|
De iets oudere lezers en de cinefielen zullen bij "Vertigo" ongetwijfeld onmiddellijk
denken aan die thriller van Alfred Hitchcock
uit 1958. Filmcritici beschouwen de film als één van de beste uit de
filmgeschiedenis. Hitchcock zelf wordt trouwens gezien als één van de grootste
filmregisseurs ooit. Al wordt ook zijn nagedachtenis bezoedeld door de "#MeToo" affaire. Een aantal van de
actrices die in zijn films een hoofdrol gespeeld hebben (zoals Kim Novak in "Vertigo" of Tippi Hedren in "Birds") kwamen in de hoogdagen van "MeToo" met verhalen naar buiten over
seksueel misbruik door de machtige en gevreesde Hitchcock. Niemand zal ooit met
zekerheid weten wat ervan aan is, en of het al dan niet om aandachtzoekerij
ging, méér dan 50 jaar na de feiten. (Dat Tippi Hedren net haar autobiografie
had uitgebracht en een beetje publiciteit kon gebruiken, zal wel toeval zijn,
zeker?)
De titel van de film verwijst naar het hoofdpersonage: de man lijdt
aan extreme hoogtevrees, wat zich in zijn geval manifesteert als "draaiduizeligheid", of "vertigo".
"Bij draaiduizeligheid zie je
alles om je heen draaien. Je kunt ook het gevoel hebben dat je zelf ronddraait
terwijl je toch stil ligt of zit. Draaiduizeligheid
wordt veroorzaakt door een verstoring van
het evenwichtsorgaan. Dit is een klein orgaantje binnenin het oor. Als dat niet
goed werkt, krijgen je hersenen verkeerde informatie doorgestuurd over de
positie van je lichaam ten opzichte van je omgeving."
Het heeft helaas mijn ambitieuze plannen voor een actieve "staycation" vergald. Want op de eerste
dag van mijn vakantie was het al prijs toen ik 's morgens vroeg de ogen opende
en de slaapkamer voor mijn ogen in het rond zag draaien. Letterlijk! Zoiets had
ik nog nooit meegemaakt. Zelfs niet bij de zeldzame keren dat ik, in mijn jonge
jaren, te veel gedronken had.
Gelukkig verdween het nare gevoel min of meer als ik mijn ogen dicht
kneep, want in de duisternis zie je niets draaien. Er bleef alléén een licht
misselijk gevoel over. Maar zodra ik de ogen weer durfde te openen, was het opnieuw van dát. Helemaal onthutsend werd het toen ik naar het toilet moest. Het
valt écht niet mee om uit je bed te stappen en naar de badkamer te strompelen
als alles om je heen voortdurend rond draait. Als kermisattractie is dat ongetwijfeld
een hoogvlieger, maar de werkelijke ervaring is minder leuk.
Enfin, ik ben toch opnieuw in slaap gevallen, en toen ik een paar uur
later weer wakker werd, was het min of meer over. Er was alleen nog een
onaangenaam gevoel van duizeligheid en misselijkheid, dat daarna een paar dagen
is blijven aanslepen. Maar dat was leefbaar.
Gelukkig wist ik wat de oorzaak was: mijn Ménière.
Vertigo is één van de symptomen van de ziekte: "Aanvallen van heftige, zeer hinderlijke draaiduizeligheid die enkele
uren aanhouden. Het gaat gepaard met gehoorsvermindering en oorsuizen of
een vol gevoel in de oren. Je kunt ook misselijk zijn en braken. De aanvallen
duren 2 tot 5 uur. Daarna kun je nog enkele dagen lichtere klachten ervaren."
Ik had al enige dagen tevoren waarschuwingen gekregen door intens
oorsuizen in mijn linkeroor, en was dus min of meer voorbereid op een nakende
aanval. Al had ik dít toch niet zien aankomen.
Gaan fietsen met de kans op aanvallen van draaiduizeligheid was écht
geen optie. Mijn plannen voor véél fietskilometers, en mijn hoop op een
vriendelijke weegschaal, kon ik al van de eerste dag opbergen.
Er was nog altijd de mogelijkheid om mijn stoute schoenen aan te
trekken voor een fikse wandeling, en een nieuw complimentje van mijn
stappenteller. Maar in Merelbeke moet je op straat altijd een neusmondmasker dragen, ook al is er in de verste verte
geen mens te bekennen. En dan komt mijn opstandige aard naar boven. Ik ben best
bereid om een mondmasker te dragen als ik boodschappen ga doen, of naar de
apotheek moet, of naar de post. Of als ik in het dorp moet zijn waar nog andere
mensen rondlopen. Maar ik vertik het om een mondmasker op te zetten waar dat
totaal geen zin heeft omdat er toch niemand in mijn buurt komt. Helaas: de
richtlijnen zijn strikt, en geen mondmasker (zinvol of niet) betekent een
mogelijke boete. En dus ga ik niet wandelen.
Ik blijf gewoon thuis, en vul mijn dagen met schrijven. Althans zolang
de woorden op mijn laptop niet in het rond gaan draaien voor mijn ogen...
|
