Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
05-08-2012
05 augustus Wesp
Onze wilde wingerd zingt. Dat viel me vanmiddag ineens op toen ik even van achter de computer de tuin in wandelde om mijn hoofd een beetje vrij te maken van Photoshop tools en andere Raw-conversies. Hij zingt niet zelf natuurlijk, dat doen de duizenden zoemende beestjes die er in zitten. Ik had er nog niet eerder op gelet, maar ik vermoed dat we met een of meerdere wespenpopulaties opgescheept zitten.
Zoals Johan Cruyff ooit zegde: Elk nadeel heb zijn voordeel . De fotograaf die geen tijd heeft om er eens uitgebreid op uit te trekken op jacht naar hét moment van de dag, kan dan rustig de macrolens op het toestel klikken en het aanbod aan geelzwarte beestjes op groene achtergrond biedt mogelijkheden genoeg om iets interessants op de dagelijkse blog te plaatsen. Ik vermoed dat dit een wesp is. Hij zat op een blad zijn achterlijf in allerlei bochten te wringen. Het doel daarvan ontgaat mij volledig, maar hij was daar wel zo intens mee bezig dat ik alle tijd kon nemen om erg dichtbij te komen en rustig en precies te focussen. Klik !!!
Gezien de interesses van zijn vader, zijn grootvader, zijn overgrootvader en nog wel andere familieleden in niet rechtstreekse lijn hoeft het geen verwondering te baren dat Jefke vroeg of laat zou gaan voetballen. Het werd dus eerder vroeg Hij vond de weg naar de terreinen en de accomodaties van VC Herentals (zijn papa is daarjeugdtrainer ), waar hij bij de duiveltjes gaat spelen. Ook op dat niveau zijn ze in volle voorbereiding van het nieuwe seizoen en worden er oefenwedstrijden gespeeld in de zomermaanden. Vandaag moesten ze naar het toernooi van Achter Olen om een wedstrijd te spelen tegen Mol. Het is aandoenlijk om te zien hoe die jonge mannekes met een tomeloze inzet er tegen aan gaan. Techniek en tactiek, veldbezetting en speldoorzicht, dat is nog niet besteed aan de meesten, maar spelvreugde . des te meer!!! Ik heb de ganse wedstrijd gezien, ik meen dat ze met 9-8 verloren hebben, maar das helemaal niet belangrijk, ik was te druk bezig met fotograferen.
Alle vogels in de buurt weten dat ze in de tuin van Josees neef Lucien elke dag een feestmaaltijd kunnen nuttigen. Konsekwent hangt ie ieder jaar nestkastjes en allerhande vogelverblijven, voederbakjes, mezenbollen en dergelijke in de bomen, en de variatie aan zaden, zaadjes, granen, nootjes en alle mogelijke andere lekkernijen voor zijn gevederde vrienden is groter dan die aan gerechten op een doorsnee buffet in een vier sterren hotel. Door de jaren heen hebben de fladderende, tjirpende en kwetterende gasten dat onder elkaar verder verteld natuurlijk en het hoeft dan ook niet te verwonderen dat wij er, op familiebezoek, mochten genieten van een variëteit aan zeer fotografeerbare mezen, vinken, boomklevers, mussen, een enkele specht en nog meer ons onbekende soorten. De meest veeleisende ornitholoog zou daar meer dan aan zijn trekken komen.
Gelukkig had ik de camera in de wagen liggen en de 300 mm zat ook in de tas, zo kon ik naar hartelust het ene na het andere kleurrijk fotomodel mooi voor de lens krijgen. Deze boomklever vond ik een prima keuze om vandaag de blog te sieren.
Toen wij afscheid namen heb ik afgesproken dat ik snel weer eens langs kom om wat langer de tijd te nemen met de camera op statief en een extender op de lens om mijn verzameling nog wat uit te breiden . Wordt vervolgd.
Schoonzoon Koen heeft van jongsaf een fascinatie voor de boerenstiel. Hij heeft daar naast zijn reguliere job bij Solvay een uit de hand gelopen hobby aan over gehouden. Enkele koeien, schapen, geiten, poezen en honden lopen er op zijn erf en met zijn Brabantse boerenpaarden heeft ie een bijzondere band. Roos is ondertussen 16 jaar en die wordt niet meer zo vaak ingezet, maar Sofie en Klaartje vormen een beresterk stel en regelmatig organiseert ie huifkartochten waarbij twee pk. ruim voldoende zijn om een flink aantal passagiers en pic-nic gerei naar de mooiste plekjes van het Wuustwezelse platteland te voeren.
Bij gelegenheid van het bezoek van neefje Kenny en diens gezinnetje waren Josee en ik ook van de partij om weer eens te genieten van zo'n bijzonder onthaastende tocht. Koen en oudste zoon Nicolas op de bok, een schitterend tweespan voor de kar en rustig door de natuur tsjokken er zijn minder prettige manieren om een donderdag namiddag door te brengen, er zijn ook minder leuke onderwerpen om te fotograferen...
Voorlopig weer de laatste echt zomerse dag vertelde onze nationale Sabine, dus hebben we maar alles laten vallen en met de jongste vier, die op vakantie zijn in Lichtaart, zijn we naar de waterkant getrokken. De Melle is gelegen op het grondgebied van Turnhout, naast de autosnelweg naar Eindhoven. Deze put werd begin de jaren 70 gegraven voor de aanleg van de E-34. Het ganse domein De Melle neemt ongeveer 49 ha in beslag waarvan ongeveer 25 ha water is. De zandwinningplas is al lange tijd bekend bij de lokale hengelaars, maar werd pas in 1994 openbaar vis- en recreatiewater. Intussen wordt alles in goede banen geleid door een lokaal domeinreglement. Er is een hengelzone voorzien met vissteigers en het water is vlot toegankelijk. We hadden tijdens onze fietstochten die grote plas al enkele keren opgemerkt en we hadden er zelfs al eens fotos gemaakt van watervogels, bij die gelegenheid hadden we ook gezien dat er aan watersport gedaan werd - duiken en zeilen - en hoewel er officieel een zwemverbod is, waren er toen best wat verkoeling zoekende Kempenaars in het water. Liever dan met die vier bengels tussen de duizenden toeristen te gaan verloren lopen in een of ander recreatiedomein gingen wij dus vandaag ook maar eens de illegaliteit in. We waren er niet alleen... En of ze zich geamuzeerd hebben, pake Pol en oma ook trouwens.
In Lichtaart weet iedereen het Hofke van Bayot wel te vinden. Vandaag fietste ik er langs en bij de overmijdelijke foto wil ik graag de info van het bord dat de gemeente Kasterlee er plaatste overnemen.
We schrijven donderdag 20 augustus 1914. Den Grooten Oorlog was net begonnen. Een groep Duitse Ulanen had de telegraaf vernield in het station van Lichtaart en zich daarna op deze plaats in hinderlaag gelegd. Een zestal Belgische gidsen te paard ging er achteraan. Vooraan stapte de 21-jarige soldaat Nestor Bayot uit Lens Saint Gervais ( Prov. Luik ). Plots kwam hij oog in oog te staan met de vijand. Hij schoot twee keer maar werd zelf in het hoofd getroffen en stortte van zijn paard dat rechtsomkeer maakte en samen met de medesoldaten ongedeerd kon ontsnappen. De volgende zaterdag werd de moedige Bayot aan de kerk van Lichtaart begraven. In 1919 lieten zijn ouders zijn stoffelijk overschot overbrengen naar zijn geboortedorp.
Nog datzelfde jaar werd op 17 augustus deze plaats in het bos in een prachtig versierd rouwperkje herschapen en brachten de inwoners van Lichtaart hulde aan de gesneuvelde oorlogsheld. Tot vandaag is deze plek met het eenvoudig kruis een herinnering aan Nestor Bayot en een gelegenheid om even te bidden of te mijmeren over de zin of onzin van oorlog.
Okee, ik zal wel een oude zak aan het worden zijn, maar ik erger me steeds meer aan de rotzooi die je overal vindt. Afval hoort niet in de natuur. Wij hebben vroeger geleerd dat als je iets gebruikte, dat je het opruimde en dat je een verpakking, of het nu van snoepgoed is, van drank of van wat dan ook, niet zo maar wegkiepert maar wat je tegenwoordig overal ziet rondslingeren tart elke verbeelding. Bierblikken, al dan niet stukgegooide flessen, plastic-rommel, papier, hamburger- en andere fastfood-piepschuimdozen, lege sigarettenpakjes, peuken, kondooms met en zonder inhoud het lijkt wel of wij een generatie hebben groot gebracht die er van overtuigd is dat het vanzelfsprekend is dat anderen achter hen zullen komen om alles op te ruimen, dat als er geen juridisch waterdicht bewijs is dat ze iets weggegooid hebben dat ze dat dan ook niet gedaan hebben en dat als ze toevallig geen vuilnisbak vinden in de buurt dat het hun recht is om hun rotzooi zo maar weg te gooien, en als er al een bak staat dan is er naast ook al goed genoeg. Dat ze alleen maar rechten hebben en geen plichten. Het is blijkbaar stoer om te tonen dat je schijt hebt aan regels. Respect? Ho maar !!!
En dan mag je niet eens een opmerking maken dat het ook anders kan, want als je niet ophoudt je neus in andermans zaken te steken zullen ze je wel eens in elkaar timmeren met zn zessen Zucht, ik word oud, te oud om ze alle zes een ram voor hun kop te verkopen.
Maar gesteld dat je dat alsnog zou doen en ongeschonden uit het avontuur komt, mag je er zeker van zijn dat binnen de kortste keren hun papa en mama voor de deur staan om hun beklag te maken dat je hun onschuldige engeltjes hebt aangevallen
