Ik zat 's namiddags in onze veranda een beetje te soezen. Half
slaperig na alweer een veel te korte nacht. Ik was 's morgens vóór 6 uur al
wakker, en de slaap wilde niet meer komen. Om 7 uur ben ik dan maar opgestaan,
ook al was het een vrije dag. En dus was ik voor de rest van de dag niet écht "wakker".
Rond twee uur in de namiddag werd mijn sloom gepieker opeens verstoord
door gekletter op het dak en tegen de ruiten van onze veranda. "Vreemd" dacht ik, want ik meende op de
buienradar gezien te hebben dat er vóór vier uur geen neerslag verwacht werd.
Dat moest ik toch meteen eens checken. Ik heb dus de Buienradar opnieuw
geconsulteerd. En ja hoor: "Geen neerslag
verwacht". Ook niet in de komende drie uur. Het zou nog zeker tot vijf uur
droog blijven. Consequent was de Buienradar wél. Maar ondertussen bleef de
regen maar kletteren.
Geïntrigeerd
ben ik eens gaan zien bij de "veel gestelde
vragen" op de site, en blijkbaar was ik niet de enige die zoiets maar
vreemd vond. Want één van die "veel
gestelde" vragen was: "Hoe komt het
dat de Buienradar soms geen regen toont, maar er wel regen valt?" Omdat de
vraag duidelijk al dikwijls gesteld was, vond ik er ook een antwoord op: "De radarinstallaties zenden radargolven uit
die weerkaatsen tegen neerslagdeeltjes. Op deze manier krijgt Buienradar een
beeld met allerlei echo's te zien. Indien de neerslagdeeltjes heel klein zijn
(vooral bij motregen of fijne sneeuw), kunnen de uitgezonden radargolven deze
neerslag wel eens missen. We zien dan geen neerslag op de Buienradar, maar er
valt wel degelijk neerslag. Buienradar corrigeert dit in de Motregenradar en de
Sneeuwradar."
Wat
er op onze veranda kletterde, was zéker géén sneeuw, en ook geen motregen. Maar
goed: misschien was het een kwestie van interpretatie, en dus ben ik gaan zien
naar de Motregenradar. En wat dacht u? Geen wolkje motregen over Merelbeke te
zien.
Kortom:
ondanks een verdienstelijke poging om zich te redden, heeft de Buienradar
alweer schromelijk gefaald. Zoals eigenlijk zowat iedere keer. Ik snap nog altijd
niet waarom die app nog altijd blijft bestaan. De software achter de
voorspellingen die gepresenteerd worden op basis van radarbeelden, bevat
duidelijk méér fouten dan het reservatiesysteem voor de autokeuring. Om maar
iets te noemen. Het zou natuurlijk ook kunnen dat het oude communicatieteam van
Donald Trump er aan de touwtjes trekt, en ons dus altijd een "alternatieve realiteit" voorspiegelt.
Het
straffe is dat de beheerders van de Buienradar niet gewoon durven toegeven dat
hun voorspellingen niet betrouwbaarder zijn dan het voorspellen van de
eerstvolgende Lotto-trekking, maar dat ze zich verschuilen achter een flauwe
uitleg. Die helaas even hard de mist in gaat.
Maar
het is typisch voor deze tijd, denk ik, dat men altijd probeert om overal mee
weg te komen met een pseudo uitleg. In de hoop dat de mensen er vrede mee
zullen nemen, en niet verder zullen vragen.
Zo was er recent nog dat bombardement op een marktplein in Tigray door de Ethiopische luchtmacht.
Het Ethiopië van Nobelprijswinnaar-voor-de-vrede Abiy Ahmed, weet u wel. En ja, Tigray ligt in Ethiopië. De
bombardementen waren dus gericht tegen de eigen bevolking. Gewone burgers,
mannen, vrouwen en kinderen, die boodschappen aan het doen waren. Maar ook
hiervoor kwam het Ethiopische leger met een schaamteloze uitleg: het leger had "precisiebombardementen" uitgevoerd op de
leiders van de opstandelingen, en de operatie was een groot succes geweest. En
jawel: de precisie-aanvallen hadden alle onschuldige burgers gespaard.
Blijkbaar was die flagrant gelogen verklaring voor de wereldleiders toch even
perfect aanvaardbaar als de kromme uitleg van de Buienradar. Want er werd
verder geen ophef over gemaakt. Misschien ook wel omdat de Europese leiders te
druk bezig waren met hun verwensingen aan het adres van de Hongaarse premier Viktor Orban. Die overigens eigenlijk net
hetzelfde gedaan had als wat ze allemaal
doen: populistische maatregelen aankondigen waarmee hij de meeste inwoners naar
zijn kant kan trekken bij de eerstvolgende verkiezingen. (Waarmee ik de nieuwe wet, en een hele reeks andere eigenzinnige Hongaarse wetten, niet wil
goedpraten.)
Ik vind persoonlijk dat er té veel en té gemakkelijk met de vinger
gewezen wordt naar de katholieke kerk. Alsof er in geen enkele andere religie
of geloofsgemeenschap mistoestanden bestaan en gruwelijkheden gebeurd zijn.
Maar dat betekent niet dat ik doof en blind ben voor dingen die echt zwaar fout
lopen.
Bij het lezen van het volgende bericht zijn mijn tenen in elk geval
gaan krullen: "In de Verenigde Staten
ijveren een aantal bisschoppen ervoor om de communie niet langer toe te dienen
aan 'pro-choice' politici, zoals president Joe Biden." (Voor wie de regels
van de katholieke kerk niet goed kent: "Uitsluiting
van gelovigen van het ontvangen van de sacramenten is alleen mogelijk als
gevolg van excommunicatie, staat van publieke zonde (in bepaalde gevallen) en
ketterij." Iemand uitsluiten van het sacrament van de Eucharistie is dus
een heel zware sanctie.)
Die "pro-choice" politici,
dat zijn politici die voorstander zijn van de bestaande federale richtlijnen
omtrent abortus in Amerika. De conservatieve politici, vooral dan in het
Republikeinse kamp, willen het recht op abortus in de Verenigde Staten heel
sterk inperken. Zo zou abortus na de zesde week al niet meer toegestaan worden,
en ook het recht op abortus bij een zwangerschap na verkrachting zou weer
geschrapt worden. De kans is groot dat die conservatieve strekking haar slag
zal thuis halen, want de uiteindelijke stem ligt op federaal niveau bij het
Hooggerechtshof, waar Donald Trump nog rap-rap voor een conservatieve meerderheid heeft gezorgd in de laatste weken van
zijn presidentschap.
En nu heeft de Amerikaanse katholieke kerk zich ook met de zaak
gemoeid. Ik ben géén pleitbezorger van abortus, maar ik vind het wel bijzonder
grof dat de katholieke bisschoppen in Amerika iedereen die het recht op abortus
durft te verdedigen, zouden willen uitsluiten en "verketteren". Het is bijzonder grof, maar het is vooral ontzettend
hypocriet. Want diezelfde Amerikaanse bisschoppen hebben geen enkel probleem
met de (republikeinse) politici die de vrije wapendracht verdedigen en op die
manier mee verantwoordelijk zijn voor de ontstellende tol die vuurwapens in de
VSA eisen. In 2019 waren dat er méér dan 15.000, of zowat 41 per dag. Dat een
snotneus zonder enig probleem een semi-automatisch wapen mag kopen én mag
gebruiken om een slachting aan te richten in een school, dat is prima in orde
voor de Amerikaanse bisschoppen. Maar dat een meisje het na een incestueuze
verkrachting niet wil meemaken dat ze daar levenslang mee geconfronteerd wordt,
dat kan absoluut niet door de beugel.
Iedereen mag daarover denken wat hij/zij wil, maar ik vind dat het
toppunt van hypocrisie.
Dezelfde hypocrisie valt trouwens ook te bespeuren bij het nieuws over
die talloze vermoorde indianenkinderen in Canada. Voor wie het niet gevolgd
heeft: de Canadese katholieke kerk had het op zich genomen om de kinderen van
de inheemse bevolking, de "wilden",
bij hun ouders weg te halen om hen beschaving en "het ware geloof" bij te brengen. (Een beetje zoals de Europese
missionarissen ook in de Afrikaanse kolonies gedaan hebben.) Wat er precies met
die kinderen gebeurd is, en of ze veel "beschaving"
gezien hebben, niemand die het weet. Vast staat dat er héél veel van die
kinderen spoorloos "verdwenen" zijn.
En onlangs heeft men in een massagraf meer dan 200 kinderlijkjes terug
gevonden. Allemaal het slachtoffer van de "bekeringsdrift"
van de paters en de nonnen, zullen we maar zeggen. De Canadese premier heeft al
opheldering en bijkomende uitleg geëist van de katholieke kerk. En het lijkt
mij niet onlogisch dat de schuldigen zouden opgespoord worden, en dat de kerk
als instituut op z'n minst excuses zou aanbieden aan de nabestaanden.
Paus Franciscus heeft ondertussen al gereageerd. Hij heeft gezegd dat
het hem "triestig" maakt. Maar
excuses werden niet uitgesproken...
Ook de houding van de katholieke kerk tegenover de homo-gemeenschap is
op z'n minst "dubbelzinnig" te
noemen. Volgens de katholieke gezagsdragers, de "Romeinse Curie", is de boodschap: "Homoseksualiteit blijft een 'ongerijmdheid', en holebi's kunnen niet
trouwen voor de kerk." Maar daar is dus flink wat tegenkanting tegen
gekomen binnen de kerk zelf. In elk geval hier in België, tot op het niveau van
de Belgische bisschoppen. En zelfs binnen het Vaticaan: één van de meest
invloedrijke kardinalen is het openlijk oneens met het onwrikbare standpunt
tegenover holebi's, en omdat hij geen gehoor krijgt, heeft hij zelfs ontslag genomen.
Ik ben niet helemaal zeker, maar ik denk niet dat "hypocrisie" strookt met de katholieke
leer. Heeft Jezus trouwens indertijd de Schriftgeleerden niet voor "huichelaars" uitgescholden? Het lijkt
erop dat ze weer helemaal terug zijn.
Het was echt ontroerend, de eensgezindheid van de NATO-bondgenoten in
hun afwijzing van de gemeenschappelijke aartsvijand China omwille van de schending
van de mensenrechten aldaar. Met name de onmenselijke behandeling van de Oeigoeren.
De Oeigoeren zijn van oorsprong een Turks volk dat in het Noordwesten
van China woont. Blijkbaar heeft de Chinese overheid het op zich genomen om die
Moslim-barbaren (en mogelijke geradicaliseerde terroristen) "her op te voeden". Een beetje zoals wij "de zwartjes" in Afrika hebben willen
bekeren tot het ware geloof en de echte beschaving. Volgens rapporten van
Amnesty International en andere mensenrechtenorganisaties gaat de Chinese
overheid hierbij bijzonder "drastisch"
te werk. Er is sprake van fysieke en psychologische mishandeling in de
detentiecentra, en van gedwongen sterilisatie om ervoor te zorgen dat de
bevolkingsgroep niet verder zou aangroeien.
Die eensgezinde agressieve veroordeling, op vraag van president Joe Biden, was inderdaad
heel bijzonder. Vooral omdat ook Tayyip Erdogan
mee zat rond de tafel van de strenge rechters. Als er nu één land is dat
uitblinkt in het schenden van de mensenrechten, dan is het wel het Turkije van
Erdogan. Vooral de Koerden ondervinden nog dagelijks aan den lijve wat het is
om een ongewenste bevolkingsgroep te zijn in het Ottomaanse rijk. Zij worden
zonder veel pardon in de gevangenis gegooid, of erger.
Of laten we het anders eens over de oorspronkelijke inheemse bevolking
van de USA zélf hebben: de Indianen. De manier waarop die bevolkingsgroep in
het land van Joe Biden behandeld werd en wordt, is hemeltergend: bedrogen,
uitgebuit, afgeslacht, gediscrimineerd. Daar kunnen de Chinezen nog iets van
leren. Ik vind het trouwens nog altijd verbijsterend hoe deze schande, deze onvervalste
genocide, zomaar kon en kan gebeuren zonder dat ook maar iemand daar
bedenkingen bij heeft, laat staan beschuldigingen. De hele wereld staat er bij
en kijkt ernaar, maar niemand heeft het lef om er zelfs maar één woordje van
kritiek over uit te spreken.
De harde kritiek tegen China, op het hoogste niveau, staat trouwens
ook in schril contrast met de lankmoedigheid tegenover de militaire
machthebbers in Myanmar. Daar gaat
het niet over discriminatie of "dwangarbeid",
maar wel om een onvervalste genocide op de Rohingya.
Er is even wat protest geweest aan het adres van premier Aung San Suu Kyi. Maar die heeft dat over haar kant (moeten) laten
gaan omdat zij in de praktijk toch niets in de pap te brokken had. En daarna:
volkomen stilte, een vergeten probleem.
Om maar te zeggen: het excuus van de mensenrechtenschendingen om met
z'n allen met een beschuldigende vinger naar China te wijzen, is precies wat
het woord zegt: een "excuus", een
smoesje. De échte reden voor de gecoördineerde aanval op China is natuurlijk
dat het land véél te machtig en véél te sterk dreigt te worden. China is goed
op weg om de Verenigde Staten voorbij te steken als economische grootmacht, en
dat kunnen de Amerikanen uiteraard nooit toestaan. China is ook goed op weg om
de hele wereld vér vooruit te zijn als het gaat over technologische
ontwikkelingen, bijvoorbeeld bij alles wat met 5G te maken heeft, en dat is een
blaam die de Amerikanen nooit over hun kant zullen laten gaan. China is over de
hele wereld projecten aan het opzetten, zodat ze in heel veel landen voet aan
de grond krijgen, en daardoor verwerven ze een ontoelaatbare wereldwijde
invloed. Chinees kapitaal is overal erg actief om te investeren in onder andere
Europese bedrijven en projecten: denk maar aan Volvo, of de haven van Piraeus
in Griekenland. Op die manier wringen ze zich binnenkort in een positie van
onmisbaarheid en ultieme beslissingsbevoegdheid. Ook als het gaat over
ontwikkelingssamenwerking vullen de Chinezen trouwens alle leemtes op die de Westerse
koloniale mogendheden hebben achtergelaten. Het hele Afrikaanse continent
wordt stilaan een Chinees "win-gebied".
Dáár draait het uiteindelijk allemaal om: China is goed op weg om de
belangrijkste en meest invloedrijke natie in de wereld te worden. En dát moet
kost wat kost vermeden worden. Vandaar de intense en gezamenlijke campagne om
China op alle mogelijke gebieden te ondermijnen en in diskrediet te
brengen. Dat hiervoor de mensenrechten als schaamlapje gebruikt worden, is de hypocrisie ten top, en zélfs behoorlijk cynisch.
Dat "seksueel geweld"
bijzonder ernstig te nemen is, en in de scherpste bewoordingen moet veroordeeld
worden, daar is zowat iedereen het over is. En dat het probleem de laatste tijd
alsmaar erger lijkt te worden, dat is ook duidelijk. Al is het natuurlijk niet
helemaal zeker of dat betekent dat er nu méér seksueel geweld is dan vroeger, dan wel of het alleen
maar méér gerapporteerd en gemeld wordt.
Al zijn er een aantal redenen en oorzaken die erop zouden kunnen
wijzen dat het nu inderdaad écht wel méér gebeurt. De corona-maatregelen hebben
duidelijk een heel kwalijk effect gehad. En er is de lakse opvoeding die
tegenwoordig meer en meer de regel lijkt te worden, zodat de jongeren geen
discipline meer kennen, geen grenzen, geen onderscheid meer tussen goed en
kwaad. En dan zijn er zeker ook de effecten van multi-culturaliteit: ook bij
ons leven meer en meer mensen die uit een cultuur komen waar seksueel of ander
geweld, zeker tegen vrouwen en tegen homo's, "normaal" is.
Maar bij een artikel met de sensationele kop "Twee op de drie Belgen ooit slachtoffer van seksueel geweld" heb ik
toch even de wenkbrauwen moeten fronsen. Dat seksueel geweld méér voor komt dan
we denken of dan we horen, dat geloof ik best. Maar "twee op de drie Belgen"? En bij de vrouwen zou het zelfs 81% zijn:
vier op vijf vrouwen zijn, volgens die studie, in hun leven al minstens één
keer het slachtoffer geweest van seksueel geweld. Dat lijkt me toch erg
onwaarschijnlijk. Dit ruikt ontzettend naar sensatiezucht bij de media.
Als dit inderdaad de realiteit weerspiegelt, dan is mijn gekende vrees
dat deze beschaving op haar einde loopt, hiermee alléén maar nog versterkt. Als
we in een "beschaafde" wereld leven
waarin maar één vrouw op vijf veilig is voor seksuele agressie, dan mag deze "beschaving" voor mijn part héél snel
voorbij zijn!
Maar veel hang natuurlijk af van de definitie van "seksueel geweld". In het onderzoek waar
dit artikel naar verwijst, is de term héél ruim geïnterpreteerd: "Het gaat over alle mogelijke vormen van
ongewenst seksueel gedrag. Dat kan gaan van seksueel getinte opmerkingen,
gedwongen worden je uit te kleden tot aanrakingen en verkrachting."
Maar dan nog: het gaat in alle gevallen uitsluitend om "ongewenst"
gedrag. Zelfs een "brave" aanraking
is fout als die ongewenst is, zelfs een "grappige"
opmerking is fout als die ongewenst is. Laat dat duidelijk zijn. Maar we spreken dus
niet over een troostende knuffel of een vriendschappelijke zoen; die vallen
daar, voor zover ik weet, niet onder.
Als het inderdaad alléén maar over "ongewenst" gedrag gaat, dan heb ik toch mijn twijfels over de
resultaten van het onderzoek. Zou het kunnen dat de enquête enigszins "gestuurd" werd? Als je de gepaste vragen
stelt op de gepaste manier, dan is er een grote kans dat je de antwoorden
krijgt die je wil krijgen. Ik vermoed dan ook, maar ik heb daar geen enkel "bewijs" voor, dat veel "incidenten" pas a posteriori het etiket "seksueel geweld" gekregen hebben,
vooral dan door de gewijzigde tijdsgeest. In veel gevallen zal het "incident" op het moment zelf misschien
helemaal niet als "ongewenst" of als "een agressie" aangevoeld geweest
zijn, maar wordt het nu, achteraf, wél zo benoemd omdat het bewustzijn helemaal
anders geworden is.
Wat in het bijzonder ook nog opvalt in de resultaten van het
onderzoek, is het hoge slachtoffergehalte binnen de "LGBTQIA+"-gemeenschap. Daar zou het zelfs gaan om ongeveer 80%:
vier van de vijf mensen die zich tot de "LGBTQIA+"-gemeenschap
rekenen, beweren al het slachtoffer geweest te zijn van seksueel geweld.
Waarbij ik me toch af vraag of die mensen niet gewoon véél meer "lichtgeraakt" zijn dan de hetero's, en
zich véél rapper aangevallen voelen? Maar ook hier heb ik geen enkel bewijs
voor.
Hoe dan ook: als de plaag
van seksueel geweld inderdaad zó wijdverbreid is, dan lijkt mij de boodschap van
een sexuologe, ook al op de site van VRTNWS, dat er in de les "seksuele opvoeding" véél meer aandacht
moet zijn voor het "seksueel genot",
niet echt aangewezen. Dat "seks"
altijd automatisch "seksueel genot"
betekent, is een soort vrijgeleide voor plegers van seksueel geweld: ze hebben
immers altijd het excuus dat ook het slachtoffer er, per definitie, héél zeker "genot" bij heeft gehad. En dus is
het dan wel okee...
Nee, wat de jongeren vandaag nodig hebben, is niet een les in het nastreven
van "seksueel genot", maar wél een
les in het "(h)erkennen van grenzen":
grenzen leren stellen, grenzen leren accepteren. En zo komen we eigenlijk weer
terug bij het begin van mijn stukje: de opvoeding van de hedendaagse jongeren.
Als we onze Westerse beschaving nog een kans willen geven, dan moeten we
dringend opnieuw werk maken van het aanbrengen van strikte normen en waarden, en het
aanleren van respect voor de (integriteit van de) ander.
Het hele circus rond het Europees Kampioenschap voetbal heeft bij mij,
en bij veel andere mensen, vooral ergernis opgewekt. Niet omdat ik de sport
niet genegen ben, maar wél om de privileges die de voetballers krijgen. En ook
wel om het schandalig gedrag van de voetbalsupporters en hoe dat (vreemd
genoeg) oogluikend wordt toegestaan.
Maar er is toch een moment geweest waarbij ik even kon glimlachen. Dat
was bij het bericht dat Rusland boos en geschokt gereageerd heeft op de
Oekraïense voetbalshirtjes. Oekraïne heeft het namelijk aangedurfd om een
schets van hun landsgrenzen op die shirts te zetten, en in die schets is het
Krim schiereiland binnen de grenzen van Oekraïne opgenomen. Wat overigens
volstrekt correct is, en in overeenstemming met alle internationale regels en
afspraken. Maar de Russen, die de Krim al enkele jaren bezetten en (onrechtmatig)
geannexeerd hebben, zijn in hun wiek geschoten, en beschouwen dit als een "provocatie". (Wat uiteraard ook de
bedoeling was...)
Hoe groot mijn sympathie ook is voor deze gedurfde zet, ik weet goed
genoeg dat het uiteindelijk helemaal niets zal uithalen. Oekraïne versus
Rusland, dat is zoals David tegen Goliath. Met dat verschil dat David hier geen
enkele kans maakt. Als de Russen het Krim-gebied (en binnen afzienbare tijd ook
stukken in het Oosten van Oekraïne) willen annexeren, dan doen ze dat. Er is
niets dat Oekraïne daartegen kan beginnen. Tenzij dan steun vragen van de
Westerse bondgenoten. En die steun hebben ze gekregen, althans toch verbaal. De
Westerse bondsgenoten hebben "ferm"
geprotesteerd, en "economische sancties" uitgevaardigd.
En dat was dat. Vladimir Poetin heeft zich daar publiek even boos over gemaakt,
en er binnenskamers, in zijn riant buitenverblijf met Versailles-allures, eens
flink mee gelachen. De Krim is geannexeerd, en de Krim blijft geannexeerd.
En niet alléén zal deze originele vondst niets uithalen, de kans
bestaat dat deze "provocatie"
ernstige (militaire) consequenties zal hebben. Want de Russen tonen zich "oprecht verontwaardigd". "Ziedend" zelfs.
Voor een normaal mens, zoals u en ik, is zoiets heel moeilijk te
begrijpen. Als een dief mijn nieuwe auto zou stelen, dan kan ik me niet
voorstellen dat hij achteraf luidkeels zou protesteren als ik uitroep dat het
de mijne is. Of wel? Blijkbaar kan dat in de internationale politiek wél. Of
dan toch in sommige gevallen. Er zijn blijkbaar landen, zoals Rusland, die in
volle ernst beweren dat het gestolen goed van hen is, en die zich oprecht
aangevallen voelen door iedereen die het tegendeel beweert. Dat getuigt niet
alléén van een grenzeloze arrogantie, het getuigt vooral van een zieke en
verwrongen geest.
Maar zolang ze er mee weg komen, zullen ze dat blijven doen.
Uiteraard !
En nee, de Russen zijn daarin niet de enigen. Ook Israël lijdt aan
datzelfde syndroom: het gevoel van onaantastbaarheid en de zekerheid overal mee
weg te komen. Als Israël beslist om Oost-Jeruzalem te annexeren, dan doen ze
dat. En als ze beslissen de gebieden te annexeren, die ze gekoloniseerd hebben op de Westelijke Jordaanoever, dan doen ze
dat. Sterker nog: als iemand durft te beweren dat Oost-Jeruzalem Palestijns
gebied is, dan reageren ze in Israël hoogst verbolgen en verongelijkt. Zij
kunnen natuurlijk, in tegenstelling met de Russen, altijd terugvallen op die
ene onwrikbare "waarheid": dat land
is hen door Jahweh beloofd.
Er is ook niemand die hen daarbij een strobreed in de weg legt. De
Palestijnen zélf, die doen maar wat, met hun flut raketjes, maar de strijd is
ongelijk. En de rest van de wereld, die "veroordeelt"
de Israëlische annexaties "met klem".
Maar het blijft bij woorden.
David en Goliath... Het lijkt een verhaaltje uit het Oude Testament,
maar het gebeurt nog elke dag. Met dit verschil dat David heden ten dage altijd
aan het kortste eind trekt.
Zullen we het nog eens over Bibi
Netanyahu hebben? Nu Donald Trump er niet meer is voor ons dagelijks
vertier, moeten we het stellen met zijn navolgers of na-apers. Zoals TsaarVladimir Poetin. Of Benjamin
Netanyahu, een betere Trump-leerling dan wie ook.
Bibi heeft een beetje hetzelfde probleem als Donald: justitie zit hem
voortdurend in de nek te hijgen. Zo zijn er aanklachten lopende in een
fraude-dossier, een dossier rond omkoping, én een corruptie-dossier. Drie
verschillende aanklachten, drie aparte beschuldigingen. Het gaat onder andere
over het ontvangen/accepteren/vragen van zowat 230.000 euro aan luxecadeaus van
een Australische zakenman, in ruil voor enige politieke "soepelheid" en wat beïnvloeding. Een andere aanklacht heeft te
maken met afspraken met een regeringsgezinde krant: die zou de premier in een
meer positief daglicht stellen als hij bij wijze van tegenprestatie de
concurrentie een beetje zou muilkorven. De derde aanklacht gaat over het
toekennen van een telecomlicentie aan een bevriende zakenman in ruil voor (opnieuw)
enkele cadeaus en een positieve berichtgeving.
Bibi Netanyahu zou aan die
aanklachten kunnen ontsnappen door zijn politieke onschendbaarheid als eerste
minister. Maar daar wringt het schoentje een beetje: na vijf verkiezingen in
twee jaar tijd is hij er nog altijd niet in geslaagd een nieuwe, stabiele,
regering op de been te brengen. Heel even leek het toch te lukken, samen met
zijn aartsvijand Benny Gantz, maar
die regering was, uiteraard, maar een héél kort leven beschoren. Na de laatste
verkiezingen, in het voorjaar, had Bibi gehoopt het nog een keer te mogen
proberen, maar het leek er al gauw meer en meer op dat hij deze keer in het
zand zou bijten.
De Israëlische politieke situatie ligt bijzonder moeilijk, zélfs nog moeilijker
dan de Belgische. Dat komt omdat het politieke landschap er totaal versnipperd
is. De 120 zetels in het Israëlische parlement, de "Knesset", zijn verdeeld over 13 partijen en partijtjes. Likoed, de partij van Netanyahu heeft de
meeste zetels, 30 stuks. Verder is er nog een centrumlinkse partij, Yesh Atid met 13 zetels, maar al de
andere hebben minder dan 10 zetels. Wat maakt dat Netanyahu zelfs samen met een
aantal gelijkgestemde partijen maar aan 57 of 58 zetels kon raken, en dat was
dus niet genoeg. Hij heeft nog een wanhopige poging gedaan om ook de partij van
zijn vroegere medestander Gideon Sa'ar
te overtuigen toch mee te doen, maar die had zich kort tevoren in een vlammende
ruzie van Likoed afgescheiden, en
wilde het spelletje niet mee spelen.
En zo komt het dat er, na 15 jaar, een regering op stapel staat zonder
Likoed, en dus zonder Netanyahu. Wat hem in een bijzonder
lastig parket zal brengen, want dan staat justitie weer aan zijn deur. Dat
verklaart meteen waarom Bibi zo
heftig gereageerd heeft op de recente politiek ontwikkelingen. Hij is er zelfs niet voor terug gedeinsd een ware haatcampagne op te starten tegen de toekomstige regeringsleden. Een beetje in de stijl van, inderdaad, Donald Trump.
Maar misschien moet Bibi nog
niet direct panikeren, want de kans dat die nieuwe regering het lang zal
volhouden, lijkt mij bijzonder klein. De nieuwe formatie bestaat namelijk uit
een bont allegaartje van (acht) kleine partijtjes die eigenlijk maar één
gemeenschappelijk programmapunt hebben: hun afkeer voor Netanyahu. Voor de rest komen die partijen in niets overeen, en
liggen hun standpunten mijlenver uiteen. Zo zit er langs de ene kant een
extreem-nationalistische partij in de coalitie, die liefst meteen alle bezette
gebieden zou willen annexeren en voor wie de enige goede Palestijn een dode
Palestijn is. En aan de andere kant doet de partij van de Palestijnen die in
Israël zelf wonen, ook mee.
Wat mij dus onwillekeurig doet denken aan onze Vivaldi-coalitie hier
in België. Ook die is samengesteld uit een bont allegaartje van (zeven) kleine
partijen die eigenlijk niets gemeen hebben (behalve hun afkeer voor de N-VA en
het Vlaams Belang), en bij wie de programmapunten in veel gevallen compleet
tegenstrijdig zijn. Ook deze coalitie zal volgens mij niet de volle termijn
kunnen uit maken. Onder andere gediplomeerd ruziestoker Georges-Louis Bouchez is trouwens al
bezig de breuk voor te bereiden.
Het zal mij benieuwen waar de regering het eerst zal vallen: bij ons
of in Israël?
Keren we even terug naar de jaren zestig van de vorige eeuw. De
periode van de bevrijding uit het keurslijf van de conservatieve bourgeoisie:
het begin van het hippie-tijdperk, de jaren van het studentenprotest en de
mei-revoltes, de start ook van de seksuele revolutie.
Het is een beetje in dat kader dat de "monokini" ingang gevonden heeft, vooral in Europa. Vrouwen wilden dezelfde rechten als mannen, en ze wilden af van de omknelling van het bovenstukje van hun badpak of bikini. Vooral aan de Franse Middellandse zeekusten werd de "monokini" eerder de norm dan de uitzondering. Dat paste ook wel in de Franse "libertijnse" levensvisie. In zoverre zelfs dat Toon Hermans er met een knipoog over gezongen heeft: "Méditerannue, so blue so blue."
We zijn nu zowat zestig jaar verder. Een mens zou denken dat de
Fransen, en bij uitbreiding alle Europeanen, ondertussen nóg meer "vrijdenkend" zijn geworden tegenover
blote borsten. Zeker als je bedenkt dat die nu ook zonder enige gêne op tv of
in films te zien zijn. Niemand kijkt nog op van een blote damesboezem. Om nog
te zwijgen over dé Franse nationale trots: de topless revues in de beroemde
Parijse établissementen genre Moulin
Rouge.
Maar wat blijkt nu? De Fransen lijken zich ontzettend geschokt te
voelen bij de aanblik van een moeder die haar baby de borst wil geven. En dat
terwijl er in zo'n geval eigenlijk nauwelijks iets van bloot te zien is, want
moeders die borstvoeding geven zijn er meestal op gekleed om hun baby
gemakkelijk te kunnen aanleggen zonder zich half te moeten ontkleden. Het "geschokte" gevoel van de eerbare Franse
burgers heeft dus niets met het eventuele stukje bloot te maken (dat hoe dan
ook véél minder expliciet is dan een monokini).
En dát ze geschokt zijn, is onlangs nog eens gebleken toen een jonge
moeder een slag in het gezicht kreeg van een verontwaardigde dame die vond dat
zoiets onfatsoenlijks als in het openbaar de borst geven, écht niet kon: "Stel je voor dat kinderen dat zouden zien!"
Niet iedereen is even enthousiast over het idee van "borstvoeding". Er zijn (hevige) voor- en
tegenstanders. Maar dan vooral omtrent de vrijheid van de moeder om zelf te
kiezen of ze al dan niet borstvoeding wil geven. Over het algemeen wordt
aangenomen dat moedermelk beter is voor een baby, maar méér en meer vrouwen
willen die beslissing liever zélf kunnen nemen, en willen zich niet "verplicht" voelen om borstvoeding te
geven omdat dat "nu eenmaal zo hoort".
Het is nu wel zo dat Frankrijk niet echt een "cultuur" heeft waarbij
borstvoeding aangemoedigd wordt: "Het
aantal vrouwen in Frankrijk dat borstvoeding geeft, hoort bij de laagste van
Europa."
Maar dat er in deze eenentwintigste eeuw mensen zijn die het zicht van een
vrouw die een baby aan de borst aanlegt afstotelijk vinden, en zelfs
ontoelaatbaar want "obsceen", en "niet geschikt voor kinderen", dat is er
toch wel zwaar over. En dat men zelfs zijn/haar toevlucht neemt tot fysieke
agressie, dat is zonder meer onbegrijpelijk. Bloot, veel méér bloot dan een
borst, is tegenwoordig overal te zien, en wie nog de illusie heeft dat tieners
de porno op hun tablet of smartphone nog niet ontdekt hebben, die leeft op een
andere planeet. Maar een moeder die haar kind de borst heeft, dat kan écht niet
voor veel Fransen.
De agressieve reacties hebben dus weinig of niets met het (heel
bescheiden) beetje bloot te maken. Het heeft wél alles te maken met de
macho-mentaliteit en seks-obsessie van de Fransen, bij wie een ontblote borst
blijkbaar onmiddellijk aan seksualiteit doet denken: "Dat een vrouw die de borst geeft in Frankrijk, kritiek krijgt of zelfs
aangevallen wordt, heeft verschillende oorzaken. De dominante mannen- of
machocultuur wordt vaak genoemd. Een vrouwenborst wekt lust op en wordt daarom
liever niet gezien als voedingsbron voor de baby. In westerse landen is het
vrouwenlichaam geseksualiseerd. Dus als een vrouw in het openbaar de borst
geeft, wordt de grens overschreden tussen de seksuele functie en de moederlijke
functie van de borst. Die twee botsen met elkaar."
(Merk op dat er ook landen zijn, zoals bijvoorbeeld Australië, waar het expliciet wettelijk toegelaten is dat een vrouw "in het openbaar" haar baby de borst geeft.)
Wedden dat diezelfde vrouwen die agressief en geschokt gereageerd
hebben op een deels ontblote "moederborst",
de komende vakantie ongegeneerd topless op het strand zullen wandelen en
zonnen?
Het probleem komt de laatste tijd regelmatig opduiken: de seksuele
intimidatie van de vrouw in de Brusselse straten. Of in andere grootsteden.
Het is zó erg geworden dat vrouwen in sommige buurten nog amper de
straat op durven. En al zéker niet op hun eentje, en nooit in het donker. Het
is zó erg geworden dat vrouwen al twee keer moeten nadenken over hun outfit
vooraleer zich op de Brusselse (of andere grootstedelijke) straten te wagen. Ze
moeten er vooral over waken er "niet te sexy"
uit te zien: een rokje of een jurkje is uit den boze, bij voorkeur houden ze
het bij een seksloze lange broek.
Dat is uiteraard de omgekeerde wereld: het is niet de vrouw, of de
vrouwelijkheid, die uit onze straten moet gebannen worden, het zijn de macho
mannen die menen vrouwen te mogen lastig vallen, die uit onze steden moeten weg
gehouden worden.
In Brussel is het ondertussen al zó ver gekomen dat er dagelijks
minstens twee klachten over seksuele intimidatie neergelegd worden. En dat zijn
dan nog alléén de vrouwen die de moeite willen doen of er de moed voor kunnen
opbrengen. Het échte aantal vrouwen die lastig gevallen worden, ligt misschien
wel tien keer hoger. En dan hebben we het al vlug over twintig gevallen per
dag. In Brussel.
Volgens professor Karen Celis van de VUB ligt de oorzaak bij "diepgewortelde genderpatronen". Ik
citeer: "Dat gaat terug op heel
diepgewortelde genderpatronen, waarbij de publieke ruimte mannelijk
geconnoteerd wordt en de private ruimte, de huiselijke sfeer, wordt als vrouwelijk
aanzien. Dat betekent ook dat wanneer vrouwen zich in de publieke ruimte
begeven, dat zij eigenlijk al niet op hun plaats zijn."
Op de vraag hoe dit kan opgelost worden, heeft de professor niet
direct een pasklaar antwoord: het gevoel van straffeloosheid moet aangepakt
worden, het onderwijs moet zorgen voor een betere sensibilisering. Maar, zegt
de professor, en mét haar alle politiek correcte psychologen en sociologen: "Je kan het niet reduceren tot een specifieke
groep en je kan het niet culturaliseren." En dat is weer zo'n typisch
omfloerste uitspraak van mensen die bang zijn het probleem bij naam te noemen,
uit angst om door mensenrechtenadvocaten verketterd te worden.
Ik riskeer nu wellicht een "Vlaams
Belang"-etiket opgeplakt te krijgen, en van racisme beschuldigd te worden,
maar het kan geen toeval zijn dat het probleem zich vooral manifesteert in "multiculturele" grootsteden, met een
hoge concentratie moslim-jongeren.
Ligt het aan de culturele achtergrond van die jongeren, of eerder aan
hun frustraties wegens het gebrek aan vooruitzichten en het ontbreken van
toekomstkansen? Ik weet het niet. Ik weet wél dat de Islam volgens de meeste
interpretaties erg vrouwonvriendelijk is.
Dat is zéker zo in Moslimlanden met een héél conservatieve Islam-opvatting,
genre Saudi-Arabië, waar de vrouwen zo goed als géén rechten hebben. Maar ook
in een moderne staat als Turkije zie je meer en meer hoe vrouwen, in naam van
de religie, onderdrukt en zelfs fysiek belaagd worden. Herinner u het befaamde "stoelenincident" met mevrouw von der Leyen, en de aanleiding
daartoe: dat Turkije zich teruggetrokken had uit de "Conventie voor Vrouwenrechten".
Veel teksten van de profeet Mohammed,
uit de zevende eeuw, verwijzen de vrouw ook expliciet naar die "minderwaardige positie". Althans voor hen
die de oeroude teksten op de dag van vandaag toch nog altijd letterlijk willen
interpreteren, en die vergeten dat die voorschriften in een totaal andere
tijdsgeest geschreven werden.
Zo staat in Soera 4, vers 34
het volgende: "Mannen zijn voogden over
de vrouwen omdat God de enen boven de anderen heeft doen uitmunten en omdat zij
van hun rijkdommen besteden. Deugdzame vrouwen zijn dus zij, die gehoorzaam
zijn en heimelijk bewaren, hetgeen God onder haar hoede heeft gesteld. En
degenen, van wie gij ongehoorzaamheid vreest, wijst haar terecht en laat haar
in haar bedden alleen en tuchtigt haar."
Wat, voor wie dat wil, gemakkelijk kan gelezen worden als een
aanduiding van de minderwaardigheid van de vrouw (want God heeft de mannen boven de vrouwen doen "uitmunten"), én als de toelating van de
man om zijn vrouw hardhandig aan te pakken. (Wat onder andere in Turkije een
ware plaag geworden is.)
Het zou dus misschien al een goed begin zijn om het probleem gewoon
bij naam te noemen, in plaats van er altijd doekjes om te winden. En dan heb ik
ergens het gevoel dat er toch mogelijkheden zijn om te remediëren: als men eens
écht werk zou maken van de strijd tegen de conservatieve Islam-interpretatie die
nog altijd massaal onderwezen en opgedrongen wordt. Het is trouwens datzelfde
radicale islamisme dat nog altijd in veel koran-scholen van jongs af aan
aangeleerd wordt en jongeren in de richting van radicalisering duwt.
We zouden natuurlijk ook kunnen pleiten voor meer vrouwelijke ridders
in het Lego-aanbod. Want volgens genderspecialisteVeerle Draulans ligt dáár de oorzaak van de fysieke of andere agressie
van mannen tegenover vrouwen: in het Lego-assortiment zijn de vrouwelijke
ridders niet of nauwelijks aanwezig.
Als de kleine meisjes net als de kleine jongetjes van kindsbeen af
oorlogje zouden mogen en kunnen spelen, zou dit (in die logica) ongetwijfeld een véél betere
wereld worden...
Ik weet niet of u soms naar zo'n Amerikaanse misdaadserie kijkt? Iets
in de stijl van CSI? Dat draait om onderzoekslaboratorio die gespecialiseerd
zijn in het oplossen van misdaden. Uit de DNA-analyse van één enkel haartje
hebben die onderzoekers binnen het kwartier de boef geïdentificeerd. En met de
hulp van infrarood-detectoren en warmte-camera's en spionagesatellieten hebben
zij de voortvluchtige crimineel binnen de 24 uur al te pakken.
Ofwel is dat allemaal compleet verzonnen, ofwel zijn onze Belgische
opsporingsdiensten totaal incompetent. Dat een man met extremistische ideeën
ondanks alle waarschuwingen en bloedrode knipperlichten toch toegang had tot een
wapenarsenaal en zó gemakkelijk met een lading oorlogstuig naar huis kon wandelen,
doet mij eerder aan incompetentie denken.
Feit is dat de heer "Jürgen C."
na een volle week nog altijd niet gevonden is. En dat men er zelfs nog geen
idee van heeft waar hij zou kunnen zitten, en al evenmin hoe zwaar bewapend de
man in werkelijkheid is. Akkoord: het gebied waarin hij zich, dacht men, zou
schuilhouden, is, naar Vlaamse normen, behoorlijk uitgestrekt en, alweer naar
Vlaamse normen, erg ontoegankelijk. Maar toch... Politie, leger, speciale
eenheden: iedereen is ingeschakeld. Ze zijn met méér dan 400 man aan het zoeken
geweest, en ze hebben hem niet gevonden.
Als de man dit overleeft, wordt hij gegarandeerd een legende: de "Vlaamse Rambo". Hij zal binnen de
kortste keren een succesvol boek kunnen uitgeven, en het scenario voor een nieuwe blockbuster wordt vermoedelijk nu al geschreven. De man zijn fortuin is al
gemaakt! Als hij het overleeft, tenminste.
Maar het lijkt erop dat hij niet van plan is/was om dit te overleven. Wat
hij dan wél van plan zou zijn? Ik heb er het raden naar. Naar het schijnt zou
hij viroloog Marc Van Ranst willen vermoorden. Althans toch volgens de media en
volgens professor Van Ranst zélf. Als zij dat zeggen, dan zal het zéker waar zijn... Maar als dat zo zou zijn, waarom heeft hij dat dan
niet gedaan die maandagavond, toen hij bij het huis van de viroloog op de loer
lag?
Uiteraard vallen die moorddadige intenties totaal niet goed te praten
of te rechtvaardigen. Ik moet echter toegeven dat de professor mij af en toe ook
vreselijk op de zenuwen werkt. Het is een arrogante betweter met een gigantisch
ego. Hij schrikt er ook niet voor terug om de waarheid, indien nodig, een beetje te
manipuleren om zijn gelijk te halen, wat hier wil zeggen: om ervoor te zorgen
dat de terreur van angst over de bevolking blijft hangen. Als ik professor Steven
Van Gucht op de tv bezig hoor, dan hoor ik iemand die voorzichtig is, maar tegelijk
begrijpend voor de zorgen van de mensen; het is iemand die rust brengt. Bij
Marc Van Ranst is dat totaal anders, ook al is zijn boodschap fundamenteel
dezelfde; hij creëert paniek en angst. Het is ook een man die heel graag
polariseert en provoceert. En er evenmin als zijn tegenstanders voor
terugschrikt om de sociale media te bezoedelen met kinderachtige verwijten.
Zoals onlangs bij zijn Twitter-ruzie met iemand van de Nederlandse antivaxers: "Laten we een kat een kat noemen: je bent
een mafkees. Je kan al je kennis virologie, immunologie en epidemiologie op de
achterkant van een postzegeltje schrijven en zelfs nog plaats over hebben. Maar
op de wappiekermis sta je wel met een heel groot en opzichtig kraam." (Voor
wie net als ik niet bekend is met het woord "wappie", het betekent: "niet
goed wijs". Het woord "viruswappie"
was in Nederland in 2020 trouwens kandidaat woord-van-het-jaar, en het staat voor een
corona-ontkenner.)
Dat hij "vijanden" heeft,
heeft professor Van Ranst dus voor een groot deel aan zichzelf te wijten, en
vermoedelijk is dat ook zijn bedoeling. Dat is echter géén reden om de man te
willen vermoorden. Er bestaat eigenlijk nooit een reden om iemand te willen
vermoorden. Zoiets is nooit te
rechtvaardigen.
(Al moet ik eerlijk toegeven dat de neiging heel sterk zal zijn
om mijn raketwerper uit de kast te halen als Frank Deboosere morgen op tv zou komen
vertellen dat we ons moeten voorbereiden op een ernstig watertekort, de komende
zomer...)
De bende idioten die de ideeën en wraakzuchtige bedoelingen van Jürgen C. massaal delen en
verheerlijken op Facebook, zijn dus zonder meer wat ze zijn: idioten,
achterlijke stommeriken. Dit is, nog maar eens, een voorbeeld van de funeste
impact van de sociale media. En van het bedroevende intelligentie-niveau van
diegenen die in die beschamende hypes mee gaan.
Eigenlijk zou men al diegenen die gif spuwen op de sociale media
gewoon hun computer en tablet en smartphone moeten afpakken. Of misschien wordt
het tijd om een soort "rijbewijs" in
te voeren voor al wie online zou willen gaan?
Wie zei ook weer dat deze corona-crisis heel veel mensen in de miserie
gestort heeft? Blijkbaar geldt dat dan toch niet voor iedereen...
Tot mijn grote verbazing heb ik onlangs gelezen dat er nog nooit
eerder zó veel nieuwe miljardairs bijgekomen zijn als in 2020. Ja, u leest het
goed: nieuwe miljardairs! We hebben
het niet over miljonairs, maar wél over miljardairs: mensen met een fortuin van
méér dan een miljard dollar. En niet alléén zijn er méér miljardairs dan ooit
tevoren, voor de meesten van hen is hun rijkdom ook nog eens buitensporig
toegenomen!
Volgens het zakentijdschrift Forbes
zijn er in 2020 in totaal 660 miljardairs bijgekomen, waarvan de helft in China
of in de Verenigde Staten. Ze waren eind 2020 al met 2755. U leest het goed:
2755 mensen bezitten een fortuin van méér dan één miljard dollar. En 86 % van die
miljardairs zijn er in het corona-jaar 2020 bovendien ook flink op vooruit
gegaan.
Vier van hen hebben nu zelfs een vermogen van méér dan 100 miljard
dollar. Waaronder uiteraard Amazon-baas Jeff
Bezos met een vermogen van 177 miljard dollar. Wat inderdaad voor een groot
stuk te danken is aan de corona-crisis: door de lockdown in de rijkere landen,
zijn de mensen massaal gaan overstappen op online shoppen, en daarin is Amazon
nog altijd één van de marktleiders. Vreemd genoeg is ook Elon Musk in 2020 gigantisch veel rijker geworden, waardoor hij de
tweede rijkste mens ter wereld geworden is. Het fortuin van Elon Musk bestaat
vooral uit zijn aandelen in de Tesla-onderneming, en die aandelen zijn (zonder
enige aanwijsbare reden) alsmaar in waarde gaan stijgen hoewel de onderneming
nog altijd geen winst maakt. Ook Mark
Zuckerberg is in 2020 véél rijker geworden door de stijging van de aandelen
van zijn Facebook. Alweer door de corona-crisis en de bijhorende lockdown: heel
veel mensen hebben Facebook, of één van de onderdelen ervan, leren kennen en
gebruiken om de eenzaamheid een beetje te verdrijven.
Het totaal vermogen van die paar duizend miljardairs is in 2020
gestegen tot 13.100 miljard dollar. Om dat even te situeren: dat is bijna 25
keer de waarde van alles wat in heel België geproduceerd wordt op een jaar tijd
(het Bruto Binnenlands Product van België).
We kunnen dus zonder overdrijven stellen dat de corona-crisis een zegen geweest is voor de superrijken.
En daartegenover staan dan de sukkelaars.
Zoals bijvoorbeeld in Congo. Daar zijn naar schatting 27 miljoen
inwoners in diepe armoede getuimeld, dat is ongeveer een derde van de totale
bevolking. En "armoede" betekent in dit
geval niet dat ze geen iPad kunnen kopen, maar wel dat ze in acute hongersnood
verkeren. De hoofdoorzaak is, nog altijd, de reeks aanslepende conflicten en de
niet-aflatende dreiging van allerlei misdadige milities. Het land bezit immers
immense bodemrijkdommen, en alleman wil een deel van de koek. Ten koste van
alles en iedereen: geen enkel middel wordt geschuwd om terreur te zaaien en de
mensen uit hun dorpen te verjagen zodat het land vrij komt voor de plunderaars.
Het Congolese leger is, helaas, niet opgewassen tegen de milities. Het gaat
trouwens in veel gevallen even driest en beestachtig te werk, want er is al
lang geen enkel centraal gezag meer in het land. En de UNO-vredesmacht? Die staat
erbij en kijkt ernaar.
Met de corona-pandemie is de situatie nog véél erger geworden:
veel mensen zijn helemaal zonder inkomen gevallen, veel mensen kunnen niet meer
naar de velden om te planten en om te oogsten. En dus zijn gehele dorpen totaal
afhankelijk geworden van voedselhulp. Maar door het aanhoudend geweld raken de
hulpgoederen niet tot bij die mensen, of anders wordt alles gewoon gestolen
door de milities of door het reguliere leger. Het resultaat is dat zowat 7
miljoen mensen dreigen om te komen van de honger.
Het contrast kan écht niet groter zijn!
En ik vermoed dat dát misschien wel de belangrijkste impact van de corona-pandemie
zal geweest zijn: het contrast tussen wie het goed heeft en wie het moeilijk
heeft, is door deze crisis intenser geworden dan ooit.
Hoe ik ook probeer, ik slaag er niet in een "redelijke" motivatie te bedenken voor de agressie van de
Israëlische regering, Benjamin Netanyahu, noch van de Palestijnse leiders van
Hamas. Niemand heeft hier iets mee te winnen, er zijn alléén verliezers: de
bevolking, onschuldige burgers.
Netanyahu heeft het over een daad van "zelfverdediging": hij "moet"
de Palestijnen in Gaza wel aanvallen om zijn eigen land te verdedigen. Ik ga me
niet wagen aan de discussie over "Wie is
begonnen?" (al ligt de meest recente aanleiding wel bij de laatste provocatie van de ultra-nationalistische Joden in Oost-Jeruzalem), maar ik weet wél dat de Israëlische reactie totaal buiten
proportie is. De "agressie" van de
Palestijnen uit Gaza, dat zijn beschietingen met hun zelfgebouwde flut-raketjes
waarvan hooguit 5% Israël bereiken en daar dan nog meestal in niemandsland
terechtkomen. Het klopt natuurlijk wel dat er af en toe eentje slecht valt, en
onschuldige slachtoffers maakt. Hoe onnozel ook, die Palestijnse raketaanvallen
zijn uiteraard niet goed te praten. Maar om daar dan op te reageren met een golf van
bombardementen op de steden in Gaza, waarbij alles in puin wordt geblazen en er
honderden onschuldige slachtoffers vallen, dat is er echt wel zwaar over. Dat
is géén "zelfverdediging" meer, dat
is "massamoord".
De vraag blijft dus: "Waarom?"
Wat kunnen de beweegredenen zijn voor die slachtpartijen? Misschien is het de
eeuwenoude vijandschap tussen Joden en Palestijnen? Is het de oorlogszuchtige
retoriek van hun oude geschriften: "Oog
om oog, tand om tand"? Of is het gewoon plat populisme van Bibi in een poging zijn kansen op een
nieuwe ambtstermijn te verhogen (en zo aan vervolging door het gerecht te
ontkomen)? Ten koste van vele levens en ten koste van zijn eigen bevolking? Of
zou het de sluimerende veroveringsdrang zijn om toch nog een stukje van "het beloofde land" in te palmen?
De beweegredenen van de Palestijnse leiders snap ik nog veel minder.
Het is waar dat de leefomstandigheden in de (zo goed als volledig afgesloten) Gaza-streek door de Israëlische "vijand" al jarenlang onmenselijk
gehouden worden. In de praktijk is de hele Gaza-streek één groot
concentratiekamp, zonder meer. En het is ook waar dat Israël, gesteund door de Amerikanen,
al jarenlang elke redelijke oplossing blokkeert, en dat het Palestijnse volk
stilaan alle geduld, en alle hoop, heeft verloren. Maar wat brengt die aanval
met hun speelgoedraketjes bij? De Palestijnse leiders weten zelf goed genoeg
dat zij Israël daar niet echt pijn kunnen mee doen, hoogstens een beetje
prikkelen. En ze wisten vooraf ook goed genoeg hoe Israël zou reageren, tenzij
ze erg kort van geheugen zouden zijn. Ze wisten vooraf dat een bommenregen zou
volgen en dat er tientallen of misschien zelfs honderden doden zouden vallen.
Ze wisten vooraf heel goed dat hun eigen volk er een zware prijs zou voor
betalen. Ze hebben dit wetens en willens over hun eigen mensen, onschuldige
burgers, afgeroepen.
De vraag is dus: "Waarom?"
Wat kunnen hun beweegredenen zijn? Religieus fanatisme? Idioot nationalisme?
Eerzucht? Of het zou een uiterst cynische manier moeten zijn om medelijden en
sympathie op te wekken in de hele wereld, en verontwaardiging over de flagrante
oorlogsmisdaden van Israëlische kant?
Het ergste aan de hele zaak is dat er geen oplossing bestaat voor dit
conflict. Al jarenlang is er sprake van een "tweestaten"-plan, maar dat blijft al even lang dode letter. Wegens
het intense wantrouwen tussen de beide partijen. Wegens de onverzettelijkheid
van Israël. Wegens de onmacht van de rest van de wereld. Alléén de Amerikanen
zouden een oplossing kunnen forceren, maar zij hebben al van bij het begin
standvastig de kant van Israël gekozen. Wat vooral Donald Trump pijnlijk
duidelijk heeft gemaakt (waardoor hij nog wat meer olie op het vuur heeft
gegooid). Joe Biden is minder ostentatief pro-Israël. Maar au fond blijft de
houding van de Verenigde Staten dezelfde, zoals blijkt uit hun recente
weigering om het conflict in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties te
bepreken. (Wat hen vanuit China nog maar eens het terechte verwijt opgeleverd
heeft dat ze ontzettend hypocriet zijn in hun beschuldigingen van
mensenrechtenschending.)
Misschien, hopelijk, komt er in beide landen ooit eens iemand aan de
macht die al die oorlogsellende kotsbeu is, en slagen ze er toch in om een
vreedzame oplossing te vinden? Maar ik vrees er voor. Ik ben bang dat dit nog
generaties lang zal aanslepen, vermoedelijk tot Israël de Gaza-streek helemaal heeft ingenomen en de Palestijnen er zullen verdreven zijn.
Het pijnlijke gevolg voor ons, in Europa, is helaas dat dit aanhoudend
conflict een ideale broeikas is voor nieuwe en fanatieke terroristen die bij
ons hun frustraties op een bloedige manier komen botvieren.
De voorbije decennia is het besef alsmaar sterker gegroeid, althans
toch in de welvarende Westerse wereld, dat "discriminatie"
écht niet kan. Discriminatie op basis van iemands geslacht, of huidskleur, of afkomst,
of geloof, of seksuele voorkeuren, of wat dan ook: het wordt heden ten dage
niet meer geaccepteerd. Bij ons in België houdt vooral Unia, het vroegere "Centrum
voor gelijkheid van kansen" heel strikt een oogje in het zeil, en al wie
zich aan één of andere vorm van discriminatie schuldig maakt, wordt voor het
gerecht gesleept.
Wie weigert een huis te verhuren enkel en alléén omdat de
kandidaat-huurder een Afrikaanse naam heeft, wordt aangeklaagd. Wie een man
boven een vrouw kiest voor een belangrijke job, terwijl de vrouw beter
gekwalificeerd is, zal het geweten hebben. Wie iemand toegang weigert tot zijn
restaurant, enkel en alléén omdat de bezoeker een donkere huidskleur heeft,
wordt gestraft. Wie een koppel afwijst voor een aanvraag tot adoptie, enkel en
alléén omdat de beide aanvragers dezelfde sekse hebben, wordt terecht gewezen.
Enzovoort.
Maar zie: als het woord "corona"
valt, gelden de bestaande wetten en regels en inzichten niet meer. Dat hebben
we al langer gemerkt. Wat in normale tijden fout is, mag in corona-tijden
opeens wel; en omgekeerd. Zo ook als het over "discriminatie" gaat: in corona-tijden mag er opeens wél
gediscrimineerd worden. Sterker nog: het wordt zelfs geïnstitutionaliseerd, het
wordt georganiseerd door de overheden zélf. Een beetje zoals de "apartheid" indertijd in Zuid-Afrika. Ook
dát is dus "het nieuwe normaal".
Het instrument om die discriminatie te organiseren, is het fameuze "corona-paspoort" dat overal opgang aan
het maken is. Ben je ingeënt, dan mag je naar de cinema gaan of naar een
evenement als Tomorrowland, anders niet. Ben je ingeënt, dan mag je op
restaurant gaan; zo niet, dan mag je niet binnen. Ben je ingeënt, dan mag je
overal naartoe voor je vakantie, maar zonder prik moet je in eigen land
blijven. Enzovoort, enzoverder.
Zoiets heet dus "discriminatie":
je mag iets of je mag het niet, louter gebaseerd op de vaststelling dat je al
dan niet ingeënt bent. Dat is precies wat indertijd in Zuid-Afrika gebeurde op
basis van de huidskleur, of wat in veel Arabische landen nog altijd gebeurt op
basis van het geslacht. Of wat ook bij ons nog altijd gebeurt, enkel en alléén op basis van hoe je naam klinkt.
"Ja maar," hoor ik u al
opmerken, "je kiest er zélf voor om niet
ingeënt te worden. Dat is je eigen vrije keuze. Als je ervoor zou kiezen wél ingeënt te
worden, dan mag je al die dingen ook."
Dat is natuurlijk wel waar, en het is anders bij de huidskleur, om
maar iets te noemen: die kan je zelf niet kiezen. (Ook al heeft Michael Jackson
een verdienstelijke poging ondernomen.) Maar daar gaat het bij de vaststelling
van discriminatie helemaal niet om. Een homo zou er ook kunnen voor kiezen om
een heterorelatie aan te gaan als hij/zij een adoptie wil overwegen. De Joden
die indertijd, in de jaren dertig van de vorige eeuw, door het Naziregime
gediscrimineerd werden omdat ze Jood waren, hadden er ook kunnen voor kiezen om
zich tot het christendom te bekeren om toegelaten te worden op de bus
bijvoorbeeld.
Je vrije keuze mag nooit een negatieve impact hebben op je leven en je
welzijn. Anders is het geen "vrije"
keuze meer, niet? Maar bij corona ligt het dus anders: daar heeft die "vrije keuze" om je al dan niet te laten
vaccineren, een gigantisch impact op je hele leven, op de vrijheden die je al
die niet gegund worden, op je kansen op een "normaal leven".
Herinnert u zich nog mijn ruzie met mijn buurman omdat ik een schaduwrijk stukje
van zijn tuin had ingepalmd en daar bovenop ook nog een toegangsweg wilde
bekomen om tot op dat stukje grond te raken? Wat zou u ervan denken als ik nu
ook nog zijn tuinhuis zou willen confisqueren? Het onze staat werkelijk
propvol, met de grasmaaier en de fietsen en de buggy van Liese, en weet-ik-veel
wat nog allemaal; een tweede tuinhuis zou heel goed van pas komen.
Zou het mij lukken, denkt u? Misschien als ik genoeg steun krijg van
de autoriteiten en van een rechter die aan mijn kant staat? Het zou wel niet
getuigen van "goed nabuurschap", dat
geef ik grif toe. Ik zal er toch maar van af zien. (En trouwens: dat ik een
stukje van zijn grond zou afgepakt hebben, is ook niet écht, hee!)
Maar in Palestina kan zoiets uiteraard wél. Daar hebben een aantal "nationalistische" Joden het idee opgevat
dat de wijk "Sheikh Jarrah" in
Oost-Jeruzalem eigenlijk joods grondgebied zou moeten zijn, en dus moeten de Palestijnen die daar
wonen, er weg. En een (joodse) rechtbank heeft de eisers gelijk gegeven.
Voor een goed begrip: Oost-Jeruzalem is integraal Palestijns gebied, en
maakt géén deel uit van Israël. De hele wereld erkent dat. (Behalve Israël zélf
dan, en het Amerika van Donald Trump.) Dat ligt al vast in internationale
verdragen sinds 1948. Ook al is Oost-Jeruzalem sinds 1967 samen met de
Westelijke Jordaanoever door Israël bezet (en weigert Israël zich daaruit terug te
trekken, ondanks talloze internationale resoluties).
Vóór 1948 woonden er inderdaad Joden in "Sheikh Jarrah", maar op het moment van de onafhankelijkheid van het
land (in 1948) was Oost-Jeruzalem géén deel van de Israëlische staat zoals die
toen erkend werd. De wijk is ondertussen zo goed als volledig bewoond door
Palestijnen. Maar er zijn in de voorbije jaren ook een aantal families van orthodoxe
Joden die zich daar gaan vestigen zijn, en die vinden nu dat "hun" wijk moet gezuiverd worden van die
ongelovige Palestijnen. Omdat dit immers een deel is van "het beloofde land". En trouwens: volgens de Israëlische wet mogen Joden
die kunnen bewijzen dat hun familie in Oost-Jeruzalem woonde vóór 1948, een
aanvraag indienen om hun "eigendomsrechten"
terug te krijgen. (Nee, het omgekeerde kan niet: Palestijnen kunnen géén
eigendomsrechten terug eisen.)
De rest van het verhaal laat zich al raden. De Palestijnen weigerden
hun huizen te verlaten, een Joodse rechtbank oordeelde dat ze daar weg moesten,
en de politie is hen hardhandig komen verdrijven. Gevolg: straatgevechten, met meer
dan 300 gewonden, en oplaaiende spanningen tussen Israël en Palestina. En
daarna: raketten en bommenwerpers die over en weer vliegen. De eerste doden
zijn trouwens al gevallen. Vooral aan Palestijnse kant, zoals altijd. En
allemaal onschuldige slachtoffers.
De Verenigde Naties hebben Israël aangespoord om die gedwongen
uitzetting van Palestijnen uit Oost-Jeruzalem stop te zetten, en ze hebben gewaarschuwd
dat deze acties kunnen beschouwd worden als "oorlogsmisdaden".
Maar dat maakte op de Israëlische regering geen enkele indruk: zij zijn "immuun" voor een beschuldiging van
oorlogsmisdaden.
"Hoe komt dat toch dat die
joodse extremisten daar keer op keer mee weg komen?" vraagt u zich
misschien wel af. Want min of meer hetzelfde gebeurt ook met de regelmaat van een
klok in de Palestijnse gebieden waar Joodse kolonisten zich gevestigd hebben: het begint met enkele huizen, en
daarna een hele wijk, en zodra de kolonisten met genoeg zijn, worden de Palestijnen die daar
wonen, verjaagd. Of weg gepest door bijvoorbeeld hun scholen plat te
bulldozeren.
Ik weet het niet. Ik weet het écht niet.
Er is natuurlijk de onvoorwaardelijke steun van grote broer Amerika,
waardoor Israël zich zowat alles kan
permitteren zonder dat daar internationale consequenties op volgen. (Of liever:
er was de onvoorwaardelijke steun van Amerika, want Joe Biden loopt minder hoog
op met het land van top-fraudeur Netanyahu.) En er is de angst voor een
wereldwijde escalatie als de spanningen in het Midden-Oosten op de spits zouden
gedreven worden. Er is ook nog altijd de universele "schaamte" om wat kort vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog
gebeurd is. Die "schaamte" wordt nog
altijd consequent door Israël uitgebuit. Ook al is er ondertussen niemand
meer in leven die daar enige schuld aan heeft.
Maar er is, denk ik, vooral de rotsvaste overtuiging van alle Israëli
dat zij het recht aan hun kant hebben. Want dat land is hén door Jahweh
beloofd. Die overtuiging, die "zekerheid",
maakt dat ze geen enkele remming hebben in hun veroveringsdrang, en totaal geen
scrupules om (letterlijk) alles te
doen wat nodig is. Vergeten we niet dat zij zich gesteund weten door een god
die, lang geleden, een volledige stad heeft laten uitbranden, of de muren van
een andere stad heeft laten instorten omdat die hen in de weg stond...
De kersverse Amerikaanse president, Joe Biden, heeft voor het eerst de
slachtpartij van Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog, in het toenmalige Ottomaanse Rijk, erkend als een "genocide", een volkerenmoord. Andere
landen, zoals ook België, waren hem daarin voor gegaan, maar de Amerikaanse
regering had het nooit aangedurfd om dat ook luidop te verkondigen.
Er kan trouwens weinig twijfel over bestaan: de slachtpartij die het
Turkse leger toen heeft aangericht, was een ware "genocide". Naar schatting 1,5
miljoen mensen, burgers, zijn toen vermoord. Mannen, vrouwen, kinderen, zonder
enig onderscheid. En zonder enige strategische of militaire reden. Gewoon
gedood omdat ze Armeniërs waren, en de Turken met hen nog een eitje te pellen
hadden. Want die Armeniërs, dat waren christenen, en ze weigerden zich te
assimileren in het islamitische Turkije.
De Turkse regering, met dictator Erdogan op kop, reageert uiteraard
woedend. Turkije heeft altijd ontkend dat het om een genocide ging. Volgens de Turkse versie ging het om geïsoleerde
incidenten van een aantal ontspoorde soldaten. En bij die "geïsoleerde incidenten" zouden 1,5 miljoen doden gevallen zijn? Ik
vermoed dat ze dat in Turkije zélf niet eens geloven. Maar ja... Hoe zou je zelf
zijn? Niemand zal vrijwillig toegeven dat hij, of zijn land, zich schuldig
heeft gemaakt aan "volkerenmoord". Er
is altijd wel ergens een uitleg te verzinnen, of een excuus. Of het is de
schuld van de vermoorden zélf. Zie maar naar de meest recente genocide, in
Rwanda.
Ik moet toegeven dat de Turkse regering wél een punt heeft als ze de
Amerikanen aanraadt om eerst eens in de spiegel te kijken. Want ook in
Noord-Amerika is er een ware genocide geweest die eigenlijk niet te loochenen
valt, maar nooit heeft iemand daarvoor de schuld op zich genomen.
Over het lot van de Noord-Amerikaanse indianen is héél weinig terug te
vinden op het internet. In Wikipedia bijvoorbeeld staat een heel uitgebreid
artikel over genocide, met als voornaamste voorbeelden: de Armeense genocide,
de Holocaust, de moord op minstens een half miljoen Serviërs door het
Nazi-gezinde Kroatische regime tijdens de Tweede Wereldoorlog, de massamoorden
door de Rode Khmer in Cambodja, de moord op zowat 800.000 Tutsi in Rwanda.
Maar over het lot van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika: geen
woord.
Geschat wordt dat er in de jaren 1500, vóór het Amerikaanse continent
gekoloniseerd werd, ongeveer 12 miljoen Indianen leefden in Noord-Amerika. Rond
het jaar 1900 waren ze nog met amper een kwart miljoen. Maar de wereld komt er niet
toe dit als een "genocide" te erkennen. Terwijl het er nochtans vingerdik op
lag: Andrew Jackson (president tussen 1829 en 1837) verklaarde dat "indianen inferieur zijn en moeten
verdwijnen", en Theodore Roosevelt (president van 1901 tot 1909) vond dat "de enige goede indiaan een dode indiaan is".
Alléén de Canadese premier Trudeau heeft recentelijk de moed en eerlijkheid
opgebracht om excuses aan te bieden voor de behandeling van de Indianen.
Trouwens: niet alléén wordt de volkerenmoord op de Noord-Amerikaanse
Indianen door geen enkel land als zodanig erkend, bovendien is de behandeling
van de Indianen in Noord-Amerika nu nog altijd extreem racistisch en
discriminerend. Nog iedere maand sterft een indiaanse taal uit, en Indianen
hebben een grotere kans door politie te worden gedood dan zwarte Amerikanen. De
meeste Indianen leven ook nu eigenlijk nog in concentratiekampen: ze zitten
opgesloten in hun "reservaten",
onvruchtbare restjes van de onmetelijk gebieden waarover ze vroeger vrij konden
rond zwerven.
En dus zou het inderdaad niet slecht zijn als de Amerikaanse regering
eerst eens in de spiegel zou kijken eer ze met een beschuldigende vinger naar
een ander wijst.
De Mexicaanse president heeft trouwens heel recent het goede voorbeeld
gegeven door zijn excuses aan te bieden aan de Maya-bevolking. Niet alléén voor
wat de Europese veroveraars indertijd uitgespookt hebben, maar ook voor de
manier waarop de inheemse bevolking er nu nog altijd gediscrimineerd en
achteruit gesteld wordt.
Misschien zou Joe Biden eens aandachtig naar Buffy Sainte-Marie moeten luisteren.
Zij spreekt (en zingt) immers uit eigen ervaring:
"You forbid them
their languages, then further say
That American history really began
When Columbus set sail out of Europe
Then stress that the nation of leeches that conquered this land
Are the biggest and bravest and boldest and best
And yet where in your history books is the tale
Of the genocide basic to this country's birth
Of the preachers who lied, how the Bill of Rights failed"
Ik heb Donald Trump al een aantal keer "een psychopaat" genoemd, een pathologische leugenaar,
onveranderlijk overtuigd van het eigen gelijk. Maar Vladimir Poetin is een even
grote psychopaat, en jammer genoeg véél gevaarlijker dan Trump.
Hij is veel gevaarlijker omdat hij een stuk intelligenter is dan
Donald, want die is in alle opzichten gewoon een klein kind. Hij is veel
gevaarlijker omdat hij véél langer aan de macht kan blijven dan Donald: die
moest na vier jaar de baan ruimen, terwijl Vladimir al sinds 2000 aan de
macht is en dankzij de recente grondwetswijziging nog tot 2036 aan het roer kan
blijven. Hij is ook veel gevaarlijker omdat hij véél meer macht heeft dan
Donald: hoe groot de slagkracht van een Amerikaans president ook is, er is nog
altijd een parlement om hem te controleren, er is de rechterlijke macht om hem
af te remmen, en er is de publieke opinie waar hij rekening moet mee houden. In
Rusland is dat alles er niet. Vladimir Poetin is een dictator die door niets of
niemand gehinderd wordt: het parlement mag alléén maar "Ja" knikken, de rechterlijke macht is monddood, en er is geen
publieke opinie omdat niemand zijn mond nog durft open te doen.
Maar Vladimir Poetin is vooral veel gevaarlijker door zijn onblusbare
ambities en zijn machtswellust. De man ziet zichzelf als de opvolger van de
vroegere "tsaren" en hij wil dan ook
diezelfde onsterfelijke glorie verwerven. Hij wil ook het grote en roemrijke
Russische rijk van het tsarendom in ere herstellen. En daarvoor zal hij zonder
aarzelen een paar vervelende hindernissen uit de weg ruimen. En dan vooral aan
de Westelijke kant, waar enkele kleinere landen liggen die ooit deel hebben uit
gemaakt van het "Tsaardom Rusland":
Oekraïne, Letland, Estland, Litouwen. En dan is er ook nog Finland en Polen,
maar ik vermoed dat zélfs Vladimir daar zijn handen niet wil aan verbranden.
Met de herovering van Oekraïne is hij een tijdje geleden al gestart:
de Krim heeft hij al geannexeerd, en grote delen van Oost-Oekraïne worden bezet
door pro-Russische milities. En al bij al heeft hij dat zonder grote problemen
klaargespeeld. Het Westen heeft eens met een vermanende vinger gezwaaid, en dat
was dat. Maar hij moet er toch voor waken om niet al té driest te werk te gaan.
Hij moet dus zorgen voor een "excuus",
een "rechtvaardiging".
Vandaar zijn "waarschuwing"
in zijn recente toespraak voor de partijgetrouwen, maar eigenlijk vooral
bedoeld voor de buitenwereld. In die toespraak liet hij duidelijk verstaan dat
Rusland onverbiddelijk zal reageren op elke provocatie. Waarbij het in de
gedachtewereld van Poetin gemakkelijk is om elke actie of uitspraak die hem
niet zint, als een "provocatie" te
beschouwen. Dat Tsjechië een aantal Russische diplomaten het land heeft
uitgezet na bewijzen dat ze verantwoordelijk waren geweest voor een terreuraanslag
in 2014: provocatie. Dat Bulgarije onlangs iets gelijkaardigs gedaan heeft
omdat de Russen een aanslag gepleegd hadden op een wapenfabriek die wapentuig
leverde aan Oekraïne: provocatie. Dat het Westen sancties oplegt omwille van de
willekeurige aanhouding van Navalny en zijn medestanders: provocatie. Dat
Oekraïne de grens met Rusland extra in het oog houdt omdat de Russen er massaal
troepen naartoe gestuurd hebben: provocatie.
In de ogen van Poetin is zowat alles "provocatie" en bijgevolg een mooi excuus om zijn militaire macht te
gebruiken. Hij heeft het trouwens ook met zo veel woorden gezegd: "Er is een rode lijn die niet mag
overschreden worden. Wie dat toch doet, zal de consequenties moeten dragen."
En, héél belangrijk: "Wij zullen zelf
bepalen, in elk individueel geval, waar die rode lijn ligt."
Poetin kan dus in om het even welke situatie oordelen dat iemand de "rode lijn" overschreden heeft. Er zijn
geen vast-omlijnde regels van wat wel of niet kan, en wat de ene wél mag zal
voor een ander dan weer ontoelaatbaar zijn. Wat betekent dat Poetin elke
gelegenheid als excuus kan aangrijpen om in actie te komen.
Het grote probleem daarbij is dat hij zelf volkomen overtuigd is van
zijn gelijk en van de justificering van zijn handelswijze. Het probleem is ook
dat hij totaal onverschillig staat tegenover de mogelijke gevolgen van wat hij
doet. Vermoedelijk ook wel omdat hij heel goed weet dat hij zo goed als
onaantastbaar is.
Als ik in Oekraïne zou wonen, of in de Baltische staten, dan zou ik er
in elk geval niet gerust op zijn. Dat die landen in Poetin's vizier liggen, is
al langer duidelijk. Het is maar een kwestie van tijd eer hij zijn droom van "Groot-Rusland" zal willen realiseren.
En dan? Het Westen (Europa, Amerika, de NATO) heeft zich ertoe
verbonden die landen te helpen en te beschermen. Maar als ze daadwerkelijk
ingrijpen, dan krijgen we een nieuwe oorlog op het Europese continent. Niemand
zal dat willen riskeren, denk ik. Zodat het vermoedelijk bij een boze
wijsvinger zal blijven. En een reeks sancties, die Poetin als nieuwe "provocaties" zal beschouwen.
Nee, ik ben niet erg optimistisch. We waren dolgelukkig eenmaal we van
Donald Trump verlost waren, maar de ergste psychopaat kan nog vijftien lange
jaren ongestoord zijn gang gaan.
Het gaat erg slecht met de bijenpopulatie. Wereldwijd, maar vooral bij
ons in Europa.
Wat er precies mis loopt, niemand die het goed weet. Maar feit is
dat overal ter wereld bijen massaal sterven. Naar schatting zou in de voorbije
50 jaar het aantal honingbijen gehalveerd zijn. In de zomermaanden van vorig
jaar zouden alleen al in Noord-Italië minstens 4 miljoen bijen gestorven zijn op
twee dagen tijd. En het aantal hommels zou in de voorbije 20 jaar zelfs met 87%
gedaald zijn, zodat die nu al een bedreigde diersoort geworden zijn. Als de trend zich verder doorzet, zijn we binnen afzienbare tijd alle
bijen kwijt. En dan meteen ook de oogst van bijvoorbeeld appelen, of aardbeien,
of tomaten en ga zo maar door.
Als grote boosdoener wordt onder andere naar de "Varroamijt" gewezen. Dat is een parasiet die zo'n 30 jaar geleden stiekem
vanuit Azië naar Europa en Amerika is kunnen mee reizen, en die bijzonder
nefast is voor het welzijn van de honingbij. Die beestjes kunnen op drie jaar
tijd een volledige bijenkolonie uitmoorden! Vreemd genoeg lijken alléén bijen
die in kasten leven zo kwetsbaar voor de Varroamijt;
wilde bijen kunnen er zich (gelukkig maar) blijkbaar beter tegen beschermen.
Maar we moeten de schuld uiteraard niet alléén bij die mijten leggen,
ook de mens zélf heeft schuld aan het instorten van de bijenpopulaties. Door
het veelvuldig gebruik van insecticiden, waar ook bijen aan sterven. En door de
introductie van de "monoculturen" in
onze landbouw, waardoor de bijen niet meer voldoende gevarieerd voedsel vinden.
En dan is er, uiteraard, ook de klimaatverandering waardoor ons weer veel meer
extremen kent. Die extremen, en dan vooral de winters, worden veel bijen
fataal.
Recent is er dan ook nog het gevaar van de Aziatische Hoornaar bijgekomen, een vraatzuchtige wesp die ook al
vanuit Azië zijn weg naar Europa gevonden heeft. De Aziatische Hoornaar is een "exoot",
een beest dat hier absoluut niet thuis hoort. En dat vermoedelijk ongewild binnengesmokkeld
werd in Chinees aardewerk. Terwijl de bijen de Europese Hoornaar wel herkennen als een vijand die moet aangevallen
worden, is dat bij de Aziatische variant niet het geval. Die kan dus ongestoord
zijn gang gaan, en hele bijenkolonies vernietigen.
Indien de bijenpopulatie aan dit tempo blijft afnemen, dan dreigt de
soort binnen afzienbare tijd inderdaad volledig uit te sterven. En dan hebben
we echt wel een groot probleem, want de meeste soorten groenten en fruit die
wij eten, zouden verdwijnen. Honingbijen bestuiven immers naar schatting 70 van de 100
plantensoorten die de voornaamste voedselbron van de mens uitmaken.
Misschien een idee voor de jongere generatie: niet alléén opkomen voor "het klimaat", maar ook voor de
honingbij...
En alsof dat allemaal nog niet genoeg is om ons zorgen over te maken,
lopen er ook vandalen rond die het "leuk" lijken te vinden om bijenkorven te vernielen. Dat is eind
vorig jaar nog gebeurd in het West-Vlaamse Kortemark, waar iemand (of een
aantal mensen?) wel 11 bijenkasten omver heeft gegooid. Gelukkig was het toen, begin
november, nog redelijk zacht weer, zodat de meeste bijen het overleefd hebben.
Maar de slachting heeft toch het leven gekost aan minstens 200.000 bijen. Hoe
een zieke geest daar in godsnaam bij komt, dat kan er bij mij helemaal niet in.
De kans is reëel dat ook dit een geval van "corona-verveling"
geweest is, net zoals de onbegrijpelijke vernielingen in het Peutiebos nabij Machelen, heel onlangs, begin april. (Of
het zou moeten zijn dat het iemand is die ooit door een bij gestoken is en nu wraak
wilde nemen?)
Dit lijkt zo'n beetje één van de minder bekende symptomen van Covid-19
te zijn (of liever: van de corona-maatregelen): de drang om te vernietigen en te vernielen. Het is datzelfde soort
mensen die ook oude eiken en beuken kapot zagen. Of paarden verminken. Zo'n vandalen, zeg
maar misdadigers, zouden voor mijn part echt wel héél zwaar mogen gestraft
worden.
De kans is jammer genoeg erg klein dat de daders ooit gevat worden. En
dus kunnen dat soort zieke geesten ongestoord verder hun gang gaan. Tot het,
zoals kortgeleden in Tielt, compleet uit de hand loopt en één van hen iemand
gaat vermoorden als ultieme daad van "vernietiging", gewoon "om te weten hoe
dat voelt".
In het weekend van 10-11 april heeft de Iraanse overheid met heel veel
show en bravoure de opening aangekondigd van een aantal nieuwe "kerncentrifuges", bedoeld voor de
verrijking van Uranium. De voornaamste bedoeling van de show was natuurlijk aan
de buitenwereld te demonstreren dat Iran nog altijd de capaciteiten en techniek
heeft om zoiets te presteren. Ondanks de jarenlange boycot door ex-president
Donald Trump.
Ik begrijp het concept van een "boycot"
trouwens niet, want het is toch altijd de brave burger die de gevolgen moet
dragen. Zo ook in Iran. De verfoeide nucleaire installaties bleven gewoon functioneren
als voorheen, maar er is geen geld meer over om de bevolking te voeden of om
voor geneesmiddelen te zorgen. Het valt trouwens op dat de Amerikanen vooral
die landen met een boycot willen treffen die hen ooit ferm belachelijk gemaakt
hebben. Iran dus (denk maar aan die mislukte reddingsoperatie van de gijzelaars uit de ambassade in Teheran na de Iraanse
revolutie); en Cuba ook.
De Iraanse religieuze leiders lieten de boycot niet aan hun hart
komen, en bouwden ijverig verder aan hun nucleaire macht. Waarmee ze dus
fier konden uitpakken in dat glorieuze weekend van 10 april. Tot het de
volgende dag compleet fout liep: de nieuwe én de bestaande centrifuges lagen al
plat. Spoedig bleek dat er sabotage in het spel was, en dat Israël daarachter
zat. Want Bibi Netanyahu heeft gezworen dat aartsvijand Iran nooit of te nimmer
de mogelijkheid mag krijgen om kernwapens te fabriceren. Dat volgens Iran die
centrifuges bedoeld waren om Uranium te verrijken voor kernenergie en niet voor
een kernbom, maakte op de Israëlische premier geen indruk. En dat Israël, tegen
alle internationale verdragen in, zélf over kernwapens beschikt, dat bleek nu
even niet terzake te doen.
Dat Netanyahu er alles zou aan doen om het Iraanse nucleair programma
te saboteren, is niet verwonderlijk. Maar dat de hele wereld daar zit op te
kijken zonder ook maar één kritische reactie, dát is toch wel verwonderlijk. Als
een ander land ergens een sabotage-actie durft uit te voeren, wordt er overal
met de boze vinger gezwaaid en wordt er gedreigd met "represailles". Al gauw vallen ook termen als "terrorisme" en de boosdoeners komen in het verdomhoekje terecht.
Maar niet zo als Israël de "dader"
is: het voorval wordt met de mantel der liefde bedekt, en het slachtoffer van
de aanval wordt geacht zich koest te houden. Als Iran het ooit zou wagen om op
één of andere manier wraak te nemen, of iets gelijkaardigs uit te voeren in
Israël, dan is het kot te klein. Daar bestaat geen enkele twijfel over: dan
escaleert het hele voorval tot angstwekkende (nucleaire) proporties. Ik vermoed
dus dat ze het in Iran bij wat dreigende taal zullen houden, en verder gewoon
de brokken zullen lijmen. Ze weten ook wel dat "het beloofde land" onaantastbaar is.
Het tijdstip van deze sabotage-actie was trouwens heel bewust gekozen. Met
een nieuwe president in Amerika werd een voorzichtige poging ondernomen om de
gesprekken tussen de USA en Iran weer op te starten in een poging het nucleair
verdrag dat Donald Trump had opgezegd, weer tot leven te wekken. Als dat zou
lukken, dan zou Iran officieel zijn programma voor kernenergie weer mogen
opstarten. Zij het dan onder controle van het Internationaal Atoom Agentschap.
Voor aartsvijand Israël, waar ze bij voorkeur zouden verkiezen dat Iran terug naar de
Middeleeuwen gebombardeerd wordt, was dat een onacceptabel vooruitzicht.
Bovendien zijn de relaties tussen de corrupte foefelaar Bibi en president Joe
Biden een heel stuk koeler dan de oude vriendschapsband tussen Bibi en Donald.
Het idee dat Joe Biden nu opeens weer vriendjes zou worden met de Iraanse
president, was méér dan Netanyahu kon verdragen. En nu zijn de Iraanse leiders
boos op de Amerikanen omdat die de Israëlische terreurdaad niet expliciet
veroordeeld hebben. Wat precies is wat Netanyahu heeft willen bereiken.
Ik zou beter stoppen met het volgen van de berichtgeving op de VRT
(online of op tv), want ik erger me elke dag meer en meer aan de kritiekloze,
sensatiegerichte en tendentieuze berichtgeving.
Mijn nieuwste ergernis kwam naar boven bij de reportage over de
rampzalige corona-situatie in India, op 23 april. Het verslag ging als volgt: "De voorbije 24 uur zijn er in India opnieuw
coronarecords gesneuveld, met 332.730 bevestigde besmettingen en 2.263
overlijdens. India telt nu al meer dan 16 miljoen zieken sinds het begin van de
pandemie. Dat is het tweede hoogste aantal, na de Verenigde Staten. De
ziekenhuizen kunnen de toestroom aan patiënten nauwelijks aan."
Het is trouwens niet de eerste keer dat onze Vlaamse nieuwsmakers
enigszins meewarig doen over de situatie in andere landen. Zo ging het tot voor
kort nog over de rampzalige situatie in Brazilië, waar ze de corona-doden
gewoon in massagraven moeten dumpen of op straat laten liggen. En nóg wat
langer geleden hadden onze nieuwsankers een brede glimlach op het gezicht bij
de vaststelling dat het in de Verenigde Staten of in het Verenigd Koninkrijk compleet in het honderd liep met
de corona-cijfers, terwijl wij alles goed onder controle hadden.
Laten we misschien gewoon eens naar de cijfers kijken, en zien hoe
adequaat en objectief de VRT-berichtgeving wel is. Ik heb niet alle landen
opgenomen in de tabel in bijlage, alléén die landen die er volgens de VRT echt wel héél
erg aan toe waren of zijn. Om de gegevens objectief te kunnen vergelijken, zijn
de cijfers herleid tot de aantallen per
miljoen inwoners. De gegevens dateren van 24 april.
Is er iets in deze tabel dat suggereert dat de pandemie op een
abominabele manier wordt aangepakt in Brazilië? Is er iets in deze tabel dat
aangeeft dat de situatie in India "dramatisch"
is? Geven deze cijfers ons het recht om vanuit onze arrogante superioriteit
meewarig neer te kijken naar het gepruts in landen als India? Niet dus. Wel
integendeel: wij doen het duidelijk ook helemaal niet goed. We behoren zelfs in
veel opzichten tot de slechtste leerling van de klas! Wat impliceert dat de
epidemie ook bij ons allesbehalve efficiënt werd/wordt aangepakt.
Maar natuurlijk... Als je als journalist een artikel maakt met als kop: "Méér dan 4000 nieuwe besmettingen in ons
land", dan werf je daar geen lezers of kijkers meer mee. Het
sensatiegehalte van zo'n headline is
nul. Zeker omdat er na méér dan 12 maanden "meer
van hetzelfde" een grote mate van gewenning is opgetreden. Als je
daarentegen bloklettert: "De voorbije 24
uur zijn er in India opnieuw coronarecords gesneuveld, met 332.730 bevestigde
besmettingen en 2.263 overlijdens", dan heb je de aandacht van de lezer of
kijker gegarandeerd te pakken. Het sensatiegehalte van zo'n headline is
gigantisch veel groter, en dáár draait het uiteindelijk allemaal om: sensatie. Dat India méér dan 100 keer
meer inwoners telt dan België, en dat bijvoorbeeld het aantal nieuwe
besmettingen of dagelijkse dodelijke slachtoffers er relatief gezien lager ligt dan bij ons, dat wordt
gemakshalve niet vermeld.
Die sensatiezucht bij de VRT (en ongetwijfeld ook bij VTM, en in onze
geschreven pers, maar dat weetik niet)
heeft stilaan een dieptepunt bereikt dat mij misselijk maakt. Het niveau van de
berichtgeving in de klassieke media is afgezakt tot dat van de sensatiepers,
genre P-Magazine. Van objectieve en
eerlijke journalistiek is al lang geen sprake meer.
Als je bedenkt dat, volgens de journalisten zélf, een eerlijke,
objectieve en kritische berichtgeving het fundament is van een gezonde
democratie, dan is de conclusie bijzonder pijnlijk. En onrustwekkend!
Een onderzoeksteam van de Universiteit UA te Antwerpen, heeft in het
voorbije corona-jaar aandachtig de hoofdjournaals op VRT en VTM geanalyseerd.
En ze zijn tot diezelfde conclusie gekomen die ik lang geleden (op 13 april
2020) al eens had geformuleerd: "corona"
was disproportioneel aanwezig in zowat alle journaals gedurende het hele jaar
2020 (vanaf de eerste signalen in maart). In elk journaal kwam "corona" uitgebreid aan bod, waardoor de
nieuwsuitzendingen bijna altijd 10 tot 15 minuten langer duurden dan voorheen. En
soms was "corona" zelfs het enige
onderwerp. De UAntwerpen formuleert
het een beetje provocerend en karikaturaal als volgt: "Voor even leek het Vlaamse nieuws op dat van Rusland of China. Er was
één dominante invalshoek, en de regering domineerde het nieuws als nooit
tevoren. Nieuwsdiversiteit is een groot democratisch goed en het is eigenlijk
niet gezond dat één frame of nadruk het nieuws zó domineert als wat we gezien
hebben in 2020."
De VRT-redactie voelde zich hierdoor lichtjes op de tenen getrapt, en
ze hebben het over "een gechargeerde
uitspraak". Ze verweren zich met de bedenking dat ze immers af en toe ook
een kritisch bericht hebben gebracht. Dat zal dan wel zo zijn, maar het punt
blijft: het ging altijd over corona en het ging al te dikwijls alléén over corona. (En nu nog altijd, trouwens...)
Wat de precieze (bij)bedoelingen van die overdaad aan "corona-nieuws" waren, dat weet ik niet.
We zullen het vermoedelijk nooit weten. Maar wat het resultaat is, dát weet ik
wel: de angst voor de pandemie en voor de verschrikkelijke ziekte Covid is er bij ons allemaal in
gehamerd. De onafgebroken stroom aan berichten en reportages over de vreselijke
toestanden in de ziekenhuizen en (vorig jaar) in de woonzorgcentra, de
dagelijkse cijfers met de besmettingen/ziekenhuisopnames/IC-belasting, de pakkende
verhalen van doodzieke mensen, de beelden van patiënten die moesten beademd
worden, de massagraven in bijvoorbeeld Brazilië, ...
Hoe hard de VRT-redactie ook moge protesteren tegen de "beschuldiging" vanuit de Antwerpse
Universiteit dat onze nieuwsuitzendingen in 2020 leken op "nieuws in Rusland of China", het klopt wel. Misschien was het
onbewust of ongewild, maar het voortdurend herhalen en benadrukken van altijd
maar diezelfde dringende boodschap had inderdaad veel weg van een vorm van "hersenspoeling". Zoals bijvoorbeeld het
nieuws op de Noord-Koreaanse tv.
Het resultaat was in elk geval dat we allemaal, willens nillens,
doordrongen geraakt zijn van de ernst van de situatie. En dus van de noodzaak
en gepastheid van de door onze regering opgelegde (of opgedrongen) maatregelen.
En van het essentieel belang van "het
vaccin".
Iets gelijkaardigs zien we trouwens ook als het gaat over de
klimaatverandering.
Nee, ik ben geen "klimaatontkenner".
Ik geloof écht dat ons klimaat drastisch aan het veranderen is, en dat de mens
daar een grote rol in speelt. En dat dit een serieus probleem dreigt te worden.
Maar ik kom in opstand als de media die boodschap er absoluut willen "in stampen". Als de media mijn
overtuigingen en ideeën proberen te "sturen",
dan ga ik dwarsliggen.
En dat "sturen", dat is wat
ze (lijken te) doen. Is het u nog niet opgevallen dat bij een reeks warme
dagen, dagen waarop de temperatuur beduidend hoger ligt dan het "langjarig gemiddelde", telkens
consequent verwezen wordt naar de klimaatverandering? Altijd wordt een "klimatologische uitleg" gegeven voor een
reeks warme dagen. Bij de winterse periode in de eerste helft van april,
waarbij de temperaturen lange tijd diep onder het "langjarig gemiddelde" bleven hangen, werd met geen woord over een
mogelijk "klimatologisch" verband
gerept. En er is eigenlijk ook geen noodzakelijk verband. Het heeft alles te
maken met de (toevallige) ligging van een hogedrukgebied, ten oosten dan wel
ten westen van ons, en met de bijhorende windrichting. Hoe reëel de klimaatverandering ook is, enkele zomerse
dagen in maart bewijzen niets, evenmin als enkele winterse dagen in april. Maar
tóch wordt bij een warme periode systematisch naar de "opwarming van de aarde" verwezen. Kwestie van hard en lang genoeg
op diezelfde nagel te blijven kloppen om zéker iedereen te overtuigen.
Daar bestaat dus een term voor, voor dat soort praktijken. Dat heet "indoctrinatie" of "hersenspoeling": "Hersenspoeling
wordt soms gebruikt in de zin van indoctrinatie. Bij indoctrinatie ligt de
nadruk op het kritiekloos overtuigen van doelgroepen of personen. Het begrip
heeft dezelfde negatieve bijklank als hersenspoeling, maar is beter geworteld
in de realiteit. De meest gebruikte manier is een persoon confronteren met een
eindeloze stroom van input, in de vorm van lectuur, films en praatsessies die
vaak uren of dagen kunnen duren. Doel is de weerstand te overwinnen en de
persoon zijn oude denkpatroon te doen loslaten."
En dat zijn dus inderdaad praktijken zoals we die associëren met China
of Noord-Korea.
Hoe hard de VRT-redactie dat ook probeert te ontkennen, de Vlaamse journaals
hebben in deze corona-tijden heel veel weg van het nieuws dat met veel vurige overtuiging in
Noord-Korea gebracht wordt.
Het was een heel pijnlijk zicht toen Europees President Charles Michel
en Commissievoorzitter Ursula von der Leyen op 7 april door president Tayyip
Erdogan ontvangen werden. De arrogante en licht-op-de-tenen-getrapte Turkse
president had het demonische plan opgevat om maar twee stoelen te voorzien voor
deze ontmoeting: een stoel voor hemzelf en een stoel voor zijn mannelijke
bezoeker. Mevrouw von der Leyen had geen andere keuze dan bedremmeld op een
sofa te gaan zitten.
Wat was de aanleiding voor deze ultieme belediging?
De heer Erdogan is in sneltempo bezig zijn land om te vormen van een seculiere tot
een theocratische republiek waar de islam de staatsreligie aan het worden is. Eén
van de kernpunten van de Turkse versie van de Islam is de ondergeschikte positie van
de vrouw. (Ik ken te weinig van de Islam om te weten of dit al niet een
correcte interpretatie is, maar het lijkt wel het meest gangbare standpunt.) En
dat botst behoorlijk met de Europese en Westerse visie over de "gelijkwaardigheid" van de beide seksen.
Voor Erdogan was het dus een logische stap om zijn land terug te trekken uit de "Europese Conventie over Vrouwenrechten". Want die conventie "ondermijnt" volgens de conservatieve en
traditionele strekking in de Islam de "traditionele
familiewaarden". (Erdogan heeft duidelijk heel veel geleerd van zijn idool
Donald Trump: ook die trok zijn land systematisch terug uit conventies en
verdragen met een doelstelling waar hij het niet mee eens was.)
Die "traditionele familiewaarden" in Turkije zijn helaas niet bepaald "vrouwvriendelijk". Veel Turkse
vrouwen leven bijna constant in angst voor de agressie van hun man: "Huiselijk geweld en geweld tegen vrouwen is
een plaag in Turkije. Volgens vrouwenorganisaties zouden er vorig jaar meer dan
300 vrouwen in het land vermoord zijn door hun mannelijke partner of
ex-partner. Dit jaar zouden dat er al 77 zijn. Nog veel meer vrouwen zijn het
slachtoffer van fysiek geweld en verwondingen. Onlangs werd Turkije geschokt
door een video van een man die op straat zijn ex-vrouw aanviel in het bijzijn
van hun dochtertje."
De beide Europese gezanten waren dus naar Turkije getrokken om de heer
Erdogan tot inkeer te brengen. Om hem duidelijk te maken dat de Europese Unie
niet opgezet was met die recente Turkse démarche, en meer in het algemeen om de
boodschap over te brengen dat Europa erg veel belang hecht aan vrouwenrechten,
en aan mensenrechten tout-court. Vergeten we niet dat Turkije nog altijd de
ambitie of hoop heeft om te mogen toetreden tot de Europese Unie, en dus verondersteld wordt enig belang te hechten aan Europese bedenkingen.
Tayyip Erdogan was natuurlijk niet opgezet met de Europese
bemoeienissen. De relatie tussen Europa en Turkije loopt trouwens al langer erg
stroef. Omwille van het optreden van Turkije in de Koerdische gebieden,
bijvoorbeeld. Of omwille van zijn dictatoriale trekjes en zijn nonchalante
houding tegenover de mensenrechten.
Het is in die optiek dat zijn geniepige pesterij tegenover de Europese delegatie
moet gezien worden. De heer Erdogan voelde zich zwaar beledigd en aangevallen
door Europa, en had uiteraard besloten om met gelijke munt terug te betalen. Dat hij daarmee
tegelijk de kans kreeg om een vrouw te vernederen, was heel mooi meegenomen.
Dus ja, de valse macho-arrogantie van Erdogan was weliswaar
verwerpelijk, maar toch ook weer niet helemaal onverwacht. De man is nu eenmaal
een onvervalste vrouwenhater, en een ongelikte beer. Hij behoort niet voor
niets tot de fanclub van Donald Trump.
Maar Charles Michel, dat is een ander verhaal. De man is president van
de Europese Unie, en als dusdanig (per definitie) een voorvechter voor de rechten van de vrouw.
En wat deed hij zodra hij merkte dat zijn medegezant Commissievoorzitter von der
Leyen geen stoel had om te zitten? Maakte hij daar een kritische opmerking over tegen
zijn gastheer? Bood hij, als een ware gentleman, mevrouw von der Leyen zijn eigen stoel aan? Bleef hij
in solidariteit dan ook maar recht staan? Niets van dat alles. De laffe
hypocriet ging gewoon op de overgebleven stoel zitten, en deed alsof zijn neus
bloedde.
Misschien dacht hij gewoon dat ze een spelletje "Stoelendans" gingen spelen?
Het was inderdaad een pijnlijk en erg vernederend schouwspel. Maar diegene
die hier vooral een belachelijk figuur geslagen heeft, was niet de bedremmelde von
der Leyen, maar wel de ruggengraatloze Michel. Ik heb altijd veel sympathie
gevoeld voor die man, maar dat is nu wel compleet voorbij. Hij heeft zich een
zielige en laffe meeloper getoond. Arm Europa, als dát onze leider is!
