Sommige oudere lezers zullen zich misschien nog die stomme zwart-wit
slapstick filmpjes herinneren van de jaren 1920, met Buster Keaton of van "The
Keystone Cops". Of de hilarische Monty Python afleveringen. De jongeren
kennen vermoedelijk "Mister Bean"
wel, de doodernstige miskleun uit de jaren 1990.
Wat zich op 23 april in de stille Kempen heeft afgespeeld, met ons
Belgisch leger in de hoofdrol, was minstens even hilarisch. Zij het nét iets
minder voor de fauna en flora in de Noorder Kempen, en al helemaal niet voor de
omwonenden of de aanwezige toeristen.
Het verhaal speelde zich af in Brecht, een kleine gemeente in de buurt
van Hoogstraten. Ons Belgisch leger heeft daar blijkbaar een oefenterrein, en
daar worden regelmatig schietoefeningen gehouden.
(Vraag me niet wat het nut daarvan kan zijn, want de Belgische
soldaten worden nooit ingezet in een missie waarbij ze moeten kunnen schieten.
Afgezien van de para's en de luchtmacht komen ze zelfs het land nooit uit.)
Bij die oefeningen is er precies iets mis gegaan. Een vonkje uit een
vuurwapen misschien? Of een onachtzame soldaat die zijn brandende peuk op de
kurkdroge grond heeft gegooid? Niemand die het met zekerheid weet. Naar het
schijnt zouden er "fosforkogels"
gebruikt zijn: die zijn uiterst brandbaar, en mochten sowieso eigenlijk niet
gebruikt worden. Precies omwille van het mogelijke brandgevaar. Het resultaat
was in elk geval dat de heide in de fik gevlogen is, en dat er een gigantische
brand ontstaan is waardoor de wijde omgeving moest ontruimd worden: een camping
en een woonbuurt. 400 mensen moesten onverwijld hun huis achterlaten, in de
bange onzekerheid of ze hun woning bij hun terugkeer nog onbeschadigd zouden
terugvinden.
Jammer genoeg was er op het oefenterrein geen militaire brandweerwagen aanwezig. Het was nochtans écht niet de eerste keer dat de soldaten daar een
brandje gestookt hebben bij hun schietoefeningen. Maar het vuur kon de vorige
keren telkens onmiddellijk in de kiem gesmoord worden.
Dan zou een mens verwachten dat het vereiste materieel ook deze keer
voorhanden zou zijn, toch? Blijkbaar niet. Want bij dat soort schietoefeningen
met lichte wapens is er geen brandweerwagen meer voorzien, want die lichte
wapens produceren immers geen vonken: "Er werd
alleen geschoten met koperen kogels met een loden vulling. Daar zitten geen
brandbare elementen in." Zo beweerde althans de legerleiding. Dan zal het
toch die sigaret geweest zijn, zeker?
Veel verschil zou het wel niet gemaakt hebben, want "de" brandweerwagen van het leger is
kapot. Die staat al een hele tijd in panne. En helaas... de enige militairen die
het voertuig konden herstellen, zijn al vijf jaar met pensioen.
Zoiets kan toch alléén in een slapstick-filmpje? Of in een aflevering
van "FC De Kampioenen". Jammer genoeg
konden de buurtbewoners er niet om lachen.
Een klein vraagje, toch... Onze defensie heeft wél 15 miljard euro
beschikbaar om peperdure vliegtuigen te kopen, die hooguit een paar keer
werkelijk dienst zullen doen. Maar een nieuwe brandweerwagen van zo'n 280.000
euro kan er blijkbaar niet af? En een deftig systeem om de wapendepots te
beveiligen, daar was blijkbaar ook geen geld meer voor. Zoals soldaat J.C.
heeft bewezen.
Het gaat in ons Belgisch leger zoals in al onze overheidsdiensten: er
moet bespaard worden, maar men bespaart op de verkeerde dingen. Men bespaart op
kleinigheden, omdat dat gemakkelijk is. Men bespaart nooit op grote prestige
uitgaven, hoewel die meestal van erg twijfelachtig nut zijn. En de gevolgen van
die kleine besparingen laten zich soms pas veel later voelen, als men er het
minst op verdacht is.
Een nieuwe keuken kopen, dat is een beetje zoals de trein nemen: je
hebt vooraf geen enkel idee hoe het zal lopen. Of waar je zal geraken. Of
wanneer je zal aankomen. Bij ons was dat in elk geval toch zo.
Over onze avonturen bij de keuze en aankoop van de keuken "uit het hogere segment" heb ik het al
een paar keer gehad. Maar wie dacht dat de rest van het verhaal minder "avontuurlijk" zou zijn, die vergist
zich.
Het begon al bij de afbraak van de oude keuken. Er was met de
binnenhuisarchitect héél expliciet overeen gekomen dat de muurtegels in onze
bestaande keuken moesten gespaard blijven: wij wilden die heel graag aan de
muur laten. Al was het maar omdat we het niet zagen zitten om ook nog eens een
tegelzetter én nieuwe tegels te betalen. De keuken zélf had onze spaarpot al
ferm lichter gemaakt. Die strikte instructies werden nadien nog eens bevestigd
aan en door de verantwoordelijke voor de afbraak. "So far, so good."
De donderdagmorgen arriveerden twee stoere mannen om de oude keuken af
te breken. De muurtegels kwamen ter sprake, en wij hebben herhaald dat die moesten
gespaard blijven. Maar ik moet toegeven: zich verstaanbaar maken met dat idioot
neusmondmasker op, is niet altijd evident. Misverstanden of foutief overgekomen
boodschappen zijn in die omstandigheden niet te vermijden. Om maar te zeggen: wij hoorden gedurende een paar uur ontzettend veel
lawaai in de keuken, waar die beide stoere mannen bezig waren. En af en toe klonk
het toch verdacht als brekende tegels. Maar goed: de corona-regels zijn strikt,
en wij moesten uit die mannen hun buurt blijven zolang ze bezig waren.
Toen het lawaai een paar uur later verstomd was, werden wij
uitgenodigd om het resultaat van de noeste arbeid te bekijken. En we zagen... een
compleet lege keuken. En kale muren! De mannen van de afbraak begrepen onze
ontzetting niet, want zij waren in de overtuiging geweest dat de muurtegels weg
moesten. Jammer! Maar goed, zo'n dingen gebeuren nu eenmaal. Zéker in deze
corona-tijden. Waarbij je elkaars gezichtsuitdrukking niet ziet, elkaar niet
goed verstaat door dat mondmasker, en je uit elkaars buurt moet blijven.
Daarna werden de stukken voor de nieuwe keuken geleverd. Twee andere
stoere mannen verschenen hier de vrijdag.
Helaas... de spoelbak plus kraan was er nog niet bij: die was nog niet
binnen. En ook helaas: de dampkap was er evenmin bij: nog niet geleverd door de
fabrikant. Oeps: geen dampkap en geen spoelbak? Dat kon weleens problematisch
worden. Zou het plaatsingsteam die stukken dan de volgende dinsdag meebrengen?
Dat konden de stoere mannen ons niet vertellen. Zij hebben geleverd wat ze
hadden, en zijn weer vertrokken. Dat niet alles mee was, was immers niet hun
probleem.
De dinsdag daarop stond het plaatsingsteam hier, in de vroege ochtend.
Een man en een vrouw. Ik moet zeggen: "Chapeau !".
Ik was heel erg onder de indruk. Ook nu weer klonk het lawaai in onze keuken
af en toe behoorlijk angstaanjagend, maar gezien de corona-instructies lieten
wij die noeste werkers ongemoeid. En toen ze rond vier uur lieten weten dat ze
gedaan hadden, konden we met een zucht van verlichting vaststellen dat alles
prima gedaan was. De kasten en toestellen waren tiptop geplaatst en
aangesloten, en alles was pico bello opgeruimd. Wij waren héél tevreden over
onze nieuwe keuken.
Ware het niet... dat er geen dampkap geïnstalleerd was. Uiteraard niet,
want die was nog altijd niet geleverd. Koken was er dus nog niet echt bij, want
zonder afzuigkap zou de keuken direct vol kookdampen of een baklucht hangen.
Wanneer de dampkap dan wél kon geleverd worden? Niemand die het wist,
blijkbaar.
En ware het niet... dat er geen kraan of spoelbak te bespeuren was.
Uiteraard niet, want die was nog altijd niet geleverd. Met de hand afwassen, of
water nemen om te koken of om te poetsen, was dus nog niet voor direct. Wanneer
de spoelbak annex kraan dan wél kon geleverd worden? Niemand die het wist.
En ware het niet... dat de vaatwasser niet diegene bleek te zijn die we
verwacht hadden. Geen nood: we konden die nog laten omwisselen voor het
gewenste toestel. Maar wanneer dat zou beschikbaar zijn, dat was niet geweten.
En in de tussentijd mocht de geleverde vaatwasser niet gebruikt worden, want
anders verviel de mogelijkheid tot omruiling.
Maar ze hebben wel punctueel alles genoteerd op het "plaatsingsverslag" voor de "Dienst-na-verkoop".
Jawel, we hadden onze nieuwe keuken. En die ziet er heel mooi uit.
Maar het bleef voorlopig behelpen want we konden hem niet echt gebruiken. Hoe
lang nog? Niemand die het wist.
Een week later nog altijd niet, trouwens. Mails met vragen en klachten
bleven onbeantwoord, en de vriendelijke dame aan de telefoon kon tegen de boze
klant niet veel anders zeggen dan: "Onze
excuses hiervoor, meneer!" Want wat blijkt? De "dienst-na-verkoop", die het dossier zou moeten behandelen, buigt
zich pas na veertien dagen over het "plaatsingsverslag"
(waarin melding werd gemaakt van de ontbrekende stukken). Want: "Dat is de procedure".
Hoe wij ons ondertussen moesten behelpen? Daar had de ongelukkige dame die het slachtoffer was van mijn verontwaardiging,
geen antwoord op. En hoe lang dit nog zou aanslepen, wist ze ook niet. Waarom
er een plaatsingsverslag nodig was om vast te stellen wat al bij de levering
geweten was? Ook daarop moest ze het antwoord schuldig blijven. Ik moest toch
maar een mail sturen, kreeg ik als raad. Dat ik ondertussen al drie mails
gestuurd had, zonder enige reactie, daar kon zij ook niets aan doen.
Ik heb dus opnieuw een mail gestuurd. Naar het adres dat de dame mij
doorgaf. En ik kreeg onmiddellijk een automatisch antwoord: "Door een medische ingreep ben ik momenteel
afwezig. Uw mails worden tijdens mijn afwezigheid niet gelezen. Voor dringende
zaken, gelieve te bellen naar het hoofdkantoor." Waarmee ook deze cirkel
rond was.
Een nieuwe keuken... écht wel een avontuur!
Het positieve aan het verhaal is wél dat ik me nu toch in zekere zin
een "keuken-expert" mag noemen. Als iemand
anders een nieuwe keuken zou willen kopen en laten installeren, dan kan die
altijd bij mij terecht voor advies: ik zal graag laten weten met wie je in elk
geval niet in zee moet gaan.
Dat onze politici zich regelmatig, om niet te zeggen meestal, extreem
kinderachtig gedragen, dat weet ik al lang. Ik heb al enkele keren aangegeven
dat de meesten van hen niet eens het intellectueel niveau van een achtjarige lijken
te halen, en zich soms zelfs als kleuters gedragen. Ik heb daar trouwens al een
paar stukjes over geschreven. Onder andere op 05/02/2020 en op 20/05/2020.
Maar het recente optreden van de heer Joachim Coens, CD&V
voorzitter, was toch wel een dieptepunt.
De voorzitter, die zich geconfronteerd ziet met alsmaar slechtere
peilingen, voor zijn partij én voor hemzelf, dacht er goed aan te doen zich ook
eens te mengen in het "PFOS"-debat.
Al was het maar om te laten weten dat zijn partij er óók nog is, en dat er in
zijn partij óók over serieuze dingen nagedacht wordt. En wat had de heer Coens
te vertellen? Dat volgens hem de werken voor de Oosterzeel-verbinding opgeschort
moeten worden tot er volledige duidelijkheid is omtrent de gezondheidsrisico's door
de PFOS-verontreiniging.
Voor wie het verhaal niet van nabij gevolgd heeft, een korte
samenvatting. Bij de werkzaamheden voor de langverwachte Oosterweel-verbinding,
is ontdekt dat de uitgegraven grond grote hoeveelheden van het giftige en
niet-afbreekbare PFOS bevat. Die verontreiniging dateert niet van gisteren,
maar wél al van in de vorige eeuw, toen de nabijgelegen 3M-fabriek nog ongestoord PFOS mocht fabriceren en gebruiken. PFOS
was/is immers een bijzonder populaire stof omdat het vet- en vuilafstotend is.
Sinds 2002 is de productie en het gebruik van PFOS verboden, maar omdat het
spul niet op natuurlijke wijze kan afgebroken worden, blijft het voor eeuwig in
de grond zitten, en ook in het oppervlaktewater. Zo heeft het zich al zowat
overal kunnen verspreiden. Recente metingen tonen aan dat in de meeste van onze
oppervlaktewateren (beken en rivieren) de toegelaten concentratie aan PFOS ruim
overschreden wordt. En ook de bodemverontreiniging blijkt zich ondertussen al
lang niet meer te beperken tot de omgeving van de 3M-fabriek. Ook in West-Vlaanderen zijn plaatsen ontdekt waar de
bodem sterk vervuild is. En in de streek van Mechelen, enzovoort.
Het is dus in het verleden grondig fout gelopen, zó veel is wel
duidelijk. En dat er eens ernstig moet onderzocht worden hoe het zo ver is
kunnen komen, dat is ook duidelijk. Maar wat het stopzetten van de
Oosterweel-werken daar nu kan aan verhelpen, dat is voor mij een raadsel. Het
is niet door de grond daar niet verder uit te graven dat het risico verdwijnt;
het is ook niet door wél te graven dat het risico zou vergroten. In feite
hebben de Oosterweel-werken met de hele problematiek geen enkel uitstaans. De
enige link met het PFOS is dat het probleem toevallig bij die werken is
ontdekt. Hoe dan ook: de enige manier om de vervuilde bodem te saneren, is de
bovenste laag met PFOS af te graven. En dát is precies wat bij de
Oosterweel-werken gebeurt. Het lijkt me dus beter om daar zeker wél verder te
werken.
En dan is de vraag: "Waarom komt
voorzitter Coens nu toch met die suggestie op de proppen?"
Voor het antwoord moeten we zowat vier jaar terug in het verleden.
Want toen was het PFOS-probleem ook al gekend. Althans binnenskamers: de
afvalstoffenmaatschappij OVAM heeft het toen al gesignaleerd aan de bouwheer
voor de Oosterweel-werken. Maar een communicatie naar het grote publiek is er op
dat moment niet geweest. Omdat de toenmalige Vlaamse minister van Leefmilieu
dat niet opportuun achtte. En die Vlaamse minister, dat was Joke Schauvliege
van de CD&V. Net zoals alle Vlaamse ministers van Leefmilieu vóór haar ook
al uit de CD&V kwamen, en de problemen met het giftige PFOS eigenlijk ook al
bij die ministers gekend waren. Al van vóór het jaar 2002.
En dáár knelt het schoentje voor voorzitter Coens: als alles boven
gespit wordt wat in de voorbije twintig jaar is misgelopen rond de PFOS-vervuiling,
dan komt men telkens uit op een CD&V minister. Diegene die de bal laatst
aan het rollen heeft gebracht (en allicht niet helemaal zonder bijbedoelingen), is Zuhal Demir, huidig minister van Leefmilieu,
en vooraanstaand N-VA lid. Voorzitter Coens is dus zwaar geschoffeerd door de
démarche van mevrouw Demir, want al het drek riskeert op zijn partij terecht te
komen. En dus heeft de heer Coens, zoals elke kleuter zou doen, besloten zich
te wreken en het "die ander" betaald
te zetten. Die "ander", dat is dan de N-VA van Bart De Wever. En het moet nu
lukken dat het Oosterweel-dossier een pluim is die Bart De wever heel graag op
zijn hoed steekt, want het dossier is jarenlang geblokkeerd geweest tot Bart
het in beweging heeft getrokken. En Oosterweel past ook perfect in de mooie
plannen van vorig Vlaams minister van Mobiliteit, Ben Weyts... ook al van de
N-VA. Als Joachim Coens er nu zou in slagen de Oosterweel-werken te doen stil
leggen, zogezegd omwille van de gezondheidsrisico's, dan zou hij daarmee én Ben
Weyts én Bart De Wever stokken in de wielen kunnen steken, en zouden zij die
mooie verwezenlijking van hun palmares moeten schrappen.
"Als jij mij pijn doet, dan doe ik jou ook pijn. Nè!"
"De kernuitstap veegt tien jaar
klimaatbeleid in één klap weg!"
Nee, dat is géén gefrustreerde uitspraak van een nucleaire lobbyist,
het is de conclusie van een ernstige en gefundeerde studie van het Planbureau.
Het gaat dan vooral over onze CO2-uitstoot: kerncentrales stoten zo goed als
géén CO2 uit, en als die door iets anders (gascentrales, dus) moeten vervangen
worden, dan verhoogt onze CO2-uitstoot drastisch. Ik heb dat eerder al eens
aangehaald (zie mijn blog van 20/11/2020), en het Planbureau heeft dat nu zwart
op wit bevestigd.
De huidige Groene minister van Energie, Tinne Van der Straeten, ontkent dat. Uiteraard. Ze beweert dat het
beleid van de huidige regering het probleem van de hogere CO2-uitstoot al heeft
opgelost. Maar het beleid van de huidige regering, dat houdt precies in dat het
verlies van energieproductie door de kerncentrales zal opgevangen worden door
windmolens... en gascentrales. Waarbij de minister vergeet dat blijkbaar niemand
een stel windmolens in zijn achtertuin wil hebben, en dat aanvragen voor nieuwe
windmolenparken op het vasteland steevast door de "getroffen" gemeentes afgewezen worden. Los daarvan: windmolens zijn
voorlopig nog altijd niet rendabel, en gascentrales al helemaal niet. Die
moeten dus gesubsidieerd worden. En aangezien we de toegelaten normen voor CO2
na de sluiting van de kerncentrales ferm zullen overschrijden, zullen we ofwel
boetes moeten betalen, ofwel "emissierechten"
moeten kopen. (Dat komt erop neer dat landen die minder CO2 produceren dan
toegelaten, een deel van ons "overschot"
willen overnemen. Tegen betaling uiteraard.)
Hoe je het ook draait of keert: er zal véél geld nodig zijn om de
effecten van de kernuitstap te compenseren. En aangezien het uitgesloten is dat
de belastingen zouden verhogen (afgezien dan van enkele "uitzonderingen", zoals een CO2-taks of BTW stijgingen of accijnzen
op brandstof), zal dat geld van onze energie-factuur moeten komen. De dure eden
die eerder gezworen werden (dat de kernuitstap géén negatieve impact zou hebben
op onze energierekening), zijn ondertussen al weer al lang vergeten. Zoals alle
beloftes en voornemens, eigenlijk.
Maar onze overheden zijn erg creatief in het bedenken van verdoken
trucjes om ons tóch meer te doen betalen. Ze zijn ook bijzonder laf, eigenlijk,
want ze laten de energieregulatoren (VREG, CREG) de kastanjes uit het vuur
halen. De energieregulatoren die als taak hadden om de consument te beschermen
tegen de almacht van de energieleveranciers, zijn verworden tot bedenkers van
allerlei foefjes om ons méér te doen betalen. Ik vermoed trouwens dat je een
pokerkampioen moet zijn om lid te worden van de VREG, want ze verkondigen keer
op keer met een bewonderenswaardige pokerface dat hun maatregelen goed zijn
voor ons, en dat we er bij zullen winnen.
Hun eerste verzinsel was de "digitale
meter": die zou ons helpen om energie te besparen, en dus om onze factuur
te verlagen. En voor mensen met zonnepanelen zou die meter bij een redelijke "zelfconsumptie" al een winst opleveren.
Ondertussen weten we al dat dit een fabeltje is, en dat iemand met zonnepanelen
nooit beter af zal zijn door die
digitale meter. Tenzij je een (peperdure) thuisbatterij zou installeren.
Spijtig genoeg (...) heeft de Vlaamse regering bedongen dat mensen met
zonnepanelen tot vijf jaar uitstel kunnen krijgen voor die digitale meter.
Zodat maar één op de vier gezinnen met zonnepanelen de pineut geweest is. Dat
is uiteraard véél te weinig om de beoogde meerinkomsten te vergaren. Vandaar
een volgend trucje: de verlaagde distributiekosten voor exclusief nachtverbruik
worden afgeschaft. De kost voor de elektriciteit die je 's nachts verbruikt, op
een aparte teller, zal dus drastisch verhogen. Dat is vooral erg pijnlijk voor
mensen die elektrisch verwarmen, via accumulatieverwarming: de rekening voor de
verwarming zal minstens met de helft stijgen.
Maar ook dat zal nog niet volstaan, want de mensen met
accumulatieverwarming, dat is een minderheid. Dat zijn de naïevelingen die rond
de jaren negentig een huis gebouwd hebben, en toen meegegaan zijn in de
aanmoedigingen om te verwarmen met "propere",
en goedkope, elektriciteit. En dus moest de VREG/CREG nog iets méér
creativiteit aan de dag leggen. Dat is het principe van het "capaciteitstarief" geworden. Dat zit zó
ingewikkeld in mekaar, dat geen mens het nog kan volgen of achteraf zou kunnen controleren.
Dus dat is werkelijk de allermooiste vondst tot nu toe. Het komt erop neer dat
Fluvius per kwartier zal registreren hoe zwaar je het net belast (hetzij door
te verbruiken, hetzij door te produceren), en dan wordt voor elke maand het
kwartier met het hoogste verbruik bijgehouden. Van die "piek-verbruiken" wordt dan over 12 maanden het gemiddelde gemaakt,
en dat is je gemiddelde piekverbruik: "Het capaciteitstarief wordt aangerekend
op basis van de 'gemiddelde maandpiek' (kW). Deze gemiddelde maandpiek wordt
maandelijks berekend als het gemiddelde van uw 12 laatste 'maandpieken'. De
maandpiek is het hoogste kwartiervermogen (ofwel 'piekvermogen') dat u in een
maand hebt gebruikt."
En dát zal je distributietarief en netwerkkosten bepalen. Het maakt
dus niet uit hoeveel je over een hele maand verbruikt hebt, wat telt is wat je
hoogste verbruik geweest is. Stel dat je de hele dag werkt, en 's avonds na het
werk de wasmachine op zet en de droogkast, en tegelijk ook je eten kookt en
daarna de vaatwasser moet laten draaien, dan ben je zwaar de klos. Ook al heb
je voor de rest van de dag niets verbruikt. Of stel dat je zonnepanelen hebt,
en de zon schittert een hele dag aan de hemel, terwijl je op het werk bent en
dus geen verbruik hebt thuis: ook dan zal dit je duur te staan komen, want je
zal een heel hoge belasting gehad hebben door de zonne-energie, en dus een heel
hoog "piekverbruik".
Fluvius heeft hierbij trouwens nog een extraatje ingebouwd voor de
mensen die het niet breed hebben. En ook voor mensen met zonnepanelen en een
terugdraaiende teller. Mensen dus die héél erg zuinig proberen te zijn met hun
elektriciteitsverbruik, of mensen die door hun zonnepanelen netto een
nul-verbruik hebben. Fluvius gaat namelijk voor het bepalen van het capaciteitstarief
uit van een "fictief" minimum
piek-verbruik van 2,5 kW, zélfs al zou je dat in realiteit nooit bereikt
hebben.
Het grappige is dat de heren en dames van de VREG ook nu weer met een
onbewogen pokerface vertellen dat we dankzij dat "capaciteitstarief" minder zullen betalen als we verstandig elektriciteit
verbruiken: "Volgens onze voorlopige
simulaties zal ruim 60% van de gezinnen zijn distributienettarieven in 2022
zien dalen of met maximaal 10% zien toenemen ten opzichte van 2020." En ook
nu weer wéét iedereen al dat dit een leugen is, net zoals bij de digitale
meter.
De bedoeling van dit alles is, volgens de energieregulatoren, ons
ertoe aan te zetten ons verbruik meer te spreiden over een hele dag. (Alsof dat
voor iedereen zomaar zou kunnen.) Want ons elektriciteitsnet wordt nu al erg/te
zwaar belast. En dan lees ik tegelijk dat Brussel vanaf 2035 alléén nog
elektrische auto's zal toelaten. Op initiatief van, wat had u gedacht, de
Groene bestuursleden in het Brussels Gewest. Als de andere steden volgen, dan
zullen we vanaf 2035 allemaal elektrisch rijden. (Met elektriciteit van
vervuilende gascentrales... maar dat is een detail.) Wat zal betekenen dat we ons
elektriciteitsnet nog véél zwaarder zullen belasten. Waar is dan de beoogde
minder zware belasting van ons net naartoe?
Het betekent trouwens ook dat we met z'n allen een heel hoog
piekverbruik zullen hebben op het moment dat we de batterij van onze auto
moeten opladen. Waardoor ons "capaciteitstarief"
de hoogte zal in schieten.
Om een lang verhaal kort te maken: de Groene fixatie op de kernuitstap
en op de elektrische auto's, zal gigantisch veel geld kosten, en wij zullen dat
betalen. Met dank overigens aan de creatieve ideeën van de energieregulatoren.
Ik vrees dat we voortaan allemaal
lelijk zullen verschieten als we onze elektriciteitsafrekening zullen
ontvangen.
Het is mij opgevallen dat het aantal waarderingen bij mijn blogstukjes
de voorbije drie maanden beduidend lager ligt dan in de zeven à acht maanden
ervoor. Dat betekent, naar mijn gevoel, dat de appreciatie voor mijn stukjes
gezakt is. En dus dat ik niet goed bezig ben. Of toch niet meer zo goed. Het is
voor mij een signaal dat de kwaliteit van mijn stukjes achteruit gaat, en/of de
originaliteit ervan, of de relevantie. En dat kan ik niet zomaar naast me neer
leggen.
Hoe graag ik ook schrijf, en hoe veel plezier ik ook zélf beleef aan
het schrijven van blogstukjes, toch heb ik, net als iedereen, af en toe ook
wel behoefte aan een teken van waardering voor mijn creatieve scheppingen. Als
die waardering er niet is, als ik niet (meer) het gevoel heb dat mijn stukjes
graag gelezen worden en positief onthaald worden, dan blijft de motivatie om
telkens opnieuw iets nieuws te schrijven, niet overeind.
Ik wil niet (verder) afzakken tot het niveau dat het alléén nog maar "bladvulling" wordt. Daarom heb ik
besloten om voortaan af en toe een pauze in te lassen, en minder frequent een nieuwe bijdrage
voor mijn blog te plaatsen. Ik wil regelmatig wat meer tijd nemen om nieuwe
inspiratie te putten, en (vooral) om mijn stukjes beter uit te werken.
Ondertussen heb ik trouwens nog mijn handen vol aan een tweede
verhalenbundel die ik dit jaar graag zou afwerken. En verder hoop ik ook het "serieuze" boek ooit eens af te krijgen
waar ik meer dan vier jaar geleden aan begonnen ben en dat al te lang verweesd opzij
gelegen heeft.
Graag wil ik van de gelegenheid profiteren om toch nog eens reclame te
maken voor mijn eerste verhalenbundel. Voor wie die nog niet heeft, die is bij
elke online boekhandel te verkrijgen.
Bijvoorbeeld bij Bol.com, Standaardboekhandel.be, Bookspot.be,
Proxis.com:
Ik wil toch nog ook eens mijn welgemeende dank uitsturen naar mijn
enkele trouwe lezers en "fans". En
zeker voor hen die blijvend de moeite hebben gedaan om een waardering aan te
vinken: "Dankjewel !".
Nee, ik ben géén "antivaxer".
Wel integendeel: ik ben zélf al ingeënt. Twee keer zelfs. Ik ben dus "volledig beschermd" zoals dat heet. Maar
toch niet direct uit volle overtuiging. Ik wéét gewoon niet of die vaccins wel
werken? Ik weet niet zeker of die echt zó veel zouden uit halen? Ik heb me
laten vaccineren omdat het nu eenmaal "zo
hoort", omdat ik daarmee (naar het schijnt) "solidair" ben met mijn medemens. En al bij al: "Baat het niet, het schaadt ook niet."
(Hoop ik toch...)
Onze experten en onze beleidsmakers wijzen er ons op dat de cijfers
wel degelijk aantonen dat de vaccins werken: alle cijfers vertonen sinds een
paar maanden een significante "fors dalende"
trend. "Dankzij de geslaagde vaccinatiecampagne."
Ze zullen wel gelijk hebben, zeker?
Maar dan vraag ik me toch af waarom ze zo hard blijven waarschuwen
voor de mogelijkheid dat de trend toch nog zou keren, en dat we misschien wel
een volgende golf over ons gaan krijgen. Bijvoorbeeld als een grote massa
zal/zou samentroepen op een popfestival, of op een voetbalfeest. Of als de
scholen weer zullen starten in september en alle leerlingen elkaar opnieuw
fysiek zullen ontmoeten. Als men er écht zeker van is dat de vaccins "werken", vanwaar dan die angst? Vanwaar
dan de aanhoudende waarschuwingen? Tenzij ze zélf niet overtuigd zouden zijn.
Hun niet-aflatende paniekzaaierij is een slecht signaal voor wie nog twijfelt
en onzeker is. Hiermee gaan ze in elk geval niemand overtuigen om zich alsnog
te laten inenten.
"Het is allemaal de schuld van
de Delta-variant" zeggen ze. Want die is ontzettend besmettelijk en
bijzonder gevaarlijk voor wie nog maar één prik gehad heeft. En die is vooral extreem
gevaarlijk voor kwetsbare mensen, de oudjes dus. Maar wacht eens even... De
oudjes zijn bij ons allemaal al twee keer ingeënt. Als die variant gevaarlijk
is voor wie maar één prik gehad heeft, en de meest kwetsbaren hebben allemaal
al een tweede prik gehad, hoe kan die variant dan toch extra gevaarlijk zijn
voor de ouderen? Niet dus, hee! En toch... Onlangs, in mei, zijn in een
woonzorgcentrum in Nijvel na een nieuwe corona-uitbraak toch 12 mensen
gestorven. De schuld van de Delta-variant! Dat kan gebeuren, hee. Want het gaat
om "fragiele mensen", en "de Delta-variant is een lastig beestje."
Die mensen waren nochtans twee keer ingeënt, en het heeft niet geholpen. Een
echt overtuigend bewijs voor de werking van de vaccinaties is dat in elk geval
ook al niet. Al werd daar voorzichtigheidshalve héél weinig ruchtbaarheid aan
gegeven in de media.
Uiteraard wordt dan geargumenteerd dat de ontwikkelde vaccins een
effectiviteit hebben van 90 à 95%, en dus kunnen er nog altijd 5 à 10% zijn bij
wie het niet werkt. Dat zouden dan die 12 rusthuisbewoners zijn op een
populatie van 119, zeker? Die hadden gewoon brute pech, neem ik aan.
Vandaar dus de zoektocht om de effectiviteit te verbeteren, om ons
afweersysteem een "boost" te geven.
Bijvoorbeeld door te "mengen": de
tweede prik met een ander vaccin dan bij de eerste inenting. Dat zou betere
resultaten geven, denken de experten. Waarbij dus opeens de strikte richtlijnen
van de vaccin-producenten overboord zouden gegooid worden. Diezelfde strikte
richtlijnen die voor de vaccinatiecampagnes altijd "de bijbel" geweest waren, want de goede werking van die vaccins was
alléén bewezen bij correcte toepassing van die richtlijnen. En nu zouden die
opeens niet meer tellen? Nu zou het opeens okee zijn om maar één dosis
AstraZeneca te geven, en later dan een spuitje Pfizer? Of een inenting met
Moderna na het spuitje van Johnson & Johnson, dat maar 65% bescherming
biedt. (Die beperkte bescherming na één prik geldt eigenlijk voor alle vaccins.
Ik heb me altijd afgevraagd waarom ook voor dat vaccin nooit een tweede spuitje
aanbevolen werd?) Ik moet zeggen: erg overtuigend klinkt ook dit niet bepaald,
en al helemaal niet wetenschappelijk.
Of misschien hebben we allemaal gewoon een derde prik nodig? Ja, dat
zal het zijn! Het wordt in elk geval al regelmatig gesuggereerd. Om ons
afweersysteem een nieuwe boost te geven. Als bescherming tegen mogelijke andere
varianten die nóg besmettelijker zijn dan Delta.
Of die vaccins te vertrouwen zijn? Ik weet het nog altijd niet. Ik
hoop van wel. Maar wat ik wél weet, is dat ik de experten, de wetenschappers,
voor geen haar meer vertrouw. Dat is géén wetenschap, wat die bedrijven, dat is "alchemie", zoals in de donkere
Middeleeuwen. Hun "experimenten"
lijken trouwens allemaal verdacht naar éénzelfde richting te wijzen: er moet
hoe dan ook méér gevaccineerd worden.
En meer vaccineren, betekent uiteraard ook meer vaccins (ver)kopen.
"'t Is weer voorbij die mooie
zomer, die zomer die begon zowat in mei. Ah, je dacht dat er geen einde aan kon
komen, maar voor je 't weet is heel die zomer al weer lang voorbij."
21 juni 2021: het begin van de "astronomische
zomer".
Het weerbericht had op die dag een heel passende kop: "Na de zonnecrème, de paraplu". We zijn
de "zomer" ingezet met regen en
onweer. Véél regen. Dagen-, zelfs wekenlang regen. Die "mooie zomer", die heeft amper twee weken geduurd. Die is niet in
mei begonnen, maar die was op 21 juni wél al voorbij. We zijn verzeild geraakt
in een "typisch Belgische zomer",
zoals dat dan genoemd wordt. Wateroverlast langs alle kanten: ondergelopen
kelders, straten die blank staan. Al zou het natuurlijk nog véél erger gekund
hebben. Zie maar wat ze in maart en april in Australië en in Indonesië hebben
meegemaakt: volledige dorpen weg gespoeld.
Ik blijf me verbazen over de reële, waarneembare effecten van de "klimaatopwarming". Of liever: over de
manier en de momenten waarop daar over bericht wordt. Je kan er gif op nemen
dat de waarschuwingen en alarmkreten al te horen zijn vanaf de eerste echte
zomerdag. Maar zodra het weer weer omslaat, wordt daar met geen woord meer over
gerept. Idem dito trouwens als het over ons grondwaterpeil en de dreigende
droogte gaat. Zodra het enkele dagen warm en droog geweest is, komen de
berichten over het tekort aan grondwater en de ramp die al dreigt voor de
zomerse oogsten. Zélfs na de kletsnatte meimaand kregen we nog waarschuwingen
te horen. De boodschap: "Goed nieuws voor
de grondwaterstanden in ons land. In drie van de vier meetpunten zijn die 'normaal' tot 'zeer hoog' voor deze tijd van het jaar." werd vergezeld van: "We starten nu met goede cijfers aan de
zomer maar een paar weken warm weer en weinig regen kan het snel weer doen
keren." (Het is net als bij de corona-cijfers: "Het gaat nu wel de goede kant uit, maar het zou snel kunnen keren als
de Delta-variant dominant zou worden." Het lijkt wel alsof het tegenwoordig
verboden is om ook eens zonder meer goed nieuws te brengen. Zonder een
bijhorende, angstaanjagende, waarschuwing.)
Het zal mij benieuwen wat de boodschap zal zijn na deze uitgeregende
start van de zomer.
Maar goed... Laat ons optimistisch blijven: misschien worden juli en
augustus toch nog mooie zomermaanden, met véél zon en lekker warme
temperaturen. Het zou goed zijn voor onze inwendige vitamine-voorraden, het zou
goed zijn voor ons humeur, het zou goed zijn voor de samenleving. Als we,
hopelijk, indien Frank Vandenbroucke het toelaat, in juli en augustus weer min of
meer "normaal" met elkaar zullen
mogen omgaan, dan zou het fijn zijn als ook aan de hemel een stralende zon ons
toelacht. Het zou ook goed zijn voor de horeca en voor het toerisme in ons
land: na het horror-jaar 2020 kunnen die wel een opsteker gebruiken.
En het zou zéker ook goed zijn voor de klimaatwaarschuwers. Want op
een dag als 21 juni 2021 staan die er maar beteuterd bij. Ze mogen nog zó veel
en zó luid roepen als ze willen, geen mens die luistert als de regen op de
ruiten klettert. Ze zitten er werkloos bij op zo'n donkere natte dagen. Ik
vrees dat ze er depressief bij gaan worden, en zich overbodig en nutteloos gaan
voelen. Wie weet beginnen ze misschien zelfs aan zichzelf te twijfelen? Nee,
dit is ook voor hen géén goede start van de zomer!
Omdat mijn hart naar Anuna en Greta uit gaat, wens ik ook voor hen
vurig dat ons nog een héél mooie, zonnige en warme zomer te wachten staat.
En dan kunnen wij op een terras met onze vrienden uitgebreid over de
dreigende opwarming discuteren. In de zekerheid dat het leven weer goed is.
(En de eigenaars van zonnepanelen met een digitale teller zullen dan
eindelijk weer hun wasmachine en droogkast kunnen gebruiken, en hun oven en
kookplaat. Gedaan met de ontberingen omwille van het ontbreken van zonne-energie !)
Ik vind persoonlijk dat er té veel en té gemakkelijk met de vinger
gewezen wordt naar de katholieke kerk. Alsof er in geen enkele andere religie
of geloofsgemeenschap mistoestanden bestaan en gruwelijkheden gebeurd zijn.
Maar dat betekent niet dat ik doof en blind ben voor dingen die echt zwaar fout
lopen.
Bij het lezen van het volgende bericht zijn mijn tenen in elk geval
gaan krullen: "In de Verenigde Staten
ijveren een aantal bisschoppen ervoor om de communie niet langer toe te dienen
aan 'pro-choice' politici, zoals president Joe Biden." (Voor wie de regels
van de katholieke kerk niet goed kent: "Uitsluiting
van gelovigen van het ontvangen van de sacramenten is alleen mogelijk als
gevolg van excommunicatie, staat van publieke zonde (in bepaalde gevallen) en
ketterij." Iemand uitsluiten van het sacrament van de Eucharistie is dus
een heel zware sanctie.)
Die "pro-choice" politici,
dat zijn politici die voorstander zijn van de bestaande federale richtlijnen
omtrent abortus in Amerika. De conservatieve politici, vooral dan in het
Republikeinse kamp, willen het recht op abortus in de Verenigde Staten heel
sterk inperken. Zo zou abortus na de zesde week al niet meer toegestaan worden,
en ook het recht op abortus bij een zwangerschap na verkrachting zou weer
geschrapt worden. De kans is groot dat die conservatieve strekking haar slag
zal thuis halen, want de uiteindelijke stem ligt op federaal niveau bij het
Hooggerechtshof, waar Donald Trump nog rap-rap voor een conservatieve meerderheid heeft gezorgd in de laatste weken van
zijn presidentschap.
En nu heeft de Amerikaanse katholieke kerk zich ook met de zaak
gemoeid. Ik ben géén pleitbezorger van abortus, maar ik vind het wel bijzonder
grof dat de katholieke bisschoppen in Amerika iedereen die het recht op abortus
durft te verdedigen, zouden willen uitsluiten en "verketteren". Het is bijzonder grof, maar het is vooral ontzettend
hypocriet. Want diezelfde Amerikaanse bisschoppen hebben geen enkel probleem
met de (republikeinse) politici die de vrije wapendracht verdedigen en op die
manier mee verantwoordelijk zijn voor de ontstellende tol die vuurwapens in de
VSA eisen. In 2019 waren dat er méér dan 15.000, of zowat 41 per dag. Dat een
snotneus zonder enig probleem een semi-automatisch wapen mag kopen én mag
gebruiken om een slachting aan te richten in een school, dat is prima in orde
voor de Amerikaanse bisschoppen. Maar dat een meisje het na een incestueuze
verkrachting niet wil meemaken dat ze daar levenslang mee geconfronteerd wordt,
dat kan absoluut niet door de beugel.
Iedereen mag daarover denken wat hij/zij wil, maar ik vind dat het
toppunt van hypocrisie.
Dezelfde hypocrisie valt trouwens ook te bespeuren bij het nieuws over
die talloze vermoorde indianenkinderen in Canada. Voor wie het niet gevolgd
heeft: de Canadese katholieke kerk had het op zich genomen om de kinderen van
de inheemse bevolking, de "wilden",
bij hun ouders weg te halen om hen beschaving en "het ware geloof" bij te brengen. (Een beetje zoals de Europese
missionarissen ook in de Afrikaanse kolonies gedaan hebben.) Wat er precies met
die kinderen gebeurd is, en of ze veel "beschaving"
gezien hebben, niemand die het weet. Vast staat dat er héél veel van die
kinderen spoorloos "verdwenen" zijn.
En onlangs heeft men in een massagraf meer dan 200 kinderlijkjes terug
gevonden. Allemaal het slachtoffer van de "bekeringsdrift"
van de paters en de nonnen, zullen we maar zeggen. De Canadese premier heeft al
opheldering en bijkomende uitleg geëist van de katholieke kerk. En het lijkt
mij niet onlogisch dat de schuldigen zouden opgespoord worden, en dat de kerk
als instituut op z'n minst excuses zou aanbieden aan de nabestaanden.
Paus Franciscus heeft ondertussen al gereageerd. Hij heeft gezegd dat
het hem "triestig" maakt. Maar
excuses werden niet uitgesproken...
Ook de houding van de katholieke kerk tegenover de homo-gemeenschap is
op z'n minst "dubbelzinnig" te
noemen. Volgens de katholieke gezagsdragers, de "Romeinse Curie", is de boodschap: "Homoseksualiteit blijft een 'ongerijmdheid', en holebi's kunnen niet
trouwen voor de kerk." Maar daar is dus flink wat tegenkanting tegen
gekomen binnen de kerk zelf. In elk geval hier in België, tot op het niveau van
de Belgische bisschoppen. En zelfs binnen het Vaticaan: één van de meest
invloedrijke kardinalen is het openlijk oneens met het onwrikbare standpunt
tegenover holebi's, en omdat hij geen gehoor krijgt, heeft hij zelfs ontslag genomen.
Ik ben niet helemaal zeker, maar ik denk niet dat "hypocrisie" strookt met de katholieke
leer. Heeft Jezus trouwens indertijd de Schriftgeleerden niet voor "huichelaars" uitgescholden? Het lijkt
erop dat ze weer helemaal terug zijn.
Het was echt ontroerend, de eensgezindheid van de NATO-bondgenoten in
hun afwijzing van de gemeenschappelijke aartsvijand China omwille van de schending
van de mensenrechten aldaar. Met name de onmenselijke behandeling van de Oeigoeren.
De Oeigoeren zijn van oorsprong een Turks volk dat in het Noordwesten
van China woont. Blijkbaar heeft de Chinese overheid het op zich genomen om die
Moslim-barbaren (en mogelijke geradicaliseerde terroristen) "her op te voeden". Een beetje zoals wij "de zwartjes" in Afrika hebben willen
bekeren tot het ware geloof en de echte beschaving. Volgens rapporten van
Amnesty International en andere mensenrechtenorganisaties gaat de Chinese
overheid hierbij bijzonder "drastisch"
te werk. Er is sprake van fysieke en psychologische mishandeling in de
detentiecentra, en van gedwongen sterilisatie om ervoor te zorgen dat de
bevolkingsgroep niet verder zou aangroeien.
Die eensgezinde agressieve veroordeling, op vraag van president Joe Biden, was inderdaad
heel bijzonder. Vooral omdat ook Tayyip Erdogan
mee zat rond de tafel van de strenge rechters. Als er nu één land is dat
uitblinkt in het schenden van de mensenrechten, dan is het wel het Turkije van
Erdogan. Vooral de Koerden ondervinden nog dagelijks aan den lijve wat het is
om een ongewenste bevolkingsgroep te zijn in het Ottomaanse rijk. Zij worden
zonder veel pardon in de gevangenis gegooid, of erger.
Of laten we het anders eens over de oorspronkelijke inheemse bevolking
van de USA zélf hebben: de Indianen. De manier waarop die bevolkingsgroep in
het land van Joe Biden behandeld werd en wordt, is hemeltergend: bedrogen,
uitgebuit, afgeslacht, gediscrimineerd. Daar kunnen de Chinezen nog iets van
leren. Ik vind het trouwens nog altijd verbijsterend hoe deze schande, deze onvervalste
genocide, zomaar kon en kan gebeuren zonder dat ook maar iemand daar
bedenkingen bij heeft, laat staan beschuldigingen. De hele wereld staat er bij
en kijkt ernaar, maar niemand heeft het lef om er zelfs maar één woordje van
kritiek over uit te spreken.
De harde kritiek tegen China, op het hoogste niveau, staat trouwens
ook in schril contrast met de lankmoedigheid tegenover de militaire
machthebbers in Myanmar. Daar gaat
het niet over discriminatie of "dwangarbeid",
maar wel om een onvervalste genocide op de Rohingya.
Er is even wat protest geweest aan het adres van premier Aung San Suu Kyi. Maar die heeft dat over haar kant (moeten) laten
gaan omdat zij in de praktijk toch niets in de pap te brokken had. En daarna:
volkomen stilte, een vergeten probleem.
Om maar te zeggen: het excuus van de mensenrechtenschendingen om met
z'n allen met een beschuldigende vinger naar China te wijzen, is precies wat
het woord zegt: een "excuus", een
smoesje. De échte reden voor de gecoördineerde aanval op China is natuurlijk
dat het land véél te machtig en véél te sterk dreigt te worden. China is goed
op weg om de Verenigde Staten voorbij te steken als economische grootmacht, en
dat kunnen de Amerikanen uiteraard nooit toestaan. China is ook goed op weg om
de hele wereld vér vooruit te zijn als het gaat over technologische
ontwikkelingen, bijvoorbeeld bij alles wat met 5G te maken heeft, en dat is een
blaam die de Amerikanen nooit over hun kant zullen laten gaan. China is over de
hele wereld projecten aan het opzetten, zodat ze in heel veel landen voet aan
de grond krijgen, en daardoor verwerven ze een ontoelaatbare wereldwijde
invloed. Chinees kapitaal is overal erg actief om te investeren in onder andere
Europese bedrijven en projecten: denk maar aan Volvo, of de haven van Piraeus
in Griekenland. Op die manier wringen ze zich binnenkort in een positie van
onmisbaarheid en ultieme beslissingsbevoegdheid. Ook als het gaat over
ontwikkelingssamenwerking vullen de Chinezen trouwens alle leemtes op die de Westerse
koloniale mogendheden hebben achtergelaten. Het hele Afrikaanse continent
wordt stilaan een Chinees "win-gebied".
Dáár draait het uiteindelijk allemaal om: China is goed op weg om de
belangrijkste en meest invloedrijke natie in de wereld te worden. En dát moet
kost wat kost vermeden worden. Vandaar de intense en gezamenlijke campagne om
China op alle mogelijke gebieden te ondermijnen en in diskrediet te
brengen. Dat hiervoor de mensenrechten als schaamlapje gebruikt worden, is de hypocrisie ten top, en zélfs behoorlijk cynisch.
"De meeste dromen zijn bedrog.
Maar als ik wakker word, dan droom ik nog."
Ik heb het onlangs op een heel pijnlijke manier mogen ondervinden.
Ik slaap héél slecht, de laatste tijd. Komt het door de werkstress? Of
eerder door de stress omwille van de verwachte nieuwe keuken? Of is het de
onzekerheid naar aanleiding van de nakende (hernieuwde) pensionering? Of zijn
het de gewone zorgen om de kinderen en de kleinkinderen? Ik zou het niet weten.
Wat het ook is, het resultaat is hetzelfde: ik slaap slecht!
Mijn doorsnee avond/nacht ziet er dan ook bijna altijd hetzelfde uit.
Vanaf zowat halfelf of kwart voor elf heb ik "het rijk alléén", en dan kan ik voorzien in een uurtje totale
ontspanning. Een lekker glaasje Pineau, en YouTube op mijn pc. De laatste tijd
is dat bijna altijd het "Concert for
George" uit 2002. Dat is een herdenkingsconcert, georganiseerd door Eric Clapton ter gelegenheid van de
eerste verjaardag van het overlijden van ex-Beatle George Harrison. Het is een prachtig concert, en ik was er graag
bij geweest. Er komt een plejade van artiesten zijn opwachting maken, gevierde
muzikanten die anders nooit hadden samen gespeeld op één en hetzelfde concert.
Het is ontroerend, hartverwarmend en bij moment ook wel grappig. Ik kan het
iedereen aanraden.
Een glaasje en mooie muziek... Wat kan er méér ontspannend werken?
Helaas: bij mij helpt het héél weinig. Na nog een preventieve Paracetamol, omdat ik vooraf weet dat
mijn linkerknie zal gaan opspelen zodra ik in bed lig, stap ik tegen halftwaalf
of kwart voor twaalf naar bed. Waar ik daarna quasi onmiddellijk als een gek
lig te woelen. En ja, het duurt niet eens erg lang eer mijn artrose-knie zich
pijnlijk laat voelen. Wat maakt dat ik bijna elke nacht rond één uur alweer op
sta. En een zeldzame keer nóg een klein glaasje drink, in de hoop daarna
helemaal van de wereld weg te zijn. Soms neem ik er dan nog een pijnstiller
bovenop, want die knie jaagt mij ondertussen de muren op.
Die volgende nieuwe poging is helaas, meestal, even weinig succesvol:
rond kwart na twee sta ik alweer beneden. Eventjes toch. Lang genoeg om de
afkeer voor dat bed (die ondertussen steevast opgekomen is) weer te laten
wegzakken.
De derde keer is, gelukkig maar, meestal de goede keer, en dan komt de
slaap eindelijk toch. In elk geval tot ongeveer vijf uur, halfzes. In de week
lig ik daarna naar de wekker te staren tot die kwart voor zeven aangeeft en ik
mag/moet opstaan. Op mijn vrije dagen probeer ik toch opnieuw in slaap te
raken. En dan komen de dromen. De meest bizarre en onverklaarbare dromen, die vermoedelijk
aangeven dat mijn hersenen ook 's nachts nog altijd in overdrive bezig zijn.
Bij één van die dromen is het dus goed fout gelopen. Wat ik precies
gedroomd heb, dat weet ik niet meer. Alléén dat ik ergens van een helling naar
beneden aan het lopen of rijden of rollen was, en ik zag geen manier om te
stoppen. Mijn angst voor afdalingen is legendarisch. (Voor wie het zou
interesseren: dat heet "bathmofobie".)
Het is dus niet zo vreemd dat ik over zo'n dingen droom, vermoed ik. In elk
geval: ik kon, in mijn droom, mijn evenwicht niet meer bewaren bij het
neerwaarts stuntelen, en ik ben gevallen... Ook in het echt: uit mijn bed. Met
een harde klap pardoes op de grond gekwakt, 70 cm dieper! Met als resultaat een
pijnlijke voet, een pijnlijke elleboog, en vooral een ferme blauwe plek op mijn
linkerknie.
Nee, deze droom was géén bedrog. Ook toen ik wakker werd, tuimelend
naast mijn bed, was de pijn van de val in mijn dromen nog altijd héél reëel en
écht. Dit was heus géén bedrog. En dat heb ik nog enkele dagen lang mogen
blijven ondervinden.
Al heb ik de volgende dag wel bedacht dat ik ontzettend veel geluk
moet gehad hebben dat ik met mijn hoofd niet tegen de hoek van het nachtkastje
gebotst ben, want dan had ik het vermoedelijk niet meer kunnen navertellen. Het
lijkt wel een wonder. Waarbij ik me dan ga afvragen of ik misschien gewoon
gedroomd heb dat ik uit mijn bed gedonderd ben? Een droom over een droom? Al is
mijn pijnlijke blauwe knie wel héél reëel.
Misschien droom ik binnenkort ook eens een fijne droom? En misschien
blijft ook die dan nog altijd even reëel voelbaar en zichtbaar als ik wakker
word? Een mens kan maar hopen, toch?
Als ik écht een héél mooie droom zou mogen kiezen, dan zou het er één
zijn waarbij ik tegen middernacht gewoon in slaap val en de hele nacht door zou
slapen. Dát zou nog eens een wonderlijke ervaring zijn!
De vaccinatiecampagne draait op volle toeren, en "het virus" lijkt eindelijk op de terugweg. "Bij het nekvel gegrepen", zoals Steven Van Gucht zou zeggen. Of dat
vanzelf zou gekomen zijn, door het "seizoenseffect",
of door de massale vaccinatie, of door een combinatie van de beide factoren,
dat laat ik in het midden.
De mensen beginnen stilaan weer te dromen van "het oude normaal", de terugkeer naar vroeger: de menselijke
contacten, de fysieke warmte, de knuffels en omhelzingen, de zichtbare (en niet
langer achter een mondmasker weggestopte) emoties op onze gezicht, ...
Maar zie: daar zijn de experten alweer met de opgegeven vinger. Want
de "Delta variant" is op komst! In
ons land vertegenwoordigt die voorlopig nog maar zo'n 6% van alle besmettingen,
maar hij is "sterk in opmars, en zou
tegen eind juli dominant kunnen worden". In het Verenigd Koninkrijk zou die
variant nu al dominant zijn, en verantwoordelijk voor een spectaculaire en
angstaanjagende toename van het aantal besmettingen. In zoverre zelfs dat ze de
eerder aangekondigde versoepelingen al meteen met een maand uitgesteld hebben.
Er is toch iets vreemds aan de hand met die "Delta variant": die zou tot 40% méér besmettelijk zijn dan de "Alpha variant", waarvan indertijd ook al
beweerd werd dat die tussen 30 en 70% meer besmettelijk was dan het
oorspronkelijke "Wuhan virus". Raar
toch: dat met die "Alpha variant"
bleek achteraf, nadat iedereen voldoende schrik aangejaagd was, héél erg
mee te vallen. En nu is er weer een nieuwe variant, die "veel besmettelijker" is. En "de
cijfers" bewijzen dat ook: op 18 juni waren er in het Verenigd Koninkrijk 10.476
nieuwe besmettingen, en dat cijfer lijkt al enige tijd te stijgen.
Marc Van Ranst heeft zelf ooit publiekelijk toegegeven dat hij de
mensen opzettelijk angst heeft willen aanjagen. Omdat angst de beste drijfveer
is om mensen te motiveren om strenge maatregelen op te volgen. En dé ideale
manier om die angst op te wekken en levendig te houden, is (volgens Marc Van
Ranst) dagelijks met "cijfers" naar
buiten te komen en vol te houden hoe ernstig de situatie is. Zoals inderdaad al
van dag 1 gebeurd is bij de Covid-epidemie. Iets wat men bijvoorbeeld nooit bij
een griepepidemie gedaan heeft...
En nu, nu de druk van de ketel lijkt en de mensen lakser worden, moet
de angst misschien opnieuw aangewakkerd worden. Bijvoorbeeld door een doemscenario
rond de "Delta variant": 10.476
nieuwe besmettingen op één dag in het Verenigd Koninkrijk! Niemand die er bij
stil staat dat we het hier hebben over een land met méér dan 68 miljoen
inwoners. We hebben het dus over iets méér dan 1,5 nieuwe besmettingen per 10.000
inwoners. Tot voor enkele dagen was dat bij ons ook nog het geval. En wat men
er al helemaal niet bij vertelt, is dat er in het VK op diezelfde 18 juni amper
11 mensen aan Covid overleden zijn. Niet bepaald alarmerend, lijkt mij. (Want
ook bij ons waren er op diezelfde dag 7 overlijdens.) En een indicatie dat deze
nieuwe variant al bij al wellicht niet zo dodelijk is.
Er is trouwens nog méér dat vreemd is met die "Delta variant": de symptomen lijken totaal niet op die van het
corona-virus zoals wij dat kennen. Uit een Britse studie blijkt: "De symptomen van de Deltavariant, die eerst
ontdekt werd in India, hebben meer weg van een 'zware verkoudheid'.
Onderzoekers van het King's College London stellen dat hoofdpijn, keelpijn en
een loopneus de meest voorkomende symptomen zijn van een besmetting met de
Deltavariant van het coronavirus." En dan denk ik meteen aan het aloude
cliché: "If it looks like a duck, swims
like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck." Als het alle kenmerken heeft van een "gewone seizoensverkoudheid", dan is het misschien ook een gewone, zij het
ferme, verkoudheid? En is alle paniek en alle tumult compleet overbodig en
zinloos?
Maar geef toe: het helpt natuurlijk wel om de
angst/motivatie erin te houden als er nog altijd dramatische cijfers
of mogelijke doemscenario's gepresenteerd kunnen worden.
Het wordt een beetje potsierlijk hoe men tegenwoordig bij zowat alles
wat men zegt, het risico loopt iemand tegen de schenen te schoppen. De mensen
zijn zó lichtgeraakt en hebben zó'n lange tenen, dat je bijna altijd wel iemand "kwetst". Of liever: dat iemand zich
gekwetst voelt. Hoe langer hoe meer is niet de inhoud van wat je zegt
belangrijk, maar wél de formulering. Ik vermoed dat ook dát symptomatisch is
voor de oppervlakkigheid van de moderne "beschaving".
Zo is het ook weer prijs als het gaat over de corona-berichtgeving.
Want als we spreken over de "Zuid-Afrikaanse"
variant, dan zou dat kunnen geïnterpreteerd worden als een soort "blamage" voor Zuid Afrika: alsof het hun
schuld is, alsof zij verantwoordelijk zouden zijn voor deze mutatie. Een beetje
zoals wanneer Donald Trump het consequent had over "het Chinees virus", met de bedoeling China, en bij uitbreiding alle
Chinezen, en eigenlijk alle Aziaten, de schuld te geven voor deze pandemie.
Dat klopt natuurlijk langs geen kanten. De "Zuid-Afrikaanse" variant heet gewoon zo omdat die daar voor het
eerst opgemerkt is. Net zoals de "Britse"
variant voor het eerst in Groot Brittannië gevonden werd, maar niet
noodzakelijk daar ontstaan is, en al zeker niet de schuld zou zijn van de
Britten.
Om kort te gaan: de verwijzing naar het land waar een variant voor het
eerst gedetecteerd werd, zou, voor wie van slechte wil is, aanleiding kunnen
geven tot het "stigmatiseren" van de
inwoners van dat land. Niet doelbewust en kwaadaardig zoals bij Donald Trump,
maar toch. Het zou nooit in mijn hoofd opgekomen zijn om die link te leggen,
maar er zijn helaas genoeg mensen die dat wél zouden doen. En wie zeker en vast
een negatieve klank horen in de benaming van die verschillende varianten, dat
zijn de Wokers: die vinden immer in
alles een negatieve klank.
De Wereldgezondheidsorganisatie WHO heeft blijkbaar wel oren gehad naar
deze bedenkingen. En dus schakelen we sinds kort over op meer neutrale benamingen
voor alle gekende varianten. De keuze is op het Grieks alfabet gevallen. De
allereerste gekende variant, de Britse, wordt dus voortaan de "Alpha-variant" genoemd. De volgende was
de "Beta-variant". Ondertussen zijn
we al aan de "Delta-variant", dat is
dus de variant die we vroeger de "Indiase"
genoemd hebben. En dat zijn dan nog alléén de varianten die volgens het WHO "gevaarlijk" zijn, de zogenaamde VOC: "Variants of Concern".
We kunnen alléén maar hopen dat het virus stopt met muteren na 24
varianten, want dan zijn de Griekse letters op. Misschien zijn we daar rapper
dan gedacht, want het kan echt wel bijzonder vlug gaan. Ook al krijgen niet
alle mutaties een eigen naam: die eer is alléén weggelegd voor de varianten die
volgens de WHO bijzondere aandacht verdienen, en potentieel gevaarlijk kunnen worden. En zo zijn er nu wereldwijd al
meerdere in de categorie VOI: "Variants of Intrest": er is al een "Epsilon variant" ontdekt in de USA, een "Zeta variant" in Brazilië, een "Eta variant", een "Theta variant" in de Filippijnen, een "Iota variant" in de USA, en een "Kappa variant" in India. We zitten dus al tien Griekse letters ver.
Het wordt niet bepaald simpel voor de nieuwsankers, als we enkele varianten verder zijn,
want dan komen we uit op "Phi" of "Chi" of "Psi". Ik heb trouwens het gevoel dat er heel zeker een nieuwe Dan
Brown thriller zit aan te komen. Na de "Delta
Deceptie" was zijn Griekse inspiratie misschien op, en dit brengt hem wellicht op nieuwe ideeën?
De vraag is alléén: "Zijn de
Grieken hier wel blij mee?" Want het gevolg is wél dat alle varianten nu naar Griekenland verwijzen, en dan kunnen die
zich weer geschoffeerd en gestigmatiseerd voelen.
Dat "seksueel geweld"
bijzonder ernstig te nemen is, en in de scherpste bewoordingen moet veroordeeld
worden, daar is zowat iedereen het over is. En dat het probleem de laatste tijd
alsmaar erger lijkt te worden, dat is ook duidelijk. Al is het natuurlijk niet
helemaal zeker of dat betekent dat er nu méér seksueel geweld is dan vroeger, dan wel of het alleen
maar méér gerapporteerd en gemeld wordt.
Al zijn er een aantal redenen en oorzaken die erop zouden kunnen
wijzen dat het nu inderdaad écht wel méér gebeurt. De corona-maatregelen hebben
duidelijk een heel kwalijk effect gehad. En er is de lakse opvoeding die
tegenwoordig meer en meer de regel lijkt te worden, zodat de jongeren geen
discipline meer kennen, geen grenzen, geen onderscheid meer tussen goed en
kwaad. En dan zijn er zeker ook de effecten van multi-culturaliteit: ook bij
ons leven meer en meer mensen die uit een cultuur komen waar seksueel of ander
geweld, zeker tegen vrouwen en tegen homo's, "normaal" is.
Maar bij een artikel met de sensationele kop "Twee op de drie Belgen ooit slachtoffer van seksueel geweld" heb ik
toch even de wenkbrauwen moeten fronsen. Dat seksueel geweld méér voor komt dan
we denken of dan we horen, dat geloof ik best. Maar "twee op de drie Belgen"? En bij de vrouwen zou het zelfs 81% zijn:
vier op vijf vrouwen zijn, volgens die studie, in hun leven al minstens één
keer het slachtoffer geweest van seksueel geweld. Dat lijkt me toch erg
onwaarschijnlijk. Dit ruikt ontzettend naar sensatiezucht bij de media.
Als dit inderdaad de realiteit weerspiegelt, dan is mijn gekende vrees
dat deze beschaving op haar einde loopt, hiermee alléén maar nog versterkt. Als
we in een "beschaafde" wereld leven
waarin maar één vrouw op vijf veilig is voor seksuele agressie, dan mag deze "beschaving" voor mijn part héél snel
voorbij zijn!
Maar veel hang natuurlijk af van de definitie van "seksueel geweld". In het onderzoek waar
dit artikel naar verwijst, is de term héél ruim geïnterpreteerd: "Het gaat over alle mogelijke vormen van
ongewenst seksueel gedrag. Dat kan gaan van seksueel getinte opmerkingen,
gedwongen worden je uit te kleden tot aanrakingen en verkrachting."
Maar dan nog: het gaat in alle gevallen uitsluitend om "ongewenst"
gedrag. Zelfs een "brave" aanraking
is fout als die ongewenst is, zelfs een "grappige"
opmerking is fout als die ongewenst is. Laat dat duidelijk zijn. Maar we spreken dus
niet over een troostende knuffel of een vriendschappelijke zoen; die vallen
daar, voor zover ik weet, niet onder.
Als het inderdaad alléén maar over "ongewenst" gedrag gaat, dan heb ik toch mijn twijfels over de
resultaten van het onderzoek. Zou het kunnen dat de enquête enigszins "gestuurd" werd? Als je de gepaste vragen
stelt op de gepaste manier, dan is er een grote kans dat je de antwoorden
krijgt die je wil krijgen. Ik vermoed dan ook, maar ik heb daar geen enkel "bewijs" voor, dat veel "incidenten" pas a posteriori het etiket "seksueel geweld" gekregen hebben,
vooral dan door de gewijzigde tijdsgeest. In veel gevallen zal het "incident" op het moment zelf misschien
helemaal niet als "ongewenst" of als "een agressie" aangevoeld geweest
zijn, maar wordt het nu, achteraf, wél zo benoemd omdat het bewustzijn helemaal
anders geworden is.
Wat in het bijzonder ook nog opvalt in de resultaten van het
onderzoek, is het hoge slachtoffergehalte binnen de "LGBTQIA+"-gemeenschap. Daar zou het zelfs gaan om ongeveer 80%:
vier van de vijf mensen die zich tot de "LGBTQIA+"-gemeenschap
rekenen, beweren al het slachtoffer geweest te zijn van seksueel geweld.
Waarbij ik me toch af vraag of die mensen niet gewoon véél meer "lichtgeraakt" zijn dan de hetero's, en
zich véél rapper aangevallen voelen? Maar ook hier heb ik geen enkel bewijs
voor.
Hoe dan ook: als de plaag
van seksueel geweld inderdaad zó wijdverbreid is, dan lijkt mij de boodschap van
een sexuologe, ook al op de site van VRTNWS, dat er in de les "seksuele opvoeding" véél meer aandacht
moet zijn voor het "seksueel genot",
niet echt aangewezen. Dat "seks"
altijd automatisch "seksueel genot"
betekent, is een soort vrijgeleide voor plegers van seksueel geweld: ze hebben
immers altijd het excuus dat ook het slachtoffer er, per definitie, héél zeker "genot" bij heeft gehad. En dus is
het dan wel okee...
Nee, wat de jongeren vandaag nodig hebben, is niet een les in het nastreven
van "seksueel genot", maar wél een
les in het "(h)erkennen van grenzen":
grenzen leren stellen, grenzen leren accepteren. En zo komen we eigenlijk weer
terug bij het begin van mijn stukje: de opvoeding van de hedendaagse jongeren.
Als we onze Westerse beschaving nog een kans willen geven, dan moeten we
dringend opnieuw werk maken van het aanbrengen van strikte normen en waarden, en het
aanleren van respect voor de (integriteit van de) ander.
Ik heb me al dikwijls afgevraagd hoe de winkels er altijd in slagen om
elke keer opnieuw spectaculaire kortingen aan te bieden. Ik weet het wel:
meestal zetten ze vooraf hun prijs véél hoger dan nodig is voor een normale
winstmarge, en dan houden ze nog altijd genoeg winst over nadat ze de klant met
een mooie korting gelukkig gemaakt hebben.
Maar ik heb ondertussen geleerd dat het soms allemaal nét iets
gesofisticeerder en subtieler is dan dat.
Voor een simpel toestel zijn die gesofisticeerde trucjes niet
mogelijk, want daar kan er niet veel "gespeeld"
worden. Als je op een tv van 800 euro 20% korting geeft, dan betaalt de klant
640 euro. Geen discussie mogelijk. Dat het toestel oorspronkelijk maar iets van
650 euro geprijsd stond, daar staat de klant meestal wel niet bij stil. We
laten ons allemaal graag "bedriegen"
als dat ons een (vals) goed gevoel geeft...
Maar het ligt een beetje anders bij de aankoop van "samengestelde" producten, omdat men daar
kan spelen met de verschillende elementen. Bij de aankoop van een keuken,
bijvoorbeeld, om maar iets te noemen. Dan gaat het ongeveer in z'n werk zoals
hieronder beschreven.
De verkoper spiegelt de argeloze klant een "hoogwaardig" product voor, uit het "hogere segment". Maar omdat de klant terugschrikt voor de
aankoopprijs, biedt je hem, als verkoper, onmiddellijk 20% korting. Omwille van
de solden, bijvoorbeeld, of omwille van Batibouw, of weet ik veel. Als de klant
nog niet overtuigd is, en aanstalten maakt om bij de concurrentie (uit een "minder hoog segment") te gaan kijken,
bied je hem nog 10% "commerciële korting"
er bovenop. Tegen zo'n aanbod kan de klant echt geen "Nee" zeggen. Maar je hebt als verkoper ondertussen wel bijna 30%
van de oorspronkelijke prijs laten vallen. Zal je baas daar niet moeilijk over
doen? Niet dus, want die weet ook wel dat de klant uiteindelijk tóch meer zal
betalen. Want later komt het moment om de finale afwerking van het product,
bijvoorbeeld die keuken, met de klant te bespreken. Bij voorkeur door iemand
anders dan de verkoper, iemand met enig gezag,
een "specialist": een binnenhuis-architect, in het geval van die keuken. En die bespreekt met de klant het aangekocht product, en doet
heel vriendelijk een aantal suggesties om het comfort te verhogen, om de design te verbeteren, om één en ander
te optimaliseren. Het spreekt uiteraard vanzelf dat de klant wel blij is met de
nuttige suggesties, en erg gelukkig is met de voorgestelde verbeteringen. Het finale
product bevat dus de "overeengekomen"
aanpassingen, en dat is wat de klant uiteindelijk ook koopt. Resultaat van die "verbeteringen": 15% bovenop de
offerte-prijs die de klant bij de verkoper "bedongen"
had. De gulle "commerciële korting" is
hiermee volledig teniet gedaan.
Kan je zo'n praktijken "bedrog"
noemen? Niet echt, natuurlijk. Want uiteindelijk is de klant niet bedrogen. Er
is niet gelogen tegen de klant, er zijn geen onwaarheden verteld, geen valse
beloftes gedaan. Het resultaat van de aankoop, én de prijs die hij betaald
heeft, heeft de klant uiteindelijk zelf bepaald. Zij het dan op aansturen van
de winkel-expert.
Dus nee: de klant kan niet klagen dat men hem "bedrogen" heeft. Maar helemaal koosjer zijn die truken nu toch ook
weer niet. De argeloze klant wordt er eigenlijk noch min noch meer "ingeluisd". En dat geldt zowel voor die simpele aankoop, met een
recht-toe-recht-aan korting (op een prijs die vooraf opgetrokken was), als voor
de "complexe" aankoop, waar de
korting door de "noodzakelijke"
extra's verloren gaat.
Het is duidelijk zaak voor een onervaren klant om goed op zijn/haar
tellen te passen, want de valkuilen zijn talrijker dan hij/zij voor mogelijk
houdt, en soms nog véél subtieler dan het voorbeeld dat ik hier gegeven heb. En
al gun ik het de winkelier van harte om een beetje winst te maken, zeker in
deze moeilijke tijden, het zou toch van enig fatsoen getuigen als de klant daar
niet de dupe van zou moeten zijn...
Nu Corona geen "hot topic" meer is, komen de aloude
thema's weer opduiken. Zoals de discussie over een hoofddoekenverbod.
Diegenen die al iets ouder zijn, zullen zich wellicht ook nog wel de
tijden herinneren toen zowat iedereen bij ons met een hoofddeksel rondliep op
straat: een pet, een hoed, een muts, een sjaal. Tegen de kou, of omdat het "deftig" stond, of omdat het mode was, of
gewoon voor de schoonheid. Maar de beleefdheid eiste wel dat men zijn/haar
hoofddeksel telkens zou afzetten als men met iemand anders in gesprek ging, of
als men ergens binnen kwam. In de klas, op het werk, bij een ontmoeting: altijd
werd het hoofddeksel afgenomen. Dat was een vorm van elementaire beleefdheid.
Toen, en in mijn opinie nog altijd. Hoe zou u het trouwens vinden als de man
die u in het gemeentehuis aan het loket te woord staat, een pet zou op hebben?
En eigenlijk geldt dat evengoed voor de hoofddoek: los van religieuze
bedenkingen of de discussie omtrent de noodzakelijke "neutraliteit" in een openbare functie of in een publiek gebouw.
Gewoon uit elementaire beleefdheid moet de hoofddoek afgenomen worden als men
andere mensen te woord staat, of samen in een publieke ruimte zit. Op straat
kan die gedragen worden, net als een pet of een hoed of wat dan ook, maar binnen
in een publiek gebouw en als men andere mensen moet ontmoeten, dan moet die
hoofddoek af. Punt.
Maar de voorvechters van het recht voor moslima's om een hoofddoek te
dragen, in de klas, op het kantoor, aan het loket, die blijven aandringen.
Waarbij ik me dan toch af vraag waarom diezelfde voorvechters niet harder strijden
voor de rechten van moslimvrouwen in het algemeen en tegen de achteruitstelling
van, of het geweld tegen, moslimmeisjes en -vrouwen thuis? Erg consequent zijn
ze in elk geval niet.
De recente aanleiding voor de hernieuwde discussie was onder andere de
niet-aanwerving bij de MIVB van een moslima met hoofddoek, en ook de
aanstelling tot regeringscommissaris van een dame met hoofddoek. De politiek is
daar, zoals altijd, totaal over verdeeld. De linkse, politiek-correcte,
partijen vinden dat de MIVB zich bezondigd heeft aan discriminatie en dat die
aanstelling sowieso moet kunnen; de rechtse, "conservatieve", partijen vinden dat die hoofddoek niet mag, wegens
het "neutraliteitsbeginsel". Een
zinloos dispuut volgens mij: een hoofddoek mag sowieso niet in die omstandigheden.
Net zo min als een pet of een muts.
Uiteraard komt er vanuit de meest vinnige moslim-hoek zware kritiek op
een mogelijk hoofddoekenverbod. De redenering is voorspelbaar. Ons land moet
zich aanpassen aan de zeden en religieuze opvattingen van de "nieuwe" inwoners, want "diversiteit" is belangrijk, en nodig om
vooruitgang te kunnen boeken: "Een land
dat uitsluit, kan nooit evolueren."
De redenering is dat wij, als modern en progressief land, de "gastvrijheid" zouden moeten betonen om
onze gasten toe te laten hier te leven volgens hun eigen tradities en
gewoontes, en ook met hun eigen kledingvoorschriften. Maar dat is een mes dat
aan twee kanten snijdt, toch? Je zou ook kunnen verwachten dat mensen die naar
hier komen, die hier "te gast zijn",
voor kortere of voor langere tijd, zich aan onze zeden en gewoonten zouden
aanpassen. Als ik bij iemand op bezoek ga, dan moet ik me toch ook aan zijn/haar
huisregels aanpassen? En als ik naar een Moslimland ga, in de Arabische wereld,
mag ik me dan kleden volgens mijn eigen Westerse kledingvoorschriften? Niet
echt, hee... Als westerling moeten wij ons heel strikt houden aan de erg "preutse" kledingvoorschriften die
bijvoorbeeld in Saudi-Arabië gelden. En het is niet zo dat een vrouw ginder alléén
maar minder kans heeft op een job als ze bijvoorbeeld een "te korte" rok zou dragen, of een T-shirt die haar schouders bloot
laat. In bijvoorbeeld Saudi-Arabië zijn ze nog véél strenger: de consequenties
van "ongewenste" kledij zijn mogelijks
zware boetes, of zelfs gevangenisstraf. Zélfs in het erg "tolerante" Dubai geldt als algemene regel dat de schouders en de
knieën moeten bedekt zijn in openbare gebouwen.
Dus nee, ik vind niet dat de moslim-activisten écht het recht hebben om
te eisen dat vrouwen die hoofddoek of die chador zouden mogen dragen bij het
uitoefenen van hun werk, in een publieke functie, als ze daarbij andere mensen
moeten ontmoeten. En al helemaal niet als ze onze (Westerse) regering moeten
vertegenwoordigen.
De meter van mijn terugdraaiende teller stond begin juni al terug op
dezelfde stand als bij de meteropname midden september vorig jaar. En de zomer
moest dan nog beginnen. Tegen de volgende opname zal mijn teller vermoedelijk
opnieuw méér dan 2000 kWh lager staan dan een jaar eerder. Wat van mij een "netto-producent" maakt: ik lever veel
meer elektriciteit aan het net dan ik verbruik.
Maar in tegenstelling met andere energieproducenten, zoals Engie of
Luminus en al die andere, word ik niet betaald voor de elektriciteit die ik
aan het net lever. Ik moet er zélf voor betalen. Omdat ik het net "belast". Ook de banken hebben dat
schitterende idee al ontdekt: er zijn banken bij wie je zélf intrest moet
betalen op het geld dat je bij hen deponeert. Ik vermoed dat de tijd niet zo
heel ver af is dat mensen die hun eigen put- of regenwater oppompen, daar óók
zullen moeten voor betalen. Omdat ze het grondwaterpeil doen zakken, of zoiets.
Het is een vreemde wereld waarin wij leven.
Maar ik mag al bij al natuurlijk niet klagen. Ik heb tenminste nog een
terugdraaiende teller, en daarmee heb ik het grote voordeel dat het niet
uitmaakt wanneer ik elektriciteit verbruik. Wij hoeven niet te wachten tot de
zon schijnt om te koken of om de vaatwasser te laten draaien, of om de kleren
te wassen en te drogen. Het komt ook goed als we dat 's avonds doen, of als het
regent, want de opgewekte energie van de zonnige dagen compenseert dat wel.
Niet zo bij iemand met een nieuwe digitale meter. Als die de energie van zijn zonnepanelen
niet verbruikt op het moment dat die panelen produceren, dan is hij dat kwijt.
Onherroepelijk. En zelfs als hij méér produceert dan verbruikt, dan nog moet
die betalen voor alle elektriciteit die hij van het net haalt, ongeacht hoeveel
hij er zelf aan geleverd heeft. Het is een vreemde wereld waarin wij leven.
En nee, ik mag niet klagen, want ik heb het nog niet moeten meemaken
dat mijn zonne-energieproductie uitgevallen is omdat het elektriciteitsnet "oververzadigd" was. Er zijn heel veel
goeie grappen te vertellen over de zonnepanelen, maar dit vind ik toch één van
de betere. Het blijkt namelijk zo te zijn dat het elektriciteitsnetwerk van
Fluvius niet opgewassen is tegen de massale energieproductie van zonnepanelen
op een zomerse dag. En dan valt je installatie gewoon uit omdat de
geproduceerde stroom nergens heen kan. Je dure installatie produceert dan niets
meer, ondanks de stralende zon. En wat je nodig hebt aan elektriciteit moet je
dus van het net halen. En er uiteraard voor betalen. Het probleem is gekend,
maar bij Fluvius ontbreekt de wil om dat te verhelpen door het openbaar
elektriciteitsnet te versterken.
De "grap" is dus deze, dat
men met alle mogelijke argumenten de mensen ertoe wil aanzetten om zonnepanelen
te installeren. Want "goed voor het
milieu" en "goed voor de portemonnee".
Maar het publiek net is daar totaal niet op voorzien. Het voorspelbare gevolg
is dus dat meer en meer mensen geconfronteerd zullen worden met een installatie
die uitvalt, zodat zowel de winst voor het milieu als die voor hun portemonnee
zal verdwijnen. Als we bovendien massaal elektrisch gaan rijden, zoals onze
overheid zou willen, dan wordt het net nóg zwaarder belast. Véél zwaarder. Waardoor de problemen
met ons elektriciteitsnet nog véél erger zullen worden.
Om maar te zeggen: "Bezint eer
gij begint" is een spreekwoord dat al lang vergeten is. Men neemt allerlei
maatregelen of men stimuleert allerlei initiatieven, maar men denkt niet verder
door over de mogelijke consequenties. Daar bestaat een woord voor: "kortzichtigheid".
En dát is vermoedelijk één van de meest kwalijke eigenschappen van
onze beleidsmakers: ze zijn ongelofelijk kortzichtig. In alles. Het kernidee is
heel dikwijls: "Weet je wat? De baten en
de winsten zijn voor nu, en we
kunnen er nu van profiteren. De
problemen zijn voor later. Voor iemand anders."
Het zou een goeie quizvraag kunnen zijn: "Waarvoor staat de afkorting LGBTQIA+ ?" Ik ben benieuwd hoeveel
mensen zo voor de vuist weg het antwoord zouden kennen.
Vroeger was het simpel. Je had de "homofielen"
en je had de hetero's". De "hetero's", die waren "normaal"; de andere, die waren ofwel "ziek" ofwel "zondig". Gelukkig ligt die tijd (grotendeels) achter ons. Het maakt
nu niet zo veel meer uit. Liefde is liefde. Of je nu van een man houdt of van
een vrouw, dat is jouw keuze, en niemand heeft daar een oordeel over te vellen.
Later werd het iets complexer. Toen begon men te spreken over "holebi's": homo's, lesbiennes en biseksuelen. Al ben ik niet zo zeker of "biseksualiteit" iets met "houden van" te maken heeft, eerder met "goesting" of "lust". Maar dat is mijn persoonlijke mening. Elk doet wat hij/zij
wil, met wie hij/zij wil.
Maar blijkbaar gaat de notie "holebi"
voor een aantal mensen niet ver genoeg. Méér en meer klinkt de roep van andere
groepen die ook "respect" willen. En
zo zijn we van "holebi's" overgestapt
naar "LGBT": "lesbian, gay, bisexual & transgender". Ook de "transgenders" willen als volwaardig
aanzien worden.
Ik heb mijn mening over "transgenders"
al enkele keren geventileerd: ik begrijp dat niet. Het is een luxeprobleem,
typisch voor de huidige tijdsgeest waarbij het voor veel mensen nooit goed kan
zijn. Deze mensen zijn niet tevreden met hoe de natuur hen geschapen heeft, en
willen daar persé aan knutselen. Wat impliceert dat er na de "transitie" nog weinig "natuurlijks" meer overblijft aan een
transgender, maar blijkbaar is dat okee. Vreemd genoeg zijn die mensen héél
dikwijls bijzonder "groen"-gezind, en
héél "woke", maar dat belet hen niet
om bij zichzelf de natuur te laten vervangen door allerlei kunstmatige
elementen.
Nee, ik begrijp de drijfveren écht niet. Heel veel mensen, eigenlijk
zowat de meerderheid, zijn niet bepaald tevreden met wat de natuur hen gegeven
heeft, en voelen zich niet echt thuis in het lichaam waarin ze geboren zijn: ze
voelen zich te dik of te klein of te kaal of te slungelig of te lomp of wat nog
allemaal... Maar we accepteren het, zij het soms tegen heug en meug. Het leven is
nu eenmaal niet altijd even fair. Of om het met de Rolling Stones te zeggen: "You can't always get what you want".
Maar sommige mensen zijn blijkbaar zó erg met zichzelf begaan dat ze met die
tekortkomingen of onvolkomenheden niet kunnen leven en daar psychisch onder
lijden. Ik wil hen graag de raad geven: "Denk
wat meer aan de anderen, en wat minder aan jezelf."
"Ja maar" zal men
argumenteren, "het psychisch leed om te
moeten leven in het verkeerde lichaam, is immens groot. Iemand die dat niet
zélf hoeft door te maken, kan dat niet inschatten!" En kan/mag dus niet beoordelen
hoe reëel en zwaar de nood wel is om in "het
juiste lichaam" te kunnen verder leven. Maar dat zou ik evengoed kunnen
zeggen over mijn linkshandigheid. Iemand die niet het noodlot heeft om als
linkshandige door het leven te moeten gaan, kan onmogelijk inschatten wat de
psychische impact is. De trauma's als je als zesjarige elke dag op de knokkels
geklopt werd en het gevoel opgedrongen kreeg dat je één van de zeven
hoofdzonden had begaan, de vernedering elke keer als je mooie nieuwjaarsbrief
met pen en inkt één grote vlek werd omdat je er met je linkerhand overheen was
gegaan, de dagelijkse frustraties omdat je niet overweg kan met een standaard (rechtshandige)
blikopener of schaar of computermuis, enzovoort. Het leven van een linkshandige
is een hel en een constante vuurproef. Wat doet dat met de mentale gezondheid
van een mens, denkt u? Maar ik ken géén linkshandige die operatief of met
hormonen de transitie naar een rechtshandige als levensnoodzakelijk ziet.
Maar zie naast de "Lesbian"
en "Gay" en "Bisexual" en "Transgender"
personen, zijn er nu nog enkele andere groeperingen bij gekomen die ook hun
deel van de aandacht opeisen. Want ook "LGBT"
is blijkbaar niet "inclusief" genoeg
meer: er zijn een aantal "categorieën"
die in geen enkele van die vakjes passen. En zo komen we bij "LGBTQIA+". Daar zijn dus de Q, I en A aan
toegevoegd: "Queer", "Intersexual" en "Asexual". De "+" staat
dan voor al wat men nog zou kunnen verzinnen.
Wie dacht dat we het daarmee wel gehad hebben, die vergist zich. Echte wokers spreken al over "LGBTQQIP2SAA". Dat zou dan moeten staan voor: "lesbian, gay, bisexual, transgender, queer,
questioning, intersexual, pansexual, 2-spirited, asexual, and allies". Die "allies", dat zijn dan grosso modo de
supporters van de "queer"-gemeenschap,
waarbij "queer" een verzamelterm zou
moeten zijn voor iedereen die niet "gewoon
hetero" is.
Het idee hierachter is vermoedelijk dat een complexe afkorting meer
indruk zal maken, en dan ook meer gewicht in de schaal zal leggen? Ik vraag me
alléén af of iemand echt beter geholpen is door die opdeling in al die vakjes
en hokjes.
Ik stel trouwens
voor om ook voor ons, linkshandigen, een duizelingwekkende afkorting te
verzinnen. Maar dan één die méér inclusief is, want de afkortingen van de "LGBTQ..."-drukkingsgroepen sluiten de hetero-mensen
uit. Onze nieuwe drukkingsgroep zal "LRTOZ"
heten: "Linkshandigen, Rechtshandigen,
Tweehandigen, Onhandigen, en de mensen Zonder handen".
Wie graag
lid wil worden en mee wil strijden voor de rechten van alle handigen en onhandigen, die kan mij een mail sturen.
Dat
ik een boontje heb voor Zuhal Demir,
Vlaams minister van Justitie en
Handhaving, Omgeving, Energie en Toerisme (bevoegdvoor het beleidsdomein
Omgeving, met uitzondering van de beleidsvelden Dierenwelzijn, Onroerend
Erfgoed en Wonen; het beleidsveld Toerisme; het beleidsveld
Bestuursrechtspraak; de justitiehuizen en het elektronisch toezicht), wil
ik niet ontkennen. Ik zou het ook niet kunnen ontkennen, na mijn enthousiaste
reactie op haar geniale vondst van het woord "planepoolen". (Zie mijn blog van 5 december 2019.)
Haar
aanpak na het "zonnepanelen débacle"
van de vorige regering, en dan in het bijzonder van Bart Somers, heeft mijn
sympathie voor haar alléén maar versterkt. Nadat het Grondwettelijk Hof de
regeling die de vorige regering voor de digitale tellers had uitgewerkt, had
afgeschoten, heeft mevrouw Demir tenminste haar best gedaan om de pijn een
beetje te verzachten. Door het toekennen van een compensatie-premie, en door de
energie-regulatoren ertoe te verplichten de dubbele aanrekening van de
distributie-tarieven terug te betalen aan de gedupeerden. Het is misschien een
pleister op een houten been, maar het is toch iets.
Nee,
mevrouw Demir is niet iemand die de zaken lang op hun beloop laat en de dingen
rustig eventjes zit aan te kijken; ze is eerder voor de "actie". In zoverre zelfs dat sommigen haar "nogal voortvarend" noemen. Het is in elk geval een dame naar mijn hart:
ze heeft temperament, ze laat zich niet afschrikken, ze laat zich niet
intimideren door de machtige lobby's, en ze zegt waar het op staat. Zo heeft ze
ook al meerdere keren haar ongezouten opinie laten horen over de Turkse
president Erdohan, wat haar (ook al
wegens haar Koerdische afkomst) een verdienstelijke plaats heeft opgeleverd op
de zwarte lijst van de Turkse inlichtingendiensten.
Dit
gezegd zijnde: ik heb wel medelijden met haar man! Als ze thuis even furieus en
temperamentvol tekeer gaat als in de politiek, dan zal haar echtgenoot héél
goed moeten kunnen incasseren...
Maar
mevrouw Demir is net iets minder geliefd bij haar collega's in de Vlaamse
regering en in het Vlaams parlement. Daar noemen ze haar "eigengereid" en "niet
collegiaal".
Wat
heeft ze dan uitgespookt om iedereen boos te maken? Ze heeft het aangedurfd te
suggereren dat het een goed idee zou zijn als een parlementaire onderzoekscommissie eens
grondig zou uitzoeken wat er fout gelopen is rond de 3M-vestiging in de buurt van Zwijndrecht. In het niet zo verre verleden
(tot 2002) werd daar "PFOS" (of "perfluoroctaansulfonaat") geproduceerd,
een goedje dat heel populair was als water- en vetafstotend middel. Maar dat ook
bijzonder giftig is, en mogelijk kankerverwekkend. Het grootste probleem met
het product is dat het niet afbreekbaar is, en dus voor "eeuwig" in de bodem blijft ophopen. Bij de graafwerken voor de "Oosterweelverbinding" is nu gebleken dat
de bodem rond de fabriek inderdaad ontzettend vervuild is met PFOS, zó erg dat het gevaarlijk wordt
voor de omwonenden. Het grondwater is er vermoedelijk erg verontreinigd, en
dus ook alles wat daar ter plaatse gekweekt en geteeld wordt: de groenten uit
de tuin, de eieren van de kippen, de melk van de koeien.
Dat
de hele zaak eens grondig uitgespit wordt, lijkt me dus méér dan nuttig. Al was
het maar om te weten hoe erg het precies is, hoe lang dit al gaande was, wie er
verantwoordelijk is, enzovoort. Bij de firma zelf doen ze ondertussen alsof hun
neus bloedt, en ze weigeren elke vorm van verantwoordelijkheid te erkennen.
Iets wat ze niet meer zouden kunnen volhouden tegenover een onderzoekscommissie.
Wie
zou er dan iets tegen zo'n onderzoek kunnen hebben?
De
rest van de Vlaamse regering, blijkbaar. Want in de schoot van die regering was
eerder afgesproken dat de hele zaak zou bekeken worden door een "opdrachthouder". U en ik weten wel wat
dit betekent: veel gepalaver om alles op de lange baan te schuiven; de hele
zaak zou in de koelkast kunnen gestopt worden tot de heisa over is. Minister
Demir wist dat ook, en zij was niet van plan om dit probleem te laten begraven
in een praatbarak. Zuhal Demir gelooft blijkbaar niet zo erg in de stelling "Eerst blabla en dan boemboem."
Maar
waarom reageren de andere regeringsleden dan zo heftig? Omdat zo'n
onderzoekscommissie weleens een paar stinkende potjes zou kunnen open maken. En
die stank zou dan op enkele collega's van de minister kunnen afgeven. Op haar
voorgangers, bijvoorbeeld: de vorige ministers van "Omgeving". Want het probleem is eigenlijk al twintig jaar gekend,
maar werd systematisch genegeerd. Die "voorgangers",
dat zijn altijd CD&V excellenties geweest, en de CD&V kan de negatieve
publiciteit op dit moment écht niet gebruiken, want ze scoren al zo slecht in
de peilingen. Of op de vorige en huidige burgemeester van Zwijndrecht. Beiden
zijn lid van Groen, dé partij bij uitstek als het gaat over ons milieu. Alléén
hebben de burgemeesters altijd héél braaf gezwegen, want de firma 3M was héél royaal in het spijzen van de
gemeentekas, en dat wilden de burgemeesters graag zó houden.
Foei,
minister Demir: het idee van een onderzoekscommissie is inderdaad héél erg
oncollegiaal !
Het
moge duidelijk zijn: Zuhal Demir is
in de fout gegaan, niet die ministers die jarenlang hebben laten betijen...
Het hele circus rond het Europees Kampioenschap voetbal heeft bij mij,
en bij veel andere mensen, vooral ergernis opgewekt. Niet omdat ik de sport
niet genegen ben, maar wél om de privileges die de voetballers krijgen. En ook
wel om het schandalig gedrag van de voetbalsupporters en hoe dat (vreemd
genoeg) oogluikend wordt toegestaan.
Maar er is toch een moment geweest waarbij ik even kon glimlachen. Dat
was bij het bericht dat Rusland boos en geschokt gereageerd heeft op de
Oekraïense voetbalshirtjes. Oekraïne heeft het namelijk aangedurfd om een
schets van hun landsgrenzen op die shirts te zetten, en in die schets is het
Krim schiereiland binnen de grenzen van Oekraïne opgenomen. Wat overigens
volstrekt correct is, en in overeenstemming met alle internationale regels en
afspraken. Maar de Russen, die de Krim al enkele jaren bezetten en (onrechtmatig)
geannexeerd hebben, zijn in hun wiek geschoten, en beschouwen dit als een "provocatie". (Wat uiteraard ook de
bedoeling was...)
Hoe groot mijn sympathie ook is voor deze gedurfde zet, ik weet goed
genoeg dat het uiteindelijk helemaal niets zal uithalen. Oekraïne versus
Rusland, dat is zoals David tegen Goliath. Met dat verschil dat David hier geen
enkele kans maakt. Als de Russen het Krim-gebied (en binnen afzienbare tijd ook
stukken in het Oosten van Oekraïne) willen annexeren, dan doen ze dat. Er is
niets dat Oekraïne daartegen kan beginnen. Tenzij dan steun vragen van de
Westerse bondgenoten. En die steun hebben ze gekregen, althans toch verbaal. De
Westerse bondsgenoten hebben "ferm"
geprotesteerd, en "economische sancties" uitgevaardigd.
En dat was dat. Vladimir Poetin heeft zich daar publiek even boos over gemaakt,
en er binnenskamers, in zijn riant buitenverblijf met Versailles-allures, eens
flink mee gelachen. De Krim is geannexeerd, en de Krim blijft geannexeerd.
En niet alléén zal deze originele vondst niets uithalen, de kans
bestaat dat deze "provocatie"
ernstige (militaire) consequenties zal hebben. Want de Russen tonen zich "oprecht verontwaardigd". "Ziedend" zelfs.
Voor een normaal mens, zoals u en ik, is zoiets heel moeilijk te
begrijpen. Als een dief mijn nieuwe auto zou stelen, dan kan ik me niet
voorstellen dat hij achteraf luidkeels zou protesteren als ik uitroep dat het
de mijne is. Of wel? Blijkbaar kan dat in de internationale politiek wél. Of
dan toch in sommige gevallen. Er zijn blijkbaar landen, zoals Rusland, die in
volle ernst beweren dat het gestolen goed van hen is, en die zich oprecht
aangevallen voelen door iedereen die het tegendeel beweert. Dat getuigt niet
alléén van een grenzeloze arrogantie, het getuigt vooral van een zieke en
verwrongen geest.
Maar zolang ze er mee weg komen, zullen ze dat blijven doen.
Uiteraard !
En nee, de Russen zijn daarin niet de enigen. Ook Israël lijdt aan
datzelfde syndroom: het gevoel van onaantastbaarheid en de zekerheid overal mee
weg te komen. Als Israël beslist om Oost-Jeruzalem te annexeren, dan doen ze
dat. En als ze beslissen de gebieden te annexeren, die ze gekoloniseerd hebben op de Westelijke Jordaanoever, dan doen ze
dat. Sterker nog: als iemand durft te beweren dat Oost-Jeruzalem Palestijns
gebied is, dan reageren ze in Israël hoogst verbolgen en verongelijkt. Zij
kunnen natuurlijk, in tegenstelling met de Russen, altijd terugvallen op die
ene onwrikbare "waarheid": dat land
is hen door Jahweh beloofd.
Er is ook niemand die hen daarbij een strobreed in de weg legt. De
Palestijnen zélf, die doen maar wat, met hun flut raketjes, maar de strijd is
ongelijk. En de rest van de wereld, die "veroordeelt"
de Israëlische annexaties "met klem".
Maar het blijft bij woorden.
David en Goliath... Het lijkt een verhaaltje uit het Oude Testament,
maar het gebeurt nog elke dag. Met dit verschil dat David heden ten dage altijd
aan het kortste eind trekt.
Eigenlijk is er niet eens zó veel verschil tussen het vrouwenvoetbal
en het mannenvoetbal. Zeker niet op het hoogste niveau. Om maar iets te noemen:
ook bij het vrouwenvoetbal wordt er na elk doelpunt, en al helemaal na elke
overwinning, uitbundig en ferm geknuffeld. Met als gevolg dat ook de
vrouwenvoetbalploegen om de zoveel tijd geplaagd zitten met een uitbraak van
Covid-19. Waardoor ze niet genoeg speelsters kunnen verzamelen om een
volwaardige ploeg op het veld te brengen. Zoals onlangs ook de
vrouwenvoetbalploeg van Anderlecht is overkomen: hun laatste twee matchen van
de competitie moesten afgelast worden wegens corona. En dát terwijl er net een "feestelijke" match gepland zou
worden, want de ploeg was op dat moment al zéker Belgisch kampioen, met een
straat voorsprong. Daarom was er bij de voorlaatste wedstrijd in het eigen
stadion een klein feestje gepland. Wat dus compleet in het water gevallen is
omdat de speelsters elkaar een corona-virus cadeau hadden gegeven.
Maar er is wel één groot verschil met het mannenvoetbal.
Over het mannenvoetbal is er zowat elke dag een item in het tv-journaal.
Of er nu écht sportief nieuws is of niet. Elke dag in het journaal, zéker op de
openbare omroep, is er wel iets dat nodig moet verteld worden over ons voetbal
of over één van onze voetballers. En elke week is er ook nog eens "Sportweekend", en dan zijn er nog de
sport-shows genre "Extra Time". En
nee, het hoeft niet eens iets te zijn dat relevant is. Dat een profvoetballer
immer vriendelijk en goedlachs is: een reportage op tv. Dat een profvoetballer
zijn kleine teen heeft gekwetst: een reportage. Dat een profvoetballer op een
avond wel vier keer heeft moeten niezen: een item in het journaal. Dag na dag
krijgen we wel iets over onze profvoetballers gepresenteerd. Tot het onze strot
uit komt.
En over het vrouwenvoetbal? Zo goed als niets. Eén keer was er een
kort item, in het Journaal of in Sportweekend. Eén keer: om te melden dat de
vrouwen van Anderlecht al zéker kampioen zijn. Voor de vierde keer op rij.
Als je dat vergelijkt met de media-aandacht voor de tweede
opeenvolgende titel van Club Brugge bij het mannenvoetbal, dan steekt dat toch
wel de ogen uit. Terwijl de prestatie van de vrouwen van Anderlecht véél
indrukwekkender was dan die van de Brugse mannen. Laten we er de cijfers eens
bij halen. In de reguliere mannencompetitie heeft Club Brugge 76 punten gehaald
op een maximum van 102, dat is een heel behoorlijke 75%. Ze hadden 24 van de 34
wedstrijden gewonnen. Ze hadden ook een heel hoog positief doelpuntensaldo van
+47, wat betekent dat ze 47 doelpunten méér gescoord dan geïncasseerd hebben.
En de Anderlecht-dames? Die hadden 17 van 18 wedstrijden gewonnen, en hadden
daarmee 51 op 54 punten behaald: dat is 94% van de punten. Hun (positief)
doelsaldo bedroeg +90: ze hadden 95 keer gescoord in die 18 wedstrijden. Geen
enkele Belgische mannenvoetbalploeg heeft hen dat ooit voor gedaan; toch niet
in de voorbije vijftig jaar.
Voor de neutrale toeschouwer is het duidelijk, lijkt mij, dat de
prestatie van de Anderlecht-vrouwen in het voorbije voetbaljaar véél indrukwekkender
is geweest dan die van de mannen van Club Brugge. En tóch was er zowat elke dag
iets in de journaals over Club Brugge of in elk geval over het Belgische
(mannen)voetbal, en héél zelden (om niet te zeggen: bijna nooit) iets over de
vrouwen.
Het punt dat ik wil maken, zal ondertussen al wel duidelijk genoeg
zijn, vermoed ik. De media hebben de mond vol over "diversiteit" en over "gelijke
kansen" en over "gendergelijkheid",
maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat opeens helemaal vergeten. Het
vrouwenvoetbal is evenwaardig aan de mannencompetitie, en al bij al véél
spectaculairder, maar qua aandacht en interesse vanwege de media komt die maar
op het tweede, zeg maar derde, plan.
