Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
05-11-2012
05 november Het animatie team
Het is weer week van de senioren in rusthuis Hoevezavel. Deze keer staat alles in het teken van het Amerikaanse wilde westen. Het cafetaria werd omgebouwd tot een heus western saloon en in de loop van de week zullen er allerhande western activiteiten plaatsvinden: linedancers, een westernfilm, een western eetfestijn, afdelingswedstrijden rond het thema, een cowboykwis, optreden van een country and western bandje Het entertainment team heeft weer voor een top programatie gezorgd. Bij gelegenheid van de openingsreceptie vandaag hadden ze zich ook allemaal in een gepaste outfit gestoken en, voor het allemaal los barstte, heb ik ze samen op de foto gekregen.
We mogen terugblikken op een bijzonder geslaagd fotosalon. Over de belangstelling hoor je ons niet klagen, integendeel, en naar wij van alle kanten hoorden vond men de kwaliteit van de tentoongestelde werken meestal erg hoog, maar ook, en dat is zonder meer even belangrijk, de organisatie, de inzet van onze leden, de details . kortom alles was af. Neem nu bijvoorbeeld deze bloemekes. Ik vond het de moeite waard er een foto van te maken voor de deuren openden deze morgen. Ze staan daar zonder pretentie de tafels te versieren. Zo meteen krijgen de panelen met de fotos van de clubleden weer alle aandacht van de bezoekers, maar voorlopig zitten die nog even in de onscherpte omdat we deze anonieme figurantjes ook even in het zonnetje wilden zetten.
Ik heb deze middag onze wagen van zijn zomerschoeisel ontdaan en hem zijn winterschoenen aangetrokken. Binnenkort trekken we met de vrienden enkele dagen naar onze oosterburen en daar worden we weer gekonfronteerd met een winterbanden-verplichting. Maar ook zonder die verplichtingben ik overtuigd van het nut van aangepaste banden in de winter. Winterbanden zijn trouwens geen meerkost. Als je die er op hebt liggen slijten je zomerbanden niet en vice versa Ik heb de vier stuks die er afgekomen zijn maar even in de garage gelegd om te drogen, ze waren behoorlijk nat en vuil, en dan zal ik ze volgende week eerst wel eens een flinke beurt geven voor ik ze weg stapel. Dan glimmen ze weer mooi als ze in april of zo weer mee de weg op mogen. Eerst even een groepsfoto he jongens.
Zoals ieder jaar willen wij ook deze keer met de Kerst een originele versiering. We hebben al ooit een kerstboom onderste boven aan het plafond gehangen, een knalrode kerstboom ineen geknutseld van ijzerdraad en blinkende stof met donkerrode roosjes behangen, kersttakken doorheen het hele huis met ballen die de woonkamer zeer driedimensionaal vulden, kerstwielen gemaakt van oude hoela-hoeps omwikkeld met dennentakken en lampjes voor alle ramen, een kerstboom gestapeld van honderde lege wijnflessen met in elke fles een lampje je kunt het zo gek niet bedenken of wij hebben het al eens geprobeerd. En precies dat lampjes in de fles idee leek ons voor vele variaties vatbaar. Van onze vriend Rudi konden wij onlangs een tiental 5-liter flessen krijgen en als we in elke fles een set veelkleurige lampjes doen en die in het hele huis en voor de ramen zetten lijkt ons dat ook zeer sfeervol te worden. We zijn nu in het stadium van het uitproberen. Als je dan toch over sfeer praat wilde ik er ook meteen maar een glas wijn naast zetten, kwestie van wat beter in de stemming te komen en nu die fles toch open is zal ik me wel over de rest van de inhoud ontfermen later op de avond.
Aan de toog hangen ik weet wat het is. Ik durf zelfs stellen dat ik een ervaringsdeskundige ben. Ik wilde graag, al was het maar voor één keer, ervaren hoe het voelt aan de overkant. Tijdens het fotosalon van onze club zijn er taken in alle mogelijke richtingen die moeten ingevuld worden en vandaag had ik dus er voor gekozen om van vijf tot acht achter de tapkranen te gaan staan. Het zal wel nooit mijn definitieve roeping worden, maar al bij al vond ik niet dat ik het er zo verkeerd van af gebracht heb. Toen het vrouwtje dan tegen sluitingstijd opdaagde om de auto, met mij er in, naar huis te voeren het is maar 400 m. trouwens stopte ik eerst nog even de camera in haar handen om deze scene te vereeuwigen.
Vanaf morgen richten wij met onze fotoclub ons jaarlijks fotosalon in. Naast de grote zaal waar we onze werken tentoonstellen hebben wij ook een alternatieve ruimte. Gisteren en vandaag hebben we alles in gereedheid gebracht en zo kon ik ook eens kijken naar het alternatieve werk van de collegas. Ik kende Nathalie oppervlakkig als toffe joviale fotografe, wist dat zij in een ziekenhuis werkte, maar toen ik dit werk van haar zag was ik toch wel behoorlijk onder de indruk. Gesteld dat de kleine lettertjes in de upload niet voldoende leesbaar zijn: Nora °14 1 88 +10 7 12 oprichtster van www.metvolleborstvooruit.be . ( Kijk eens op die site ) Er is veel lef nodig om zo te pozeren in die omstandigheden en evenveel lef om deze serie te maken als fotograaf en te tonen op een tentoonstelling. Laat ik me dus maar even op de achtergrond houden en alle lof toezwaaien aan een collega vandaag. Nog net in de maand oktober is dit dus ook - rijkelijk laat - mijn bijdrage aan de actie Pink Ribbon.
Als ik heel eerlijk ben, dan vind ik eigenlijk het gedoe rond Allerheiligen en Allerzielen maar niks. Okee, ik begrijp de symboliek, en de middenstand moet ook leven maar aan je dierbaren denk je ook op andere dagen terug, misschien soms wel iets intenser dan in deze tijd van het jaar. Ze hoefden daar voor mij geen feestdag voor uit te vinden, ik doe dat zo ook wel. Ik vind het trouwens een beetje raar, een feestdag om aan de overledenen te denken. Maar goed wij spelen het spel mee, houden de tradities in ere en dus gaan wij ook ieder jaar onze ronde maken langs de diverse kerkhoven. Vandaag waren wij in Peer waar mijn ouders en grootouders begraven liggen en jawel zelfs het graf van mijn overgrootouders is er nog: Pieter Schrijvers °Peer 7-8-1856 en + Peer 18-1-1915 x Philomena Smeets °Meeuwen 24-6-1873 + Peer 24-11-1951. De kleinkids vonden het uiteraard wel spannend en zij hielpen dan ook enthousiast mee aan het proper maken van de graven en het plaatsen van de bloemen.
Kleinkinderen in huis zijn een bron van plezier en van verrassingen. Nicolas had waarschijnlijk uit gesprekken of nieuwsberichten over energiecrisis, dreigend energietekort en de hoge kost van verwarming of erger nog, de mogelijkheid dat de verwarming zou uitvallen, voor zichzelf de conclusie getrokken dat ie ons maar eens moest helpen dat probleem op te lossen. De foto van de dag heb ik in alle vroegte geschoten deze morgen, op mijn nuchtere maag, zelfs zonder eerst de obligate wakker-maak-koffie genuttigd te hebben. Ik ben een typisch voorbeeld van het begrip nachtmens, sta me toe dat eerst te vertellen, en toen ik uit bed kwam rond half tien was ie al druk in de weer met het zagen van brandhout. We moeten dan maar hout stoken in de open haard is de simpele redenering. Een nobele gedachte inderdaad en ondanks het feit dat zijn zaag-techniek voor verbetering vatbaar is had ie al een flinke stapel bij elkaar geklust. Dat de ganse pergola vol zagemeel lag en dat de mat ook behoorlijk oneigenlijk gebruikt was kunnen we beschouwen als verwaarloosbare neveneffecten. Zin voor initiatief kunnen we alleen maar toejuichen.
De week na de pompoenmarkt en de weging van de dikste pompoen vinden traditiegetrouw de Kastelse pompoenregatta plaats. De grootste joekels worden uitgehold, vaarklaar gemaakt en het plaatselijke pompoengenootschap organiseert ieder jaar weer een uniek evenement op de watermolen-aftakking van de Nete. De allergrootste exemplaren werden dit jaar geprepareerd als duozitter en wij mochten het meemaken dat onze eigen burgemeester één van de vaartuigen kwam bevolken. Hij won de race weliswaar niet, maar hij bleef wel droog en dat is ook al een prestatie. Zon pompoen is uiteraard niet het meest stabiele vaartuig en enkele keren zagen wij dat deelnemers met pompoen en al kopje onder gingen. Laten we hopen dat de ongelukkigen die dat overkwam de schade konden beperken tot een nat pak en dat de toch wel frisse temperatuur niet voor verder lichamelijk onheil heeft gezorgd. De alcoholische versnaperingen om de inwendige mens op te warmen waren in ieder geval ruimschoots aanwezig.
Voortaan kan ik dus drie hobbys combineren. Fietsen en fotograferen, dat ging al perfect samen, maar nu komt daar dus het geocachen bij. Op deze foto zie je dat ik mijn cachemobiel geparkeerd heb tegen een bouwsel waarvan ik uit de omschrijving en de coördinaten wist dat er een cache verborgen is. Ik zal maar meteen vertellen dat ik m bij dit bezoek niet gevonden heb. Hoewel ik vandaag elders wél enkele keren succesvol was, bleek deze net iets te moeilijk. De omstandigheden zaten ook niet echt mee, er waren nog al wat muggels. ( Als je Harry Potter gezien of gelezen hebt begrijp je wat dat betekent. Muggels zijn mensen die helemaal niks van toveren afweten en die dan ook helemaal niet begrijpen wat er gebeurt ) Je hoort immers zo discreet mogelijk te zijn en de cache niet bloot te stellen aan oningewijden die uit pure nieuwsgierigheid of vernielzucht de fun zouden kunnen bederven voor al wie na je komt. Ik heb dus niet zo intensief kunnen zoeken als ik wel zou willen, maar ik kom hier snel weer terug, het is maar enkele minuten fietsen van thuis.
De kastanjeboleet is een eetbare paddenstoel. Hij wordt wel eens verward met het eekhoorntjesbrood, maar dat kan geen probleem zijn, die is ook eetbaar namelijk. Ze zijn beide makkelijk herkenbaar en er is nauwelijks gevaar voor fatale vergissingen staat er in alle paddenstoelen voor dummies handleidingen. Ik heb dan ook vele jaren geleden ooit geprobeerd de ingredienten voor een heerlijk paddenstoelen gerecht te plukken en te bereiden voor het vrouwtje en mezelf, maar het moet zijn dat, ofwel het vrouwtje een tot dan verborgen allergie had voor die soort, ofwel dat er stiekem toch een andere varieteit, bvb. een heksenboleet of een bittere boleet tussen gesukkeld was die toevallig dan op haar bord geserveerd is. Feit is dat het vrouwtje in het ziekenhuis beland is en dat ik zelf het gerecht overheerlijk vond zonder schadelijke gevolgen. Ik heb nog vaak kastanjeboleten ( of eekhoorntjesbrood ) gegeten nadien, het vrouwtje nooit meer. Deze knaap is het eetbare stadium ook al lang voorbij volgens mij. Dat wil niet zeggen dat ie niet meer fotografeerbaar was. Met de hoekzoeker er op en op de buik liggend kon ik toch er een kikkerperspectiefopname van maken die ik zelf best okee vind.
We zijn vandaag met Jack gaan geocachen. Het was een nieuwe ervaring, een mij tot nu toe totaal onbekend fenomeen, en omdat ik vermoed dat er nog wel wat lieden zullen zijn die zich afvragen wat dit nu weer is, even een korte uitleg die ik letterlijk van de Belgische geocaching-site geplukt heb. Iemand verstopt ergens een waterdichte doos, met daarin een logboek en optioneel een aantal voorwerpen. Met een hand-GPS, al voor een paar honderd euro verkrijgbaar, bepaalt hij de precieze coördinaten van de schuilplaats. Vervolgens publiceert hij die op het internet. Andere mensen lezen op de Geocache-website die coördinaten en kunnen dan op zoek gaan naar de "cache" (schat). Vinden ze hem, dan schrijven ze hun bevindingen over de tocht neer in het logboek en mogen ze uit de doos een voorwerp nemen, maar ze moeten er ook weer één bijplaatsen. Zo verandert de inhoud van de schat voortdurend. Het plezierige aan geocaching is dat diegene die de schat verstopte u laat kennis maken met mooie plaatsen, natuurgebieden, bezienswaardigheden, enz., die u anders misschien nooit zou ontdekken. Tot daar een beknopte uitleg, om meer er over te vernemen kun je best eens googelen of Youtuben. ( klik op de link in de marge hiernaast ) Bijgaande foto is gemaakt na de vondst van een premium cache ( schat ). Jack zet zijn naam in het logboek en bij gebrek aan een schrijftafel is er niets beters dan een bevriende vrouwenrug om als steun te gebruiken. Wat mezelf betreft: ik heb er een hobby bij !!!
Vijf en veertig jaar geleden waren wij de schrik van moeders met tienerdochters. We speelden in een bandje en konden toen niet vermoeden dat er vriendschappen aan het ontstaan waren die een halve eeuw later nog steeds standhouden. We hebben al menige reunie gedaan ondertussen, al vier keer kwam daar ook een heus reunie-optreden van, de laatste keer, ondertussen weer 2 jaar geleden, zelfs voor dik 1500 enthousiaste fans, en voor de zeldzame keer dat we weer eens samen konden zijn hebben we meteen weer plannen gesmeed voor de toekomst. Misschien komt er wel weer een vijfde concert. Eddy is herstellend van de operatie, de chemo en krijgt de laatste bestralingen, de dokters zeggen dat de ziekte quasi overwonnen is en hij gaat in december weer naar Gambia, waar ie al 10 jaar een horeca zaak uitbaat, Jack moest toevallig voor zijn werk in Europa zijn, vliegt zondag weer terug naar Omaha en de drie overige heerschappen zitten vanaf nu al uit te kijken naar de zomer van 2013. Never too old to rock and roll !!! Vandaag hebben we alvast lekker gegeten, gezellig herinneringen opgehaald, enkele pinten geconsumeerd en morgen gaan we samen geocachen .
Onze vriend Jack uit Omaha USA is even in het land en hij verblijft tot zondag in Leuven. Tijd dus om samen met hem eens toeristje te spelen in onze studentenstad. Mede door het nog steeds voortdurende heerlijk nazomerweer werd het een bijzonder fijne hernieuwde kennismaking. We zijn hier veel te lang niet geweest en dan te bedenken dat Josee en ikzelf, beiden gepensionneerd nu, gratis met de bus rijden en dat de bus naar Leuven pal voor onze voordeur stopt! Zoals alle toeristen hebben we de bezienswaardigheden uitgebreid bezocht en gefotografeerd. Jack heeft ons ondertussen intensief deelgenoot gemaakt van zijn grote hobby: geocashing, waarover later zeker meer. Ik sluit me volledig aan bij het oordeel van onze Amerikaanse vriend om te stellen dat het stadhuis misschien wel het mooiste oude gebouw is dat ie ooit gezien had. Nu hebben ze in de States natuurlijk weinig echt oude gebouwen, maar zon uitspraak maakt de keus voor de foto van de dag wel zeer voor de hand liggend. Het werd al diep in het bekende blauwe uurtje toen ik besloot er poging tot nachtopname aan te besteden. Ik had geen statief bij, maar met de nodige steun, op een vuilnisbak nota bene, kon ik toch met een sluitertijd van één seconde een quasi onbewogen foto maken. De schimmen van voorbij wandelende andere nachtelijke passanten storen mij niet eens.
De kombinatie van de maandagse computerles voor Josee en zulk prachtig herfstweer moest resulteren in een rondje Hageven de paarse wandeling werd het, best pittig. Hoewel de variatie van onderwerpen behoorlijk rijk was wilde ik toch weer een libel tonen vandaag. Libellen zijn trouwens echt niet meer zo voor de hand liggend als onderwerp in deze tijd van het jaar, maar het was dan ook een uitzonderlijk mooie dag. De reden voor mijn keus is dat dit een goed voorbeeld is van hoe extreem klein de scherptediepte kan zijn bij macro opnames. Nu is deze foto wel niet met de macrolens gemaakt maar met de tele 300, maar eigenlijk maakt dat nauwelijks verschil. Deze libel streek neer op een houten hek en ze bleef zitten toen ik steeds maar dichterbij kwam, dus kon ik lekker experimenteren met mijn diafragma en zo positie kiezen dat de mooi gespreide vleugels precies in dat streepje scherpte terecht kwamen. De overgang naar onscherp voor- en achteraan is vrij abrubt en tussenin is het scherptegebied mooi gedefinieerd door de structuur van het hout. Interessant genoeg vond ik. Wie alsnog zin heeft in meer variatie kan op mijn facebook-pagina terecht, daar zal ik enige andere vruchten van de foto-oogst plaatsen.
Ieder jaar rond deze tijd zijn wij enthousiaste bezoekers van de pompoenmarkt in Kasterlee. Zoals meestal, als er in Kasterlee iets te doen is, verleenden de weergoden weer voor de volle 100% hun medewerking vandaag en het was er dan ook gezellig druk, en dat is een understatement. Naast de traditionele kaas-, vleeswaren-, uiteraard pompoengerelateerde- en andere dranken-, snuisterijen en kledij-, folklore- en oude ambachten kraampjes waren er ook de entertainment-, eet- en info standjes. Daartussen laveerden in dichte drommen duizenden ons bekende en onbekende Kasterlee-bezoekers. Nadat wij bij de weging van de zwaarste pompoen gezien hadden dat de ranglijst aangevoerd werd door een joekel van 592 kg. werden wij aangenaam verrast door deze live optredende echte muzikanten. Na een leven en een carriere in de muziek vinden wij dat we redelijk goed geplaatst zijn om te oordelen of iets echt dan wel fake is en werden wij aangenaam verrast door deze Boerkes van Beerse. Computergestuurde electronica hoef je niet te zoeken in hun optreden, maar enthousiasme en authenticiteit des te meer. We hebben dan ook een hele tijd staan te genieten van muziekjes die bij volgende generaties in de vergeethoek dreigen te geraken maar die bij dit traditioneel Kempisch gebeuren de perfecte soundtrack waren.
Al sedert jaren zien wij in enkele weiden in de Smallebroeken een aantal shetland ponies grazen. Als de kleinkids komen logeren gaan we meestal bewust die kant op wandelen want die zijn er echt helemaal weg van. Maar ook als ik alleen op pad ga is het altijd uitkijken waar ze zijn. Meestal verblijven ze namelijk in een achterliggende weide en het private toegangspad er naar toe is met een draad afgesloten. Braaf als ik ben respecteer ik dat natuurlijk. Maar soms lopen de dieren ook in de weide pal langs de wandelroute die wij volgen. Vijftien telde ik er daar vandaag. Ze zijn erg aardig en sociaal en ik kon het natuurlijk weer niet laten even kontakt te zoeken, er wat rustige onzin tegen te vertellen en uiteraard er enkele fotos van te maken. Deze merrie kent me al goed en komt ook telkens even goede dag zeggen als ik langs kom. Dat het een merrie is weet ik wel zeker omdat ik ze enkele jaren geleden eens fotografeerde toen ze drachtig was en toen kon ik even praten met een jonge dame die de dochter bleek te zijn van de eigenaar. Ik had bij deze gelegenheid een hoekzoeker op de EOS gemonteerd en zo komt het dat ik, van uit dit lage standpunt, zonder mijn rug of knieën te erg te belasten, de indruk kon wekken dat dit een net iets groter paard is hoewel het beestje in werkelijkheid echt nog geen meter hoog is.
We mochten van een bijzonder prachtige herfstdag genieten, deze 19de oktober. Onverwacht werd het nog erg druk, we hadden al gepland deze avond naar het eindelijk-met-pensioen-feest van onze boekhouder Guy te gaan, - jawel, dezelfde G.V. die zo in het nieuws kwam met de affaire rond de ex-beste doelman ter wereld, Jean Marie, en toen kwam er deze morgen een telefoontje dat gezien dit lekkere weertje er gewandeld zou worden met de bewoners van het rusthuis in Lommel en of de vrijwilligers zich nog eens wilden inzetten ja natuurlijk. Dus moest ik al vroeg voor mij is alles voor de middag vroeg er even uit om zelf van een portie extra-beweging te genieten in de vorm van een korte wandeling in onze mooie groene omgeving. Nu ja, echt groen mag je het nu toch ook niet meer noemen, getuige daarvan is dit kleurenpalet in de berm dat ik zo maar kon vastleggen.
Onze wagen had een groot onderhoud nodig en was van af gisteravond in de garage. Nauwelijks was ie weg of we kregen een telefoontje dat onze jongste kleindochter Hannelore in het ziekenhuis van St. Antonius Zoersel opgenomen was met een virale infectie. Tja, dan zou de motor een alternatief kunnen zijn om even op bezoek te gaan, maar Josee is daar niet zon fervente fan van en zij kwam zelf met het voorstel om er dan maar naar toe te fietsen vandaag. Vaak, en zeker als de weersomstandigheden zo twijfelachtig zijn, moet ik tot vervelens toe zeuren om eens een rondje mee te gaan fietsen maar bij deze gelegenheid was de motivatie dus duidelijk net iets groter. We zijn als gedopeerde Armstrongs in één ruk 27 km. ver tot voor de deur van het ziekenhuis gereden en toen we daar een tijdje in de kinderafdeling verbleven hadden, en gerustgesteld waren dat het allemaal niet zo erg was moesten we ook weer naar huis. Dat ging iets minder vlot, maar gelukkig heb ik ervaring zat in het vinden van aanleghavens om iets te nuttigen
Een dag of drie geleden haalde ik al eens terloops aan dat de echte herfstpracht toch wel langer op zich laat wachten als andere jaren. Maar als je het bos intrekt en je weet je plekje goed te kiezen als fotograaf, dan zijn er toch al posities te vinden, waar je al goed aan je trekken komt qua kleurenrijkdom. Op de Kempense heuvelrug zag ik dit tafereel. Langs de holle weg waren er toch al voldoende bruine, rode, gele en andere warme tinten te ontwaren tussen het groen om te stellen dat de natuur er begint uit te zien zoals je dat in dit seizoen verwacht.
