Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
21-10-2012
21 oktober Live music.
Ieder jaar rond deze tijd zijn wij enthousiaste bezoekers van de pompoenmarkt in Kasterlee. Zoals meestal, als er in Kasterlee iets te doen is, verleenden de weergoden weer voor de volle 100% hun medewerking vandaag en het was er dan ook gezellig druk, en dat is een understatement. Naast de traditionele kaas-, vleeswaren-, uiteraard pompoengerelateerde- en andere dranken-, snuisterijen en kledij-, folklore- en oude ambachten kraampjes waren er ook de entertainment-, eet- en info standjes. Daartussen laveerden in dichte drommen duizenden ons bekende en onbekende Kasterlee-bezoekers. Nadat wij bij de weging van de zwaarste pompoen gezien hadden dat de ranglijst aangevoerd werd door een joekel van 592 kg. werden wij aangenaam verrast door deze live optredende echte muzikanten. Na een leven en een carriere in de muziek vinden wij dat we redelijk goed geplaatst zijn om te oordelen of iets echt dan wel fake is en werden wij aangenaam verrast door deze Boerkes van Beerse. Computergestuurde electronica hoef je niet te zoeken in hun optreden, maar enthousiasme en authenticiteit des te meer. We hebben dan ook een hele tijd staan te genieten van muziekjes die bij volgende generaties in de vergeethoek dreigen te geraken maar die bij dit traditioneel Kempisch gebeuren de perfecte soundtrack waren.
Al sedert jaren zien wij in enkele weiden in de Smallebroeken een aantal shetland ponies grazen. Als de kleinkids komen logeren gaan we meestal bewust die kant op wandelen want die zijn er echt helemaal weg van. Maar ook als ik alleen op pad ga is het altijd uitkijken waar ze zijn. Meestal verblijven ze namelijk in een achterliggende weide en het private toegangspad er naar toe is met een draad afgesloten. Braaf als ik ben respecteer ik dat natuurlijk. Maar soms lopen de dieren ook in de weide pal langs de wandelroute die wij volgen. Vijftien telde ik er daar vandaag. Ze zijn erg aardig en sociaal en ik kon het natuurlijk weer niet laten even kontakt te zoeken, er wat rustige onzin tegen te vertellen en uiteraard er enkele fotos van te maken. Deze merrie kent me al goed en komt ook telkens even goede dag zeggen als ik langs kom. Dat het een merrie is weet ik wel zeker omdat ik ze enkele jaren geleden eens fotografeerde toen ze drachtig was en toen kon ik even praten met een jonge dame die de dochter bleek te zijn van de eigenaar. Ik had bij deze gelegenheid een hoekzoeker op de EOS gemonteerd en zo komt het dat ik, van uit dit lage standpunt, zonder mijn rug of knieën te erg te belasten, de indruk kon wekken dat dit een net iets groter paard is hoewel het beestje in werkelijkheid echt nog geen meter hoog is.
We mochten van een bijzonder prachtige herfstdag genieten, deze 19de oktober. Onverwacht werd het nog erg druk, we hadden al gepland deze avond naar het eindelijk-met-pensioen-feest van onze boekhouder Guy te gaan, - jawel, dezelfde G.V. die zo in het nieuws kwam met de affaire rond de ex-beste doelman ter wereld, Jean Marie, en toen kwam er deze morgen een telefoontje dat gezien dit lekkere weertje er gewandeld zou worden met de bewoners van het rusthuis in Lommel en of de vrijwilligers zich nog eens wilden inzetten ja natuurlijk. Dus moest ik al vroeg voor mij is alles voor de middag vroeg er even uit om zelf van een portie extra-beweging te genieten in de vorm van een korte wandeling in onze mooie groene omgeving. Nu ja, echt groen mag je het nu toch ook niet meer noemen, getuige daarvan is dit kleurenpalet in de berm dat ik zo maar kon vastleggen.
Onze wagen had een groot onderhoud nodig en was van af gisteravond in de garage. Nauwelijks was ie weg of we kregen een telefoontje dat onze jongste kleindochter Hannelore in het ziekenhuis van St. Antonius Zoersel opgenomen was met een virale infectie. Tja, dan zou de motor een alternatief kunnen zijn om even op bezoek te gaan, maar Josee is daar niet zon fervente fan van en zij kwam zelf met het voorstel om er dan maar naar toe te fietsen vandaag. Vaak, en zeker als de weersomstandigheden zo twijfelachtig zijn, moet ik tot vervelens toe zeuren om eens een rondje mee te gaan fietsen maar bij deze gelegenheid was de motivatie dus duidelijk net iets groter. We zijn als gedopeerde Armstrongs in één ruk 27 km. ver tot voor de deur van het ziekenhuis gereden en toen we daar een tijdje in de kinderafdeling verbleven hadden, en gerustgesteld waren dat het allemaal niet zo erg was moesten we ook weer naar huis. Dat ging iets minder vlot, maar gelukkig heb ik ervaring zat in het vinden van aanleghavens om iets te nuttigen
Een dag of drie geleden haalde ik al eens terloops aan dat de echte herfstpracht toch wel langer op zich laat wachten als andere jaren. Maar als je het bos intrekt en je weet je plekje goed te kiezen als fotograaf, dan zijn er toch al posities te vinden, waar je al goed aan je trekken komt qua kleurenrijkdom. Op de Kempense heuvelrug zag ik dit tafereel. Langs de holle weg waren er toch al voldoende bruine, rode, gele en andere warme tinten te ontwaren tussen het groen om te stellen dat de natuur er begint uit te zien zoals je dat in dit seizoen verwacht.
We zijn deze namiddag naar de sauna geweest. Het hoeft niet gezegd dat we er enorm van genoten hebben en dat we nogal wat liters zweet gelaten hebben. Het enorme vochtverlies vraagt natuurlijk om kompensatie nadien. En als je dan vanuit Hezemeer Eindhout terug naar Lichtaart rijdt hoef je niet noodzakelijk via de ring van Geel, je kunt ook door het centrum, waarvan we al wel vermoedden dat we er op de markt enige horeca gelegenheden zouden vinden die onze nood konden lenigen. Rond half acht, midden in het bij fotografen bekende blauwe uurtje, konden we het ondanks de grote dorst toch niet laten eerst de camera die we overal mee naar toe sleuren op statief te zetten om de vrolijk uitnodigende lichtjes en de speelse fonteintjes te vereeuwigen. Het moest wel snel gaan en meer dan één Duvel en een plat waterke hebben ze niet aan ons kunnen verkopen in taverne de Post want het voetbal op TV wilden we ook niet missen he. Gewonnen gelukkig had ik nog Duvel in de koelkast. Voor de liefhebbers: f 8 2 sec. Iso 200
Het verbale wapengekletter is verstild, de strijd gestreden, de teerlingen geworpen. De lijsttrekkers, -duwers en andere kandidaat mandatarissen hadden ons weer allemaal een gouden toekomst en een betere gemeente voorgespiegeld, gesteld dat je op de goeien zou stemmen natuurlijk, en wij kiezers hebben tenminste één dag de indruk gehad dat we de gang van zaken in dit landje konden beïnvloeden. Wij hebben onze burgerplicht - met de nadruk op plicht- weer eens vervuld en nu is het woord en de daad aan de verkozenen. Er zullen weer wat postjes worden verdeeld, ambitieuze plannen voorgesteld, dure studies om die te verantwoorden worden besteld bij bevriende firmas, er zal weer geld te kort zijn in nationale, provinciale en gemeentelijke budgetten en wij zullen daar met zijn allen sowieso voor moeten opdraaien. Dat zal ons al dan niet terecht verkocht worden als zijnde goed bestuur. Kortom, het normale politieke leven herneemt zijn gang, soms met andere acteurs soms met dezelfde ploeg inhoudelijk zal er wel niet zoveel veranderen. Als er dan toch iemand zo snel mogelijk in gang zou moeten schieten, dan zou ik durven voorstellen dat de gemeentewerklieden die landschapsvervuiling waar we alom tegen aan moeten kijken zo snel mogelijk opruimen. Of beter nog, laat de dames en heren die daar afgebeeld zijn met hun gladste glimlach dat zelf eens doen. Het is verdorie al van gisteren drie uur s namiddags geleden dat de stembureaus gesloten zijn en nu hangt dat daar nog altijd lelijk te wezen.
