|
Eén van de voorbije weekends hadden we ons groot familiefeest gepland.
Voor de verjaardag van ons kleine zusje. In het landelijke Jabbeke.
We hadden grootse en ambitieuze ideeën en vooruitzichten. We zouden heel
zeker véél stappen, indachtig de weldadige invloed van een vroege wandeling op
ons ochtendhumeur, en van een avondlijke wandeling op onze nachtrust. En we
zouden in de late uurtjes naar de sterrenhemel kijken. Omdat dat ons innerlijke
rust bezorgt, en ons positief en tevreden stemt omtrent het leven. En uiteraard
zouden we elke avond dansen, want dat garandeert een fitter brein én een
grotere harmonie onder de mensen. (Wie mij niet direct gelooft, moet maar eens
gaan terugzoeken in oudere stukjes van deze blog. Over "wandelen", over "sterren
kijken", over "dansen".)
We hadden het plan al helemaal uitgedacht hoe ons kleine zusje ons zou
leren "line dancen" op "Achy Breaky Heart". Of anders de "Scottish". Wat in beide gevallen vermoedelijk
vooral hilarisch zou geweest zijn en niet direct een waardig resultaat zou
opgeleverd hebben.
We zouden ook met z'n allen samen eten, omdat we weten dat samen aan
tafel gaan een gevoel van verbondenheid creëert. Verbondenheid waar we nu, in
deze bange tijden, méér dan ooit nood aan hebben.
We zouden lachen en blij zijn, en even vergeten dat de wereld op dit
moment maar een somber oord is. En we zouden de nieuwste aanwinsten in de
familie rot verwennen, zodat hun ouders ons nadien zouden vervloeken omdat de
baby's onhandelbaar veeleisend zouden zijn.
Helaas: corona is er tussen gekomen, en ons familiefeest is in het
water gevallen. Uitgesteld voor een jaar, in de hoop dat Covid-19 ondertussen
iets "van vroeger" zal zijn.
Uitgesteld omdat een feest waarbij iedereen met een neusmondmasker moet
rondlopen, en je op anderhalve meter afstand van je naaste familie moet
blijven, niet bepaald ons droombeeld van een onvergetelijk familiefeest was.
Doodzonde, eigenlijk. Want we hadden er ons allemaal ontzettend op
verheugd. Vooral omdat het de laatste keer zou/zal zijn dat we met de hele
familie samen een verjaardag zouden vieren.
Maar wat zouden wij mogen klagen dat corona onze feestvreugde vergald
heeft? Volgend jaar komt er een nieuwe kans. Als we corona onder de knie zullen
gekregen hebben. Of geleerd zullen hebben ermee te leven zoals met al die andere
virussen die ons constant belagen zonder dat ze ons leven zijn gaan overheersen.
Al bij al is onze familie door corona uitzonderlijk gespaard gebleven.
We hadden geen corona-doden of zwaar zieken te betreuren. We zijn niet
getroffen geweest door corona-werkloosheid. Er waren geen
corona-faillissementen, en niemand van de familie is door corona in de armoede
gestort.
Niemand van ons heeft zijn/haar dochter moeten uithuwelijken om zó
toch wat geld te verdienen om de rest van het gezin te kunnen voeden, en
niemand is in de bossen moeten gaan stropen om 's avonds voedsel op tafel te
kunnen zetten.
Dus ja: "Wat zouden wij mogen
klagen?"
Want helaas zijn er nog altijd veel te veel mensen die wél mogen
klagen, zelfs zonder corona om hun leven te vergallen. De mensen die de dupe
zijn van corrupt leiderschap of van lucratieve wapendeals. De mensen die
gevangen zitten in een land waar de elite zichzelf verrijkt of zichzelf
verheerlijkt. De mensen die elke dag bang moeten zijn voor een reeks bommen of
granaten of raketten op hun dorp, en die niet naar het ziekenhuis kunnen als ze
ziek zijn, omdat alle ziekenhuizen plat gebombardeerd werden.
We hebben ons feest nog niet gehad, maar laat ons toch maar een
vreugdedansje maken omdat we al bij al door het leven verwend zijn...
|
