Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
23-09-2012
23 september Philippe Gilbert
Ik ben niet echt een wielerfanaat, maar bij speciale gelegenheden zoals een interessante bergrit in de Tour de France of een Belgisch- of wereldkampioenschap durf ik toch wel eens een middag voor de kijkbuis doorbrengen. Dat zulks niet noodzakelijk ten koste van fotomogelijkheden hoeft te gaan bleek vandaag. In mijn ijver om alsnog een foto te maken die duidelijk de link naar deze dag meekrijgt had ik dus bij neef Lucien thuis al de zegevierende Philippe Gilbert vastgelegd. Thuisgekomen zag ik bij uitvergroting van de foto een bepaald digitaal patroon in de beeldopbouw. Lucien heeft een Phillips TV. Zou dat patroon typisch zijn voor HD op alle TV-toestellen? Nieuwsgierig als ik ben heb ik deze avond tijdens de uitzending van Sportweekend dezelfde foto dus nog eens gemaakt wij hebben een Samsung toestel namelijk En wat blijkt, er verscheen een totaal ander patroon. Of ik met die kennis ooit iets zinnigs zal kunnen aanvangen betwijfel ik zeer, maar ik vond het wel een leuk experiment en als ik later nog eens in het album dat ik hiervan ga maken blader, zal het me er tevens aan herinneren dat op deze 23ste september eindelijk weer eens een Belg wereldkampioen werd.
Wij hebben vroeger altijd honden gehad. Tipsy, Che, Lady, Cash, Mirza, Joep, Fons, Juul, Tessa en ik vergeet er nog wel enkele op een bepaald moment hadden we er vier tegelijk. Het waren onze vrienden, huisgenoten, kinderen toen Ilse en Michael de deur uit waren. Toen Juul als laatste van ons heen ging wilden we ons even niet meer binden en kwam er dus geen nieuwe viervoeter. Als we dan op bezoek gaan bij vrienden die ongeveer een jaar geleden wel weer een nieuwe huisvriend in de familie opnamen, eentje van het merk Mini Schnautzer, dan gaat het toch weer erg knagen. Je krijgt er weer de verantwoordelijkheid bij voor het welzijn van het dier en dus verlies je een deel van je vrijheid om wanneer je maar wil en zolang je maar wil ergens naar toe te trekken, maar de vriendschap en de aanhankelijkheid die je er voor terugkrijgt is onbetaalbaar eigenlijk ik vermoed dat wij binnenkort toch ook weer eens gaan uitkijken naar een nieuwe woef.
Gisteravond
dachten we nog dat de orkaan die het eiland geselde, en die er voor gezorgd had
dat de luchthaven gesloten was en dientengevolge een aantal vluchten
gecancelled waren, ons ook langer hier zou houden, maar deze morgen was het
toch iets beter en de vlucht van Amsterdam naar Terceira was alvast geland, zij
het met behoorlijk wat schrikmomenten voor de passagiers, hoorde ik. Wij zouden
nog een tussenlanding maken in Porta Delgada op het eiland Sâo Miguel. Mijn
vijf medereisgenoten gaan hier alvast aan boord. Ik was een beetje verder de
tarmac opgelopen en toen twee geëxiteerde dames mij met aandrang diets maakten
dat fotograferen echt helemaal uit den boze was op die plek en zo ongeveer
gelijk stond met de doodstraf heb ik eerst nog twee of drie keer afgedrukt en
mij daarna van de domme gehouden en braafjes ben ik als laatste ook in gestapt.
Het opstijgen op Terceira en de tussenlanding in Ponta Delgada waren inderdaad
behoorlijk bumpy, maar we zijn uiteindelijk toch zonder averij in Amsterdam
geraakt. Onkruid vergaat niet de orkaan Nadine heeft ons niet klein gekregen.
In
Biscoitos waren er dorpsfeesten gepland het hele weekend, startend vanaf
vandaag. Wij namen dus de bus om er te gaan proeven van de lokale tradities.
Jammer genoeg was dit de minste dag van ons verblijf wat het weer betreft. Ze
verwachten hier storm en ontij. Als voorbode daarvan regende het zo wat de
ganse dag en het feest begon alvast in mineur. We hebben dan ook vroeger dan
gepland de terugrit ondernomen om in Angra de horeca maar te sponsoren. Toch
wel jammer, want op de Azoren kennen ze iets van feesten had onze gids van
maandag al verteld en de manier waarop ze met stieren omgaan bij deze
gelegenheden schijnt uniek te zijn. De stieren worden niet gedood in de arena
zoals in Spanje maar ze worden in de straten losgelaten aan een lang touw,
enkele ervaren mannen proberen de beesten dan min of meer te leiden terwijl de
jongemannen zo dicht mogelijk er bij proberen te raken. Dat is niet zonder
gevaar uiteraard en er vallen wel eens slachtoffers. De stier is nauwelijks te
kontroleren en opgehitst als ie is richt ie onderweg behoorlijk wat schade aan.
Hoe dat in zijn werk gaat kan je zien als je in Google of YouTube bull en
Terceira intikt. De dorpelingen beschermen dus hun huizen met houten
schutsels precies zoals we wel eens op TV zien bij inwoners van gebieden waar
een tropische storm dreigt voorbij te komen. Bijgaande foto is daar een
voorbeeld van. De link naar orkaan Nadine die op het ogenblijk dat wij dit
intikken over het eiland raast is bij deze ook gemaakt. Benieuwd of onze vlucht
naar huis morgen ook gecancelled wordt zoals alle vluchten vanaf Terceira
vanavond.
Hier waak
ik. Je ziet het thuis vaak genoeg op poortjes, omheiningen en voordeuren. Op de
Azoren is dat niet anders, met dien verstande dat hier bij zo ongeveer elk
huis, een of twee waakhonden te vinden zijn. Een alarm installatie is er dan
meestal ook nog. Er moet toch iets aan de hand zijn met het veiligheidsgevoel
op deze eilanden. Ondanks het perfect de wereld is hier nog in orde
gevoel-gevoel dat wij er aan over gehouden hebben blijken de plaatselijke
bewoners toch te kiezen voor diverse bewakings-systemen. Neem nu deze meneer.
De woef staat beneden alle mogelijke ongure figuren met malafide bedoelingen te
ontmoedigen maar zelf houdt ie een etage hoger toch ook de boel nog in de
gaten. Tja, wie waakt hier dan eigenlijk? De woef leek ons in ieder geval een
zeer vriendelijk type, en baasje ziet er ook niet echt vervaarlijk uit. Wij
houden het maar bij: Hier waken wij
We zijn met
de bus naar Praia da Vitoria geweest, de tweede stad van het eiland. Uiteraard
hebben we weer een behoorlijk aantal typisch kleurrijk geschilderde huizen
gefotografeerd. En onze verzameling kapellen, waar Terceira om bekend is,
groeit ook konstant aan. In het album, wat ongetwijfeld gemaakt wordt na deze
reis, zullen daar zonder twijfel enige paginas aan besteed worden. Gedurende de
dag hadden we al gemerkt dat, hoewel de temperatuur best aangenaam bleef, de
normale 23 à 24 graden, er toch veel meer wind was. Pas toen we terug in Angra
waren en we bij het hotel weer even tot aan het water gingen kijken zagen we
hoe woest de Atlantische oceaan kan inbeuken op de Azoren. De lokale bevolking
vindt dit niet eens abnormaal, wij daarentegen, waren behoorlijk onder de
indruk van de natuurkrachten.
Angra de
Heroismo ligt beschermd tegen de oceaan langs en gedeeltelijk achter een
schiereiland. Daarop stond de Monte Brasil ons al enkele dagen uit te dagen.
Vanuit het hotel hebben wij er een mooi uitzicht op en de wandelaar in ons vond
dat ie er vandaag dan maar eens aan moest geloven. Als machtige zeevarende
natie hebben de Portugezen op de berg lang geleden ooit een quasi oninneembaar
fort neergeplant en dat alleen maakt het al een bezoek waard. Het Portugese
leger heeft er trouwens nog steeds een garnizoen gekazerneerd. Later, toen de
eilandbewoners nog op walvisvangst gingen Terceira ligt op een van de grote
migratieroutes stond op het hoogste punt een wachter die alarm sloeg als er
walvissen gezien werden. Nog steeds trekken de toeristen er dezer dagen op uit
om walvissen te spotten trouwens. Mensen die we in het hotel hebben leren
kennen hebben zon trip meegemaakt en jammer genoeg niks gezien. Swa is dan
zelf maar eens op die toren gaan zitten om de oceaan af te speuren, maar ook
hij zag alleen maar water. De wandeling op zich was evenwel weer een vette
meevaller en zeer aan te bevelen voor natuurliefhebbers.
