|
Zou het aan mij liggen, door het slaapgebrek en het vele gepieker? Of
zouden ook andere mensen stilaan overvallen worden door een gevoel van ontmoediging en moedeloosheid?
Bij die eerste corona-golf waren we allemaal (of toch bijna allemaal) gemotiveerd
om ons aan de strikte en strenge maatregelen te houden. Met het idee van: "Het moet nu eenmaal. En als het kan helpen,
waarom niet?" De intensieve en niet-aflatende media-aandacht zorgde er trouwens
voor dat we, willens nillens, doordrongen raakten van "de ernst van de situatie".
We hielden onszelf voor: "Even
doorbijten, hoe moeilijk het bij momenten ook is. Als we nu flink doorzetten,
komt alles weer goed."
En ja, het leek inderdaad zijn vruchten af te werpen. Onze
inspanningen werden beloond. De cijfers begonnen te zakken, langzaam maar
zeker. We konden het einde van de tunnel al zien, we maakten al weer plannen
voor een "normaal" leven.
Tot het opeens, totaal onverwacht, opnieuw helemaal de verkeerde kant
begon op te gaan. (En weer waren de media er als de kippen bij om ons te
verdrinken in angstwekkende corona-berichten.)
We begrepen het niet goed. We bleven ons toch mooi aan de richtlijnen
houden? We deden geen domme dingen, we waren nog altijd voorzichtig en alert.
En toch liep het weer helemaal fout. Met als resultaat dat we weer terug zijn "bij af": de cijfers zijn slecht en de
trend is alarmerend. De richtlijnen worden opnieuw strenger. We zijn in één
klap drie maanden in de tijd terug geslingerd.
Alle moeite is voor niets geweest, en er wordt van ons nu verwacht dat
we diezelfde (of méér) inspanningen en offers opnieuw willen brengen.
Tja, we zullen niet anders kunnen, zeker? Maar het is met weinig
enthousiasme.
"Heeft dit wel zin? Het helpt
blijkbaar toch niet. Hoe we ook ons best doen... Op één of ander moment, en op
één of andere manier, loopt het toch weer fout!"
Het is vreselijk demotiverend en ontmoedigend, en de strijdlust van de
eerste golf is er niet meer. Bij mij in elk geval niet.
Is dit virus misschien dan toch sterker en vindingrijker dan de mens? Vechten
we een bij voorbaat verloren strijd en zullen we eerder een manier moeten zoeken
om mét dit virus ons normale leven te hernemen in plaats van krampachtig te
proberen het te verdrijven? Of zou het toch zo zijn dat wij allemaal collectief
het toevallige slachtoffer zijn van het egoïsme en de stupiditeit van
enkelingen?
We zullen het misschien, hopelijk, binnen een paar weken zien.
Ik vrees in elk geval dat de psychologische impact deze keer nog véél
zwaarder zal zijn dan toen, die eerste keer. En voor veel mensen die mentaal
nog niet bekomen zijn van de impact van die eerste golf, zou deze tweede keer
weleens "een keer te veel" kunnen
zijn.
Het is niet met elkaar te vergelijken, maar ik heb zo'n beetje dat
zelfde ontmoedigde gevoel als het gaat over de grondwaterstanden in ons land.
Keer op keer worden we om de oren geslagen met alarmerende berichten
over de droogte en het dreigende watertekort, en met de waarschuwing dat er
richtlijnen zullen komen om ons waterverbruik drastisch te beperken. Er zijn
zelfs al doemdenkers die voorspellen dat er geen water meer uit onze kraan zal
druppelen.
En eindelijk regent het. Dagen aan een stuk zelfs. Pijpenstelen! Tot
een mens er compleet depri bij wordt. Met een zucht van opluchting denk ik dan: "Het is niet leuk, maar het moet nu
eenmaal. Het is voor de goede zaak.
Hierna zal het droogteprobleem in elk geval van de baan zijn."
Daarna schijnt de zon weer enkele dagen lang, en er komen een aantal
zomerdagen om ons op te vrolijken.
En 's avonds is het al weer prijs: "Het grondwaterniveau in Vlaanderen ligt verontrustend laag. Het zou nog
véél meer moeten regenen om een droogteperiode te vermijden."
Ja, hallo! Ik ben nog aan het bekomen van de vorige deprimerende
regenperiode, en die enkele mooie dagen om een beetje te recupereren worden mij
niet gegund?
Houden die onheilstijdingen dan nooit op?
Ik voorspel heel drukke weken en maanden voor de psychologen en
psychiaters.
|
