Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
04-03-2012
4 maart Wielertoeristen
Het is inmiddels een traditie geworden. Met onze Lichtaartse motorclub begeleiden wij onze fietsende collega-tweewielers, de dorpsgenoten van WTC Lichtaart bij hun openings en sluitingsrit van het seizoen. Wij zorgen er voor dat zij ongehinderd langs alle zijwegen en andere mogelijke verkeers-valstrikken geloodst worden. We hebben dan officieel de functie van wegkapitein, met bijhorende driekleurige armbandjes en stopplaatjes en tijdens de rit zijn wij met onze snelle en beweeglijke machines telkens weer net op tijd bij de volgende hindernis om voor de veiligheid te zorgen.
Terwijl langs één kant van de parking bij café Heksenberg onze paardjes opgelijndstaan om aan het werk te gaan verzamelen de sportievelingen zich aan de andere kant. Binnen enkele minuten wordt de start van het seizoen gegeven voor ons ook !!!
Gisteravond bezoek gehad. Het was erg gezellig en hoewel dat niet echt hoeftwaren wij oprecht blij met de presentjes die onze gasten hadden meegebracht. Voor mezelf een giga fles Duvel - als ik die alleen moet leegmaken zal ik daar veel lol aan beleven -,en voor Josee dit bloemstukje, zo maar. Een juweeltje dat me de hele dag stond uit te dagen en er eigenlijk uitdrukkelijk om gevraagd heeft om gefotografeerd te worden. Uiteindelijk ben ik dan maar overstag gegaan. Zo maar.
Tja, dan wandel je door de Lichtaartse bossen en plots zie je iets waar je fantasie net een beetje van op hol slaat. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk en hoe ontvankelijk je bent voor dit soort prikkels maar ik vind dit een heel erotische foto.
Ik heb er geen idee van hoe ze hét doen bij de bomen maar dit lijkt me toch een vrij suggestieve pose. Misschien ben ik wel geobsedeerd, maar misschien zijn er ook wel anderen die het zien .
Ik geef het toe, ik ben een beetje verslaafd aan het fotograferen. Ook al omwille van de verplichting die ik mezelf heb opgelegd zoek ik de ganse dag onderwerpen en mogelijkheden. Vandaag zag ik langs het fietspad in een wei een prima kans om weer eens een HDR opname te maken. Voor de volgers die niet zo fanatiek met fotografie bezig zijn: HDR is de afkorting van High Dynamic Range. In het kort uitgelegd komt het er op neer dat je, met verschillende belichtingen, van op statief, meerdere opnames maakt van een onderwerp. Daarna kun je in een gespecialiseerd programma de best belichte delen van elke opname samenvoegen tot één nieuwe foto. Zonder HDR zou in de afbeelding van deze stal de inkijk in de deuren gewoon dichtgelopen zwart geweest zijn en de lucht uitgebeten wit, maar nu zijn ook daar details te zien.
29 Februari, schrikkeldag vandaag, ik heb een tijdje met het idee gespeeld een foto van de scheurkalender te maken, maar echt origineel leek me dat ook niet. Eigenlijk ben ik vandaag niet de deur uit geweest, ik ben me door een hoop oude fotos aan het worstelen, fotos uit de erfenis van mijn - en van Josee haar ouders. Een selectie maken om in een album te plaatsen, de meeste plaatjes even door Photoshop halen om ze wat op te frissen mogelijkheden zat voor de amateur om zich bezig te houden op deze alweer mistige, grijze dag. De foto die ik vandaag wil plaatsen heb ik dus niet zelf gemaakt, wel behoorlijk bewerkt. Deze plaat, waar Josee trouwens op staat ( rara wie? ) vond ik leuk genoeg om een speciale behandeling te geven. Vlekjes, scheuren en kreukjes weggewerkt in de mate van het mogelijke en dan ingekleurd. Josee herinnerde zich van sommige kleedjes de exacte kleuren nog vrouwen
Toen ik Josee vanmorgen had afgezet aan de computerles ben ik naar de Duitse militaire begraafplaats gereden om wat te fotograferen. Ik vond in het trieste, grijze, nevelige weer de inspiratie en het decor om even stil te staan bij de onwaarschijnlijke omvang van de menselijke dwaasheid. Ongeveer 40000 graven van jonge mensen zijn hier netjes opgelijnd, en of het nu Duitsers, Engelsen, Amerikanen, Belgen of Hottentotten waren het maakt eigenlijk niet uit. Dwaas, dom, onbegrijpelijk Zullen we het dan nooit leren? Uiteraard had ik beelden van de eindeloze rijen kruisjes maar dit naamloze graf vond ik zelf nog het best het gevoel weergeven waar ik mee rondliep. De soldaat die hier rust was ook het kind van liefhebbende ouders, betreurd door de achtergeblevenen, en waarschijnlijk was ie tegen zijn wil de oorlog in gegaan. Ik kan het niet helpen dan aan onze eigen kleinkinderen te denken.
Toevallig zag ik gisteren een programma op TV waar ze het over sneeuwklokjes hadden. Sommige zeldzame varianten worden verkocht voor wel 50 !!! Toen ik al fietsend vandaag voorbij kasteel Le Paige kwam in Herentals herinnerde in mij dat ik daar vorig jaar massas van die bloemetjes gezien had, dus maar even een vuile voorkant halen dan en plat op de grond voor een close up. Ik had weliswaar de macrolens niet bij, maar de Sigma 17-70 die ik tegenwoordig graag en vaak opzet als ik de boer optrek is ook erg geschikt voor dat soort werk. De pietjes-preciezen onder de bloemenfotografen zouden zeker eerst zorgvuldig alle soortvreemde onkruidjes uit de locatie verwijderd hebben, maar ik huldig het principe dat je alles achterlaat zoals je het gevonden hebt in de natuur. Vandaar dus deze plaat. Sneeuwklokjes in hun natuurlijke omgeving.
