheden eindeloos. Dit zou het summum kunnen worden van "duurzame" energie: gewoon uit de lucht.
Hoe vreemd het ook klinkt, ook de klimaatopwarming kan ons helpen in
onze energievoorziening. In Zwitserland hebben ze namelijk het idee opgevat om
elektriciteit te produceren door stuwdammen te bouwen aan de voet van smeltende
gletsjers. De gletsjers zijn overal ter wereld in sneltempo aan het afsmelten,
en dat smeltwater loopt nu gewoon weg. "Waarom
daar geen stuwdam bouwen?" vragen de Zwitsers zich af. Als dat overal zou
toegepast worden waar de gletsjers aan het wegsmelten zijn, dan zou dat
jaarlijks 16 keer zoveel energie opleveren als wij hier in België bijvoorbeeld
verbruiken.
Een andere veelbelovende piste voor onze energievoorziening in de
toekomst, wordt uitgezocht door een Vlaamse firma in Oostende: zij hebben een
procedé ontwikkeld waarmee niet-recycleerbare plastiek toch kan "afgebroken" worden om er weer olie uit
te halen. Als we bedenken dat we geen weg weten met al dat plastiek-afval,
terwijl we stilaan aardolie tekort komen, dan kunnen we die ingenieuze vondst
alleen maar toejuichen: de plastiek-afvalberg verdwijnt, en de
aardolie-voorraad groeit.
Om maar te zeggen: het is niet ál kommer en kwel. De wetenschap en de
technologie hebben nog wel enkele troeven in hun mouw zitten waardoor er
misschien toch nog een toekomst is voor onze Aarde. Al zal het wellicht vooral van
ons allemaal afhangen hoe die toekomst er dan zal uit zien.
In Merelbeke geldt sinds eind juli een "mondmaskerplicht": wie zich te voet "inof opde openbare ruimte" begeeft, moet een
mondmasker dragen. Een mens komt dus zijn huis niet meer uit zonder mondmasker
dat op de correcte manier gedragen
wordt.
Laat ons zeggen dat de fabrikanten van mondmaskers er in elk geval wel
bij varen.
Het hoeft niet bij het fietsen,
blijkbaar. En dat vind ik nu écht bijzonder jammer! Hebben de beleidsmakers dan
in mijn blog het verhaal niet gelezen over die pijnlijke aanvaring met een wesp
(of een bij, of wat het ook was)? Zijn ze dan al vergeten dat ik toen nipt
ontsnapt ben aan een anafylactische shock? Had ik toen een mondmasker gedragen
bij het fietsen, dan was al die ellende mij bespaard gebleven.
Maar de vier burgemeesters uit
het "Land van Rhode en Schelde" verkozen de wijze lessen uit het verleden te negeren (zoals
politici meestal doen), en hebben enkel voor voetgangers een mondmaskerplicht
opgelegd.
Ik dus te voet op pad met mijn
mondneusmasker.
Onderweg, op straat, kom ik geen
mens tegen. Ik hoor u al vragen: "Waartoe dient dan
dat mondmasker?"
Wel: als ik mijn klassieke
wandeling maak, en de blaffende honden staan weer gereed om mij te bespringen,
dan voel ik me nu tenminste veilig. Want ik heb mijn neusmondmasker op. Ook de
katten die overal op een oprit liggen te luieren, kunnen mij niets maken. Want
ik heb mijn neusmondmasker op. En ja, overal zitten gevaarlijke vogels op de
loer, in de bomen, op de akkers, tussen de struiken. Laat ze maar: zij kunnen
mij geen kwaad berokkenen. Want ik heb mijn neusmondmasker op. Er vliegen ook
erg veel vlinders rond, en die trekken zich geen bal van dat anderhalvemeteren
aan. In deze corona-tijden is dat compleet onverantwoord. Maar ze kunnen mij
niet deren. Want ik heb mijn neusmondmasker op.
Helemaal gevaarlijk wordt het
als ik tussen de weides met loeiende en onvriendelijk kijkende koeien rondloop.
Ik moet me daar trouwens niet alleen zorgen maken om die koeien, er zijn ook de
talloze vliegen die constant rond zoemen, en op tijd en stond in zo'n
koeienvlaai landen om verse krachten op te doen. Ik haast me toch een beetje om
die oorlogszone vlug achter mij te laten. Maar eigenlijk hoef ik me totaal geen
zorgen te maken. Want ik heb mijn neusmondmasker op.
De wijze richtlijnen van onze
burgemeesters, weet je wel.
En dan kom ik in het Gentbos.
Het is daar toch wel vrij druk: veel mensen die verkoeling zoeken in de schaduw
van de hoge en robuuste bomen. In tegenstelling tot het vorige deel van mijn
wandeling, langs de verlaten Merelbeekse straten, is er hier wél veel heen en
weer geloop: gezinnen met kinderen, grootouders met hun kleinkinderen. Hoe moet
het hier dan? Nog even de instructies van de burgemeesters checken: "in parken
en bossen hoeft het niet." Oef!
Dat komt goed uit: dan kan ik
mijn mondneusmasker als zweetband gebruiken. Ik bind het over mijn voorhoofd,
en dat is perfect om het zweet op te vangen, dat van mijn schedel naar beneden
stroomt.
Goed idee van de burgemeesters,
die mondmaskerplicht.
Alleen spijtig dat ik bij mijn
volgende fietstocht misschien weer met open mond op een stekend insect bots...
In Merelbeke moet je dus, net als in vele andere gemeenten, een mondneusmasker
dragen zodra je de deur uit stapt. Om de medemens te beschermen tegen jouw
corona-speeksel, en om jezelf te beschermen tegen de corona-druppels van de
medemens. Welke medemens? Mijn buur die 50 meter verder zijn gras aan het
maaien is? Een andere buur die op het einde van de straat zijn hond aan het
uitlaten is? Een toevallige andere wandelaar die aan de overkant van de weg
passeert?
Viroloog Steven Van Gucht zegt daarover: "Het klopt dat het virologisch of medisch niet te verantwoorden is om
een mondmasker te verplichten voor iemand die alleen op straat loopt. Ik pleit voor iets meer rationaliteit,
vooral om het draagvlak groot te houden voor als het wél veel nut heeft."
En ook Marc Van Ranst zit op die lijn: "Het mag geen ritueel worden. Zo'n maatregel mag alleen opgelegd worden
als het zinvol is en als de mensen begrijpen dat het nodig is. Anders verlies
je het draagvlak bij de bevolking."
Maar de
politici verkiezen "strenge maatregelen
te nemen", om te bewijzen dat ze vastberaden durven optreden. Ongeacht of
de opgelegde maatregelen zinvol zijn of niet.
En dan zijn
ze verwonderd als de mensen hen niet (meer) willen volgen.
Eén van de grootste en meest schrijnende problemen op onze aardbol is
de hongersnood en ondervoeding in grote delen van de wereld.
Voor sommigen is dit rechtstreeks gelinkt aan de overbevolking van
onze planeet, die niet genoeg kan voortbrengen voor de exponentieel groeiende
bevolkingsaantallen. En dan is de simpele (simplistische) oplossing: stop de
bevolkingsaangroei. Voor anderen is dit vooral gelinkt aan de conflicten die
dikwijls in die streken woeden, waardoor de voedselvoorziening er stil valt. Of
het is gelinkt aan het barre klimaat: de maandenlange droogtes en hitte
waardoor er zo goed als niets kan groeien.
Maar feit is dat we er eigenlijk met een beetje creativiteit voor
zouden kunnen zorgen dat er genoeg voedsel is voor iedereen, en ook dat sommige
planten wél kunnen gedijen in die verzengende hitte. De techniek om dit te
presteren, is "genetisch modificatie".
Er zijn verschillende methodes van genetische
modificatie, maar in essentie komen die er allemaal op neer dat het DNA van
een plant lichtjes gewijzigd wordt (door een stukje van het DNA te vervangen
door een stukje DNA van een ander organisme).
Hierdoor zal een plant bijvoorbeeld minder water nodig hebben en in een
krukdroge omgeving toch kunnen groeien. Of méér vruchten dragen. En die
vruchten kunnen langer houdbaar blijven. Of minder gevoelig zijn voor infecties,
of minder aantrekkelijk voor verslindende insecten (zoals de vraatzuchtige
sprinkhanen). Dat heeft talloze voordelen: er is minder zaad nodig, er zijn minder
gifstoffen nodig, de planten zijn beter bestand tegen onheil.
Ik ben helemaal vóór. Niet alleen omwille van de voedselzekerheid,
maar ook omwille van ons milieu: gedaan met de pesticides en insecticiden
waarmee we onze gewassen moeten besproeien, in steeds grotere dosissen wegens
een groeiende resistentie, en die in de bodems en in ons grondwater dringen.
Gentechnologie heeft trouwens nog tal van andere mogelijke
toepassingsgebieden: productie van geneesmiddelen, gentherapie voor de
behandeling van erfelijke ziektes. Maar bijvoorbeeld ook in de strijd tegen
malaria door de muggen genetisch zó te manipuleren dat de malariaparasiet niet
meer in hun speekselklieren opgenomen wordt, waardoor ze de ziekte niet meer
zullen doorgeven.
Maar helaas: er bestaan héél veel bezwaren tegen "genetisch gemanipuleerde organismen".
Er zijn de principiële
bezwaren: "Je moet niet gaan knoeien met
de natuur."
En er zijn de religieuze
bezwaren: "Dat is zoiets als God willen
spelen."
Er zijn de ethische
bezwaren, omdat dit in theorie ook zou kunnen gebruikt worden om met de
kenmerken van de menselijke soort te knoeien.
En er is de angst voor het onbekende: "We kennen de effecten op langere termijn niet."
En dus is het in Europa niet toegelaten. In Amerika mogen GGO's (Genetisch Gemodificeerde Organismen) wél
gebruikt worden, en er bestaan bijvoorbeeld al gemodificeerde tomaten- of maïs-soorten.
Maar bij ons in Europa mag het niet. Daar zijn heel strenge richtlijnen
omtrent. Uitgevaardigd door de Europese Commissie.
Heel jammer, vind ik. Want ik ben wél een voorstander.
(Al besef ik ook héél goed dat het gevaar op gewetenloos misbruik om
de hoek loert. Maar is dat niet zo met alles wat de mens aanraakt? Het probleem
ligt niet bij de mogelijkheden die dit biedt, maar bij de mensen die er niet
beschaafd kunnen of willen mee om gaan.)
Maar goed: het is wat het is. Voorlopig wordt er dus in Europa niet
geprutst met DNA. Einde verhaal.
En toen kwam "het virus"...
In Engeland boeken ze erg veelbelovende resultaten met een vaccin dat
gecreëerd werd via DNA-modificaties. Het Oxford-vaccin is
ontwikkeld door onderzoekers van de universiteit van Oxford: "Het bevat een
genetisch gemodificeerd adenovirus dat van nature onder chimpansees voorkomt.
Het virus is met twee verschillende doeleinden aangepast. Allereerst moeten de
aanpassingen ervoor zorgen dat het virus geen infecties kan veroorzaken. En ten
tweede moet het een immuunrespons tegen SARS-CoV-2 oproepen. Voor dat laatste
is het adenovirus uitgerust met genetisch materiaal van SARS-CoV-2 dat codeert
voor het kenmerkende spike-eiwit."
Bij ons, bij Jansen Farmaceutica, werken ze op een gelijkaardige piste:
een onschuldig "verkoudheidsvirus"
waar DNA van het Sars-CoV-2 virus ingebracht werd om ons afweersysteem te activeren.
"Ja maar! Dat mag niet, hee!
Niet bij ons in Europa."
Blijkbaar wél: de Europese Commissie heeft nu wél de toestemming
gegeven voor deze toepassing van genetische manipulatie. Tegen haar eigen
richtlijnen in. Terwijl genetische modificatie voor de productie van duurzame
voedselvoorziening verboden blijft.
Kan iemand nog volgen? Ik niet. Maar goed: "Het is voor de goede zaak."
Het bestrijden van ondervoeding en hongersnood is geen goede zaak,
dan?
Vermoedelijk net iets minder, want het is "ver van ons bed". Wij in Europa hebben daar geen last
van.
De "tweede golf" van
Covid-19 is er al, véél vlugger dan verwacht, véél vroeger zelfs dan gevreesd.
Althans als we de cijfers omtrent de "geregistreerde
besmettingen" als maatstaf nemen, en er niet bij stilstaan dat er nu 30
keer zo veel getest wordt als bij die "eerste
golf".
Jammer genoeg moeten we erkennen dat dat vooral onze eigen fout is. De
(vooral jonge) mensen zijn laks en overmoedig geworden, en kortzichtig, en
hebben alle voorzorgsmaatregelen naast zich neer gelegd, en alle aanmaningen
tot voorzichtigheid genegeerd. Voor een deel wellicht als tegenreactie tegen de
knellende lockdown-maatregelen waar iedereen bij die eerste golf in gewrongen
zat.
We kunnen nu alleen maar hopen dat die "tweede golf" niet zo zwaar wordt als de eerste.
En vooral: dat onze verantwoordelijken op een méér doordachte en
evenredige manier zullen reageren, en lessen zullen geleerd hebben uit die
eerste periode. Want het psychisch leed dat de opgelegde lockdown toen veroorzaakt
heeft, en nu nog veroorzaakt, is en was in sommige gevallen erger, véél erger,
dan het fysieke leed van Covid-19 zelf.
(Dat we nu al opnieuw gekneld zitten in een mondmasker en "vaste bubbels" is géén hoopgevend
signaal, maar goed.)
Wat bijzonder pijnlijk en schrijnend was bij de corona-aanpak in de "eerste golf", is dat het er de oorzaak
van was dat veel mensen psychisch zó ziek werden dat ze in een psychiatrisch
ziekenhuis beland zijn. Veel méér mensen hebben nu zware nood aan
psychiatrische hulp, en de ernst van de psychische problemen blijkt over het
algemeen ook toegenomen. Veel mensen die het voorheen al moeilijk hadden, zijn
onder die "corona-stress" helemaal
bezweken, en er zijn schrikwekkend veel patiënten met suïcidale neigingen of
psychotische aandoeningen. En ik vrees dat we nog maar aan het begin van de "epidemie" staan, en dat pas in de
komende maanden goed zal blijken wat de impact geweest is. En de lange weg naar herstel, met vallen en opstaan, is
vele keren moeizamer en zwaarder dan de weg naar herstel na Covid-19.
En zo is het ook bijzonder pijnlijk en schrijnend dat de corona-aanpak
van de eerste golf er de oorzaak van
was dat het kindermisbruik, zéker tijdens die lockdown-periode, dramatisch is
toegenomen. De reden hiervoor is niet ver te zoeken: veel meer mensen (mannen)
zaten lange tijd thuis "opgesloten",
en hun mogelijke slachtoffers met hen. Dat was eigenlijk vragen om problemen, jammer genoeg. Dat kinderen in die
lockdown-periode zélf veel actiever waren op het internet, maakte het voor de
jagers ook veel gemakkelijker om nieuwe "prooien"
te vinden.
Child Focus heeft al behoorlijk furieus gereageerd: "Specialisten waarschuwden reeds bij aanvang
van de Corona-pandemie over wat een lockdown kon betekenen voor vele kinderen,
maar de talrijke adviezen werden in de wind geslagen."
En wanneer de steunmaatregelen zullen stopgezet of afgebouwd worden, en
tegelijk de versoepelingen tóch moeten teruggedraaid worden, zullen velen ook merken
dat ze in een financiële put terechtgekomen zijn waar ze niet meer uit raken,
en zal de wanhoop toeslaan. Er worden in de komende maanden trouwens tot 70.000
faillissementen verwacht, vooral bij zelfstandigen en kleine ondernemers.
Nee, de lichamelijke ravage is niet het ergste geweest aan die "eerste" corona-periode. Wél de sociale
en psychische ravage.
En ik blijf al maandenlang met die zelfde vraag: "Was die draconische aanpak echt wel nodig? Was het nodig om de hele
wereld te laten stilvallen? Hadden we niet kunnen volstaan met de richtlijnen
die altijd van toepassing zijn bij een besmettelijke virale infectie? Of met de
maatregelen die in andere landen succesvol gebleken zijn?"
De "believers" beweren bij
hoog en laag dat het anders "veel erger
zou geweest zijn". Maar dan gaat men wel voorbij aan de neveneffecten, de "collateral damage" van de remedie: de
toename van het intra-familiaal geweld, de toename van de vereenzaming, de
toename van de armoede, de toename van psychische problemen. En bijvoorbeeld ook
aan het bijna collectieve uitstel
van kankerdiagnoses, waardoor ook de kanker veel meer slachtoffers zal maken
dan "nodig" was geweest.
Als men op het einde van de rit de afweging zal maken tussen het
aantal mensen die, dankzij de maatregelen, van Covid-19 gespaard zijn, en het
aantal dat op een andere manier het slachtoffer geworden is "van corona", dan betwijfel ik sterk of
die balans wel zo positief zal zijn als de believers
willen volhouden.
Hopelijk hebben onze regeringsleiders en verantwoordelijken iets
geleerd uit de voorbije en aanslepende catastrofes, en zal bij deze corona-golf
(en alle volgende) méér rekening gehouden worden met het psychisch welzijn. Ook
en vooral het welzijn van kinderen.
Ik weet niet hoe goed u TikTok
kent? Ik ken het alléén van naam en van een paar voorbeelden in het journaal.
Eigenlijk pleit dat wel voor mij, dat ik TikTok nauwelijks ken, want
anders zou er kunnen getwijfeld worden aan mijn niveau van volwassenheid. (Dat
Tom Van Grieken zich van TikTok bedient om zijn boodschappen te promoten, zegt
dan misschien wel iets over de onvolwassenheid van de man?)
Dat ik TikTok zou kennen, zou eventueel ook twijfel kunnen zaaien
omtrent de zuiverheid van mijn geest.
Want TikTok is een sociale media
app die vooral voor jongeren, zeg maar kinderen, bedoeld is en waarop ze héél
korte, speelse, grappige of domme, filmpjes kunnen plaatsen. Aangezien de app
zich vooral naar jongeren richt, is het een ideaal platform voor mannen (en
vrouwen) met slechte bedoelingen, die zich met een vals profiel aanmelden in de
hoop kinderen in hun val te lokken.
Zoals de meeste van die (nieuwe) sociale media, is TikTok ook ideaal
om (ongestraft en anoniem) de grootste onzin te verkondigen. Zodat ook TikTok
een broeihaard is van "fake news" en
"desinformatie". Dat het ondertussen
al 2 miljard gebruikers heeft, die in veel gevallen nog te jong zijn om "fake" van "echt" nieuws te kunnen onderscheiden, maakt het wel "gevaarlijker" dan bijvoorbeeld Facebook.
(Hoewel: veel Facebook-gebruikers kunnen dat onderscheid blijkbaar ook niet
maken, ook al zijn ze volwassen.)
Tegelijk is TikTok ook een platform waar jongeren hun subversieve of
opstandige boodschappen kwijt kunnen. Wat maakt dat de app zwaar onder vuur ligt bij autoritaire, zeg maar dictatoriale,
regimes. In Egypte zijn ze bijvoorbeeld niet mals voor meisjes die zich te
weinig aan de conservatieve religieuze beperkingen gelegen laten. Maar ook in
Turkije of in China wordt streng toegekeken op wat jongeren durven te plaatsen.
Censuur is nooit ver weg in landen waar de democratie onbestaande is, of alléén
in naam bestaat.
En dat laatste blijkt nu ook te gelden voor de Verenigde Staten van
Amerika: de heer Donald Trump, president van die pseudo-democratie heeft er
namelijk mee gedreigd TikTok te verbieden in zijn land. Dat zou dan een triest
precedent zijn: een sociaal-media platform dat verboden zou worden in een "democratisch" land. Nooit eerder gezien!
De "uitleg" die hierbij
verzonnen werd, luidt dat TikTok een Chinees bedrijf is, en bijgevolg voor de Chinese regering
spioneert. (Dat Donald op dat idee gekomen is, zou ons al bijna doen vermoeden
dat Amerikaanse apps dat dus ook doen:
spioneren. Of niet?)
Dat is het zelfde stompzinnige foefje als dat wat Donald gebruikt
heeft om Huawei te weren en zo de ontwikkeling van 5G een halt toe te roepen.
Niet alléén in zijn eigen "democratie",
trouwens: Donald heeft ook de Europese landen verboden om met Huawei samen te
werken. En de Europese landen hebben braaf gehoorzaamd.
De beslissing om Huawei buiten spel te zetten had uiteraard niets te maken met het risico op spionage,
maar alles met economische
protectie: door de razendsnelle technologische vooruitgang die bij Huawei
gemaakt werd, riskeerden de eigen Amerikaanse techno-giganten, genre Apple of
Google, hopeloos achterop te raken. En een groot deel van hun marktaandeel te
verliezen. Dat was natuurlijk niet acceptabel. Want Donald zou immers "voor eigen volk eerst" zorgen.
De heibel rond TikTok is een beetje gelijkaardig: ze mogen in de USA
dan toch bereikbaar blijven, op voorwaarde dat ze Amerikaans worden. En dus is een deal in de maak waarbij TikTok
door Microsoft zou overgenomen worden. (Wie zich herinnert hoe het met de
Vlaamse spraaktechnologie gelopen is nadat die door Microsoft werd ingepalmd,
mag nu al vrezen voor de toekomst van TikTok.)
Maar in het geval van TikTok is er nét iets méér aan de hand. Want
Donald had een heel persoonlijk eitje te pellen met die snoodaards.
Herinner u de eerste (en enige) verkiezingsmeeting van Donald Trump:
in Tulsa, op 20 juni. (Een dag later dan oorspronkelijk gepland, wegens de
George Floyd heisa.) Enkele dagen vóór de meeting kon Donald nog triomfantelijk
op Twitter verkondigen dat er "méér dan
eenmiljoen aanvragen" waren om
een zitje te reserveren in het stadion dat plaats bood aan 19.000 mensen.
Donald straalde van zelfzekere arrogantie bij het vooruitzicht van alweer een
tot de nok gevulde arena waar hij zoals gewoonlijk de loftrompet kon steken
over zijn eigen verwezenlijkingen. Het was dan ook een pijnlijke afgang toen op
de dag zelf amper 6.000 mensen zijn komen opdagen. "De schuld van corona", beweerde het campagneteam. De werkelijkheid
was dat die lawine aanaanvragen
eigenlijk een sabotageactie was geweest na een oproep op TikTok: de échte fans
hadden geen kans gezien om een plaatsje te reserveren, want de TikTokkers
hadden alles al "ingenomen".
En dus is Donald bijzonder boos op TikTok. En dus wilde dictator Donald TikTok verbieden in zijn
land.
Nee, je zal mij niet horen beweren dat die "bubbel van vijf" een zinloze maatregel is en dat we ons daar
eigenlijk niet al te veel moeten van aantrekken. Ondanks het ontmoedigende
besef dat ons "bubbel"-leven het
virus niet zal klein krijgen. En dat het virus er de volgende maand en de maand
daarop nog altijd zal zijn, even agressief en even gevaarlijk. En dat we dus
nog héél lang tot een leven in bubbels zullen gedwongen worden.
Maar heeft iemand eigenlijk ooit wel serieus nagedacht over de
praktische consequenties van die bubbel-regel
en hoe we dat in realiteit moeten (of kunnen) waar maken?
Neem een hedendaags doorsnee gezin: vader, moeder, zoon.
De ouders hebben al jaren een heel sterke band met een ander koppel:
échte boezemvrienden die elkaar steunen en helpen, door dik en dun. Tja, dan
neem je die vrienden toch op in je bubbel? Je kan elkaar toch niet in de steek
laten als je elkaar écht nodig hebt? Dat zijn dus al twee leden van de
gezinsbubbel.
Dan zijn er de ouders van de man, en de ouders van de vrouw. Nog eens
vier leden van de vaste bubbel. Oeps: er zijn er nu al zes, dat is één te veel.
Moet je dan het fysiek contact met je ouders verbreken? De ouders van de man,
of die van de vrouw? Dat kan je écht niet maken. Okee, dan maar een bubbel van
zes.
"Belangrijk is dat het vaste
contacten zijn", hebben onze BV's gezegd: "Het aantal is geen fetisj."
Maar de tienerzoon heeft toch ook nood aan contact met zijn vrienden?
Of niet? Moet hij de hele tijd thuis blijven zitten, met geen ander gezelschap
dan dat van zijn ouders en grootouders? Dat is nu echt géén leven voor een
opgroeiende tiener. Heeft hij dan geen recht op zijn eigen vastebubbel? De ouders kunnen
hem dat niet ontzeggen.
"Als je maar voorzichtig bent!"
zeggen ze dan.
"En als je maar je contacten beperkt
tot enkele vaste vrienden."
De zoon is verstandig en verantwoordelijk, en beperkt zich tot zijn
twee beste vrienden.
Maar hoe zat het ook alweer? De BV's hadden het over een "gezinsbubbel". Dat betekent dat de
vrienden in de bubbel van je zoon eigenlijk ook deel uitmaken van je gezinsbubbel.
Oeps: nu zijn er al acht. Marc en Erika zullen absoluut niet tevreden
zijn! Maar ja, het is wat het is.
Toch nog even verder doordenken. Zo'n bubbel is immers "wederkerig": als iemand deel uitmaakt
van mijn bubbel, dan maak ik deel uit van zijn/haar bubbel.
"Mijn bubbel is uw bubbel",
zoals het aloude spreekwoord luidt.
En dus behoren de ouders van de vader én van de moeder uit ons
voorbeeld ook tot de bubbel van de vrienden. Niet? En de vrienden van de zoon
ook. De boezemvrienden hebben dus, zonder zelfs maar iemand anders te zien dan
ons voorbeeldgezin, al een bubbel van negen opgebouwd. Mogen zij dan met
niemand meer contacten hebben? Zij hebben ook hun ouders. En die willen ze echt
wel graag in hun bubbel. Heeft iemand daar een bezwaar tegen? Maar dan zitten
ze wel in een zwaar zondige bubbel van dertien. En eigenlijk: omdat hun ouders
tot hun bubbel behoren, behoren die automatisch ook tot de bubbel van ons
doorsnee gezin. Of niet? Waarmee die hun bubbel ook hebben uitgebreid tot
twaalf. Logisch, niet? Want de bubbel is "wederkerig".
Maar net als de vrienden, hebben de ouders van de man en de vrouw uit
ons voorbeeld óók nog andere mensen die ze in hun bubbel willen. Dat kan toch?
De ouders van de man hebben nog twee andere kinderen, de ouders van de vrouw
hebben ook nog een zoon. En die hebben op hun beurt ook volwassen kinderen, die
tot hun eigen gezinsbubbel behoren.
Even goed opletten, toch, want het begint ingewikkeld te worden. De
zoon van de ouders van de vrouw (haar broer, dus), en diens echtgenote, behoren
tot de bubbel van de ouders van de vrouw, en dus ook tot de bubbel van de vrouw
zélf en haar gezin. En dus ook tot de bubbel van de vrienden. En ja, de
kinderen van de broer van de vrouw behoren tot de bubbel van die broer. En dus
ook tot de bubbel van de ouders van de vrouw. En dus tot de gezinsbubbel van de
vrouw. En dus tot de bubbel van de vrienden.
Ik ben al lang de tel kwijt. Heeft iemand er wél nog een idee van hoe
groot de bubbel ondertussen geworden is? En dat zonder zot of losbandig of
onverantwoord te doen.
Een gezinsbubbel van vijf moet absoluut nageleefd worden, "of anders krijgen we het virus niet klein."
Een beetje bubbelwiskunde leert ons dat we bijgevolg het ergste moeten
vrezen.
Meester Filip zat zich al
wekenlang suf te piekeren. Zou hij zijn kindjes tijdens de grote vakantie toch
eens een paar weken naar school laten komen voor een zomerklasje, of niet?
Door de corona-miserie waren ze
het voorbije schooljaar eigenlijk nauwelijks op school geweest, en van het
thuisonderwijs was voor de meesten niet veel in huis gekomen, want ze hadden
het te druk gehad met Facebook en Instagram en TikTok. Meester Filip vreesde
dus voor een grote leerachterstand bij het begin van het nieuwe leerjaar. Te
meer omdat, dat kon hij niet ontkennen, het niveau van dit klasje niet bijster
hoog lag: erg snugger waren de meeste van deze leerlingen niet.
Hij was toch een beetje bang dat
een zomerklasje wéér zou uitdraaien op constant geruzie, en geroep en getier. Zodat
hij ook deze keer niet veel aan lesgeven zou toe komen. Hij had de leerlingen immers
ook gevolgd op sociale media, en hij wist al ongeveer wat hij kon verwachten
(of vrezen).
Zo had hij gezien hoe Gwendolyn
hard geprobeerd had om ruzie te stoken tussen Bart en Paul, in de hoop dat die
ook in de klas hun vete verder zouden uitvechten. Gwendolyn had dat vooral
gedaan omdat Bart haar eerder een keer een "verraadster" genoemd had, en dat
was een sneer die ze niet licht zou vergeten. Bovendien had ze met lede ogen
moeten aanzien dat haar vriendje Egbert liever kameraad was met Bart dan met
haar, en dat wilde ze hen allebei maar al te graag betaald zetten.
Egbert was dan weer hard in de
weer geweest om samen met Georges-Louis en Joachim een nieuw kliekje te vormen
waarbij Bart wél welkom was, maar Paul helemaal niet. Ook dat zou de
klasharmonie niet helpen, bedacht meester Filip met pijn in het hart.
Maar goed: hij besloot de gok te
wagen, en bracht zijn leerlingen samen voor het zomerklasje. Misschien zou het
beter meevallen dan hij gevreesd had.
En zowaar: tot zijn grote
verbazing konden Paul en Bart het uitstekend met elkaar vinden. Dat kwam
natuurlijk vooral doordat Paul ook gehoord had over dat kliekje van Egbert en
Joachim en Georges-Louis, en hij was als de dood dat hij geen enkel vriendje
zou overhouden in de klas. Behalve Conner dan, maar dat was nog maar een kind...
En dus had Paul al zijn eerdere verwijten tegenover Bart ingeslikt, en liet hij
het geroddel van Gwendolyn voor wat het was. Zo werden Bart en Paul opeens
dikke vrienden.
Meester Filip slaakte in stilte
een juichkreet, en hij kreeg al een beetje hoop dat hij die bende
niet-al-te-intelligente egotrippers misschien toch nog iets kon leren.
Maar dat was buiten Paul
gerekend. Want die was niet vergeten dat het trio "Drie Koningen" hem had
willen uitsluiten, en dus wou hij Egbert en Georges-Louis liever niet in hun
clubje, want die waren de aanstokers geweest. Bart wilde Egbert er dan weer wél
absoluut bij, en het eerste meningsverschil tussen de nieuwe gezworen vrienden
zat er al aan te komen. Gelukkig voor meester Filip wilde geen van beiden uit
de boot vallen, en dus kwamen ze tot een akkoord: Egbert mocht er bij, maar
Georges-Louis niet. Dat was trouwens toch maar een vreemde snuiter en een
ruziezoeker, en hij had sowieso al véél te veel noten op zijn zang.
Even leek het voor de klas van
meester Filip dan toch goed te komen, voor één keer.
Maar helaas: Egbert was een heel
schuchtere en stille jongen, en hij besefte al gauw dat hij in die grote
vriendenkring nauwelijks zou mogen meespelen, en dat niemand naar hem zou
luisteren. En dus wilde hij er Georges-Louis absoluut wél bij. Waarop Paul kort
reageerde met "Non!"
Wat daarna volgde, was alweer
een complete chaos zoals meester Filip al bij het begin van het vorige
schooljaar had moeten aanschouwen. En al helemaal toen ook Meyrem en Jean-Marc
zich in het gekrakeel begonnen te mengen.
Meester Filip zag ook nu maar
één oplossing: hij heeft ze allemaal terug naar huis gestuurd. In het najaar
konden ze misschien eens opnieuw proberen?
In een hoekje van de klas zat
Tom vergenoegd te gniffelen bij het aanschouwen van dit nieuwe fiasco.
Nee, ik heb persoonlijk helemaal niets tegen mevrouwLeemans, want zij
is mijn vriendin. Althans als ik de reclamespots mag geloven.
Maar ik heb wél iets tegen het concept waarbij iemand een lening wordt
aangesmeerd om zich een (dure) vakantie te kunnen permitteren. Zijn er nog niet
genoeg mensen en gezinnen die diep in een financiële put getuimeld zijn omdat
ze méér leningen hebben lopen dan ze redelijkerwijs kunnen afbetalen?
Mijn motto over lenen is simpel. Misschien iets te "zwart-wit", dat geef ik grif toe. Ik heb
wellicht gemakkelijk praten. Maar ik vind: "Als
je iets niet kan betalen, dan koop je het niet! Geef geen geld uit dat je niet
hebt!"
Voor mijn part zou het sowieso verboden moeten worden om mensen aan te
zetten tot het aangaan van kredieten voor dingen die ze niet eens écht nodig
hebben. En dat geldt héél zeker voor een vakantie. Als je je geen vakantie in
het buitenland kan permitteren, dan blijf je toch gewoon thuis?
Toen wij nog kind waren, hadden onze ouders geen centjes voor een reis
of voor een echte vakantie. En dus
bleven we thuis. En niemand in ons gezin vond dat een ramp of een tekort.
Niemand zat te treuren of weg te kwijnen omdat we niet naar verre landen konden
vertrekken. Waarom zouden we ook? Thuis was het best leuk: daar zorgden we zelf
wel voor.
Nu kan dat blijkbaar niet meer. Nu ben je misdeeld als je niet minstens één keer per jaar "écht" op vakantie bent geweest. Nu zijn
je kinderen kansarm als ze in
september op school geen vakantiefoto's op hun iPad kunnen laten zien.
En dus wil iedereen kost wat kost toch op vakantie vertrekken. Ook al
is er eigenlijk geen budget voor. En dus gaat men bij mijn vriendin aankloppen voor een lening.
Nóg een lening. Bovenop die voor de 50 inch flat screen en de iPhone en de auto
en de meubels. Tot de deurwaarder op een dag komt aankloppen en alles in beslag
laat nemen omdat je al die leningen niet meer kan afbetalen.
De enige die écht iets heeft aan die leningen en kredieten, dat is
mijn vriendin, mevrouwLeemans en andere
Cofidis-achtigen.
Het zou al helpen als er geen reclame meer zou gemaakt mogen worden om
de mensen tot een lening te verlokken. Beter nog zou zijn om vlakaf te
verbieden dat luxeartikelen op krediet gekocht worden.
Vermoedelijk krijg ik nu kritiek van de armoede-organisaties. Want is
het geen discriminatie als alléén de welgestelden die luxeartikelen nog mogen
kopen en de "armen" niet? Het zou
kunnen. Maar wie bewijst die armen
een gunst door hen in een financiële krater te laten tuimelen waardoor ze alles
verliezen? Is dat een betere optie? En dat het "discriminatie" zou zijn, is alléén zo in de ogen van de zogenaamde "armoede-organisaties" die "armoede" definiëren als "het ontbreken van luxe". Alsof mensen
zich alléén maar gelukkig en "rijk"
kunnen voelen als ze in luxe baden.
En bovendien: als mensen die dingen niet meer op krediet kunnen/mogen
kopen, dan zal de vraag naar dat soort luxeproducten dalen. En als de vraag
vermindert, dan zakt de prijs vanzelf. Tot ze misschien tóch voor iedereen
betaalbaar worden. Zou dat niet voor ons allemaal beter zijn?
Al van bij het begin van de corona-crisis heb ik me vragen gesteld
omtrent de cijfers waarmee we door de media om de oren geslagen werden. Cijfers
die af en toe trouwens manifest fout, en overdreven, bleken, maar de
rechtzetting kwam er nadien in alle discretie en stilte.
Nu, bij deze tweede golf,
heb ik weer dat zelfde onaangename gevoel: dat de media ons overdonderen met
paniekerige cijfers.
Dat het aantal geregistreerde
besmettingen weer stijgt, dat is overduidelijk. Maar ik heb een enorm probleem
met de manier waarop het aantal besmettingen en ziekenhuisopnames gepresenteerd
wordt in de media. Dagelijks krijgen we een cijfer dat het "daggemiddelde" van de voorbije 7 dagen
weergeeft, en dat wordt vergeleken met dat van een week eerder. De stijging is
dan spectaculair, om niet te zeggen rampzalig.
Waarom doen ze dat? Als je wil weten hoe snel de epidemie zich verspreidt,
vergelijk dan met de vorige dag: "Gisteren
zo veel, vandaag zó veel." Dat is duidelijk, dat is simpel.
Nu krijgen we boodschappen in de stijl van: "Vandaag gemiddeld 465 gevallen per dag, tegenover 261 een week eerder.
Dat is een stijging met 78%." Dat klinkt uiteraard véél erger dan zeggen: "Vandaag gemiddeld 465 gevallen per dag, tegenover
gemiddeld 448 gevallen gisteren. Dat is een stijging met bijna 4%." Is 4% misschien
niet onthutsend genoeg om de mensen te alarmeren? Dit ruikt naar "sensatiezucht" of misschien zelfs naar manipulatie.
Die zelfde sensatiezucht is er trouwens ook bij de rapportering van de
ziekenhuisopnames en overlijdens.
"Ook het aantal ziekenhuisopnamesblijft
stijgen", terwijl dat al drie dagen lang op ongeveer 23 ligt. (Om precies
te zijn: 24 op 31 juli, 22 op 1 augustus, 23 op 2 augustus.) En: "bovendien neemt ook het aantal overlijdenstoe." Hoewel
het er al een hele tijd gemiddeld 2 à 3 zijn per dag, en het eigenlijk zelfs
vóór die tweede golf niet echt lager geweest is dan ongeveer 2.
Er wordt overigens nooit vermeld hoeveel mensen getest werden. Ik zou
nochtans wel graag weten hoe groot het percentage
besmettingen is bij de testen. Als er vandaag 5 mensen positief zijn op 100
testen, en morgen zijn er 10 positieve gevallen op 200 testen, dan is het
aantal besmettingen "verdubbeld",
terwijl er niets aan de hand is. We wisten al bij de eerste golf dat ongeveer 5
à 6 procent van de bevolking besmet raakt. Is dat percentage nu hoger? Geen idee,
want niemand zegt daar iets over. Waarom niet, eigenlijk?
Opnieuw heb ik sterk het gevoel dat die onheilspellende cijferlawine
vooral als bedoeling heeft om ons te overtuigen en te motiveren om de strenge
richtlijnen te volgen. Ten koste van alles. Ten koste, opnieuw, van enorm veel
psychologisch en sociaal leed. Ten koste van financiële en economische
catastrofes. We moeten en zullen door de zure appel heen bijten, "want de cijfers tonen dat het nodig is, dat
het niet anders kan."
Maar wat zullen die offers ons opbrengen? De mensen zijn best wel
bereid om een tijdje met een mondmasker rond te lopen, en de eenzaamheid te
trotseren. En de handelaars of horeca-uitbaters dragen de zware verliezen met
de moed der wanhoop. Omdat ze denken/hopen dat het allemaal tijdelijk is: even
op de tanden bijten tot het virus overwonnen is.
Zullen we het virus inderdaad op die manier kunnen laten verdwijnen, doen
uitsterven? Het antwoord hebben de virologen zélf al gegeven: "Dit virus is een blijver." We krijgen
het dus nooit klein, hoeveel offers
we ook brengen. Zélfs in die landen waar het aantal geregistreerde besmettingen
op 0 gekomen was, en waar ze bij de minste aanwijzing onmiddellijk drastisch
ingrijpen, duikt het virus na een tijdje toch weer op.
"Het is een blijver." En
dan? Moeten we dus een toekomst tegemoet gaan waarbij voortaan iedereen op
straat altijd een mondmasker draagt? Waarbij social distancing en afstandelijkheid voor altijd de regel wordt?
Waarbij sociale, privé contacten afgeraden worden en moeten vermeden worden?
Waarbij warm en vertroostend fysiek contact niet meer kan? Is dat inderdaad het
maatschappijbeeld dat ons te wachten staat? Laten wij onze hele samenleving
voor eeuwig gijzelen door dit virus?
Er zijn nochtans al andere virussen geweest die uiteindelijk "een blijver" zijn gebleken. Zoals het
Influenza-virus. (Een "gewoon griepje"
dat jaarlijks ook 500 tot 750 duizend doden maakt, wat van dezelfde grootteorde
is als Covid-19.) Maar die hebben onze maatschappij niet ontwricht, die hebben
onze samenleving niet overhoop gegooid. We hebben geaccepteerd dat die virussen "een blijver" zijn, en we zijn verder
gegaan met ons leven. We hebben er trouwens zelfs geen idee van hoeveel mensen
in werkelijkheid door zo'n ander virus, zoals Influenza, besmet zijn. En we
maken er ons ook geen zorgen over. Er worden géén massale testen uitgevoerd, en
we krijgen ook geen dagelijkse cijfers omtrent het aantal besmettingen.
Wat is er dan zó anders aan dit virus, dat we er ons zo gewillig door
laten gijzelen? "Het ziektebeeld is toch
wel erger dan bij Influenza," zal u tegenwerpen. Dat zou kunnen, maar de
paniek en hysterie is al begonnen vóór we hier bij ons of waar dan ook de
ergste ziektebeelden hadden gezien. Dus dat kan het niet zijn.
Misschien is het niet het virus zélf dat ons gijzelt, maar wél de
media-heisa er rond. Ik heb nog altijd géén idee waar die vandaan gekomen is,
en waarom de media zó gretig en intens op dit item gesprongen zijn. Er zijn
achterdochtige mensen die beweren dat dit alles een complot zou kunnen zijn van
de farma-industrie. Want laat ons wel wezen: die zitten zich nu al in de handen
te wrijven bij het vooruitzicht van gigantische inkomsten uit de verschillende
Covid-vaccins. (Vaccins die overigens nu al massaal door vele landen opgekocht
worden, zonder enige zekerheid dat ze zullen werken.) Reken zelf maar uit: zo'n
2 miljard vaccins tegen (minstens) 10 euro. En bijna puur netto winst, want het
onderzoek naar het vaccin gebeurt voor het grootste deel met gemeenschapsgeld.
Ik heb het erg moeilijk met complottheorieën, maar ik heb ook geen
betere uitleg.
Ik heb alléén een vraag: "En wat
bij het volgende virus?"
Want dat er na dit virus nog andere de weg van een dier naar de mens
zullen vinden, is geen mogelijkheid,
het is een zekerheid.
Wie belang hecht aan "politiek
correcte standpunten", zou beter niet verder lezen.
Want wat ik kwijt wil, is niet bepaald "politiek correct". Het moet mij namelijk van het hart dat
overtredingen, zeg maar "misdaden"
die gepleegd werden "voor de goede zaak"
(lees: "voor de politiek correcte zaak"),
zowel door de media als door het gerecht met heel veel begrip en clementie
behandeld worden. Dit in tegenstelling tot gelijkaardige misstappen van "niet politiek correcte" signatuur, die
bijzonder hard en ongenadig worden aangepakt. Het lijkt er heel sterk op dat
er, misschien zelfs vooral door de media, met "twee maten en twee gewichten" wordt gewerkt.
Ik herinner me enkele jaren geleden de actie van de groene jongens, milieu-activisten, op de
velden van genetische gemodificeerde aardappelen van de UGent in Melle. Het
ging om puur vandalisme, vernielzucht: een volledig aardappelveld werd kapot
getrapt en de oogst was verloren. Maar de groene jongens kwamen er mee weg, en
de media rapporteerden er op een vergoelijkende manier over. Want het was
immers "voor de goede zaak": de
strijd tegen de verfoeide genetische
manipulatie.
Ik denk daar lichtjes anders over: er zijn géén argumenten die een
dergelijke vernielzucht rechtvaardigen. Punt! Dit is niet minder misdadig dan
de eerste de beste bende vandalen die een tarweveld van een boer gaan plat
trappen of kapot rijden met hun quads. Maar die worden, heel terecht overigens,
wél zwaar aangepakt. De wetgeving hieromtrent is trouwens heel duidelijk: "Als u ervan verdacht wordt
kwaadwillig een bezaaide akker
te hebben verwoest of schadelijk kruid op dit veld te hebben gegooid kan u een
gevangenisstraf van een maand tot twee jaar krijgen."
En als die terroristen van "Act
for Climate Justice" Joke Schauvliege tot uiterste wanhoop gedreven hebben
met hun sms-bombardement, een ver doorgedreven vorm van Cyber-Stalking, dan wordt dat met de mantel der liefde bedekt.
Niemand is in die zaak vervolgd geweest, laat staan veroordeeld. Want het was
immers "voor de goede zaak". Het is
uiteindelijk Joke zélf die voor de hele heisa heeft moeten boeten omdat ze er
verkeerd op gereageerd heeft.
Maar als een onvolwassen puber als Bart De Pauw seksueel getinte
sms'jes stuurt naar een aantal van zijn vrouwelijke collega's, dan is het kot
te klein en zijn de media er als de kippen bij om schande te spreken en hem te
veroordelen.
Ook de dierenrechtenactivisten zijn al enkele keren zwaar over de
schreef gegaan. Vorig jaar konden de betweters van "Animal Resistance" ongestoord een eendenkweker lastig vallen en
zijn eenden de stress van hun leven bezorgen. Wat die eenden overigens niet overleefd
hebben. Bovendien hebben ze tussendoor een lastercampagne (met vervalste negatieve reviews) opgezet
tegen het restaurant dat eendenlever op zijn menu durfde te zetten. In de media
is dat zo goed als geluidloos voorbij gegaan, en er is niemand voor die feiten
vervolgd. Want ja: het was "voor de goede
zaak".
Het doet me terugdenken aan het "Animal
Liberation Front" uit de jaren 1990. Ook die hadden de publieke opinie, en
de media, op hun hand, want "het was voor
de goede zaak": ze protesteerden vooral tegen het gebruik van proefdieren
bij het testen van nieuwe geneesmiddelen. Die tolerante (politiek correcte) houding gaf de organisatie het gevoel dat ze
zich zowat alles konden permitteren. En ze zijn helaas uiteindelijk ontaard tot
een bende brandstichters.
En de hooligans en vandalen en geweldplegers en plunderaars die de
straten de voorbije weken onveilig maakten uit boosheid om George Floyd, ook
die hebben ongestoord hun gang kunnen gaan. Want "Black Lives Matter".
Ja, het is mooi als iemand wil "vechtenvoorde goede zaak". Maar als er grenzen overschreden worden, en al
zeker als de "overtuiging" naar "fanatisme" dreigt over te hellen, dan geldt
het excuus "het is voor de goede zaak"
niet meer. Want dan is het uiteindelijk nog alléén dát: een excuus voor geweld, agressiviteit,
vernielzucht. Ondanks de tolerantie in "politiek
correcte" kringen.
Zou het aan mij liggen, door het slaapgebrek en het vele gepieker? Of
zouden ook andere mensen stilaan overvallen worden door een gevoel van ontmoediging en moedeloosheid?
Bij die eerste corona-golf waren we allemaal (of toch bijna allemaal) gemotiveerd
om ons aan de strikte en strenge maatregelen te houden. Met het idee van: "Het moet nu eenmaal. En als het kan helpen,
waarom niet?" De intensieve en niet-aflatende media-aandacht zorgde er trouwens
voor dat we, willens nillens, doordrongen raakten van "de ernst van de situatie".
We hielden onszelf voor: "Even
doorbijten, hoe moeilijk het bij momenten ook is. Als we nu flink doorzetten,
komt alles weer goed."
En ja, het leek inderdaad zijn vruchten af te werpen. Onze
inspanningen werden beloond. De cijfers begonnen te zakken, langzaam maar
zeker. We konden het einde van de tunnel al zien, we maakten al weer plannen
voor een "normaal" leven.
Tot het opeens, totaal onverwacht, opnieuw helemaal de verkeerde kant
begon op te gaan. (En weer waren de media er als de kippen bij om ons te
verdrinken in angstwekkende corona-berichten.)
We begrepen het niet goed. We bleven ons toch mooi aan de richtlijnen
houden? We deden geen domme dingen, we waren nog altijd voorzichtig en alert.
En toch liep het weer helemaal fout. Met als resultaat dat we weer terug zijn "bij af": de cijfers zijn slecht en de
trend is alarmerend. De richtlijnen worden opnieuw strenger. We zijn in één
klap drie maanden in de tijd terug geslingerd.
Alle moeite is voor niets geweest, en er wordt van ons nu verwacht dat
we diezelfde (of méér) inspanningen en offers opnieuw willen brengen.
Tja, we zullen niet anders kunnen, zeker? Maar het is met weinig
enthousiasme.
"Heeft dit wel zin? Het helpt
blijkbaar toch niet. Hoe we ook ons best doen... Op één of ander moment, en op
één of andere manier, loopt het toch weer fout!"
Het is vreselijk demotiverend en ontmoedigend, en de strijdlust van de
eerste golf is er niet meer. Bij mij in elk geval niet.
Is dit virus misschien dan toch sterker en vindingrijker dan de mens? Vechten
we een bij voorbaat verloren strijd en zullen we eerder een manier moeten zoeken
om mét dit virus ons normale leven te hernemen in plaats van krampachtig te
proberen het te verdrijven? Of zou het toch zo zijn dat wij allemaal collectief
het toevallige slachtoffer zijn van het egoïsme en de stupiditeit van
enkelingen?
We zullen het misschien, hopelijk, binnen een paar weken zien.
Ik vrees in elk geval dat de psychologische impact deze keer nog véél
zwaarder zal zijn dan toen, die eerste keer. En voor veel mensen die mentaal
nog niet bekomen zijn van de impact van die eerste golf, zou deze tweede keer
weleens "een keer te veel" kunnen
zijn.
Het is niet met elkaar te vergelijken, maar ik heb zo'n beetje dat
zelfde ontmoedigde gevoel als het gaat over de grondwaterstanden in ons land.
Keer op keer worden we om de oren geslagen met alarmerende berichten
over de droogte en het dreigende watertekort, en met de waarschuwing dat er
richtlijnen zullen komen om ons waterverbruik drastisch te beperken. Er zijn
zelfs al doemdenkers die voorspellen dat er geen water meer uit onze kraan zal
druppelen.
En eindelijk regent het. Dagen aan een stuk zelfs. Pijpenstelen! Tot
een mens er compleet depri bij wordt. Met een zucht van opluchting denk ik dan: "Het is niet leuk, maar het moet nu
eenmaal.Het is voor de goede zaak.
Hierna zal het droogteprobleem in elk geval van de baan zijn."
Daarna schijnt de zon weer enkele dagen lang, en er komen een aantal
zomerdagen om ons op te vrolijken.
En 's avonds is het al weer prijs: "Het grondwaterniveau in Vlaanderen ligt verontrustend laag. Het zou nog
véél meer moeten regenen om een droogteperiode te vermijden."
Ja, hallo! Ik ben nog aan het bekomen van de vorige deprimerende
regenperiode, en die enkele mooie dagen om een beetje te recupereren worden mij
niet gegund?
Houden die onheilstijdingen dan nooit op?
Ik voorspel heel drukke weken en maanden voor de psychologen en
psychiaters.
